« Απεταξάμην... την Περιέργεια?! »

Περιέργεια. Η ανάγκη του ανθρώπου να «εξερευνά» το μυστήριο, το άγνωστο, το κρυφό, το ΑπΑγΟρΕυμΈνΟ  !

Γουστάρουμε την ίντριγκα, το σασπένς, το παράνομο ..

Κρυφά ψου-ψου-ψου μεταξύ δύο κολλητών, πίσω από την πλάτη των υπόλοιπων της παρέας!

Σερφάρισμα στο ίντερνετ με τις ώρες, σε κοινωνικές σελίδες, κους-κουσο-χώρους, «καυτές ιντερνετικές-γραμμές», μέχρι τα ξημερώματα, όταν οι άλλοι νομίζουν πως έχουμε παραδώσει πνεύμα στον Μορφέα...

Σε*Ξ@κι, στα κλεφτά, με το boyfriend ή κάποιο άλλο  διπλό-τριπλό πιόνι του ερωτικού μας ταμπλό, κάτω από το φως του φεγγαριού, κοντά σε άλλους περίεργους.. ωτακουστές !!

Κάνουμε οτιδήποτε θα ανεβάσει την αδρεναλίνη μας στα ύψη, θα εξιτάρει τη φαντασία μας και φυσικά θα αποτελέσει  «μυστικό» καλά κρυμμένο από το διπλανό μας.

Είναι η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να «εξερευνήσει» μόνος του, το «άγνωστο» και να αποκτήσει ακόμη πιο ολομόναχος τη σκυτάλη της πρωτιάς στη λύση των «σκοτεινών» μονοπατιών της μαΛ#ακίας ?!

Ή μήπως είναι μια απλή σιχαμερή και κοινότυπη περιέργεια που κάποιοι άνθρωποι δεν θα πατάξουν ποτέ από πάνω τους, γιατί είναι εξαρτημένοι από αυτή και τρελαίνονται να εισχωρούν στα «άδυτα» της, απαξιώνοντας τις αρνητικές συνέπειες της?!

……

- «Απεταξάμην την Περιέργεια τέκνον μου ???»

- « Απεταξ… ΠΟΤΕ!»

- «Απεταξάμην την Περιέργεια τέκνον μου ???»

- « Απεταξ… ΠΟΤΕ!»

- «Απεταξάμην την Περιέργεια τέκνον μου ???»

- « Απεταξ… ΠΟΤΕ!»

Προσοχή λοιπόν κουτοπόνηρα γατάκιααααα !!

Γιατί στο βωμό της Περιέργειας , πολλοιιιί ήταν οι «πιστοί» που θυσίασαν τα πάντα!

Και όπως λέει και το σοφό ρητό και είναι γνωστό τοις πάσι… 

« Η περιέργεια στο τέλος την σκότωσε τη γάτα!»

Και τη γάτα… και τα κουτοπόνηρα γατάκια της!

Υ.Γ. Δεν περίμενα πως θα έβρισκα και τραγούδι που να εξυμνεί την "νόσο και την μακακία σας!"

Ο άνθρωπος που του έλειπε η.. τσίπα !

Μια φορά και έναν καιρό ήταν…

Ο Πάρης. Νέος, εμφανίσιμος, έξυπνος, διπλωματικός. Μπορούσε με τα λόγια να κάνει εύκολα μια ωραία Ελένη να τυλιχτεί στα «δίχτυα» του, όπως μπερδεύεται  ο άμοιρος ροφός μια νύχτα με αστροφεγγιά στα δίχτυα ενός αργόσχολου βαρκάρη!

Ο Πάρης ήταν ένας άνθρωπος φτωχός στην τσέπη, μα πλούσιος στην καρδιά. Έτσι δήλωνε.

