Μικρό μου πόνυ !

Δεν έχω συνηθίσει να μου παίρνουν τα πράγματα μου..

Από μικρό τα ήθελα όλα δικά μου.
*Θυμήσου πόσα δώρα σου, γίνονταν δικά μου, αφού πρώτα σε έπειθα με το καταπληκτικό θεατρινίστικο ταλέντο μου ότι «υπάρχει μαγεία και τα αντικείμενα μπορούν πολύ εύκολα να εξαφανιστούν αν δεν τους ταιριάζει ο ιδιοκτήτης τους!»

Δεν ήθελα να σου δανείζω τα ρούχα μου, να σου χαρίζω τα αυτοκόλλητα μου στην εποχή της τρελής μόδας με τις “ανταλλαγές συλλογών” ούτε να αφήνω τα καινούργια μου παιχνίδια στα “απρόσεχτα” σου χέρια!
*Γι’ αυτό μετά από χρόνια όταν εσύ θα καθαρίζεις την πάπια από τον υπερήλικο άντρα σου, εγώ θα χω γίνει μια μπάνικη τζατζόγρια, θα πουλάω τα παιχνίδια μου ως αντίκες και θα είμαι μια …πλούσια και επιχειρηματική γιαγιά!

Μεγαλώνοντας, συνεχίζω να διεκδικώ τον τίτλο του πιο “στρίτζα” πλάσματος που δύσκολα θα σου δανείσει κάτι από την ντουλάπα του και αν τελικά το κάνω, θα έχω πρώτα εγκαταστήσει σύστημα εντοπισμού στο δικό ΜΟΥ πράγμα, ώστε να μην το χάσω για κανένα ανεξήγητο λόγο!

…Είναι ο φόβος της “απώλειας” κάτι δικού σου , χωρίς την επιλογή σου…

Δύσκολα συμβιβάζομαι με την ιδέα να μοιράζομαι κάτι που θεωρώ πως ανήκει εξ' ολοκλήρου σε εμένα. Κι όμως, πολλές ήταν οι φορές που αναγκάστηκα να μοιραστώ ή να συμβιβαστώ με καταστάσεις και γεγονότα από.. φόβο..

Το πιο άσχημο με το να θεωρείς κάτι δικό σου, είναι να χάνεις ώωωωρες ατελείωτες ψάχνοντας το ΠΑΝΤΟΥ, όταν αυτό, σου κρύβεται!
* Έτσι και εγώ είχα ξεχάσει να διαβάσω την υποσημείωση με ψηλά γράμματα, κάτω-κάτω στους όρους του παιχνιδιού, που λέει: «Ψάξε- ψάξε, όσο και αν προσπαθείς, εμένα σύντομα δεν θα με βρεις»

ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ ΣΕ Ε-Μ-Ε-Ν-Α!

Μου είναι δύσκολο να προσπαθώ να διαβάσω όταν το μυαλό μου πετάει σε εσένα!
Εντάξει, αφορμή ψάχνω, άσε με να μπω λίγο στο ρόλο!

Και μου είναι δύσκολο να θέλω να σου φωνάξω για κάποιο λόγο- παράλογο, αλλά να ξέρω ότι για ένα διάστημα θα μιλάω εγώ στον τοίχο μου και ο τοίχος σε κανέναν !

Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν θα βασανίζονται τα αυτιά μου, για το προσεχές διάστημα, από τον ακατάπαυστο ήχο του σταθερού και του κινητού που χτυπούσε κάθε 5 λεπτά και πάντα ζητούσαν εσένα, σιχαμερή ΜΟΥΧΡΙΤΣΑ!

Ακόμα πιο δύσκολο όμως, είναι να αντισταθώ στα πράγματα που κρύβεις εσύ στην ντουλάπα σου και τώρα ήρθε η ώρα να τα δοκιμάσω ΟΛΑ ξανά και ξανά μέχρι να καταλήξω σε πιο μπλουζάκι ταιριάζει με την διάθεση μου! Έτσι είναι αυτά! Ας μην με άφηνες μόνη, με μια ντουλάπα γεμάτη «απροστάτευτα» ρούχα!

