Ιt is but it is not

Αν λέγαμε όλοι μας αυτά ακριβώς που σκεφτόμαστε.. Αυτά που θέλουμε.. Αυτά που νιώθουμε.. Αυτά που φοβόμαστε.. Αυτά που μισούμε..

«Σταμάτησα να σου μιλάω και εξαφανίστηκα γιατί σε ήθελα και δεν με ‘έβλεπες’ καν. Δεν υπήρχα για εσένα. Παρά μόνο σαν φίλος.. Μα πως μπορούσαμε να είμαστε μόνο φίλοι;.. Δε γινόταν.. Χίλιες φορές να μη σε έβλεπα πότε ξανά. Ίσως έτσι κάποτε καταλάβαινες τι σήμαινες για εμένα..»

«Χωρίσαμε γιατί δε γούσταρα άλλο τη γκρίνια σου. Την αρρωστημένη ζήλια σου, τα σενάρια της φαντασίας σου και παράλληλα το πόσο αφόρητα γυναικάς ήσουν.. Επίσης δεν ξέρω αν υπήρξα και ποτέ ερωτευμένη μαζί σου..»

«Έφυγα από την παλιά μου δουλειά γιατί δεν άντεχα άλλο να δουλεύω σαν σκυλί χωρίς καθόλου προσωπική ζωή, να ακούω συνέχεια φωνές, να δέχομαι τα νεύρα και τις αγαμίες των άλλων και να ‘καπνίζω καταναγκαστικά’ 10 ώρες την ημέρα προσπαθώντας να συνυπάρξω με τόσους μαστούρηδες που έκαναν το γραφείο τεκέ..»

«Έφυγα από το σπίτι μου για να ζω στα 30 τ.μ. για να ηρεμήσω από τους καυγάδες σας. Οικογένεια είναι η ζέστη και η ευτυχία που νιώθεις όταν γυρνάς στο σπίτι σου. Όχι οι τσακωμοί, οι εγωισμοί και τα χρόνια πείσματα...»

 «Δεν σου απάντησα ποτέ. Ούτε στα μηνύματα ούτε στις κλήσεις σου, και ας σε ήθελα σαν τρελός. Μπορεί και να σε ήθελα μόνο από εγωισμό.. Δεν ήξερα τι ήθελα. Ή μάλλον ήξερα αλλά φοβόμουν να στο πω. Φοβόμουν πιο πολύ να στο δείξω. Ένιωθα ‘ανίκανος’ για να σε διεκδικήσω; ‘Δειλός’ για να σου πω ότι ήθελα να θες μόνο εμένα και κανέναν άλλο; Φοβόμουν πιο πολύ τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα αισθήματα μου.. Αυτά που μπορεί να ξυπνούσαν μέσα μου όταν θα σε είχα δίπλα μου να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου..»

   Σε θέλω ακόμα

     Σε μισώ

Σε αγαπάω

Δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου

 Δεν αντέχω μακριά σου

Δεν μου αρέσει η καθημερινότητα μου

 Θέλω να κυνηγήσω τα όνειρα μου

Φοβάμαι

Ανησυχώ

Αποστρέφομαι

Αρνούμαι

Πεισμώνω

Δεν είπες ποτέ την αλήθεια όπως είναι. Προτιμάς σχεδόν πάντα την λιγότερο ‘ανώδυνη’ επιλογή, χωρίς να υπολογίζεις πως η αλήθεια σου, θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των γεγονότων..

Πόσο ακόμη θα φοβόμαστε να πούμε αυτά που νιώθουμε; Αυτά που θέλουμε να διεκδικήσουμε και αυτά από τα οποία θέλουμε να απεξαρτηθούμε μια για πάντα, χωρίς ενοχές;

Τις περισσότερες φορές οι καταστάσεις που ζούμε ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ.. αλλά ΚΑΙ αυτό που ΔΕΝ θέλουμα να δούμε.. αυτό που δεν μας λένε, αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις και αυτό που μένει πάντα στα υπονοούμενα.. ΙΤ ΙS, BUT IT IS NOT..

ΩΣ ΠΟΤΕ ?!

Αγαπάτε καταλλήλους

Τι  σημαίνει να είσαι προτεραιότητα κάποιου? Να σε βάζει πάνω από όλα? Ποια είναι αυτά τα «όλα»? και ποιος τα καθορίζει?!

Όπως λέει και ο «Μπάμπης» στο νεοελληνικό λεξικό του, προτεραιότητα είναι
 ‘η δυνατότητα που δίνεται σε κάποιον να προηγείται σε μια σειρά αναμονής’.

Κάτι οι τελευταίες ημέρες του μήνα, κάτι οι συντάξεις που μαζεύουν όλη τη γερουσία στο meeting point του γεμάτου με καρέκλες θαλάμου της τράπεζας, πήρα αριθμό προτεραιότητας για να εξυπηρετηθώ το 172.. Και το κοντέρ έγραφε μόλις 59… Ώρες κουτσομπολιού και παραπόνων για τους ηλικιωμένους, ώρες πληκτικές για κάποιον πιο νέο.. Είναι αυτές οι ώρες που μασάς σα κατσίκα την τσίχλα σου και αρχίζεις τις αμπελοφιλοσοφίες σου και τις εσωτερικές σου αναζητήσεις!

Προτεραιότητα στις ανθρώπινες φιλικές και ερωτικές σχέσεις είναι να είσαι ΕΣΥ και Μ.Ο.Ν.Ο εσύ πρώτος από όλους στο μυαλό των άλλων. ΕΣΥ και μετά από εσένα το ChaOs.. Μετά από εσένα το τίποτα, όπως έλεγε και ο Σάκης..  

Στην πραγματικότητα όμως, προτεραιότητα για τους περισσότερους είναι η «καβάτζα της τελευταίας στιγμής», αυτός που θα πάρεις όταν ξεμένεις το Σαββατόβραδο και ξέρεις πως θα σε ακολουθήσει, για να τα τσούξετε μέχρι πρωίας και να μπανίσετε γκομενάΚια.

Αυτοί οι δήθεν τύποι που σε έχουν δήθεν προτεραιότητα τους, θα σου πιπιλίσουν τα αυτιά ότι είναι «διαφορετικοί από τους άλλους», πως «σε νοιάζονται όσο τίποτα», πως « δε μπορούν χωρίς εσένα», πως «είσαι τα πάντα γι’ αυτούς».

Η πραγματικότητα είναι πως ΝΑΙ. Αυτοί οι τύποι με τις λάθος προτεραιότητες είναι όντως διαφορετικοί από τους ελάχιστους original που μπορεί ακόμη να κυκλοφορούν εκεί έξω και μάλιστα τους χαλάνε και την πιάτσα. Επίσης, ναι σε ‘νοιάζονται’ όσο αξίζει ένα ΤΙΠΟΤΑ. Και ακόμη, δεν μπορούν χωρίς ‘εσένα, εμένα, αυτήν, τον άλλο, την παράλλη…’ γιατί πολύ απλά δεν αντέχουν τη μοναξιά και ψάχνουν κάθε δυνατό τρόπο να γεμίσουν το χρόνο τους χρησιμοποιώντας εσένα και τους καλούς σου τρόπους.

Αν δεν υπήρξες εξ αρχής πρώτη προτεραιότητα για κάποιον, δε θα γίνεις ΠΟΤΕ. Όσο και αν το προσπαθήσεις, όσο και αν πιστεύεις πως κάποτε θα τα καταφέρεις, πάντα θα έρχεσαι δεύτερη/-ος. Θα ζεις εγκλωβισμένη και αγκιστρωμένη δίπλα στον άνθρωπο που για εσένα είναι πρώτη σου προτεραιότητα, ο κόσμος σου όλος, η πηγή της ενέργειας σου, η μόνιμη σκέψη σου το πρωί όταν ξυπνάς και το βράδυ όταν κοιμάσαι. Και αυτός ο «άλλος» που δε σε είχε ποτέ πρώτη του προτεραιότητα, πάντα θα βρίσκει τρόπους για να σε απογοητεύει, είτε γιατί θα προτιμάει να βγει με την παρέα του να κρεπαλιάσει παρά να σαλιαρίσει μαζί σου είτε γιατί θα βάζει τις επιλογές της ‘μαμάκας και του μπαμπάκα’ πάνω από τις κοινές σας επιλογές.

Πόσο δύσκολο είναι να ‘γυρίσεις την πλάτη’ σε κάποιον που αγαπάς (είτε αυτός είναι φίλος σου, είτε η σχέση σου) απλά και μόνο γιατί μπούχτισες να φτάνεις συνέχεια δεύτερη και καταϊδρωμένη; Πόση θάρρος θέλει να ξυπνήσεις από το παραμύθι σου και να δεις πως δεν είσαι η πριγκίπισσα του δικού σου πρίγκιπα;;;

Αν δεν υπήρξες εξ αρχής πρώτη προτεραιότητα του άλλου, ΦΥΓΕ όσο είναι νωρίς, γιατί κάπου εκεί έξω μπορεί ένας γλυκός και ‘ξυπόλυτος πρίγκιπας’ να ψάχνει και αυτός την πριγκίπισσα του και να θέλει να σε βάλει ΠΡΩΤΗ προτεραιότητα στη ζωή του. Να είσαι γι’ αυτόν, πρώτα ΕΣΥ και μετά όλοι οι άλλοι.. Να είναι ικανός να κυνηγήσει το άπιαστο για την πάρτη σου, να ξεχνάει τα άγχη και τα προβλήματα του όταν βρίσκεται δίπλα σου, να σε φιλάει κάθε φορά σαν εκείνη την πρώτη σας φορά και να σε κρατάει αγκαλιά σα να μην υπάρχει αύριο…

Δεν ήθελα άλλο να χάνω το χρόνο μου μέσα στην τράπεζα περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά μου. Έδωσα την προτεραιότητα που είχε το νούμερο μου έναντι άλλων σε έναν αργόσχολο γλυκό παππούλη που ότι είχε μπει μέσα και έψαχνε να βρει κανένα γνωστό του, με ευχαρίστησε και εγώ βγήκα ανυπόμονα έξω για να συναντήσω τους ανθρώπους που θα με βάλουν εξ αρχής πρώτη τους προτεραιότητα και θα αξίζει να μείνουν στη ζωή μου..

