Outro

«Ξέρω πως τα λόγια, βιάζουν τη σιωπή..»
«Μια τρύπα μες στα σύννεφα, μια τρύπα στο κορμί..»

Και κάπως έτσι , εγώ πλέον προτιμώ τη σιωπή!
Αποφάσισα να αφήσω τα μολύβια μου στην άκρη, να κρύψω την κασετίνα μου στο συρτάρι, να σκίσω και κάτι μουτζουρωμένες σελίδες που είχα μπροστά μου και να πετάξω τον χαρτοπόλεμο..

Προσπαθούσα από καιρό να ζωγραφίσω ένα καράβι, πειρατικό. Φαντάσου, είχε για κουρσάρο μια καφέ μαϊμού και  βάζαμε μαζί πλώρη για θάλασσες ονείρων.
Κάτι οι πολλές φουρτούνες όμως, κάτι το στομάχι μου που γυρνοβολιέται εύκολα άμα η σκούνα πολύ-κουνάει , δεν άντεξα στην χιλιοστή θαλασσοταραχή και είπα στον καπετάνιο να σταματήσει να κατέβω. Με κατέβασε ο καπετάν Σούλης από το ψαροκάικο του μεσοπέλαγα και μου έδωσε ένα σωσίβιο να επιπλέω, με την ευχή να με ξεράσει η θάλασσα σε κάποια στεριά. Εκεί που όλα είναι πιο ήρεμα, που τα πόδια σου πατάνε και τα δύο στη γη και χώνονται αργά-αργά στην παχιά την άμμο.

Μόνο που εγώ, καπετάνιε, ήθελα καταρχάς τα μπρατσάκια μου , αυτά με τον Φούσκα, το ψαράκι από τη γνωστή ταινία κινουμένων , ντε , καταλαβαίνεις?! Χωρίς μπρατσάκια Φούσκα, το να επιπλεύσω στην βαθιά άγρια θάλασσα μου ήταν τόσο μα τόσο ακατόρθωτο.
Και τότε σου ζήτησα να με ξανανεβάσεις στη σκούνα σου, αλλά εσύ σαν μόρτης των ωκεανών, είχες βάλει άλλους επιβάτες στη θέση μου. «Θέση κατειλημμένη μανδάμ» , μου σφύριξες και μου  έκλεισες πονηρά το μάτι. «Άμα θέλετε, σας παραχώνουμε μαζί με τις αποσκευές.»

Δύο επιλογές. --> Η μία, να συνέχιζα το ταξίδι στη βαρκούλα που ΕΓΩ με τα χέρια μου είχα ζωγραφίσει , αλλά ΕΣΥ  πιλόταρες πλέον και η μόνη θέση on board , μετά την «επιστροφή του ασώτου επιβάτη» ήταν μαζί με τις λοιπές αποσκευές… *Και ξέρεις καλά, οι αποσκευές παραχώνονται στα «μπουντρούμια» του καραβιού. Μαζί με κάθε λογής αντικείμενο που δεν έχει ψυχή και αισθήματα για να σου παραπονεθεί ότι το παραστρίμωξες..
 -->  Η άλλη ήταν να έμενα στη μαύρη θάλασσα, να κολυμπάω και να παλεύω με τα λυσσασμένα κύματα που ήθελαν να με καταπιούν. *Και όχι τίποτα άλλο, αλλά στην δεύτερη επιλογή με άφησες Καπετάν Σούλη, μόνη με ένα σωσίβιο που μου ήταν τεράστιο και έπρεπε να σφίγγω συνέχεια από φόβο μη μου γλιστρήσει και γίνω γεύμα για τους καρχαρίες αντί να τρώω καπνιστό σολομό κάτω από ένα κιόσκι στην Χαβάη.

Αρχικά, είπα να δοκιμάσω μήπως χωράω στο πάλε ποτέ, δικό μου καράβι και έτσι αναγκάστηκα να στριμωχθώ με τις «κατσίκες και τις μουλάρες» που μετέφεραν κάποιοι βλαχοταξιδιώτες. Κάτι η δυσοσμία των «ΖΩΩΝ» που είχα δίπλα μου κάτι η δική σου άρνηση να με μεταφέρεις κάπου πιο «ευάερα, ευήλια και απάνεμα» στην «σκούνα» σου, είδα και απόειδα και πήδηξα τελικά, Καπετάν Σούληηηη..

Μη στα πολυλογώ, κατέληξα να πνίγομαι ακόμα με κάτι μεγάλα κύματα που «σκάνε» ώρες ώρες. Και ακόμα στεριά δεν έχω πιάσει.
Γι αυτό είπα να σκίσω τη ζωγραφιά μου, να εξαφανίσω τα μολύβια και τις κάθε είδους μπογιές μου και να πείσω τον εαυτό μου πως οι ανακατωσούρες στο στομάχι δεν είναι από τα πολλά μποφόρ και τα μελτέμια αλλά από το πολύ φαί και τις βραδινές επιδρομές στο ψυγείο μου.

Από αύριο το πρωί  όμως, απαγορεύονται οι ζωγραφιές , μη σου πω και οι μπουτζούρες σε πρόχειρα χαρτιά!!
Θα κάνω  voodoo στη μαϊμού που πήγε να μου κουρσέψει τα όνειρα.. Έμαθα ότι στην πιάτσα είναι γνωστή ως maimou-Dision, φοράει πορτοκαλί μπλουζάκι και σε «ρίχνει» λόγω «γλυκού» παρουσιαστικού!
Όσο για τον Καπετάν Σούλη, θα κρατήσω σιωπή Ιχθύος για την άκαρδη στάση του που με παρέχωσε κάποτε στην μπαγκαζιέρα μαζί με άλλα ασήμαντα αντικείμενα και  φρόντισε να κρατήσει «σουπιές, ξιφίες και χταπόδια» ως συνοδοιπόρους στο ταξίδι του!

Θα χαθώ από το χάρτη σας λοιπόν, σιωπηλά, γιατί τα λόγια μου πλέον πνίγονται χωρίς μπρατσάκια και σωσίβια, στη μανιασμένη θάλασσα σας…

«κοιτάζω στον καθρέφτη, το τέλος μου είναι εκεί»..

Υ.Γ.: Δεν μπορώ παρά να στείλω τα τρελά και αγαπησιάρικα φιλιά μου στις γλυκές μουτσούνες του πληρώματος του καραβιού μου, που θα μου λείψουν πραγματικά πολύ ευ όρου ζωής, ομολογουμένως! ……………………

«Θα χαθώ, ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική, εκεί που ο έρωτας θα είναι ΠΑΝΤΑ γιορτή»…
«μια μέρα θα τους δείξω εγώ, μια μέρα φωτεινή, θα τρέξω σα τυφλό πουλί με ΔΙΧΩΣ ΠΟΝΟΥ κραυγή!»