Και επιτέλους, βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία να μην δοκιμάζω τις αποτυχημένες προσπάθειες από την «κουζίνα της μαμάς» , λέγοντας εύκολα, πως μου έχει κλείσει το στομάχι από τον καημό που με άφησες μόνη σαν το λεμόνι!

Αλλά, από την άλλη, μπορώ να πνίγω τον καημό μου σε σοκολατόπιτες γεμάτες θερμίδες και κρέπες παραφουσκωμένες με μπισκότα, με την δικαιολογία ότι προσπαθώ να αποποιηθώ της κατάστασης «άαααλα- έμεινα πάλι μπουκάλα»! ! ! !

Σίγουρα αυτό που νιώθω για εσένα δεν είναι μόνο απλή σκέτη ή με «μια κοφτή κουταλιά ζάχαρη» ΑΓΑΠΗ!

Είναι ΕΡΩΤΑΣ, ΜΟΥΡΛΑ, ΤΡΕΛΑ, ΑΔΥΝΑΜΙΑ και πολλές ΠΡΕΖΕΣ από ΝΕΥΡΑ που ΔΕΝ μπορώ να σε κάνω ότι θέλω!!! Να σε δέσω χειροπόδαρα, να σε μεταμορφώσω σε λιλιπούτιο ρεβίθι και να σε βάλω στην τσέπη μου για να σε προσέχω και να σε έχω ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ μαζί μου, για να μη μου πάθεις τίποτα!!!

Και είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω...και γι’ αυτό...για πάρτη σου, γουστάρω τώρα βραδιάτικο να το φωνάξω σε όλον τον κόσμο, και σε όποιον αρέσει!!!!
ΈΤΣΙ είναι, σε όποιον αρέσουμε , για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε monsieur’s και matmazels!

ΣΑΓΑΠΩ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΜΟΥ ΜΑΝΑΡΙ! 

Όλα για έναν λόγο

Γιατί να πρέπει να περιμένω το επόμενο μετρό, όταν έχω ήδη αργήσει;

Γιατί να ξεχάσω το κασκόλ μου σπίτι και να χρειαστεί να ξαναγυρίσω;

Γιατί να μην έχω τα κότσια να παρατήσω αυτά που πρέπει να κάνω , γι αυτά που ονειρεύομαι να μπορούσα να κάνω;

Γιατί ενώ ξέρω πως πίσω μου είναι μόνο η σκιά μου, να τρέχω γρήγορα..και πιο γρήγορα.. ακόμα πιο γρήγορα για να της ξεφύγω;

Γιατί να στριμώχνομαι ανάμεσα σε μια ντουζίνα άπλυτους βρωμιάρηδες , το καλοκαίρι στο λεωφορείο ,για να έρθω να σε βρω;

Γιατί σφίγγω τα δόντια μου να μην κλάψω όταν μια φωνή ουρλιάζει στα αυτιά μου και ο φυλακισμένος που κρύβεται μέσα μου βαράει με μίσος τα σίδερα του μυαλού μου προσπαθώντας να αποδράσει;

Γιατί επιμένω να φοράω συνέχεια το ίδιο ρούχο όταν έχω άλλα ολοκαίνουργια που περιμένουν να λερωθούν από ένα gin-cola, ένα τρελό βράδυ , με τους φίλους μου, για ποτό;

Γιατί να θυμάμαι τους τρόπους μου, όταν πρέπει να σε φωνάξω «μαλάκα» μήπως καταλάβεις πόσο μαλάκας είσαι;

….

Γιατί να μην έχω αυτά που θέλω και ξέρω ότι μπορώ να έχω;

...Ρώτησε ο παλιάτσος καθώς ξέβαφε τη μούρη του από τις μπογιές..

Άφησε τη σκιά του να τον περιμένει λίγα μέτρα πιο πίσω, πέταξε το ψεύτικο χαμόγελο, άφησε τις «βρύσες» από τα κουρασμένα μάτια του, ανοιχτές, πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε δυνατά, βάζοντας όλη του τη δύναμη.. Τόσο δυνατά που τον άκουσε ο «μαλάκας» και γέλασε μαζί του…

ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ…

ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ !