Κατάσταση Αποτελεσμάτων Χρήσεως!!!

Έχω κάνει τα τελευταία ψώνια για το 2012 , έχω γεμίσει τα χέρια μου με τσάντες και αφού έχω περπατήσει ολόκληρη την Αθήνα, μετά από ατελείωτες ώρες , κάθομαι για λίγο σε ένα παγκάκι στο κέντρο της πλατείας στο Πανεπιστήμιο και ξεφυσάω σαν παραζαλωμένο μουλάρι..

Και έτσι όπως βολεύομαι καλύτερα , μαζί με μια σταγόνα βροχής που σκάει στη μύτη μου, μου έρχεται και η απορία.. Έχω κλείσει τα λογιστικά βιβλία για φέτος;

Προσπαθώ αγχωμένη να θυμηθώ τι έκανα και τι δεν έκανα φέτος.. Τι να σημειώσω στο τεφτέρι μου , βρε παιδί μου, για να προσέχω να κάνω ή να ΜΗΝ κάνω ξανά..

Χμμμ.. Γνώρισα και παραγνώρισα άτομα που με έκαναν να δω την καθημερινότητα μου διαφορετική. Δηλαδή…

.. 1.       Ας είναι καλά οι φίλοι! Γιατί χάρη σε αυτούς είχα τη φαϊνή ιδέα να ξαναγίνω φοιτήτρια και Τι φοιτήτρια.. Εντρυφίζω μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο στην έννοια του «τουρισμού» και του σωστού «Τουρίστα». Διότι.. αν δεν γίνεις ένα με τον τουρίστα και αν δεν βιώσεις την εμπειρία της «τουριστικής περιόδου» του, πως θα καταλάβεις καλύτερα τις απαιτήσεις του.. «πελάτη» ;!;!;!

2.       Απέδειξα στον εαυτό μου πως το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Όπως και ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου. Γι’ αυτό , από αύριο , όταν θα χαρίζετε πλέον το χρόνο σας σε γνωστούς , παρέες ή σχέσεις , πάντα να κοιτάτε τι λέει η ετικέτα στην πλάτη τους!  Όπως λένε και οι μαμάδες, πριν πλύνεις ένα ρούχο, δες πρώτα αν πλένεται αυστηρά στο χέρι!
Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι. «Δες πρώτα, μήπως μπαίνουν τα αισθήματα τους στο πλύσιμο άνω των 40^Ο C !!!! »

3.       Έμαθα να κυνηγάω ακόμα περισσότερο κάτι που θέλω, όταν αυτό τρέχει πιο γρήγορα από εμένα!
Τρέξε , τρέξε, που θα μου πας… κάποια στιγμή θα σε πιάσω!

4.       Μου χάρισαν, ένα τεράστιο δώρο, που με έκανε να δω τον κόσμο με άλλα.. «μάτια» . Είδα ότι είναι ΕΥΤΥΧΙΑ να ξυπνάς το πρωί και να μη βλέπεις τα πράγματα μέσα από ένα ζευγάρι «γυαλιά»  . Βλέπεις πιο καθαρά τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου και λες πιο εύκολα «Ευχαριστώ» για όσα σου προσφέρονται.  Εγώ, χρωστάω βέβαια το πρώτο μεγάλο «ευχαριστώ» στον Κ.Κ. που του εμπιστεύτηκα κάτι πολύτιμο, δικό μου και .. το πρόσεξε .. σαν τα μάτια του !

5.       Έμαθα τι θέλω να γίνω  όσο περνάει ο καιρός, αφού δεν σκοπεύω να μεγαλώσω ποτέ. Μου αρέσει το ηλίθιο παιδί που κρύβω μέσα μου και δεν λέει να μεγαλώσει!
Θα γίνω λοιπόν, εξερευνήτρια του αγνώστου, (κάτι σαν την Dora την εξερευνήτρια!)  με βάρκα την ελπίδα, αυτοκίνητο το χαμόγελο και αεροπλάνο,  το όνειρο μου !

6.       Δεν θυμάμαι αν έχω πετάξει κάτι παλιές κακές αναμνήσεις που κράταγα ως τώρα στο συρτάρι. Να θυμηθώ να τις κάψω ΟΛΕΣ στο τζάκι,  μόλις πάω σπίτι!

7.       Λένε πως για να σου μπει καλά το καινούργιο έτος, πρέπει να φοράς το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, ένα κόκκινο εσώρουχο. Εντάξει, πήρα ένα ολοκαίνουργιο, θα το τιμήσω δεόντως  ! Λες να έφταιγε τα τελευταία χρόνια που προτιμούσα φανατικά το μαύρο;! Μια δοκιμή θα με πείσει!!!! …… ΕΣΑΣ;;;;!!!!!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2013 ,
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!! 

Η τύχη μου ... η εξερευνήτρια !

Είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα.

Κάτι σαν τα αποφάγια που ψάχνουν οι άστεγοι, χώνοντας τα χέρια τους μέσα στα βρωμερά σκουπίδια.

Είναι ένα από τα πολλά αστέρια, όταν χαζεύεις ώρες ατελείωτες τον ουρανό, κάνοντας μια ευχή, για να πέσει ένα από αυτά και… να ξανακάνεις μια ευχή με την…. ευχή να σου βγει αληθινή η επιθυμία!

Είναι σαν το παιχνίδι μνήμης  που σου ανοίγονται ταυτόχρονα, πολλά κουτάκια με εικόνες και πριν καν προλάβεις να το καταλάβεις, τα καταπίνει όλα η «ύπουλη» οθόνη του υπολογιστή/κινητού σου και εσύ προσπαθείς μάταια να θυμηθείς την ακριβή τους θέση για να «κερδίσεις 1000points» και να πας στο επόμενο level του παιχνιδιού.

Είναι η βιασύνη σου να προλάβεις το λεωφορείο, όταν φτάνεις σχεδόν στη στάση, το βλέπεις να σταματάει βιαστικά και να αδειάζει, πιστεύεις πως «είσαι κοντά» αλλά τελικά … ήσουν μακριά και δεν το πρόλαβες. Οι πόρτες κλείνουν απότομα, ενώ είσαι σχεδόν «εκεί», και ο οδηγός ξεκινάει νευριασμένος για την επόμενη στάση που σίγουρα και σε εκείνη θα αφήσει κάποιον απέξω να «κλαίει» για την τύχη του την «καθυστερημένη».

-          -     -     -     -

Οι ψύλλοι δεν πιάνονται στα άχυρα.

Οι άστεγοι και οι ρακοσυλλέκτες, δεν βρίσκουν παρά πεταμένες μπανανόφλουδες που έχουν μυρωδιά από αποτσίγαρα και εμετικά χαρτιά από αποφάγια.

Συνήθως, ένα αστέρι πέφτει τη στιγμή που τραβάς τα μάτια σου από τον ουρανό, σίγουρος πως τελικά δεν ήταν αυτή η νύχτα με τις «αστεροπτώσεις» !!

Και συνήθως, ενώ στα πρώτα level ενός παιχνιδιού μνήμης, κοκορεύεσαι για την «καταπληκτική» σου μνήμη που τα θυμάται όλα , μετά από λίγο , χτυπάς τα πόδια σου, εκνευρισμένα , κάτω, ή ακόμα χειρότερα μοιράζεις ευχές άγριου «συνουσιασμού» (!) επειδή η μνήμη σου η… «ξελογιάστρα» σε πρόδωσε και έχασες την τελευταία στιγμή !

Επίσης, μια παροιμία λέει « των Φρονίμων τα παιδιά , πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Επομένως, αν θες να μπεις στο λεωφορείο που μόλις σου κούνησε μνησίκακα, ο οδηγός το μαντίλι,  γιατί δεν ξεκινούσες 2-3 λεπτά νωρίτερα?

Ίσως να μην είσαι του Φρονίμου το παιδί. Ούτε και εγώ είμαι… Δεν τον ξέρω ΚΑΝ τον .. «Κύριο!!!». Πάντα αργώ να ξεκινήσω από το σπίτι μου, γιατί τη στιγμή που κλειδώνω την πόρτα, πάντα θυμάμαι πως ξέχασα να πάρω κάτι μαζί μου «για την λιγούρα»..

Δεν έχω βάλει ακόμα όμως μυαλό. Γιατί είμαι θερμή υποστηρίκτρια του κινήματος « Κάθε εμπόδιο για καλό». Και αν η τύχη μου η «πεινασμένη» , μου θυμώσει που δεν την τάισα και την ανάγκασα να φύγει βιαστικά από το σπίτι χωρίς το κολατσιό της και μου φέρει τα πάνω – κάτω???!

Επιπλέον, θέλω ΠΟΛΥ μια φορά που δεν θα έχω τίποτα να κάνω, να πάω να ψάξω για ένα ψήλο που παίζει κρυφτό μέσα στα άχυρα. Για να τον βρω και να στον φέρω και να σου αποδείξω πως ΜΠΟΡΩ και τα ΚΑΤΑΦΕΡΑ. «Φτούυυ ξελευθερία!»

Πάντα κοιτάω τον ουρανό, μέχρι να με πιάσει αυχενικό, γιατί θέλω πολύ να κάνω μια ευχή και να ΕΛΠΙΖΩ στο ανόητο παραμύθι ότι θα βγει αληθινή.