Η εποχή του ζουζού

Κυριακή βράδυ.. Και εκεί που άδειαζα το παραφουσκωμένο βαλιτσάκι του τριημέρου, που πριν από λίγο μου είχε κουνήσει το μαντίλι του αποχαιρετισμού.. ήταν η στιγμή που φύσηξε από τη μπαλκονόπορτα εκείνος ο δροσερός αέρας του Σεπτέμβρη. Αυτός που «μυρίζει» φθινόπωρο και έρχεται για να παρασύρει με το πέρασμα του το άρωμα του αντηλιακού και τη γεύση του αλατιού που έχουν κολλήσει πάνω σου, από τα καλοκαιρινά σου μπάνια.

Close to the end of summer season.. Αντίο στα καλοκαιρινά ξένα μπιτάκια και στις ελληνικές τσιφτεντελιές που άκουγες σε κάθε μπιτσόμπαρο που έλιαζες την κορμάρα σου ολημερίς και ολονυχτίς, με ήλιο και με φεγγάρι.. Αντίο στα κοκτέιλ, στα μπυρόνια και στις κανάτες αγνώστου περιεχομένου που έπινες με την παρέα σου και σε έκαναν να βλέπεις τον κόσμο ομορφότερο μετά από 2-3 γύρους! … «Le πούλ» στους καλοκαιρινούς «έρωτες» της μιας νύχτας για τους «ελεύθερους και ωραίους» και στα hangover των δεσμευμένων για να ξεχάσουν «την Πίτσα την άτιμη που πήγε διακοπές με τις φίλες της και σε παράτησε.. ή τον Μάκη τον γόη που σε έκανε να ζηλεύεις και γυρνούσε από νησί σε νησί με τους φίλους του….»

Και εκεί που μουρμουράς –ΤΟ- σουξέ του καλοκαιριού 2015 «Ζαλίζομαι απ' το πολύ ποτό, τα χείλη σου μυρίζουν αλκοόλ, μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει, απλώς θέλω να τα γευτώ… Τίκα, τάκα, τίκα, τακ ...»

Συνειδητοποιείς πως ήρθε η εποχή του «ζουζού».

Σκύλες της λύσσας. Στην πόλη ξαμοληθείτε.. Άγαμοι.. Παντρευτείτε.. Και ελεύθεροι.. Δεσμευτείτε!

Η εποχή που έχει ως must τη ζεστή αγκαλιά, τη ζεστή σοκολάτα, το ζεστό γαλλικό με γεύση φουνΔούκι και τις ταινίες του Σαββατοκύριακου, που σε βρίσκουν τυλιγμένο μέσα σε ένα, επίσης, ζεστό, πάπλωμα, με παρέα το amore mio!

Χουχουλιάσματα, ζουζουνίσματα και καυτά φιλιά επιβάλλονται, για να ανεβάσουν τις πολικές θερμοκρασίες του χειμώνα που ακολουθεί ® και βάζεις στα μυαλά σου aerostop για να μην παίρνουν αέρα από τις καλοκαιρινές τρέλες που ακόμα στριφογυρνούν μεθυσμένες στο κεφάλι σου!

Οι δεσμευμένες, ξεφυσούν με ανακούφιση που τελείωσε η εποχή των «πειρασμών» όπου καλοσχηματισμένοι γυναικείοι γλουτοί μόστραραν επιδεικτικά ως οφθαλμόλουτρο στα  μάτια των αγοριών τους..

Οι δεσμευμένοι πάλι, ξεφυσούν για την «παντόφλα» και τη γκρίνια που θα γλιτώσουν και γελούν πονηρά αφού… « το καλό το παλικάρι, ξέρει και άλλο μονοπάτι!» : σερφάρισμα στο “internet”, στο μέρος που ακόμη και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του! ;)

Κάποιοι από αυτούς που ξεκίνησαν μια σχέση μέσα στο κατακαλόκαιρο, δίνουν παράταση, με την ευχή να βγει αστικός μύθος αυτό που λένε ότι « οι καλοκαιρινοί έρωτες τελειώνουν άδοξα!»

Κάποιοι άλλοι πάλι, γουστάρουν όσο ποτέ τη μοναξιά τους, χειμώνα - καλοκαίρι,  και τη βρίσκουν πιο καλά με τον εαυτό τους. Γι’ αυτούς, να σημειώσω ότι η «εποχή ζουζού» είναι άγνωστη, αδιάφορη έως και εμετική!

* Δε πειράζει παιδιααα.. αφήστε εμάς να ζουζουνίσουμε που γουστάρουμε!

Παίρνω τηλέφωνο το amore mio μου «και καλά για να έρθει να δούμε ταινία!».. Βάζω το ραδιόφωνο στο τέρμα.. Βγάζω από το ψυγείο το παγωμένο κρασί, παραγγέλνω φαγητό και εκεί που είμαι έτοιμη να υποδεχτώ την εποχή του «ζουζού» (…..) ακούγεται στο ράδιο το «ζαλίζομαι από το πολύ ποτόο….» για να μου πάρει τα μυαλά και να αρχίσω να τσιφτεντελίζομαι μόνη μου ως άλλη «Μαρία Φεγγαράκη» μέσα στο σπίτι!

ΕΝΤΑΞΕΙΙΙΙ… Έχει μείνει λίγο από-καλόκαιρο ακόμα! Ας μην «παραδώσουμε» ακόμα στο φθινόπωρο τις «κακές» μας συνήθειες! Εξάλλου.. καύσωνα έχει έξω!    ;)  

No more ReGrets!

Πόσες φορές έχεις ευχηθεί να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να αλλάξεις στιγμές της ζωής σου;

• Γιατί από εγωισμό δεν ζήτησες ποτέ συγνώμη, ακόμη και αν ήξερες πως ήταν δικό σου εκείνο το λάθος που σε έκανε να χάσεις τον καλύτερο σου φίλο/η, κολλητό/η..
• Γιατί δεν είπες ποτέ «σ’ αγαπώ» σε εκείνο τον καλοκαιρινό έρωτα, από φόβο μήπως ‘εκμεταλλευτεί’ την παρορμητική αγάπη σου..
• Γιατί δεν «έστειλες» στη μαμά του νωρίτερα, το amore mio, που εκ των υστέρων έμαθες ότι γούσταρε πιο πολύ το “amore trio” και σε είχε κάνει Rudolf..
• Γιατί είχες παραπάνω υπομονή από όση χρειαζόταν σε ορισμένες καταστάσεις και δεν χρησιμοποίησες τα «γαλλικά» σου για να βάλεις τους άλλους στην θέση τους...
• Γιατί δεν ρίσκαρες να ζήσεις στα άκρα την κάθε σου στιγμή και σκεφτόσουν πάντα «τι θα πει αυτός ο κόσμος…»
• Γιατί δεν τόλμησες να δοκιμάσεις κάτι απαγορευμένο που βασάνιζε τις νύχτες το μυαλό σου..
• Γιατί έβλεπες τον εαυτό σου «άσχημο, χοντρό, κοντό, δειλό…»
• Γιατί μετρούσες τις θερμίδες για ένα μόλις παγωτό και άφηνες τους φίλους σου να τρώνε και να πίνουνε για εσένα..

Γι’ αυτό πριν μετανιώσεις για το χρόνο που έφυγε χωρίς να σε ρωτήσει…

• Ζήτα συγνώμη από την «κάμπια» φίλη σου, που σου θύμωσε γιατί πήρες το ίδιο φόρεμα με εκείνη.. Η από τον «μακάκα» τον φίλο σου, που είδε τον αγώνα μπάσκετ χωρίς εσένα..
• Πες «σ’ αγαπώ» όταν το νιώσεις και όχι όταν πιστεύεις πως το νιώθουν και οι άλλοι..
• Πες «άντε γεια» ως άλλος Τάκης Τσουκαλάς, σε αυτόν που σε έκανε τάρανδο του ‘Αι – Βασίλη..
• Φώναξε «άντε γαργαλίσου» σε όσους το παίζουν δήθεν και νομίζουν πως από το ‘μηδέν’ έγιναν ‘άσσοι’..
• Ζήσε χωρίς να σκεφτείς τι θα πει ο κόσμος.. Ο κόσμος ΠΑΝΤΑ λέει.. γιατί γουστάρουμε την κατινιά, την ίντριγκα και τα όργια της φαντασίας..
• Δοκίμασε ό,τι παράνομο γουστάρεις.. Εδώ η Εύα το δάγκωσε το μήλο της και μας έστειλε όλους ‘αδιάβαστους’ με το προπατορικό της αμάρτημα..
• Δες πόσο «όμορφος» είσαι γιατί πολύ απλά είσαι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ..
• Και φάε επιτέλους χωρίς τύψεις ότι ζητάει το στομάχι σου, πριν μετράς τριγλυκερίδια, χοληστερίνες και πίεση λόγω περασμένης ηλικίας ( οκ, δεν είπαμε να κάνεις υπερβολές, μόνο μικρές παρατυπίες και εξαιρέσεις!)

