Cigarette talk

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί..

Και ένα τσιγάρο.. 

Αγαπημένες σου συνήθειες. Όμως και τα δυο όσο και αν σου αρέσουν και τα απολαμβάνεις, κάποια στιγμή τελειώνουν. 

Και τελειώνουν ακόμα πιο γρήγορα όταν ένας από την παρέα δοκιμάσει από το ποτό σου.. Όταν ένας φίλος, σου κάνει τράκα μια τζούρα από το τελευταίο τσιγάρο που είχες στο πακέτο σου για απόψε το βράδυ.

Έτσι τελειώνει και η ζωή. Εύκολα. Γρήγορα. Σαν ένα ποτήρι από το αγαπημένο σου κρασί που δεν χορταίνεις να πίνεις. Σαν το τσιγάρο που καίγεται πριν προλάβεις να τραβήξεις μια τζούρα παραπάνω για να ζαλιστείς και να μη σκέφτεσαι.. 

Αξίζει να μοιράζεσαι το δικό σου τσιγάρο? 

 Μόνο αν αγαπάς και μισείς εξίσου τον άλλο και θες το καλό και το κακό του, μαζί. 

 Μόνο όταν ο άλλος είναι διατεθειμένος να σου «χαρίσει 2 λεπτά ζωής παραπάνω για να τα στερηθεί αυτός» και να απολαύσετε μαζί το ίδιο τσιγάρο που δεν ξεχωρίζει πρόσωπα. Θέλει απλά να «σκοτώσει», και σκοτώνει και τους δύο.

Αξίζει να μοιράζεσαι το κρασί σου?

Μόνο αν αξίζει τόσο ο άλλος ώστε να του χαρίσεις μια γουλιά από κάτι που σου χαρίζει απόλαυση. Μόνο όταν η δική σου στέρηση είναι και δική σου χαρά για ικανοποίηση του άλλου. Αυτό να δεις, πως λέγεται? Αμοιβαιότητα? Μπα.. Μεγαλοψυχία? Τσου..  Απλό klein mein? Μπορεί.. Ίσως και να είναι .. Ίσως πάλι, να είναι κάτι παραπάνω. 

Και η ζωή???

Αξίζει να μοιράζεσαι τη ζωή σου?

Μόνο αν τη μοιράζεσαι με τα κατάλληλα άτομα. Μόνο αν αγαπάς και σε αγαπάνε, ανιδιοτελώς. Μόνο αν δίνεις και σου επιστρέφουν τα διπλάσια , άδολα.  

Μόνο αν σέβεσαι και ξέρουν να σε σέβονται. Μόνο αν εκτιμάς και μπορούν να εκτιμήσουν τη διαφορετικότητα σου. Μόνο αν κάποιος είναι ικανός να διακρίνει πίσω από τα γυαλιά που φοράς, τα μάτια σου. Αν αυτός ο κάποιος ξέρει να διακρίνει τη χαρά σου από τη λύπη  , 

το πάθος από την απλή επιθυμία.. 

Μόνο αν κάποιος μπορεί να σε «κρατήσει από το χέρι για να περπατήσετε ο ένας δίπλα στον άλλον.» 

ΌΧΙ να περπατάει μπροστά σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «ηγέτες».

ΌΧΙ να περπατάει πίσω σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «οπαδούς και ακόλουθους».

Αξίζει να μοιράζεσαι τις στιγμές της ζωής σου με αυτόν που μπορεί να είναι «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ» δίπλα σου. Με αυτόν που «θα σε προλάβει πριν πέσεις», με αυτόν που «θα σε βοηθήσει να ανέβεις πιο ψηλά από αυτόν» , με αυτόν που θα είναι ικανός να θυσιάσει ένα μικρό κομμάτι του για ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. 

Κάποιες φορές μοιραζόμαστε τα πάθη και τις «κακές συνήθειες» μας με κάποιους απλούς «τρακαδόρους». Από αυτούς που γυρνάνε από παρέα σε παρέα, από σχέση σε σχέση ψάχνοντας που θα βολευτούν καλύτερα. Και μόλις βολευτούν δεν λένε με τίποτα να ξεκουνήσουν. «Πίνουν από το ένα και μοναδικό ποτήρι κρασί που παρήγγειλες , καπνίζουν από το τελευταίο σου τσιγάρο…» και σου στερούν μικρές απολαύσεις. Ακόμα και αυτό τον αργό και «γλυκά βασανιστικό θάνατο» ενός τσιγάρου που θες να κρατήσεις μόνο για την πάρτη σου. 

Και δεν είναι μόνο εκεί που, ξετσίπωτα καλοπερνάνε εις βάρος σου. 

Μετά προχωράνε και «ριζώνουν» όλο και πιο πολύ στη ζωή σου. Σε κάνουν να νιώσεις οικεία μαζί τους και αφού σε έχουν σφιχτοδεμένο πάνω τους , σε κάνουν ότι θέλουν. 

Μήπως να μη αφήνω κανένα να δοκιμάζει από το κρασί μου λέγοντας του ως πρόφαση πως έχω «έρπη μεταλλαγμένο, που αν κολλήσει κάποιος θα γίνει κροκόδειλος με πόδια καμηλοπάρδαλης και ουρά ποντικιού?»

Μήπως η ατάκα «άντε σπάσε ρε μαλ*κα» είναι κατάλληλη για τους τρακαδώρους του τσιγάρου που ήδη βλέπουν ότι καπνίζω? 

…

Μήπως να αρχίσω να ασφαλίζω ένα-ένα τα καστράκια της ζωής μου και να «απαγχονίζω» όποιον τυχαίνει να περνάει ξυστά από τον ιδιωτικό μου χώρο, ακόμα και αν θέλει να μαζέψει απλές και ταπεινές μαργαρίτες ή  χαμέμηλα??? 

Δεν μου ακούγεται κακή ιδέα… Εκτός και αν κάποτε πάψω να περιτριγυρίζομαι από «ηγέτες ή οπαδούς» και βρω ένα «συνοδοιπόρο» στο ταξίδι μου…..! ! !