Ακόμα, πιστεύω πως κάπου μεταξύ της σάπιας μπανανόφλουδας και της μυρωδιάς από μουχλιασμένη κάλτσα άπλυτης πατούσας παπουτσιού 50χρονου παχύσαρκου τραπεζίτη, ένας άστεγος μπορεί να βρει μέσα στα σκουπίδια , πεταμένο «κατά λάθος» , το φαγητό κάποιου χορτασμένου υπερτροφικού και ασύδοτου περαστικού.

Χάνεται εύκολα ένα λεωφορείο ή ένα αστέρι που πέφτει στιγμιαία.

Βρίσκεις δύσκολα φαγητό στα σκουπίδια, ή έναν ψήλο, πιο ατίθασο από την «Μιλάγκρος η Ατίθαση» , μέσα στα άχυρα.

Οι ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ, οι ΔΥΝΑΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ, οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, βρίσκονται δύσκολα.. και χάνονται εύκολα…

Δεν ξέρω πόσες ευχές μου στα αστέρια , θα βγουν αληθινές, δεν ξέρω αν αύριο θα αργήσω πάλι και θα χάσω το λεωφορείο μου.

Θέλω όμως να το παίξω λίγο εναλλακτικό τυπάκι, να βάλω ένα σακίδιο στην πλάτη, να γίνω λίγο «Νi-ovi η εξερευνήτρια» και να ψάξω για τα παραπάνω και για ότι μπορεί κάποιος να βρει μόνο όταν ελπίζει, περιμένει , θέλει και.. ψάχνει !

« I don’t know where you are but I keep on looking for you, everywhere I go.

I saw you in the future…. »

Ασσόδυο !

(…) Ρούφηξε άλλη μια γουλιά από τον κρύο γαλακτερό καφέ του , άφησε αργά το ποτήρι στο τραπέζι, στο ίδιο σημείο ακριβώς, τύλιξε το χαρτάκι δύο φορές, γέλασε πονηρά και μου είπε : «Λοιπόν, όποιος από τους δυο μας χάσει σε αυτόν τον γύρο, χάνει το στοίχημα και κάνει ότι γράφω στο χαρτάκι».
«Πολύ σίγουρος δεν είσαι, πως θα κερδίσεις;»
«Σε αφήνω να το διαπιστώσεις πως μπορώ.. Και πως μπορείς και εσύ να χάσεις! Ρίξε τα ζάρια.. αργείς»

.. Αυτό που μου έκανε λέγεται αυθυποβολή ; Ή υπέρμετρη αισιοδοξία ;

Με ασσόδυο ή διπλές μπαίνεις και ξαναπαίζεις… Με οποιαδήποτε άλλη ζαριά , περιμένεις υπομονετικά again and again τη σειρά σου..

(…) Δεν μπήκα ποτέ.. Ουσιαστικά σε άφησα να παίζεις μόνος σου, σε ένα παιχνίδι για ΔΥΟ.

Εσύ προδιέγραψες από την αρχή το τέλος και εγώ δεν έκανα τίποτα για να το αλλάξω, ή δεν τα κατάφερα. Κάποιες φορές πιστεύω ότι τα ζάρια στο τάβλι είναι πειραγμένα! Ή πιο απλά.. δεν με συμπαθούν τόσο ώστε να συνωμοτήσουν με την τύχη μου.. ή μπορεί η τύχη μου να πηγαίνει κόντρα στη δική σου τύχη υποστηρίζοντας το γνωστό σε όλους και μη εξαιρετέο ρητό «Όποιος κερδίζει στο τάβλι χάνει στην αγάπη». ΟΚ. Το γνωστό ρητό μιλάει συγκεκριμένα για τα «χαρτιά». Αλλά ΤΙ πειράζει αν εγώ αντί για τα χαρτιά βάλω στη θέση τους το τάβλι;;; Όλα εξάλλου τυχερά παιχνίδια είναι… για εμένα!

Καταλήγω τελικά, ότι σε άφησα να κερδίσεις,  γιατί κατά βάθος, είμαι περίεργη και ήθελα να δω τι έγραφε το χαρτάκι. Επίσης, σίγουρα το περιεχόμενο του θα ήταν μια ΠΡΟΚΛΗΣΗ και μπορώ να πω πως μου αρέσουν αρκετά οι προκλήσεις! Δεν ήθελα να σου χαλάσω το χατίρι λοιπόν!

« Βάλε σε τάξη , εκτός από το ακατάστατο δωμάτιο σου, τη ΖΩΗ ΣΟΥ !»

 ΠΡΟΚΛΗΣΗ.. Ήξερες πως θα χάσω, επηρέασες το υποσυνείδητο μου, τακίμιασες με την τύχη μου και περιμένεις ακόμα χαζογελώντας να γίνω «νοικοκυρούλα χαρωπή»!

Να αρχίσω από ΠΟΥ; Να αλλάξω ΤΙ; Και όλα αυτά.. ΓΙΑΤΙ; ; ;

Και ο πύργος της Πίζας στραβός χτίστηκε. Και ο μάστορας δεν τον γκρέμισε για να τον ξαναχτίσει. Προσχεδιασμένο μέλλον; Μακροχρόνιο business plan; ! ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Ο Ταχυδρόμος θα χτυπήσει 3 φορές. Εγώ θα γελάσω τέσσερις.

Μου ζητάς να γκρεμίσω ότι κουράστηκα τόσα χρόνια να «χτίσω;»
Μου λες καταφανώς να μαζέψω τα «μπογαλάκια μου και να πάω σε άλλη παραλία;»

Μου φωνάζεις να ξυπνήσω πριν να είναι πολύ αργά ..
Γιατί δίπλα μου σκάνε ατομικές βόμβες και κρατάω τα αυτιά μου κλειστά, τραγουδώντας το « Οld MacDonald had a farm» και πλέοντας σε πελάγη «κωμικό- τραγωδίας»!

Βάζω σε τάξη το δωμάτιο μου , παίρνω το μεγάλο μου πανάρχαιο σημειωματάριο, σκίζω με ειρωνικό χαμόγελο κάτι παρα- μουτζουρωμένες σελίδες και αρχίζω να γράφω τακτικά- καθαρά και .. παστρικά τις ιδέες μου .. just for a different tomorrow !

Blue Peppers !

Καθημερινή βράδυ .. Περπατούσαμε κάπου στο Σύνταγμα και ενώ εσύ επέμενες να μου μιλάς για το πώς κάνεις καλά ένα «άρρωστο pc» δίνοντας του το «φαρμακάκι» του (κατά κόσμον antivirus) και μετά για το πώς συνδέεις τη μητρική που έχει πάνω της, της Θεομήτορος τα υπάρχοντα.. εγώ κρατούσα τα αυτιά μου κλειστά γιατί ήταν η πείνα που με καλούσε να της "κλείσω το στόμα".

-«Δεν πάμε να φάμε κάτι 'πρόχειρο' έξω ,μιας και η μαγειρική δεν είναι στα forte της μητέρας μου και δεν θέλω να τη βγάλω πάλι με σάντουιτς ;!» , σου πρότεινα.

(. . . )

Και κάπως έτσι βρέθηκα βολεμένη στον άνετο καναπέ ενός Ινδικού wanna be εστιατορίου να ζαλίζομαι από τις μυρωδιές των φαγητών  που με προκαλούσαν να τα δοκιμάσω ΟΛΑ!

Στο πίσω τραπέζι καθόντουσαν 2 ζευγάρια πραγματικών Ινδών! Για να το προτιμούν και οι «ντόπιοι».. κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Δεν ξέρω πως κατάλαβα ότι ήταν Ινδοί. Από τον αέρα που εξέπεμπαν ίσως. Είναι αυτή η αύρα που κάνει πάντα τη διαφορά ! Και το μελαμψό χρώμα όμως ήταν σήμα κατατεθέν, όπως επίσης και αυτή η χαρακτηριστική «μη κομφορμιστική  γαλλική» μυτούλα της senioritas με τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά. 

Η Ινδική κουζίνα έχει την τάση να χρησιμοποιεί πολλά μπαχαρικά. ΚΑΥΤΕΡΑ μπαχάρια που σε κάνουν να δακρύζεις, να ξεροκαταπίνεις ζητώντας απεγνωσμένα κρασί ή έστω λίγο νερό και να χάνεις όλες σου τις γευστικές αισθήσεις..

Πόσο ΑΝΟΣΤΟ θα φαινόταν το φαγητό στους Ινδούς αν δεν είχε όλα αυτά τα μπαχάρια τουρλού; 

Πως θα φαινόταν σε εμάς τους Ελληνάρες μια σούπα χωρίς το βασικότερο; Το αλάτι;

Πως θα υπήρχε το μαύρο αν δεν υπήρχε το άσπρο; 

Και πως θα υπήρχε η Λογική αν δεν υπήρχε και το Παράλογο;

Τι είναι πιο ωραίο; Να τρως ένα άγευστο «πιάτο» ή να δοκιμάζεις «καυτερά- πικάντικα» φαγητά που θα σε κάνουν να ξινίζεις την γλυκιά σου μουτσούνα, και να «δακρύζεις» από την διαφορετική εμπειρία;! 

Είναι καλύτερη μια ρηχή κλασική και ήρεμη ζωή  χωρίς εντάσεις ή μια ζωή με έντονες στιγμές που σε κάνουν να δακρύζεις και θα έχεις να θυμάσαι λίγο πριν σου χτυπήσει την εγκεφαλική πόρτα το…  Alzheimer ;! 

