Τα παιδικά ρούχα.
Δεν σου κάνουν πια. Αλλά θες να τα έχεις φυλαγμένα, ίσως σε
ένα χαλασμένο συρτάρι της ντουλάπας σου.
Και είναι φορές που , δεν έχεις τι να κάνεις, ανοίγεις το
συρτάρι και θυμάσαι. Τότε που ήσουν ανέμελος και έτρεχες στη βεράντα του χωριού
σου, λερωνόσουν με χώματα και πασαλειβόσουν με κεράσια από τη βιασύνη σου να τα
φας.
Κάπως έτσι είσαι και εσύ. Και εγώ. Και αυτός. Και όλοι.
Ρούχα παιδικά. Ρούχα παλιά. Φθαρμένα υφάσματα που θες να
φυλάς μα δεν θες πια να φοράς.
Γιατί να δένεσαι με τα υλικά.. Γιατί να επιμένεις να
στριμώξεις τον κώλο σου σε ένα σφιχτό σορτς αντί να το πετάξεις και να
αγοράσεις ένα καινούργιο καλύτερο;
Έτσι είναι οι άνθρωποι. Ρούχα. Που παλιώνουν με τον καιρό
και παύουν να μας κάνουν. Αλλά επιμένουμε να τους κρατάμε μισερούς στη ζωή μας,
από φόβο ή ανασφάλεια μήπως δεν βρούμε κάτι καλύτερο.
Ρούχα ξηλωμένα. Ρούχα παλιά. Αλλά μικρά άλλα μεγάλα πλέον.
Σημασία έχει ότι πλέον δεν μας κάνουν. Δεν μας ταιριάζουν.
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας ως ένα ρούχο sport, κάποιοι ως κάτι πιο casual και
κάποιοι άλλοι βέβαια ως ρούχα ακριβά.
Πόσο συχνά όμως αγοράζεις ρούχα ακριβά;
Και πόσο συχνά ψωνίζεις ρούχα του κιλού που και να φθαρούν
δεν τρέχει κάστανο…
Και πόσο συχνά φαίνεσαι καλοντυμένος μέσα σε φτηνά ρούχα που
ξεγελάνε και το πιο έμπειρο καταναλωτικό μάτι…
Σημασία έχει να καταφέρεις να βγάλεις αρκετά «λεφτά» ώστε να
αγοράζεις ακριβότερα και πιο ποιοτικά ρούχα. Που δεν θα στενεύουν στο πλύσιμο.
Δεν θα χάνουν πόντους και δεν θα γαριάζουν από τις πρώτες χρήσεις..
Κάπως έτσι δεν πρέπει να κάνεις και με τους ανθρώπους; Να επιλέγεις
τις «ακριβές» προσωπικότητες που εγγυώνται ανθεκτικότητα στο πλύσιμο άνω των 30ο
και ανοσία στο «καυτό σίδερο».
Αλλιώς, οι άνθρωποι θα φθείρονται και θα σε κάνουν να
δείχνεις φθηνή «φορώντας» τους. Και έτσι απλά, με συνοπτικές διαδικασίες, θα
καταλήγουν στην καλύτερη στο τελευταίο μαγκωμένο συρτάρι της ντουλάπας σου να
κάνουν παρέα με άλλα παλιόρουχα και με ένα μάτσο σκόρους…