ΖΗΣΕ ΟΡΕεεεεεε…. ΑΓΑΠΑαααααα… ΦΑΕΕεεεεεε…..

Κάνε τα όλα με την ΨΥΧΗ ΣΟΥ και.....

 «ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!!!!»

Ντου νοτ τατς πλιζ

Πολύ μικρή θυμάμαι, όταν πήγαινα σούπερ μάρκετ με τη μητέρα μου, με τραβολογούσε από χέρι μεταξύ των τεράστιων διαδρόμων για να μη με χάσει, ενώ παράλληλα πάλευε να κάνει τα ψώνια της και όταν εγώ άπλωνα το χέρι μου να πιάσω κάτι από κάποιο, ψηλότερο από εμένα, ράφι, μου φώναζε « ΜΗ αυτό, είναι βαρύ για να το σηκώσεις», «MH εκείνο...δεν είναι για μικρά παιδιά», «ΜΗ το πιάνεις αυτό είναι φάρμακοοο»..«ΜΗ», η μαγική λέξη στα «απαγορευμένα» για την ηλικία μου πράγματα..

«ΜΗ κολυμπάς βαθιά στη θάλασσα.. ΜΗ κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες.. ΜΗ περπατάς ξυπόλυτο.. ΜΗ τρως με άπλυτα χέρια.. ΜΗ… ΜΗ… ΜΗ…. Πόσα απαγορευμένα πράγματα μπορούν να ταιριάξουν δίπλα από ένα «ΜΗ», για να πεις σε ένα επτάχρονο παιδί…»

Έτσι μεγαλώνουμε όλοι οι άνθρωποι. Με αυτά τα «ΜΗ» σε ΌΛΑ τα ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΈΝΑ.. 

Μεγαλώνοντας, στα «ΜΗ» έκαναν παρέα ατάκες του τύπου «ΜΗ πίνεις πολύ.. ΜΗ καπνίζεις.. ΜΗ κάνεις σεξ χωρίς προφύλαξη.. ΜΗ ξενυχτάς.. ΜΗ τρέχεις με το αυτοκίνητο…»

Μια ζωή γεμάτη «ΜΗ» είναι η ζωή μας.

Καλουπωμένη στα «ΠΡΕΠΕΙ» μας και οριοθετημένη βάσει των ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ συνηθειών που ΔΕΝ πρέπει να έχουμε.

Και τα αισθήματα??? Καλουπώνονται αυτά οΡεΕε σε «ΜΗ» και «ΠΡΕΠΕΙ»??

Τη ρωτάς την καψούρα όταν σου έρχεται?? Η καψούρα δεν υπακούει σε «ΜΗ», ούτε μπορείς να της πεις « ΜΗ κάνεις καμία μαλακία και μου έρθεις, δε σε θέλωωω!»..

Και η καψούρα τι είναι? Αίσθημα δεν είναι? Επιθυμία.. Πόθος.. «Θέλω» δυνατό.. Σε θέλω, σε σκέφτομαι, τρελαίνομαι, υποφέρω και μόνο στην ιδέα σου.. Αυτό είναι.. Και άλλα πολλά δηλαδή, αόριστα και απεριόριστα…

Πόσοι δε θέλησαν απαγορευμένα «αντικείμενα» και ανθρώπους?

ü  Ο μικρός θέλει την κατά πολύ μεγαλύτερη του, κολλητή της αδερφής του..

ü  Η σαραντάρα θέλει το εικοσάρικο πιπίνι που κόζαρε ένα βράδυ που βγήκε με τις φίλες της, για ποτό..

ü  Ο παντρεμένος, μέσα σε ένα σχεδόν διαλυμένο και αποτυχημένο γάμο, ερωτεύεται μια γοητευτική ελεύθερη και είναι έτοιμος για πάρτη της να τα διαλύσει όλα..

ü  Όλο και κάποια φίλη θα έχει καψουρευτεί τρελά και κρυφά το αγόρι της κολλητής της..

ü  Όλο και κάποιος φίλος θα έπαθε κοκομπλόκο με την πρώην του κολλητού του…

Καψούρες καταδικασμένες εκ πρώτης όψεως αλλά για όσους είχαν τα κότσια και τις έζησαν, κόλαση και παράδεισος μαζί! … Καψούρες από αυτές που βλέπεις αστροπελέκια να σκάνε στο κεφάλι σου και κεραυνούς να δονούν το σώμα σου, αλλά σου είναι αδύνατο να αντισταθείς.. Απαγορευμένες καταστάσεις, στις οποίες μπήκες χωρίς να το καταλάβεις, τρέχεις με 1.000 και σου είναι αδύνατο να τραβήξεις χειρόφρενο, γιατί η αδρεναλίνη που γεμίζει το κορμί και το μυαλό σου, σε κάνει να θες να φτάσεις στα άκρα και ας ξέρεις πως όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά..

