"Ο Μπάμπης ο ΦΛΟΥ"

Παρασκευή 4.10μ.μ. Τυχαίνει να έχω σήμερα τα γενέθλια μου, πατάω τα πρώτα –άντα. (α-σχο-λι-α-στο…) Έχω βαρέσει 20 μέρες άδεια να ξελαμπικάρω και να στρώσει το μυαλό, μετά από ένα καλοκαίρι μιξαρισμένο με φορολογικές δηλώσεις νομικών προσώπων, ισολογισμούς και non-stop hits οικονομικών καταστάσεων σε ΕΛΠ & IFRS my darling(ή κατά κόσμον ΔΛΠ)..  Χυμένη στην καναπεδάρα μου, πίνω το espressaki μου και χαζεύω μεσημεριανή τρασίλα στην τβ. Χτυπάει το τηλέφωνο.. Σηκώνω νωχελικά το ακουστικό..

-«Ναι».
-(Σιωπή).
-«Ναι;»
-Νινάκι εγώ είμαι. Δε με κατάλαβες. Χρόνια πολλά!
-(Ποιος είναι αυτός που με ξέρει και ως Νίνα & σπαμάρει την σιέστα μου 14 Σεπτέμβρη, ημέρα βροχερή..) Θαρρώ πως δε σε κατάλαβα, πες μου ποιος είσαι και τι κανΣ τώρα, τέΛοΣ. (έχουμε και ένα Σσοπινγκ Σταρ να δούμε, μη χέ$ω).
-Ο Κωστής είμαι, βρε. Ο Κωστής που τα είχαμε ένα καλοκ…..
-(Τα χάπια μου, την τσάντα μου & και ένα ταξί να φύγω. Να πάω να τον εβρώ προτού μου ξαναφύγει…)

Μιλήσαμε ίσαμε και καμιά ώρα με τον «Κωστή» τον αλήτη! Βρήκε τυχαία ένα κείμενο στο blog μου από το πάλαι ποτέ, τότε που γούσταρε μια «χωριάτισσα» και με χώρισε ένα πρωινό-η Παναγία μου, για τα μάτια μιας άλλης.

Και αφού τα είπαμε για τις ζωές μας με τον «Κωστή», παίρνει βαθιά ανάσα και μου ξεστομά:

-Εγώ να ξέρεις Νινάκι μου ήμουν πεταχτούλης και ναι μεγάλος κάφρος που σε παράτησα εκείνο το καλοκαίρι του ’12 και σχώρα με αλλά να ξες, δεν ήτανε «χωριάτισσα» η κοπελιά, από νησί ήταν, νησιώτισσα!..
-‘Αρε Κωστή! Ντουγάνι ήσουν, ντουγάνι παρέμεινες! Εδώ ολόκληρη Τζένη Μ. σημάδεψε την καριέρα της με αυτή την ατακάρα και εσύ κολλάς στο αν η γκόμενα ήταν από τον κάμπο ή απ’τα βουνά?!
(γέλαγε ο «Κωστής», γέλαγα και εγώ, μη στα πολυλογώ, κανονίσαμε καφέ κατά τις 7 σήμερα στην πλατεία..)

Και πάνω που κλείνω και σηκώνομαι να μπανιαριστώ και να παρφουμαριστώ για να δω το μανάρι, το τεκνό μετά από 6 χρόνια, χτυπάει το κινητό. Άγνωστος αριθμός.

-Παρακαλώ?
-Έλα, ο Ντίνος είμαι.  Ο Ντίνος της Μαρίας. Σε πήρα για ευχές! Της Μαρίας καλέ, που ήσασταν συνάδελφοι στο περιοδικό. Που μας έκανες κατάσταση το ’14. Τότε που γιορτάζαμε του Αγίου Βαλεντίνου και εσύ μας πείραζες και ξέρναγες καρδούλες που της είχα στείλει σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, στο γραφείο. Τώρα με θυμήθηκες ε? Ε άσε Νίνα, χωρίσαμε με το «Μαράκι»..
(Και έμεινα να ακούω στο ακουστικό το δράμα του «Ντίνου» που μετά από 4 ολάκερα χρόνια τον χώρισε το Μαράκι γιατί τελευταία χρονιά, στου Αγίου «Βγάλε-Ντίνου» δεν της έβγαλε τα ρούχα γιατί της έβγαζε τα μάτια κάποιος συνάδελφος απ’ τη δουλειά..)

(ΑαααΧ. Μεγάλος έρωτας το Μαράκι με τον Ντίνο. Τι να σας λέω. Τον έκλεισα όπως-όπως τον Ντινάρα, περίμενε και ο Κωστής όχι τίποτα άλλο!)

