Περίμενα.. Το ραντεβού στις 6.30,
είχα φτάσει μισή ώρα νωρίτερα. Μετά από μερικές σβούρες κατάφερα να βολέψω τον
πισινό μου στην άβολη πολυθρόνα της αίθουσας αναμονής. Παραδίπλα μου, δύο
παραφουσκωμένες γυναίκες είχαν πιάσει τη συζήτηση και κάπου – κάπου η μια έκανε
ένα διάλειμμα, ξεφυσούσε, χάιδευε την κοιλιά της, χαμογελούσε πονηρά, σα να
ψιθύριζε κάτι μέσα από τα δόντια της και επανερχόταν στη συζήτηση με τη διπλανή
της.
Αυτό που τις είχε φέρει ως εδώ,
από τον έρωτα ξεκίνησε. Αυτός έφταιγε για όλα. Αυτός ήταν αιτία που η κοιλιά τους
είχε γεμίσει ραγάδες, τα πόδια τους ξεχείλιζαν πρησμένα έξω από τα
χαλαρά-δεμένα τους αθλητικά, και τα βυζιά τους θα μπορούσαν κάλλιστα να
μοστράρουν σε πρωτοσέλιδα τσοντο-περιοδικών..
Αυτός ο έρωτας είναι που μπορεί
να δημιουργήσει μια καινούργια ζωή, να γεμίσει ευτυχία μια σχέση, να ολοκληρώσει
μια αγάπη, να σου δώσει κίνητρο να συνεχίσεις όταν φοβάσαι το ‘μετά’.
Αυτός είναι ο έρωτας που γεμίζει
δάκρια τα μάτια σου, σκίζει την καρδιά σου στα δύο, ασχημαίνει το πρόσωπο σου,
σε κάνει νευρικό, γκρινιάρη, περίεργο, δύστροπο, απλά και μόνο γιατί… «ο άλλος δε
σε αγαπούσε όσο εσύ». Ναι, αυτός είναι που μπορεί να ‘δημιουργήσει’ στο πέρασμα
του μα και να ‘καταστρέψει’.
Της είχες πει πως θα είσαι σε όλα
δίπλα της, πως είναι η πρώτη σου προτεραιότητα, πως την αγαπάς όσο τίποτα, πως
είναι ότι πιο όμορφο είχες στη ζωή σου. Που εξαφανίστηκες όταν αυτή σε είχε ανάγκη
δίπλα της; Όταν ξενυχτούσε περιμένοντας ένα τηλέφωνο σου; Όταν αρνιόταν τα πάντα
απλά και μόνο για να είναι μαζί σου; Όταν σου στεκόταν για να πολεμήσετε τα
μεγαλύτερα φαντάσματα του κακού παραμυθιού σου;
Να μου πεις, είχες έναν εγωισμό
να διαφυλάξεις, έναν ξεφτιλισμένο δήθεν ανδρικό εγωισμό.. Ικανό να την πληγώνει
κάθε ώρα που εσύ δεν εμφανιζόσουν.. Που περνούσες καλά στις παλιές σου καλές συνήθειες,
στην ελευθερία σου και την αναρχίλα που το υπερεκτιμημένο γόητρο σου διέθετε..
Αυτή σε περίμενε, ώρες
ατελείωτες, ώρες που δεν έλεγαν να περάσουν, στη δουλειά, στο σπίτι, στο
αυτοκίνητο.. Ώρες που οι τοίχοι των δωματίων, έμοιαζαν να την αγκαλιάζουν
τρομακτικά τόσο που φοβόταν πολύ, φώναζε και σε ζητούσε, αλλά εσύ δεν ήσουν, πάλι,
εκεί.
Σε περίμενε ημέρες, έκανε
υπομονή, περίμενε… και περίμενε… Ώσπου δεν άντεξε άλλο να περιμένει, γιατί
κάποιος της είπε ότι την ξέχασες. Ότι δεν άντεχες άλλο δίπλα της, ότι ήθελες χρόνο
να σκεφτείς γιατί είχες χάσει την ηρεμία σου, ότι ήθελες περισσότερο να περνάς
μόνο καλά και για τα δύσκολα ποιος χοΥέστηκε βρε αδερφέ.
Το ήξερε, ήξερε μέσα της καλά πως
δε θα γυρνούσες, πως αν δε σε έψαχνε πάλι αυτή, εσύ δε θα ξαναγυρνούσες.. Δε σε
έψαξε, όσο και αν σε ζητούσε. Απλά την άκουσα να λέει μπαίνοντας μέσα, πόσο
πολύ σε αγαπούσε...
Έρωτες. Σας γουστάρω και σας αντιπαθώ
τόσο πολύ……
Nothing's gonna hurt you baby