Εγώ λοιπόν, είμαι υπέρ όλων αυτών που δεν κώλωσαν και διέλυσαν τα πάντα για μια τρέλα, για έναν έρωτα, για μια καψούρα, για ένα και μοναδικό βράδυ, για μια στιγμή, για ένα βλέμμα, για ένα άγγιγμα, για ένα χάδι, για ένα φιλί, για ένα πήδη#α…..

Για μια ΙΔΕΑ…

Γιατί το ΉΘΕΛΑΝ ρε φίλε, πώς να στο πω.. γιατί ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ…

Είναι μαγκιά να διεκδικείς τα «θέλω» σου, χωρίς να υπολογίζεις ΤΙΠΟΤΑ και να είσαι ικανός να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες κατάματα, απλά και μόνο γιατί «ΘΕΣ» και «ΜΠΟΡΕΙΣ»..

Όταν ΘΕΣ κάτι, το ΖΕΙΣ, αφήνεσαι και το αφήνεις να σε πάει από μόνο του..

ΔΕ προδικάζεις, ΔΕ διστάζεις και ΔΕ κρύβεσαι πίσω από «πρέπει» και «μη»..

Γιατί θα έρθει η στιγμή που τα «πρέπει» και τα «μη» μέσα στα οποία μεγάλωσες, θα σε «πνίξουν» τόσο που δε θα μπορείς να αναπνεύσεις, θα θες να τα σπάσεις όλα και θα εύχεσαι να είχες γυρίσει το χρόνο πίσω για να ΖΗΣΕΙΣ αυτά που ήθελες…

Όμως ο χρόνος πίσω ποτέ δε γυρνάει, ούτε οι στιγμές, ούτε οι άνθρωποι.

Και μπορεί να νομίζεις πως αφήνεις τα «θέλω» σου να «περάσουν» αλλά να ξέρεις.. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ.. “Κάνει” πως σε προσπερνάει και κρύβεται μέσα σου καλά περιμένοντας τη στιγμή που κάπου, κάποτε, θα σου πει «φτου ξελευτερία, εδώ είμαι, ανόητε, έλα να με πιάσεις αν μπορείς!»…

Οι  δυνατές επιθυμίες, οι βασανιστικές σκέψεις, οι τρελοί πόθοι, οι καψούρες και οι στιγμιαίοι ή μακράς διαρκείας έρωτες, για εμένα δε χωράνε σε καθωσΠΡΕΠΕΙσμούς και ΜΗμολογίες.

Μου αρέσει να ζω στο ΚΟΚΚΙΝΟ, εκτός ορίων αυτά που θέλω και να «παλεύω» με τα «θηρία» των «πρέπει» και των «μη» γιατί δεν αξίζει ΚαρΝτιΑ μου, να ζήσεις αυτή τη μία και μοναδική σου ζωή με απωθημένα, στερεότυπα και περιορισμούς που ο περίγυρος, σου έχει θέσει.

Στο τέλος του παραμυθιού, όλοι τριγύρω μας θα έχουν κάτι καλό και κακό να λένε για εμάς.. Το θέμα είναι τι θα λες ΕΣΥ στον εαυτό σου για όσα ήθελες και για όσα από αυτά, τελικά κατάφερες να ζήσεις..

Θαυμάζω αυτούς που παίζουν με τη φωτιά και ας ξέρουν πως θα καούν και λυπάμαι αυτούς που στέκουν μπροστά από το «ράφι», κοιτάνε τους φόβους τους, ακούνε τη φωνή που τσιρίζει μέσα τους «ΜΗΗΗΗ το κάνεις.. δεν πρέπειιιι/ μην αγγίζετε παρακαλώ/please do not touch/ ne touchez pas s'il vous plaît», σκύβουν το κεφάλι δήθεν εγωιστικά και προσπερνούν απαξιωτικά τα «θέλω» τους.

Η ζωή είναι στιγμές του «ΤΩΡΑ», μόνο αυτό ορίζουμε.

Για το αύριο, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;! 

ΕρΠοΡτ

Έστεκα εκεί να χαζεύω, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο που με προσπερνούσε..

Άλλοι έτρεχαν βιαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις σέρνοντας με το ένα χέρι μια παραφουσκωμένη βαλίτσα ενώ στο άλλο κρατούσαν τα εισιτήρια του προορισμού τους, άλλοι καλοντυμένοι μόνο με μια χειραποσκευή & περπάτημα αργό και αέρινο, που υποδείκνυε τη φύση του ταξιδιού τους, επαγγελματικό πιθανόν, άλλοι  έδιναν τις τελευταίες αγκαλιές, τα τελευταία πεταχτά φιλιά & αντάλλασαν χαζά αστεία για να «σπάσουν τον πάγο» του αποχαιρετισμού..