Βάλε μπόλικο αλάτι στη «σούπα» σου για αρχή... Για να πεις πως νοστίμισες κάποιες καθημερινές απλές στιγμές.. Ακόμα και αν στραβώνει η μουσούδα σου, το πολύ- πολύ να σε πουν κάποιοι «αστείο και ανώριμο» !

Βάλε και extra πιπέρι, τόσο που να σε κάνει να «θρηνείς» το άψογο μακιγιάζ σου και να φαίνεσαι σα ξεβαμμένη μαύρη Ντάλια ..

Καλύτερα να είναι άσπρες ή μαύρες οι μέρες σου και να τραβάς τις καταστάσεις στα άκρα, παρά να ζεις σε ένα μονότονο γκρι μοτίβο, χωρίς ποικιλία, ένταση, πάθος και «φτηνό ρομάντζο» βεβαίως βεβαίως!

«…. Δεσποινίς?! Ακυρώστε την σούπα με τις κόκκινες πιπεριές και τα μπιζέλια..

Θέλω μια σούπα με αυτές τις «μπλε» πιπεριές και το extra chilli που τρελαίνουν τις αισθήσεις και σε οδηγούν σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ για να «σβήσει την κάψα» .. το οποίο με τη σειρά του σε οδηγεί στο χαμένο στρουμφο-χωριό με τους 7 νάνους και την κοκκινοσκουφίτσα που έφαγε το μήλο και έγινε βάτραχος .. και περιμένει καρτερικά τον πρίγκιπα της να τη φιλήσει για να την κάνει βασίλισσα και να ζήσουν στον κρυστάλλινο πύργο τους …» 

Να ζούμε όχι απλά καλά.. Να ζούμε όλοι μας ΚΑΛΥΤΕΡΑ! 

Ένα ΜΟΝΟ λεπτό..

Λένε πως ΈΝΑ λεπτό αρκεί …

…για να σου αλλάξει τη ζωή..

§ Είναι το λεπτό που τυχαία συναντάς κάποιον που δεν περίμενες ότι θα συναντήσεις ποτέ ξανά.

«ποτέ μη λες ποτέ.. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος μα και τόσο μικρός…»

¨ Είναι το λεπτό που τυχαία τα βλέμματα σας συναντιούνται  για να χαθούν αμέσως μετά.. Δύο άγνωστοι , γνωστοί.. 

« Τα κλάσματα δευτερολέπτων μέσα στα οποία περνάνε οι εικόνες από μπροστά σου είναι σαν  τους κόκκους της άμμου μέσα σε μια απέραντη έρημο»

© Είναι το λεπτό που περνώντας βιαστικά το δρόμο, αγνοείς το αυτοκίνητο που τρέχει καταπάνω σου
.

«Νομίζεις πως ο χρόνος σταματάει και τα πάντα παγώνουν. Ουσιαστικά όμως είναι η μοναδική στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι το μέλλον. Γιατί συνειδητοποιείς πως υπάρχει μόνο το παρόν»

§ Είναι το λεπτό που χάνεις το μετρό. Αυτό το λεπτό που θα σε καθυστερήσει τόσο ώστε να αλλάξει τη σειρά κάποιων τυχαίων γεγονότων…

… Ένα λεπτό μετά και ο «γνωστός» της ιστορίας σου έχει ήδη βρεθεί στο τέλος της σκάλας, ενώ εσύ είσαι ακόμα στην αρχή της...
…Ένα λεπτό μετά και ο «άγνωστος» που θα έψαχνε το βλέμμα σου, χάνεται μέσα στο πλήθος βιαστικών περαστικών χωρίς να σε παρατηρήσει…
…Ένα λεπτό μετά και το «αυτοκίνητο» έχει σταματήσει ήδη στο κόκκινο…

ΈΝΑ ΛΕΠΤΟ…ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ…

Till the end of time...

Προσπαθώ να σκεφτώ τι παραπάνω μπορώ να γράψω.. 
Για αυτά τα άτομα που έρχονται σαν κομήτες στη ζωή μας και εξαφανίζονται όταν έχουν καταστρέψει πλέον κάθε ύλη του «ρόλου» τους στην «ταινία» μας..
Για αυτά τα άτομα που φεύγουν αφού πρώτα έχουν εξαϋλώσει και όλες τις κοινές μας στιγμές..

Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά..
Ανούσια και λίγα για να περιγράψουν τις μικρές στιγμές που συνθέτουν τη μαγεία της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ζωής..

Love me tender,
Love me sweet,
Never let me go.
You have made my life complete,
And I love you so.

Love me tender,
Love me true,
All my dreams fulfilled.
For my darling I love you,
And I always will.

Love me tender,
Love me long,
Take me to your heart.
For it's there that I belong,
And well never part.

Love me tender,
Love me dear,
Tell me you are mine.
I'll be yours through all the years,
Till the end of time...*

* Για όσα "αστέρια" κατάφερα να πιάσω... και για όσα περιμένω... και θα περιμένω πάντα να πέσουν.. για να κάνω μια ακόμα ευχή.. την ίδια...

ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ no more

Κάποιες φορές είναι ωραίο να γυρνάς στο σπίτι σου μετά από μια «μεγάλη περιπέτεια.»
Να κλείνεις την πόρτα σε όσα σε κυνηγάνε και να κρύβεσαι.
Κάτω από ένα πάπλωμα στο κρεβάτι σου…
Χωμένος μέσα σε μια αγκαλιά από τα μαξιλάρια του καναπέ, με ένα μπολ ποπ-κορν και μια χαζή ταινία να παίζει στην τηλεόραση…

Όταν είσαι ένα 6χρονο παιδί, σε τρομάζουν οι ιστορίες με τους μπαμπούλες, τα φαντάσματα και τα κακά πνεύματα που θα θυμώσουν αν δεν πιείς όλο σου το γάλα ή δεν κοιμηθείς νωρίς, απλά γιατί αύριο έχεις σχολείο.

Όταν περνάς κατά πολύ τη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου, σου φαίνονται αστείες όλες αυτές οι ιστορίες που κάποτε πίστευες και σε έκαναν τα τρέμεις.
Δεν πιστεύεις πια στον τριχωτό μαύρο μπαμπούλα.
Αρχίζεις όμως να πιστεύεις σε άλλα παραμύθια που έχουν και αυτά τους καλούς και τους κακούς τους.
Όπως , αυτό το παραμύθι με τους ψεύτες, τους υποκριτές, τους ηθοποιούς, τους γελωτοποιούς.

Αυτοί είναι που σε τρομάζουν πλέον.
Αυτοί είναι που μπορεί να σε τιμωρήσουν αν δεν κάνεις τη «δουλειά» σου σωστά, αν διαβάσεις λάθος τον «ρόλο» σου , αν ως άνθρωπος υποπέσεις σε λάθος επιλογές ή αν επενδύσεις σε υψηλού ρίσκου «μετοχές».

Θα ξεπηδήσουν από το «παραμύθι» και θα αρχίσουν να σε κυνηγάνε, να σου πετάνε εμπόδια στο δρόμο, να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις σου τα βράδια πριν κοιμηθείς και να προσπαθούν να σε τραβήξουν πίσω, ώστε να μην καταφέρεις να προχωρήσεις ποτέ.

Μπορεί να πιστεύω ακόμα σε αυτά τα παραμύθια και κάποιες φορές να θέλω να κρυφτώ για να μη με βρει αυτός ο μεγάλος μπαμπούλας, με τα ψέματα και τις υποκρισίες του.

Ξέρω όμως, πως στα διπλά χρόνια από αυτά που ως τώρα έχω διανύσει, αυτά τα παραμύθια θα μου φαίνονται τελείως χαζά.
Θα έχω μάθει να μην φοβάμαι τα ανθρωπόμορφα τέρατα(*), που σε πλησιάζουν, σου προσφέρουν καραμέλες με γεύση κεράσι και σε «υπνωτίζουν» με τα λόγια τους μέχρι να χαζέψεις από τα πολλά ψέματα και να μην ξεχωρίζεις το αληθινό από το φανταστικό.

Τότε θα γελάω μαζί τους και με τον ηλίθιο τρόπο που προσπαθούσαν να με εξ-απατήσουν.


«Όταν φτάνεις στο τέλος και υπάρχει το χάος γύρω σου, τότε μόνο μπορείς να διαλέξεις αν θα γυρίσεις πίσω, ζώντας στο συνεχές σκοτάδι της άγνοιας και της ανασφάλειας, ή θα συνεχίσεις να προχωράς , αναζητώντας μια φωτεινή έξοδο , που το δυνατό φώς του ήλιου θα «τυφλώνει» όλους τους μπαμπούλες και πλέον κανείς δεν θα μπορεί να σε πειράξει.»

*Θα μπορούσα να σκιαγραφήσω κάποιους από τους ανθρωπόμορφους μπαμπούλες που με τρομάζουν ακόμα πολύ, μα σας αφήνω να τους γνωρίσετε και εσείς μόνοι σας. Σίγουρα κάποιοι, κάπου, κάποτε θα τους συναντήσετε!