Γνώρισε ανθρώπους που του πρόσφεραν  τα ΠΑΝΤΑ. Ενδιαφέρον, κατανόηση, εμπιστοσύνη και αγάπη. Τον δέχτηκαν με τα ελαττώματα του και τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Έτσι, έγινε ένας Πάρης «διαφορετικός», ξεχωριστός και πιο «πλούσιος».

Μέχρι που μια μέρα γύρισε υποτιμητικά, αλαζονικά και εγωιστικά, την πλάτη σε όσους τον «έβαλαν καλοπροαίρετα να ζει σε ένα πραγματικό και όμορφο κόσμο» επιλέγοντας να ζήσει σε ένα κόσμο πλασματικό, γεμάτο ψέμα και υποκρισία.

Του έδωσαν τα πάντα και ανταπέδωσε ένα ΤΙΠΟΤΑ.

Τον τύφλωσαν τα φτηνά «πλούτη», η εύκολη καλοπέραση, οι ακόμα πιο εύκολες σάρκες, η υποκρισία και οι θεατρινισμοί…

Ο ΠάρΗς όμως δεν ήξερε και αγνόησε πως σε αυτή ( και στην επόμενη.. και σε κάθε μια ζωή) ότι δώσεις … θα πάρΕΙς!

Τα είχε πλέον ΌΛΑ όσα αυτός ήθελε, έτσι όπως τα ήθελε.

Του έλειπε όμως ΕΝΑ. Φτηνό και ανούσιο γι’ αυτόν, ακριβό για όσους άφησε πίσω του.

Η ΤΣΙΠΑ.

«Αγοράζεις» την ύλη και «πουλάς» την ουσία.

Και κάπως έτσι ικανοποιείσαι με τα «φτηνά» και πετάς τα «ακριβά».

     Η τσίπα όμως δεν αγοράζεται.

     

          Και κάπως έτσι, από «άνθρωπος» γίνεσαι ζώο ξανά.

Καληνύχτα στις στραβωμένες σας μουτσούνες… «αγρίμια» !

Και τώρα, τι ;

Και κάπου εδώ…

Μυρίζει καλοκαίρι.

Με λίγη δόση ακόμη από τη βροχή που πέρασε ..

Είναι αυτό το «μπερδεμένο». Το “always complicated” συναίσθημα που μας αρέσει να νιώθουμε.

Είναι το αίσθημα απερίγραπτης χαράς όταν πλησιάζουμε αυτό που θέλουμε..

Και το πικρό τσίμπημα όταν  αυτό απομακρύνεται και χάνεται, σαν μια κουκκίδα άμμου μέσα στο άπειρο της θάλασσας..

Κάτι από το χρόνο που τελειώνει. Που όλοι ευχόμαστε να μπορούσε να γυρίσει πίσω για να ξαναζήσουμε τα ίδια.

Και κάτι από το χρόνο που χάθηκε και θα θέλαμε να κερδίσουμε πίσω για να ζήσουμε κάτι τελείως διαφορετικό.

Είναι οι λέξεις που εκτοξεύονται από τα χείλη μας πριν καν τις συνειδητοποιήσουμε.

Οι πράξεις που μένουν στο μυαλό μας και στριφογυρνάνε τα βράδια για να μας κρατάνε άυπνους και να πηγαίνουμε το πρωί, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, στη δουλειά.

Άρωμα από όσα θέλουμε να θυμόμαστε για μια ζωή ..

Και εικόνες από όσα παλεύουμε να ξεχάσουμε μα το μυαλό δε διαγράφει.

Όλα αυτά που κάνουν τον καθένα από εμάς να μοιάζει τόσο διαφορετικός και τόσο ξεχωριστός.

Η αγάπη και το μίσος μαζί.

Η επιθυμία και η αποστροφή.

Ότι φοβόμαστε να ζήσουμε και ότι κυνηγάμε.

Τα όνειρα και οι εφιάλτες...

Καληνύχτα, σε ένα κόσμο γεμάτο ανατροπές, εκπλήξεις, μυστήριο και φαντασία!