Και κάπου μεταξύ τους, ΕΓΩ, ακίνητη σχεδόν, με κομμένη την ανάσα,  να περιμένω να σε δω από μακριά, φορτωμένο με τα πράγματα σου, να με ψάχνεις μέσα στον κόσμο, για να σηκώσω το χέρι μου χοροπηδώντας από χαρά & να σου φωνάξω.. «…Νάσο… ΕΔΩΩΩΩΩΩΩ!»…

Και ΝΑ ΣΟΥ.. στο ίδιο σημείο ξανά, λίγες ημέρες μετά.. να στέκομαι & να σε βλέπω να φεύγεις πάλι… Να έχω στη διάθεση μου μια τελευταία αγκαλιά & ένα τελευταίο φιλί που να μη ξέρω τι να τα κάνω.. Γιατί αν ήξερα, θα τα χρησιμοποιούσα & θα τελείωναν.. & ΜΕΤΑ? Μετά ΤΙ? Μετά ΠΟΤΕ? Πότε θα σε ξανάβλεπα…

Αεροδρόμιο  Airport(αγγλικά) Αéroport(γαλλικά) 

Flughafen(γερμανικά) Aeroporto(πορτογαλλικά)  Aeropuerto(ισπανικά)

Аэропорт(ρώσικα)  Flygplats(σουηδικά) Օդանավակայան(αρμένικα)

Paliparan(φιλιπινέζικα)  Oro uostas(λιθουανικά) Летище(βουλγάρικα)

Repülőtér (ουγγρικά) हवाई अड्डे (Χίντι)  مطار (αραβικά)

Τόσες & άλλες τόοοοσες γλώσσες.. & άλλοι πόσοι προορισμοί…

Αεροπλάνα, βαλίτσες, άνθρωποι.. Τα πάντα να κινούνται..

Εγώ… Εσύ… Αυτοί… Όλοι να μετακινούνται για να φτάσουν στον προορισμό τους..

Και οι χώροι των αεροδρομίων? Αυτοί να μένουν πάντα εκεί, να γεμίζουν & να αδειάζουν από κόσμο που έρχεται & φεύγει.

Χώροι που ΜΟΙΑΖΟΥΝ γεμάτοι.. Φώτα, βιτρίνες, είδη δώρων, φαγητά, αναψυκτικά, περιοδικά & ατελείωτες σειρές από «αναπαυτικά παγκάκια» για τις ώρες τις αναμονής & όσους βαριούνται να περιφέρονται όρθιοι… Χώροι τόσο ΚΕΝΟΙ…

____

Αν ήμασταν σε παραμύθι, στη φαντασία μου, το αεροδρόμιο θα ήταν αυτή η μαγική καμπίνα στην οποία έμπαινε ο σουπερ-ήρωας & διακτινιζόταν αμέσως σε άλλο μέρος για να σώσει την αγαπημένη του από τους κακούς της ιστορίας..

____

Δεν είμαστε όμως σε παραμύθι.. & εσύ φεύγεις ξανά.. Για να έρθεις μετά από καιρό, για ελάχιστες ημέρες & να φύγεις πάλι για πολλές.. Πάρα πολλές.. Τόσες πολλές που πάντα ξεκινάω να τις μετρήσω & κάπου (στην αρχή ακόμα) χάνω το μέτρημα τους…

____

Και μπαίνεις εσύ, ντυμένος ως σουπερ-ήρωας, μαζί με τις αποσκευές σου, σε αυτή τη «μαγική καμπίνα», που σε διακτινίζει άααααπειρα χιλιόμετρα μακριά.. Όχι απλά σε άλλη πόλη.. Όχι απλά σε άλλη χώρα.. Ούτε καν στην ίδια ΗΠΕΙΡΟ δε σε αφήνει…  Και όλα αυτά, για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και να «χτίσεις» το μέλλον σου..

Και εκεί που σε έβλεπα να «εξαφανίζεσαι» σε αυτό το μακρύ διάδρομο ανάμεσα στον κόσμο, ήθελα να σου φωνάξω να ΓΥΡΙΣΕΙΣ… Να μείνεις ΔΙΠΛΑ μου.. να μη με αφήσεις πάλι.. να είμαστε ΜΑΖΙ.. να βρούμε μαζί την άκρη, στο ΤΩΡΑ… όχι στο «μεθαύριο» ή σε «λίγο μόνο καιρό»..

Ήθελα να μου απαντήσεις «ΠΟΣΟ είναι αυτό το «λίγο» για εσένα όταν για εμένα αυτό, μοιάζει με αιώνες….»

Θυμάμαι ότι σου φώναζα.. Μα δε γύρισες ποτέ πίσω.. Παρά συνέχισες σταθερός, στις επιλογές σου.