Τα γλυκόπικρα φιλιά μου στους μπαμπούλες του παρελθόντος που τώρα σίγουρα προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους, ψάχνοντας το επόμενο θύμα, που θα τρομάξουν! . . . .


                                               I salute you
 

                        Wrong again?.. One day I know I'll feel strong again

"Mind the Gap"

Ήταν περίπου 11 το βράδυ και περπατούσα προς τον Ευαγγελισμό να πάρω το μετρό. Από μακριά διέκρινα ένα ζευγάρι που έβγαζε φωτογραφίες.. Ή τουλάχιστον προσπαθούσε.

Πλησίαζα και κατάλαβα ότι ήταν χρήστες ναρκωτικών. Δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτεροι από 30-35 χρονών. Ίσως να υπερβάλλω.

Ο ένας έβγαζε φωτογραφία τον άλλον, με θέα ένα τοίχο να στηρίζει τα μισερά σώματα τους. Ήταν τελείως αποστεωμένοι, τόσο που μου φάνταζε αδιανόητο το πώς κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους.
Προχώρησα βιαστικά αφήνοντας τους να συνεχίζουν να παλεύουν με ένα κινητό στο χέρι να τραβήξουν μαζί, αγκαλιά μια φωτογραφία.

Λίγο μετά, περιμένοντας το μετρό να έρθει, πέρασαν από μπροστά μου, χέρι –χέρι μέχρι που έκατσαν αγκαλιά μαζί, κάτω να περιμένουν το τρένο που θα τους έπαιρνε, και αυτούς και τα «βάσανά τους»

Μου έκανε εντύπωση που τους είδα αγκαλιασμένους. Δεν της άφηνε στιγμή το χέρι. Τελευταία όλο και πιο συχνά παρατηρώ ζευγάρια χρήστες να φαίνονται τόσο αγαπημένοι παρά τα υπόλοιπα κλασικά ζευγαράκια που κυκλοφορούν συνέχεια ανάμεσα μας.

Ήταν αυτή που του έδωσε το εισιτήριο για το «όνειρο» ή αυτός που της χάρισε λίγη από την «αστερόσκονη» που έκρυβε στην τσέπη του με την υπόσχεση ότι θα την πήγαινε σε διαφορετικά μέρη;

Εξέπεμπαν μια ηρεμία τρομακτική. Με βλέμματα κενά και μάτια που κοιτούσαν κάτω λες και ντρέπονταν επειδή αυτοί ήταν οι «τυχεροί» επιβάτες με προορισμό το «άγνωστο» , έμεναν αγκαλιασμένοι να περιμένουν υπομονετικά.

Δεν ξέρω τι περίμεναν. Αφού «ένα τρένο ποτέ δεν γυρνάει πίσω».

Ίσως να την κρατούσε σφιχτά επειδή ένιωθε συνυπεύθυνος για την κατάσταση της. Ίσως δεν μπορούσε πια κανείς τους να κάνει κάτι για να σταματήσουν να πονάνε.
Σίγουρα πονάγανε. Φαινόταν στο σώμα τους, στα χέρια τους, στο πρόσωπο τους.
Αλλά κανείς τους δεν επέλεξε να αφήσει τον άλλον, μόνο του στον πόνο.

Σωστές ή λάθος οι επιλογές και οι συγκυρίες που τους οδήγησαν στην χρήση, είτε τις πήραν μαζί είτε  οι δρόμοι τους συναντήθηκαν τυχαία σε μια ματαιόδοξη κατάσταση, συνέχιζαν να είναι μαζί. Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα και περίμεναν ΜΑΖΙ το ΙΔΙΟ «ΤΡΕΝΟ» που θα τους πήγαινε στον δικό τους «παράδεισο».

Με τρόμαξε η ιδέα των όσων θα επακολουθούσαν , στην κατάσταση που τους είδα.
Φαντάζομαι όμως, πως δεν θα άφηνε πλέον ο ένας τον άλλον.
 …

Τελικά μήπως η αγάπη υπάρχει εκεί που ξέρει κανείς το τέλος?
Μήπως κρύβεται εκεί που ΜΑΖΙ περιμένετε το «τρένο» για να σας μεταφέρει σε έναν «ξεχωριστό-δικό σας» κόσμο;

Μήπως η «καλή ζωή» , οι high-class συνήθειες, τα ακριβά sport και η διασκέδαση είναι απλά γαρνιτούρες που θες να χρησιμοποιείς για να ευχαριστείς την εκάστοτε σχέση σου, στο όνομα της «αγάπης»??? Μήπως ξεχνάς το βασικό? Ότι.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ ΑΥΡΙΟ???

Τουλάχιστον, κανείς τους, ΔΕΝ κορόιδεψε τον άλλον. Ξέρουν και οι δύο τους την κατάσταση που βρίσκονται και το τι θα έρθει .. μετά.
Ενώ στον δικό μας κόσμο, ο ένας δίνει στον άλλο, όρκους «αιώνιας» αγάπης που τους αναιρεί εύκολα, την επόμενη μέρα, πιστεύοντας πως έχει ακόμα να ζήσει πολλά και διαφορετικά που τον περιμένουν, στην ζωή του.

Ψέματα, παραμύθια και υποσχέσεις για κάτι που ΘΑΑΑ κάνεις με την σχέση σου, για ένα «αύριο» που περιμένετε «δήθεν» μαζί.
Ενώ αυτοί, ζουν μαζί ένα παραμύθι και ξέρουν πλέον την αλήθεια έχοντας αφήσει κατά μέρους τους ανόητους εγωισμούς. Ζουν το τώρα γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς το αύριο.

                   “ so if you care try to analyze the situation…                                                       
                              do it well.. Just break the spell
                                             
                                     Why don’t you do it right?

             I don’t want another fight.. I’m not creating’ my flow with my ego         

             I’m taking off my hood and I’m venturing deeply in the wood

                              you know, “man”…                     

                             Never come back to me”

Ιστορίες Βαγονιού !

…Άλλα 5 λεπτά ακόμα και θα κατέβω επιτέλους στη στάση μου. Θα περπατήσω κάμποσα βήματα, που πάντα τα μετράω μηχανικά όταν δεν έχω τι να κάνω αλλά ποτέ δεν συγκρατώ πόσα είναι, και επιτέλους θα μπω στο σπίτι μου…

.. Πόσο θόρυβο κάνει το μετρό. Ειδικά το μετρό με τα βαγόνια. Και κάποιες φορές μένεις μόνος σου σε ένα κενό βαγόνι, όταν στο άλλο στριμώχνονται σα σαρδέλες. Μεταξύ μας, υπάρχουν φορές που προτιμώ το πακέτο «βαγόνι- κονσέρβα- σαρδέλα» γιατί παρατηρώ τον κόσμο και φτιάχνω διάφορα σενάρια για τους «καθιστούς γείτονες της τετράδας» έτσι που περνάει πιο γρήγορα η ώρα…

Άκουγα Parov Stelar και κουνούσα νευρικά το πόδι μου στο ρυθμό του «shine» όταν κατά λάθος χτύπησα με το άκρο μου,την κοπέλα που ήρθε να κάτσει απέναντι μου.

Ξεκίνησα το σκανάρισμα από χαμηλά.
Παρατήρηση Νο.1: Λευκή στο δέρμα, πιο λευκή και από εμένα!!!  (κάποιοι φίλοι μου τελικά άδικα με φωνάζουν «γαλατάκι»!)
Παρατήρηση Νο.2: Φορούσε κατάλευκα ρούχα και ίσως αυτό ήταν που μου τράβηξε το ενδιαφέρον να αρχίσω να την εξετάζω καλύτερα.
*Τελικά τα όχι και πολύ γεμάτα βαγόνια, δεν είναι κάποιες φορές, όσο βαρετά φαίνονται!

Μεταξύ Πανόρμου και Κατεχάκη, το  πόρισμα είχε ήδη βγει.
Νέα, κοντά στα 30, καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στην τεράστια τσάντα της, τα πόδια της ακουμπούσαν το ένα παράλληλα στο άλλο λες και ήταν στυμμένη σα πορσελάνινη κούκλα, ήταν ελάχιστα βαμμένη με ένα βάψιμο πολύ κλασικό που θύμιζε δεκαετία του 90 και την μεγάλωνε αρκετά, όπως και το μαλλί ήταν απλά χτενισμένο και πιασμένο με ένα τρόπο που μου θύμιζε αυτόν που με χτένιζε κάποτε η μαμά μου για να πάω σχολείο .. (εποχή δημοτικού)
 Έβγαζε μια ηρεμία στο πρόσωπο της και είχε ένα πλατύ χαμόγελο που την φώτιζε.
Δεν ήταν ερωτευμένη ήμουν σχεδόν σίγουρη γι αυτό. Δεν ξέρω πως το κατάλαβα αλλά αυτό μου έβγαζε!