Μετά μη σας τα πολυσυζητώ, με πήρε και η «Κορίνα η ζηλιαρόγατα» στην οποία είχα πλέξει το εγκώμιο περί ζήλιας το ’13 σε ένα άρθρο μου στο blog, και ο «Θωμάς ο άπιστος» που έναν Αύγουστο τα είχε με τη Βικάρα, άπιστη και αυτή..

Και ο «Ά-Στεγος» με πήρε, που τα είχε με τη Σίσσυ ή αλλιώς Κασσιανή, ένας παλιός καλός φίλος hip-hopας που είχε «φάει πακέτο» μαζί της κάποτε και είχε αποτελέσει πηγή της έμπνευσης μου, όταν το blog μου ήταν στις απαρχές του.

Με πήρε και ο Πάρης με το Νεφελάκι, τα παιδιά που είχαν γνωριστεί σε εταιρικό μιτινΓκ.. Τι ποια Νεφέλη? Δε θυμάστε τη Νεφέλη που έψηνε το ψάρι στον Πάρη αλλά τελικά παντρεύτηκαν και μια μέρα την είδα να περπατάει σα πάπια, περιμένοντας το πρώτο τους παιδί?!

Α, και το Σοφάκι με πήρε, που πολύ είχε ταυτιστεί με μια μου ιστορία και ο Νάσος με πήρε να μου ευχηθεί, το τεκνό που αποχαιρετούσα τον Ιούλιο του ’15 στο «ΕρΠορτ». Αυτός ντε, που έφυγε για τα Αραβικά Εμιράτα και τον φάγανε οι μπαμπουίνοι.

Και εκεί που είπα, δε θα ξανασηκώσω τηλέφωνο για απόψε, έχω να παρφουμαριστώ για τον Κωστή το μανάρι, που θέλω να με δει και να καταλάβει τι χάνει βεβαίως-βεβαίως, όταν θα του κοτσάρω το μονόπετρο και το βερόνι στο δεξί που φοράω!! Με παίρνει ο Μπάμπης.

Ο Μπάμπης ο «φλου». Αυτός δε πήρε για να ευχηθεί. Πήρε λέει για να παραπονεθεί. Γιατί πίστευε ότι ήμασταν φίλοι από το δημοτικό και …

-Ρε Νινάκι εγώ δε περίμενα ποτέ ότι θα πίστευες για εμένα ότι είμαι ΦΛΟΥ. Πάντα πιωμένος και άνεργος ρε Νινάκι εγώ? Επειδή στα 25 μας, τότε που βγαίναμε και κλαμπάραμε ως το πρωί έπινα λιγάκι παραπάνω?...
(Κόκκαλο ο Μπάμπης. Πιωμένος ήτανε πάλι..!!!)

«Τι να σου πω ρε Μπάμπη. Εδώ κοτΖαμ τραγούδι γράφτηκε για την πάρτη σου και εσύ ζητάς από εμένα τα σπασμένα? Τι να πει και ο Γιωργάκης ο πονηρός που αυτά που λέει δε τα τρως, και ο Γιάννης που σπίτι δίχως αυτόν προκοπή δεν κάμει, και η Παναγιώταινα που από το ολότελα καλή είναι και αυτή και όποιος εν πάση περιπτώσει ταυτίζεται κατά καιρούς με στίχους, με τραγούδια, με κείμενα, με παροιμίες….»

Έλα μη χ€σω! Και εμένα με έκαναν μυθιστόρημα  και μάλιστα τετράτομο, δεν ζω στο Σαλιχλί όμως!

*Τα φιλιά μου στις φαντασμένες σας μουτσούνες. Ακομπλεξάριστα, με χιούμορ και μια πρέζα κυνισμού!

Γύρνα σε’ μένα! (όπα)

Bio:     Σοφία.
Ετών: σχεδόν 33,
κιλά: σχεδόν 83,
νούμερο παπουτσιών: σχεδόν 43.
*(Κρατήστε το «τρίΟ», της αρέσει ως νούμερο).

Intro:   Party animal το Σοφάκι, απ’ τις αρχές της εφηβείας της. Χούι που δε φεύγει εύκολα. Γυναίκα νταρντάνα, με τους χυμούς της να ξεδιψάνε βόρεια, νότια, ανατολικο-δυτικά προάστια και κεντρικό τομέα βεβαίως-βεβαίως. Έχοντας γράψει στα τεφτέρια της πολλούς, περιστασιακούς και μη, γκόμενους, κοντά στα 28 βρίσκει τον «έρωτα» τον μοναδικό, τον ματσωμένο, τον πρόστυχο, τον ιδανικό και ένα ωραίο πρωινό του ξαμολάει και ένα παιδί σερνικό και μέσα σε ένα χρόνο βρίσκεται το Σοφάκι «ερωτευμένο», γκαστρωμένο, βολεμένο και φυσικά.. στεφανωμένο!

