Ιt is but it is not

Αν λέγαμε όλοι μας αυτά ακριβώς που σκεφτόμαστε.. Αυτά που θέλουμε.. Αυτά που νιώθουμε.. Αυτά που φοβόμαστε.. Αυτά που μισούμε..

«Σταμάτησα να σου μιλάω και εξαφανίστηκα γιατί σε ήθελα και δεν με ‘έβλεπες’ καν. Δεν υπήρχα για εσένα. Παρά μόνο σαν φίλος.. Μα πως μπορούσαμε να είμαστε μόνο φίλοι;.. Δε γινόταν.. Χίλιες φορές να μη σε έβλεπα πότε ξανά. Ίσως έτσι κάποτε καταλάβαινες τι σήμαινες για εμένα..»

«Χωρίσαμε γιατί δε γούσταρα άλλο τη γκρίνια σου. Την αρρωστημένη ζήλια σου, τα σενάρια της φαντασίας σου και παράλληλα το πόσο αφόρητα γυναικάς ήσουν.. Επίσης δεν ξέρω αν υπήρξα και ποτέ ερωτευμένη μαζί σου..»

«Έφυγα από την παλιά μου δουλειά γιατί δεν άντεχα άλλο να δουλεύω σαν σκυλί χωρίς καθόλου προσωπική ζωή, να ακούω συνέχεια φωνές, να δέχομαι τα νεύρα και τις αγαμίες των άλλων και να ‘καπνίζω καταναγκαστικά’ 10 ώρες την ημέρα προσπαθώντας να συνυπάρξω με τόσους μαστούρηδες που έκαναν το γραφείο τεκέ..»

«Έφυγα από το σπίτι μου για να ζω στα 30 τ.μ. για να ηρεμήσω από τους καυγάδες σας. Οικογένεια είναι η ζέστη και η ευτυχία που νιώθεις όταν γυρνάς στο σπίτι σου. Όχι οι τσακωμοί, οι εγωισμοί και τα χρόνια πείσματα...»

 «Δεν σου απάντησα ποτέ. Ούτε στα μηνύματα ούτε στις κλήσεις σου, και ας σε ήθελα σαν τρελός. Μπορεί και να σε ήθελα μόνο από εγωισμό.. Δεν ήξερα τι ήθελα. Ή μάλλον ήξερα αλλά φοβόμουν να στο πω. Φοβόμουν πιο πολύ να στο δείξω. Ένιωθα ‘ανίκανος’ για να σε διεκδικήσω; ‘Δειλός’ για να σου πω ότι ήθελα να θες μόνο εμένα και κανέναν άλλο; Φοβόμουν πιο πολύ τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα αισθήματα μου.. Αυτά που μπορεί να ξυπνούσαν μέσα μου όταν θα σε είχα δίπλα μου να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου..»

   Σε θέλω ακόμα

     Σε μισώ

Σε αγαπάω

Δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου

 Δεν αντέχω μακριά σου

Δεν μου αρέσει η καθημερινότητα μου

 Θέλω να κυνηγήσω τα όνειρα μου

Φοβάμαι

Ανησυχώ

Αποστρέφομαι

Αρνούμαι

Πεισμώνω

Δεν είπες ποτέ την αλήθεια όπως είναι. Προτιμάς σχεδόν πάντα την λιγότερο ‘ανώδυνη’ επιλογή, χωρίς να υπολογίζεις πως η αλήθεια σου, θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των γεγονότων..

Πόσο ακόμη θα φοβόμαστε να πούμε αυτά που νιώθουμε; Αυτά που θέλουμε να διεκδικήσουμε και αυτά από τα οποία θέλουμε να απεξαρτηθούμε μια για πάντα, χωρίς ενοχές;

Τις περισσότερες φορές οι καταστάσεις που ζούμε ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ.. αλλά ΚΑΙ αυτό που ΔΕΝ θέλουμα να δούμε.. αυτό που δεν μας λένε, αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις και αυτό που μένει πάντα στα υπονοούμενα.. ΙΤ ΙS, BUT IT IS NOT..

ΩΣ ΠΟΤΕ ?!