Στην Κατεχάκη, μάλλον το κινητό της έπιασε (*έβλεπα από ώρα που προσπαθούσε να καλέσει αλλά μάταια…)
 Δεν φορούσα και τα δύο ακουστικά και έτσι «έτυχε» να ακούσω τη μονομερή συνομιλία.
«Έλα μαμά!!! Ναι , σε μισή ώρα να είστε στο σταθμό με το μπαμπά. Ήταν τέλεια η πρώτη μέρα στο γραφείο. Όχι μαμά, μην ανησυχείς, ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν… Ξέρω, ναι, ναιιι μανούλα μου είχα το νου μου.. εντάξει σε φιλώ. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί να τα πούμε από κοντά…»

«? ? ? ?»
Έτσι εξηγούνται τα ανεξήγητα κλασικά ρούχα που φορούσε. Σε ένα dress code αρκετά ξεπερασμένο και ασυνήθιστο για αυτά που συχνά έβλεπα γύρω μου.
Εντάξει, δε λέω, και εγώ αν ποτέ πρέπει να ντυθώ «καλά» για μια δουλειά ίσως φανώ περίεργη για κάποιους, αλλά ήταν ένας αέρας ρομαντισμού και αγαθότητας που εξέπεμπε που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις..
Μετά ήταν και αυτό που άκουσα, που απάντησε στη μαμά της «ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν»..

Τέλος πάντων, οι συνειρμοί ήταν πολλοί για να απασχολήσουν το μυαλό μου μέχρι να κατέβω.
Μια κοπέλα αρκετά «έξω από τα νερά» της σύγχρονης εποχής. Που στα 30 της περίπου (όπως την χρονολόγησα εγώ!) ήταν ευτυχής με την καινούργια της δουλειά, ένιωθε βολικά στα ρούχα που έμοιαζαν μιας άλλης εποχής και εξέπεμπε μια ιδιαίτερη ομορφιά ακόμα και αν ήταν αλλόκοτα λυτά βαμμένη!

Ο λόγος που την έκανε επίκεντρο της σκέψης μου, δεν ήταν το κακόβουλο κουτσομπολιό.
Αλλά η γλυκιά εντύπωση που μου άφησε!! Υπάρχουν ακόμα αθώες κοπέλες που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους… Που βρίσκουν την ασφάλεια και τη ζεστασιά στην αγκαλιά των γονιών τους και που ακόμα και με ένα πιο ιδιαίτερο τρόπο εμφάνισης, μπορούν με το χαμόγελο τους να σου φτιάξουν τη διάθεση , μεταφέροντας σου την εσωτερική τους ψυχική ηρεμία.

.. Κατέβηκα πολύ βιαστικά από το μετρό, γιατί στα πολύ βραδινά δρομολόγια, ο οδηγός δεν περιμένει «εσένα τον καθυστερημένο ονειροπόλο» να κατέβεις από το βαγόνι..

Τελικά, ό,τι χρώμα και αν έχεις, ό,τι ρούχα και αν φοράς, όπως και αν είσαι βαμμένος…
ένα χαμόγελο αληθινό αρκεί για να σου αλλάξει κάποια στερεότυπα……!

ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

* written by Billouk

Έχοντας κλείσει ένα κυκλο συζητήσεων με τελευταίο κρίκο της αλύσιδας εσένα την ίδια,μου γεννήθηκε η απορία..τι είναι μια ερωτική σχέση?!έψαξα,ρώτησα...και έμαθα!Είμαι επιτέλους εδώ,για ν’ απαντήσω κάθε ερωτημά σου όσο πιο επιστημονικά γίνεται.Όχι δεν αυτοχαρακτηρίζομαι επιστήμονας αλλά οι πηγές μου είναι πιστοποιημένες στο έπακρον!Λοιπόν,ερωτική σχέση ορίζεται μία ρομαντική ή σεξουαλική σχέση με κάποιον/α ή ένας ενθουσιασμός,μια συμπάθεια για κάτι!Συγγενείς λέξεις...σχέση,ίντριγκα,ειδύλλιο...amour!
ΣΧΕΣΗ....Πολλές φορές στη ζωή σου έχεις σίγουρα αναρωτηθεί τι σχέση έχεις τελικά με κάποιον.Η απάντησή σου εξαρτάται.....και απ΄τους δύο.Αγάπη,ενθουσιασμός,πάθος,εκτίμηση,αφοσίωση,μανία είναι οι πιθανές απαντήσεις!Το μόνιμο πρόβλημα της σχέσης είναι ότι ποτέ και οι δυο δεν θα νιώσουν το ίδιο συναίσθημα με αποτέλεσμα το μονοπάτι να οδηγεί σε διχάλα!Βλέπεις και μόνη οτι πριν ακόμα αρχίσεις,έχεις το 50%...και που είσαι ακόμα!η λέξη «σχέση»δεν ερμηνεύεται αποκλειστικά ως ερωτική γι αυτό γίνεται ο διαχωρισμός μεταξύ « ερωτικής σχέσης» και «σχέσης» .Πρόκειται για λέξεις συνώνυμες αλλά όχι ταυτόσημες...δεν ξέρω αν με εστερνίζεσαι αλλά αν αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι ευδιάκριτος στο μυαλό σου...έχασες το τόπι!!
100%-50%-50% = 0 ΑΠΛΟ!!
ΙΝΤΡΙΓΚΑ....Κάπως ξενόφερτη δεν ακούγεται??intrico…λατινικά,με ακριβή ετυμολογία να μπλέκω,περιπλέκω,φέρνω σε δύσκολη θέση!Είναι αυτό που προσπαθούσα να σου εξηγήσω και ίσως πριν την επιστημονική μου ματιά να μην το έπραττα σωστά!Σε μία ερωτική σχέση σύνηθως προτιμούμε την δύσκολη οδό γιατί έτσι είναι η φύση μας.ΓΙΑ ΜΕΝΑ πολύ απλά είναι το μπέρδεμα!Ακούγεται λαϊκό αλλά ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ!Ξεκινάς μία κατάσταση,ήσυχα όμορφα...μέχρι την εμπλοκή!Τα πάντα αλλάζουν μέσα σου και είτε γυρνάς στην αρχική σου φάση είτε η συνέχεια ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ διότι πότε το μπέρδεμα δεν έγινε ξεμπέρδεμα!Οπότε ποιο το αποτέλεσμα?
100%-50%-50%= 0 ΑΠΛΟ!
ΕΙΔΥΛΛΙΟ....Εδώ τα πράγματα είναι απλά!Μια διακαής σύνδεση δυο ανθρώπων,έντονη,χαρούμενη με άπλετο ρομαντισμό!Μήπως ξέχναμε κάτι?υπερβολικά όμορφο δεν φαίνεται??ΒΡΑΧΥΒΙΟ...ορίζει ο Mr.Wiki!!Η λέξη κλειδί πού έρχεται να ταράξει τα νερά..μαζί και σένα!Μια ερωτική σχέση με ημερομηνία λήξης...αυτό που άκουγες απο μικρή.. «κάθε παραμύθι έχει ένα όμορφο τέλος»..Ίσως γι αυτό στο μυαλό μας το ειδύλλιο φαντάζει κάτι ωραίο!Μία ερωτική σχέση που σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και έχει ένα διαφορετικό τέλος απ’ αυτό που ‘χες συνηθίσει!τι θέλω να πω?!
100%-100%= 0 ΠΙΟ ΑΠΛΟ!!
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ....
AMOUR….Ελληνηστί..έρωτας!δεν βρήκα ποτέ διαφορά μεταξύ του έρωτα και της ερωτικής σχέσης!Είμαστε όντα και κυνηγάμε το μεγαλύτερο συναίσθημα κι όσο αυτό μας πληγώνει...τόσο μας πορώνει!Θέλουμε να ερωτευτούμε με την ελπίδα οι παράπλευρες απώλειες να είναι ελάχιστες!Περιμένουμε το κάτι ξεχωριστό και έχουμε τη δίαθεση
ν’αφεθούμε σ’αυτό ακόμα κι αν στοιχήσει ακριβά..πάντα υπάρχει ο φόβος μέσα μας αλλά το λεξικό μας δεν το αναφέρει σαν συνώνυμο οπότε επαναπαυόμαστε και αναμένουμε.....
100%......
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΕΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ....
ΑΠΛΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ...
Κ ΕΓΩ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΘΕΙΣ....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΣΕΝΑ !

*Especially by the voice of Billouk! 

To risk..or not to risk?!

Νόμιζα πως κάποια πράγματα και κάποιοι άνθρωποι αξίζουν πραγματικά.

Έτσι επένδυα σε αυτά. Η θεωρία της σχολής αποδείχτηκε στην πράξη.
« Κάθε επένδυση έχει το ρίσκο της. Επενδύσεις υψηλού κινδύνου είναι συχνά περισσότερο αποδοτικές»… Όμως ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε και τον κίνδυνο της απώλειας.

Χρόνια τώρα, μάζευα δύσκολα , κάθε «οικονομία» μου για να μπορώ να επενδύσω σε κάποια «αγαθά» που έπαιρναν διάφορες μορφές..
Μπαίνοντας κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στο «παιχνίδι» , μια μέρα ρίσκαρα ότι είχα και δεν είχα για ένα συγκεκριμένο «αγαθό».

Πίστευα πολύ σε αυτό. Κάθε λεπτό της ημέρας ήταν στο μυαλό μου.
«Κέρδισα» πολλά… Ήθελα κάποια στιγμή να γίνω «πλούσια».