Scene 1: Μα περνάει ο καιρός και επειδή όπως έλεγε ο σοφός λαός «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα», το Σοφάκι πλήττοντας στην οικογενειακή ζωή της, αποφασίζει να σπαμάρει ανελέητα ένα πρώην γκομενάκι της, κρυφό απωθημένο μιας ζωής. Στέλνει μηνύματα, μοιράζει κλήσεις, ανησυχάει που τo πρώην fuck*n’ body δεν απαντάει και ξεκινάει το στοκάρισμα σε φεισμπούκια, τουίτΑαρ, ίνσταγκραμ κλπ-κλπ. Μέχρι και τίνNΤερ έκανε, ελπίζοντας ως άλλη νεράιδα TinDer-bell (βαρέων - βαρών) να βρει τον Πήτερ-Πάν της. Μάταια όμως..

Scene 2:  Άφαντο το body, στα πατώματα η Σοφία. Και δώσ’ του να τσακίζει τα μπακλαβαδάκια τις μεταμεσονύχτιες ώρες, ψάχνοντας στο ιντερνέτ να βρει «ένα του σημάδι μόνο», όπως τραγούδαγε και ο Αντύπας. Μέχρι που της σφυρίξανε, πως το κορμί παντρεύτηκε και πως νοικοκυρεύτηκε. Πως πήγε σε άλλες συνοικίες και κάνει πιά παρέα μόνο με.. κιουρίες. Πως του αρέσουν τα ΒουΠου και δε κοιτάει πια οπού και οπού.

Scene 3:  Αφού το Γιάννη δε μπορούσε πια να βρει, και με το φόβο της ότι απ’ τον πολύ καημό στο αγαπημένο της το τζιν δε θα μπορούσε πια να μπει, βρίσκει τη γκόμενα του τη νέα, τη φευγάτη, αυτή που ήτανε λευκή σα τη Χιονάτη και ξεκινάει ολημερίς και ολονυχτίς κατασκοπία, να βρει το φίλτρο να την κάνει μια χοντρή.. κιουρία.

Scene 4: «Και δώσ’του τα πάρτυ, και δώσ’του το πιώμα…» γιατί η νέα ήταν ωραία και καπάτσα και μοιραία.. και ήρθε και στοίχειωσε το Σοφάκι που παρακολουθούσε all day και all night τη ζωή της Άλλης, της δήθεν της Μεγάλης.. Πούθε έκανε check-in, τι φώτος ανεβάζει, τι έγραφε στα στόρι της, πως ήτανε το αγόρι της (και κάποτε δικό της παρά λίγο αγόρι..).

Stop:      «Γιάννηηηη αυτή η γυναίκα θα με τρελάνννειι»! ! ! ! !

Back to reality: Έμεινε το Σοφάκι να τραγουδάει το «Μαύρα γυαλιά φοράω, στέκομαι σε κοιτάω, πάει ένας χρόνος πια και κάτι…».

Outro:  Αγαπητό μου «Σοφάκι», εσύ που όντας παντρεμένη, με παιδιά, σκυλιά, γατιά, αντί να κοιτάς το σπίτι σου, κοιτάς των άλλων τα κανιά…

              Πάρ΄το απόφαση, είσαι χαμένη υπόθεση, μη ψάχνεις άλλη πρόφαση σε έχει ξεχάσει οριστικά!

          

               Γυναίκες γεμάτες ανασφάλειες και κόμπλεξ, που θεωρούν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τις καμπύλες τους, επιθυμούν να χώνονται σε ζωές τρίτων όταν νιώθουν ότι έχουν απαξιωθεί και τσαλακώνεται ο εγωισμός τους όταν συνειδητοποιούν ότι δεν υπήρξαν τίποτε παραπάνω από περαστικές για τις ζωές κάποιων άλλων…

Οι τσαλακωμένοι σας εγωισμοί δεν ισιώνουνε με καταστάσεις που θυμίζουν φτηνά, ξεθωριασμένα και ξεχειλωμένα «τρίο» κοριτσάρες μου.

              Γι’αυτό, γρήγορα τη Stirella! Το αύριο του σιδερώματος.. Κάνουμε και διαφήμιση να ούμε..

               *Φιλούρες στις ξινισμένες σας μουτσούνες!