Ώσπου όλα αυτά «έσκασαν». Τα πάντα ξεφούσκωσαν. Μου είπαν πως έχασα ότι είχα και δεν είχα.
Μου πήρε πολύ χρόνο να το συνειδητοποιήσω. Έλεγα πως δεν γίνεται ΕΓΩ να πέσω σε τέτοια παγίδα.
Έτσι, αποφάσισα να ξαναρισκάρω. Μάζεψα κάθε ύλη ζωτικής αξίας, της ζωής μου και επένδυσα ξανά, σε κάτι που είχε ήδη αποδειχτεί μία φορά, «φούσκα».
Ήμουν σίγουρη πως τώρα θα κέρδιζα και θα έπαιρνα πίσω όλα αυτά που μου είχαν στερήσει.


ΈΧΑΣΑ. ΠΑΛΙ. Όμως δεν το βάζω κάτω. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναπάρω ρίσκο. Μα ποτέ ξανά δεν θα επενδύσω στην ίδια , αποδεδειγμένα, «φούσκα».
Για μένα η αξία της πλέον αγγίζει τη θερμοκρασία της Ανταρκτικής το καταχείμωνο!
Αποφάσισα μάλιστα, να μη στενοχωρηθώ για όσα «χρήματα» έχασα, όχι μια αλλά δύο φορές.
Λέω αυτή τη φορά, να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να τεστάρω τις αντοχές μου!
Όχι όμως στο «χρηματιστήριο» αλλά σε πιο χαμηλού κινδύνου «κερδοφόρες επενδύσεις»..  

Ετερώνυμα.. μπλεξίματα!

                                 

Μέχρι σήμερα πίστευα πως τα ετερώνυμα έλκονται.
Ή τουλάχιστον έτσι με έμαθαν να πιστεύω από μικρή, στο μάθημα της φυσικής ξεκίνησαν όλα!
…Άρε Νεύτωνα εσύ και οι νόμοι σου περί παγκόσμιας έλξης!

-Εγώ τα βλέπω άσπρα. Εσύ τα βλέπεις μαύρα.
-Εγώ πίνω καφέ το πρωί, το μεσημέρι ακόμα και το βράδυ, εσύ μόνο φυσικούς χυμούς.
-Εμένα μου αρέσουν οι αισθηματικές ταινίες, εσύ τρελαίνεσαι με τα πιστολίδια και τα splatter.
-Εμένα μου αρέσει ο χειμώνας και οι εκδρομές στο βουνό, φορώντας πολλά κιλά από ζεστά ρούχα και «καπνίζοντας» από το κρύο.
-Εσένα η αδρεναλίνη σου βαράει κόκκινο μαζί με τους καύσωνες τα καλοκαίρια και περνάς το χρόνο σου ισορροπώντας σε μια σανίδα του σερφ που κουνιέται μόνο όταν φυσήξει ο αέρας!

ΤΈΛΕΙΑ. Μέχρι τώρα πίστευα πως ναι αυτή είναι η τέλεια σχέση. Πως αν βρεις το ακριβώς αντίθετο σου, συμπληρώνεσαι , ζεις τον απόλυτο έρωτα και ζείτε εσείς καλά και εμείς πολύ καλύτερα!!
Εξάλλου το λέει και ο Νεύτωνας!!!

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ισαάκ αν διάλεγα την παραπάνω «ιδανική» εκδοχή θα είχα τα εξής καταπληκτικοτρομερά αποτελέσματα:
-Το χρώμα που θα βλέπαμε παρέα θα ήταν το γκρίζο! (αφού άσπρο εγώ, μαύρο εσύ, μας κάνει ΓΚΡΙ.) Χρώμα αρκετά μουντρούχλικο αλλά σιγά μωρέ, ένα χρώμα είναι , μπορούμε να το προσπεράσουμε και να κάνουμε τα στραβά μάτια μπροστά στο «πάθος».
-Το πρωινό μας θα ήταν ιδιαίτερα πλούσιο και η κουζίνα μας κάπως πιο πλήρης. Αφού εκτός από μια άχαρη καφετιέρα , τον πάγκο της κουζίνας θα στόλιζε και ένας πολύ χρήσιμος στίφτης! ( Για μένα πολύ άχρηστος αφού η συχνότητα που φτιάχνω φυσικούς χυμούς συμπίπτει με την συχνότητα που χιονίζει το κατακαλόκαιρο!)
-Επίσης σε πιθανή  συγκατοίκηση , το σπίτι θα είχε δυο τηλεοράσεις, για να μπορεί ο καθένας  να βλέπει ΧΩΡΙΣΤΑ τις ταινίες που του αρέσουν. Στοιχείο πολύ «λογικό» !
-Εγώ χειμώνα, εσύ καλοκαίρι??! Αυτό και αν είναι super. Μπορούμε όλο το χρόνο, 365 μέρες το χρόνο να κάνουμε διακοπές. Εγώ στις Άλπεις και εσύ στη Χαβάη!!!!

Πόσα στραβά να παραβλέψω ρε Νεύτωνα?? Που μας έβγαλες μια θεωρία, μας την δήλωσες για νόμο και από τότε κανείς δεν τολμάει να κρίνει τη λογική σου ως παράλογη με την απλή απαγωγή εις άτοπο???? (Αφού υπάρχει ένας τομέας, αυτός των αισθηματικών, που ο νόμος σου πέφτει στο κενό και υπάρχουν τόσες εξαιρέσεις στον κανόνα που πλέον αναιρούν την ισχύ του!)

Δεν μου αρέσει το γκρι χρώμα, ο φυσικός χυμός για πρωινό με ανακατεύει και μόνο στην ιδέα, θέλω να βλέπω αισθηματικές και άλλες ξενέρωτες ταινίες σε ΜΙΑ τηλεόραση, αγκαλιά με το αγόρι μου που δεν θα κοιμάται από την βαρεμάρα αλλά θα χαίρεται που είμαστε μαζί ακόμα και αν βλέπουμε την πιο σαχλή ταινία.. Α και επίσης θέλω να πηγαίνουμε διακοπές παρέα και όχι χωριστά!!!!!!

So, so, αγαπητέ Ισαάκ δεν ασχολούμαι ξανά με τις θεωρίες σου περί έλξης των ετερωνύμων.

Τα ομώνυμα έλκονται,  γιατί αυτά μπορούν να αντέξουν όταν θα σου πει bye-bye ο φίλος-έρωτας και θα μείνει να σε «κοιτάει» μόνο η αγάπη με ένα μάτσο ρυτίδες στο πρόσωπο, ρευματικά στα πόδια και  ένα τσαντάκι γεμάτο χαπάκια που θα «λαδώνουν τα σκουριασμένα γρανάζια σου» για να μπορείς να πηγαίνεις με το «ΠΙ» σου παραμάσχαλα , περίπατο ως την τουαλέτα!!!!

Φαντάζεσαι δηλαδή εγώ να είμαι καθισμένη στον καναπέ μου, μετά από 40 χρόνια , με αυτή την άχαρη καρό κουβέρτα στα πόδια, να παρακολουθώ σαπουνόπερες στην τηλεόραση και ο «ετερώνυμος» άντρας μου να τρέχει στις Μπαχάμες για να εκτονώσει την ασυγκράτητη πηγαία αδρεναλίνη του??!

                                                      ...Εγώ, μάλλον ΟΧΙ!...

Cigarette talk

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί..

Και ένα τσιγάρο.. 

Αγαπημένες σου συνήθειες. Όμως και τα δυο όσο και αν σου αρέσουν και τα απολαμβάνεις, κάποια στιγμή τελειώνουν. 

Και τελειώνουν ακόμα πιο γρήγορα όταν ένας από την παρέα δοκιμάσει από το ποτό σου.. Όταν ένας φίλος, σου κάνει τράκα μια τζούρα από το τελευταίο τσιγάρο που είχες στο πακέτο σου για απόψε το βράδυ.

Έτσι τελειώνει και η ζωή. Εύκολα. Γρήγορα. Σαν ένα ποτήρι από το αγαπημένο σου κρασί που δεν χορταίνεις να πίνεις. Σαν το τσιγάρο που καίγεται πριν προλάβεις να τραβήξεις μια τζούρα παραπάνω για να ζαλιστείς και να μη σκέφτεσαι.. 

Αξίζει να μοιράζεσαι το δικό σου τσιγάρο? 

 Μόνο αν αγαπάς και μισείς εξίσου τον άλλο και θες το καλό και το κακό του, μαζί. 

 Μόνο όταν ο άλλος είναι διατεθειμένος να σου «χαρίσει 2 λεπτά ζωής παραπάνω για να τα στερηθεί αυτός» και να απολαύσετε μαζί το ίδιο τσιγάρο που δεν ξεχωρίζει πρόσωπα. Θέλει απλά να «σκοτώσει», και σκοτώνει και τους δύο.

Αξίζει να μοιράζεσαι το κρασί σου?

Μόνο αν αξίζει τόσο ο άλλος ώστε να του χαρίσεις μια γουλιά από κάτι που σου χαρίζει απόλαυση. Μόνο όταν η δική σου στέρηση είναι και δική σου χαρά για ικανοποίηση του άλλου. Αυτό να δεις, πως λέγεται? Αμοιβαιότητα? Μπα.. Μεγαλοψυχία? Τσου..  Απλό klein mein? Μπορεί.. Ίσως και να είναι .. Ίσως πάλι, να είναι κάτι παραπάνω. 

Και η ζωή???

Αξίζει να μοιράζεσαι τη ζωή σου?

Μόνο αν τη μοιράζεσαι με τα κατάλληλα άτομα. Μόνο αν αγαπάς και σε αγαπάνε, ανιδιοτελώς. Μόνο αν δίνεις και σου επιστρέφουν τα διπλάσια , άδολα.  

Μόνο αν σέβεσαι και ξέρουν να σε σέβονται. Μόνο αν εκτιμάς και μπορούν να εκτιμήσουν τη διαφορετικότητα σου. Μόνο αν κάποιος είναι ικανός να διακρίνει πίσω από τα γυαλιά που φοράς, τα μάτια σου. Αν αυτός ο κάποιος ξέρει να διακρίνει τη χαρά σου από τη λύπη  , 

το πάθος από την απλή επιθυμία.. 

Μόνο αν κάποιος μπορεί να σε «κρατήσει από το χέρι για να περπατήσετε ο ένας δίπλα στον άλλον.» 

ΌΧΙ να περπατάει μπροστά σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «ηγέτες».

ΌΧΙ να περπατάει πίσω σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «οπαδούς και ακόλουθους».

Αξίζει να μοιράζεσαι τις στιγμές της ζωής σου με αυτόν που μπορεί να είναι «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ» δίπλα σου. Με αυτόν που «θα σε προλάβει πριν πέσεις», με αυτόν που «θα σε βοηθήσει να ανέβεις πιο ψηλά από αυτόν» , με αυτόν που θα είναι ικανός να θυσιάσει ένα μικρό κομμάτι του για ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. 

Κάποιες φορές μοιραζόμαστε τα πάθη και τις «κακές συνήθειες» μας με κάποιους απλούς «τρακαδόρους». Από αυτούς που γυρνάνε από παρέα σε παρέα, από σχέση σε σχέση ψάχνοντας που θα βολευτούν καλύτερα. Και μόλις βολευτούν δεν λένε με τίποτα να ξεκουνήσουν. «Πίνουν από το ένα και μοναδικό ποτήρι κρασί που παρήγγειλες , καπνίζουν από το τελευταίο σου τσιγάρο…» και σου στερούν μικρές απολαύσεις. Ακόμα και αυτό τον αργό και «γλυκά βασανιστικό θάνατο» ενός τσιγάρου που θες να κρατήσεις μόνο για την πάρτη σου. 

Και δεν είναι μόνο εκεί που, ξετσίπωτα καλοπερνάνε εις βάρος σου. 

Μετά προχωράνε και «ριζώνουν» όλο και πιο πολύ στη ζωή σου. Σε κάνουν να νιώσεις οικεία μαζί τους και αφού σε έχουν σφιχτοδεμένο πάνω τους , σε κάνουν ότι θέλουν. 

Μήπως να μη αφήνω κανένα να δοκιμάζει από το κρασί μου λέγοντας του ως πρόφαση πως έχω «έρπη μεταλλαγμένο, που αν κολλήσει κάποιος θα γίνει κροκόδειλος με πόδια καμηλοπάρδαλης και ουρά ποντικιού?»

Μήπως η ατάκα «άντε σπάσε ρε μαλ*κα» είναι κατάλληλη για τους τρακαδώρους του τσιγάρου που ήδη βλέπουν ότι καπνίζω? 

…

Μήπως να αρχίσω να ασφαλίζω ένα-ένα τα καστράκια της ζωής μου και να «απαγχονίζω» όποιον τυχαίνει να περνάει ξυστά από τον ιδιωτικό μου χώρο, ακόμα και αν θέλει να μαζέψει απλές και ταπεινές μαργαρίτες ή  χαμέμηλα??? 

Δεν μου ακούγεται κακή ιδέα… Εκτός και αν κάποτε πάψω να περιτριγυρίζομαι από «ηγέτες ή οπαδούς» και βρω ένα «συνοδοιπόρο» στο ταξίδι μου…..! ! ! 

Δόση αστερόσκονης

Μία δόση, ένα βράδυ στο Λυκαβηττό , ένα πολύ ζεστό βράδυ στην καρδιά του καλοκαιριού.
Η Αθήνα κάτω από τα βράχια μοιάζει να βράζει, όμως εκεί πάνω ξέχασα για λίγο το βάσανο του καύσωνα. Ήταν η στιγμή που χάζευα πότε τα μικροσκοπικά φωτάκια από κτίρια και δρόμους που τρεμόπαιζαν , πότε τα αστέρια που έτυχε να κάνουν την εμφάνιση τους σε έναν παράξενα «καθαρό» ουρανό.
Φωνές από ζευγάρια, παρέες, τουρίστες που ξέμειναν ως αργά εκεί φτάνουν στα αυτιά μου και σκέφτομαι πως ζω την απόλυτη πολύ-πολιτισμικότητα  της Ελλάδας του 2012. Μια πολυεθνική εταιρία είμαστε. Με περιορισμένες ευθύνες.. ( Ο, Κόσμε.. Μας λυπάμαι..)

Αριστερά μου ένα ζευγάρι κάνει μαύρο και συζητάνε για αρκετή ώρα ο καθένας για τη ζωή του. Σε κάποια φάση ακούω την κοπέλα να δηλώνει στο αγόρι, « είμαι ερωτευμένη μαζί σου αλλά μη φας φρίκη με αυτό, δεν θα σου γίνω βάρος….» Μετά από λίγο , τελειώνουν το τσιγάρο τους, την αφήνει να σηκωθεί πρώτη, αυτή προχωράει μπροστά και φεύγουν.

Δεξιά μου, πιο μακριά, μια αντροπαρέα από κάφρους που κάνουν τηλεφωνικές φάρσες και αποκαλούν ανελέητα ο ένας τον άλλο «μαλάκα» με εκνευρίζουν απίστευτα. Σε λίγη ώρα προστίθεται στην παρέα τους και ένα ζευγάρι. Το αγόρι σέρνει κυριολεκτικά μια μεθυσμένη κοπέλα που καλά- καλά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. ΤΙ κάφρος.  Όμοιος τω ομοίω , δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι..

Αρκετά μέτρα πιο κάτω, ακούγονται οι γνωστοί αγγλο-αμερικάνοι τουρίστες που φωνάζουν επιδεικτικά μιλώντας αγγλικά , τρώγοντας (μάλλον κανένα σουβλάκι , όπως τους έκοψα) και πίνοντας μπύρες. Κάποιοι άλλοι γάλλοι παραδίπλα μου , σχολιάζουν τα μνημεία. ( Αν είναι δυνατόν, στις 4 το πρωί να ασχολείται ακόμα κάποιος με την κουλτούρα και τον πολιτισμό!)

Μια τετράδα αθίγγανων τραγουδάνε με ένα μπουζούκι της κακιάς ώρας. Ο τραγουδιάρης αρχηγός τους νομίζει πως κάνει το όνειρο του , να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, πραγματικότητα.

Και εγώ, παρατηρώ γύρω μου και είμαι μόνο εκείνη τη στιγμή χαρούμενη. Γιατί σε έχω εκεί να βασανίζεις το μυαλό μου….
«Φεύγεις. Σκάω απότομα πάλι στο έδαφος, σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης γύρω μου όπως πέφτω από ψηλά…»

Θέλω τη δόση μου ξανά. Η Αθήνα συνεχίζει να βράζει και η ζέστη  με κάνει να «λιώνω» στον καναπέ μου αγκαλιά με το air-condition χωρίς να θέλω να κάνω το οτιδήποτε.

Θέλω τη δόση μου, σου λέω. Σε φωνάζω. Αργείς όπως πάντα και θυμώνω τόσο που χάνω λεπτά από κοντά σου. Έρχεσαι όμως επιτέλους.
Πολλές ώρες περνάνε, αλλά μοιάζουν να έχουν μπει στον συμπιεστή και φαίνονται τόσο λίγες.
Είναι η στιγμή που  χαζεύω. Τότε που έρχεσαι πάλι. Η αστερόσκονη πέφτει πάνω μου και δεν βλέπω τίποτα άλλο, δεν θέλω τίποτα άλλο – περιμένω να ακούσω κάτι καλό από σένα. Περιμένω… Περιμένω… Δεν ακούω τίποτα. Και πάλι πέφτω. Αυτή τη φορά το σύννεφο της σκόνης που σηκώνεται από την «σαβούρα» που τρώω και πέφτω, είναι πιο μεγάλο από πριν.

Και έρχεται η στιγμή που περπατάω ανάμεσα στον κόσμο. Γύρω μου υπάρχουν πολλά φώτα. Όλοι βλέπουν. Όλοι παρατηρούν. Μπορούν να δουν πως είμαι χαρούμενη σίγουρα.
Σε «κρατάω σφιχτά κοντά μου» μη μου φύγεις πάλι. Έχει και ζέστη, μπορεί αυτή να με βοηθήσει να κολλήσεις πάνω μου. Μάταια. Ύστερα από λίγο , το κλασσικό , η δόση τελειώνει και εγώ έχω σημάδια στέρησης.

…. Παίρνω συχνά τη δόση μου. Είναι αυτή η διάφανη αστερόσκονη που ψεκάζει η μορφή σου πάνω από το κεφάλι μου και με κάνει να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα παρά μόνο εσένα. Τρελαίνομαι. Θέλω να τρέξω , να ξεφύγω, αλλά.. άδικα. Το μόνο που καταφέρνω κάθε φορά είναι να χαίρομαι για λίγο, αφού πάρω τη δόση μου, το ναρκωτικό μου. Είναι οι απειροελάχιστες στιγμές που τίποτα δεν με στεναχωρεί. Και μετά, πάντα τα γνωστά συμπτώματα στέρησης. Κρύος ιδρώτας, αγωνία, πανικός, φόβος, άσχημες σκέψεις, απελπισία, απόγνωση, άγχος, μήπως με «εγκαταλείψεις». Μήπως με «πουλήσεις». Μη με «πονέσεις» όπως αγκιστρώνεσαι στα κύτταρα του μυαλού μου.

(…)

Αυτό γίνεται συνέχεια. Πότε κρύο πότε ζέστη. Πότε χαρά πότε αγωνία και αβεβαιότητα,
Αυτό συμβαίνει σε όλους σε αυτή τη ζωή?
Ή είναι ένα είδος τιμωρίας που έρχεται επειδή εσύ το επιλέγεις και παίζει μαζί σου σαδομαζοχιστικά παιχνίδια?
Σκωτσέζικο ντούζ.. Ηλεκτρισμός στα «αδρανή» κύτταρα μου.

Ένας φαύλος κύκλος. Μια ρουλέτα που δεν ξέρω αν θα σταματήσει στο νούμερο που πόνταρα. Ένας γκρουπιέρης που ξέρει πως θα χάσω αλλά με προτρέπει να δεχτώ το στοίχημα. Και εγώ δέχομαι. Δεν με νοιάζει που χάνω. «Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία.»
Τόσο ύπουλη φράση. Δίνεις έμφαση στην ελπίδα και αγνοείς τον θάνατο της.
Ξύπνα ηλίθιε, η ελπίδα πεθαίνει στο τέλος.
Εγώ περιμένω το επικήδειο της αλλά ακόμα παίζω ρουλέτα και προκαλώ την τύχη μου.

Θέλω πάλι τη δόση μου.

Λίγη αστερόσκονη για να νιώσω στιγμιαία πως είμαι «ο Βασιλιάς της Ζούγκλας».
και μετά «να πέσω πάλι στο έδαφος, προκαλώντας το συνηθισμένο πλέον σύννεφο από χώμα, που καθώς σηκώνεται μου προκαλεί βήχα και αηδία.»

Θέλω τη δόση μου… ΕΛΑ..

Real "supermarket" life-stories

Λίστα για το σούπερ μάρκετ

-Γάλα (μακράς διαρκείας γιατί πλέον μεγάλωσα και δεν πίνω συχνά για να μεγαλώσω και να ψηλώσω. Πέρασαν οι καιροί που έπινα γάλα γιατί «μεγαλώνει γερά παιδιά» )
-Δημητριακά (γιατί δεν μου αρέσει να πίνω το γάλα σκέτο.. Μου αφήνει ένα άσπρο μουστάκι στο πάνω χείλος και προτιμώ αυτό σα δικαιολογία για να βουτάω μέσα μπισκότα και άλλα σοκολατένια δημητριακά!!!)
-Ντομάτες , αγγούρια , πιπεριές ( τώρα που είναι καλοκαίρι βαριέμαι απίστευτα να μαγειρέψω. Όχι ότι το χειμώνα δηλαδή γίνομαι  master sef στην κουζίνα μου… )
-Σαμπουάν μαλλιών ( από αυτό που υπόσχεται ότι εξαφανίζει την ψαλίδα και σου κάνει μαγικά στα μαλλιά για μια λαμπερή και μεταξένια χέτη! )
  * Αυτό θα πει σωστό μάρκετινγκ! Σε κάνει να πιστεύεις στις υπερδυνάμεις ενός σαμπουάν και επιτέλους, νομίζεις ότι γίνονται και «θαύματα» εν έτη 2012.
-Ψωμί του τοστ
-Τυρί για τοστ ( με χαμηλά λιπαρά γιατί 360 μέρες το χρόνο είμαι σε «δίαιτα». Όχι ότι κάνω δίαιτα, αλλά μ’αρέσει να το λέω, γιατί πες-πες κάποια στιγμή θα το πιστέψω και όταν θα μου είναι απαραίτητη θα είμαι ψυχολογικά έτοιμη για να την κάνω!)
-Φρούτα (πολλά φρούτα. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς λένε πως τα φρούτα κάνουν καλό. Έχουν βιταμίνες Α, Β, C, D… γενικά απ’ότι άκουγα από μικρή, μέσα στα φρούτα μπορείς να συναντήσεις όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.. )
…….
**Να μην ξεχάσω: τσίχλες

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ- τα γυαλιά ηλίου μου.
*Δεν είναι μακριά το σουπερ μάρκετ από το σπίτι μου. Δίπλα είναι.
Και δεν έχει ήλιο μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά..

ΒΑΡΕΘΗΚΑ να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια.
Βαρέθηκα να κοιτάω γυμνές ψυχές ανθρώπων που καθρεφτίζονται στα μάτια τους και να
αντικρίζω την κακία , την θλίψη , την ανάγκη τους για εκδίκηση , τη ζήλια, το φθόνο και τον πόνο.
Βαρέθηκα να ανταλλάσσω τη χαρά ή τα άλλα συναισθήματα μου με όλα αυτά τα παραπάνω. Είναι άδικη αυτή η ανταλλαγή εσωτερικών κόσμων.
Βαρέθηκα να χαμογελάω σε όσους μου δείχνουν τα δόντια τους σα λυσσασμένα σκυλιά που μυρίζουν ωμό κρέας.
…

Βαρέθηκα να με διαπερνάει ο ανεξήγητος φθόνος μερικών που δεν έμαθαν να αρκούνται στα δικά τους και θέλουν και τα πράγματα των διπλανών.
 Παλιά άφηνα το καρότσι μου σε μια γωνία και γύρναγα μέσα στο σούπερ μάρκετ να μαζέψω τα ψώνια μου. Όταν γύρναγα όμως, διαπίστωνα πως πάντα κάτι έλειπε. Μα η σακούλα με τα φρούτα, μα τα γιαουρτάκια μου με κομματάκια φράουλας, μα ο καφές μου (που είχε τύχει μια φορά να ήταν η τελευταία συσκευασία με γεύση φουντούκι και την είχα προλάβει καταχαρούμενη !! )
Από τότε, σέρνω μαζί μου το καροτσάκι μου και αγχώνομαι μήπως κάποιος μου πήρε τίποτα από τα ψώνια μου ενώ εγώ έβαζα «ανέμελη» λίγες ελιές για ζύγισμα. Όχι πως μου είναι κόπος να περάσω και να ξαναπάρω το ίδιο πράγμα από το ράφι, αλλά γιατί ρε φίλε/η να μου πάρεις αυτό που διάλεξα? Σου πέφτει δύσκολο να πας μέχρι το συγκεκριμένο διάδρομο? Εμένα δεν με σκέφτεσαι γαμώτο που θα γυρίσω σπίτι μου ικανοποιημένη ότι ψώνισα όλα όσα έπρεπε και μετά θα ακούσω την πολλοστή κατσάδα της μάνας μου ότι πάλι ψώνισα τα μισά???...

Θέλω να φοράω τα γυαλιά του ηλίου μου πλέον παντού.
Γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΖΩ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ.
ΔΕΝ έχει νόημα να γυρίσω να σου πω πως είσαι ανέντιμος που «κλέβεις κάτι δικό μου», που πας να με κοροϊδέψεις, που παίρνεις ικανοποίηση για τις πισώπλατες λαμογιές σου .

Δεν θέλω άτομα σαν εσάς να με κοιτάτε με θράσος στα μάτια και να βλέπετε τον κόσμο μου και τις σκέψεις μου. Γιατί μπορεί να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους , να ξεπεράσω τα όρια μου και να σας πω όσα δεν αντέχετε να ακούσετε. Όσα ξέρετε αλλά κάνετε πως αγνοείτε.

Μέσα στο σούπερ μάρκετ συναντάς άγνωστους, περαστικούς, γνωστούς, φίλους.
Είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Μόνο που έξω από το σουπερ μάρκετ, δεν παραφυλάνε να σου κλέψουν καφέ, ζαμπονάκια και παξιμάδια από το καλάθι. Έξω, το παιχνίδι είναι "λίγο" πιο σκληρό. Σε κυνηγάνε να σου κλέψουν το χαμόγελο, την θετική αύρα, την ανεμελιά, την αισιοδοξία.. Καλά, βέβαια σε κυνηγάνε για να σου κλέψουν τα χρήματα, την τσάντα, το αμάξι κλπ κλπ.. Χάρισμα σας τα υλικά αγαθά. Αν αυτά σας κάνουν ευτυχισμένους σας τα χαρίζω να ευτυχίσετε κουφάλες. Εγώ θέλω υγεία και ψυχική ηρεμία. Και κυρίως, θέλω ανθρώπους δίπλα μου που να αξίζουν να τους χαρίσω το χαμόγελο και τον χρόνο μου!!!


«Πάρτε τα όλα από το καλάθι μου κλεφτοκοτάδες.
Και μαζί με τα ζαμπόνια και τα σαμπουάν, τα κρέατα και τα μαναβικά, έχω παραπετάξει και κάτι φιλούρες στις ξυνισμένες σας μουτσούνες που βρωμάνε από χιλιόμετρα κακία και φθόνο»

«Μόνο τον κόσμο μου δεν σας χαρίζω παλιομαλ*κες!!!!»