Μέχρι που περίμενα το αεροπλάνο να ξεκινήσει για να σιγουρευτώ πως δεν άλλαξες γνώμη την τελευταία στιγμή. Ξέρεις, όπως γίνεται στις ταινίες με τα full in love (αλλά και Fooled by love)  ζευγάρια που τα τινάζουν όλα στον αέρα τελευταία στιγμή για να ζήσουν τον έρωτα τους στο ΤΩΡΑ και όχι στο αβέβαιο άυριο/μεθαύριο/παρα-μεθαύριο/παρα-παρα-μεθαύριο/παρα-ΠΑΠΑΡΑ-μεθαύριο.. (ουπς!)

ΑΝΤΙΟ λοιπόν, πάλαι ποτέ υπερ-ήρωα μου.. Σε χαιρετώ, αφού τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια & η κολοκύθα μου δε θα γίνει ποτέ άμαξα, όπως ούτε κανένας βάτραχος με ένα απλό φιλί θα γίνει ποτέ πρίγκιπας! 

MulTiple cHoiceS

Είναι οι επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας..
Οι πράξεις που ενισχύουν το λόγο μας.. Ή που καταρρίπτουν τις φανφάρικες υποσχέσεις μας.. 

Όσα θα θέλαμε να έχουμε κάνει μα ποτέ δε βρήκαμε τη δύναμη..
Όσα κάναμε που ίσως πραγματικά να μη θέλαμε..

Ότι γίνεται, ο χρόνος δε το αλλάζει.. 

Παρά μόνο το παίρνει μαζί του για να το ξεφτίσει..

Αν ήθελες πραγματικά, θα είχες κάνει τα ΠΑΝΤΑ..
«Ξεχνάνε» όσοι δεν νοιάζονται αληθινά... 

Βρίσκουν δικαιολογίες, όσοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια την πραγματικότητα...

Οι επιλογές ΣΟΥ – η πραγματικότητα ΜΟΥ
Οι ΠΡΑΞΕΙΣ σου – οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ μου
Το ΨΕΜΑ σου – η ΑΛΗΘΕΙΑ μου

Είναι οι επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας..

                                  Αλλά και τις ζωές των άλλων ..... 

                                                                                           

Με τη δύναμη του "Sky-Π" !

Ποιος θα μου έλεγε πριν από 20 χρόνια περίπου, όταν καθόμουν προσηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση & παρακολουθούσα με ευλαβική πίστη και αδιάσπαστη προσοχή το «ναυτάκι του φεγγαριού» ή κατά κόσμον τη Sailor moon & τις υπερφυσικές της δυνάμεις.. πως σήμερα, στα 26, θα επικαλούμουν σχεδόν καθημερινά, τη δύναμη του φεγγαριού, του Ποσειδώνα, του Πλούτωνα, ή anyway κάθε πλανητικής ύπαρξης.. με αποκορύφωμα τον Πλανήτη Sky-Π!

«Ω «θεέ» της επικοινωνίας.. δυνάστη της απόστασης… άρχοντα της μοναξιάς.. υπαίτιε της γκαβομάρας και του γλαυκώματος.. «δοξάζω» την ύπαρξη σου, αφού από το ολότενα (της απουσίας)… καλή και η Παναγιώταινα»….

Αντιγόνη: Ετών 26, ΣΤΟΠ ( Που πας ρε μανίτσα μου με όνομα βγαλμένο από τραγωδία;! «Ω τάφε μου.. κρεβάτι νηφικό…και μπλα μπλα μπλα…)

Φουλ ιν λοβ με μπάνικο μελαχρινό γκομενάκι, ΣΤΟΠ

Ζει τον έρωτα για 2 μήνες, ΣΤΟΠ

Της ανακοινώνει το καυτό αμόρε μιο, ότι μαζεύει μπογαλάκια για μετοίκηση, για διάστημα Τ ( όπου t=χρόνος παραμονής σε ξένο έδαφος, και όπου t, ορίστε εσείς παρακαλώ à t>1χρόνο… )

ήτοι.. θα πέσω από τον Ψηλορείτη – ΟΧΙ ΣΤΟΠ- ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟΠ - … έχει FULLSTOP εδώ.. σαν τα ΣΤΟΠ ΤΗΣ ΟΔΟΣΗΜΑΝΣΗΣ που σου λένε ευγενικά « ΚΥΡΑ ΜΟΥ, σταματήστε να ελέγξετε το σταυροδρόμι πριν διαβούτε.. για να μην τσαλακωθούτε !»

Περσέας: Ετών 28, ΣΤΟΠ

Ο περί ου ο λόγος.. Χαλαρός, chillαριστός και πάνω από όλα αισιόδοξος! ΣΤΟΠ

«Μωράκι μου, ο χρόνος περνάει γρήγορα, ούτε που θα το καταλάβουμε… και μέχρι ο ήλιος να κάνει περιστροφή γύρω από τον εαυτό του , να, σα χαρωπή μπαλαρινούλα, αλλά και γύρω από όλο το πλανητικό σύστημα αλλά και κάθε ξεχασμένο είδος πλανήτη… εγώ θα είμαι πίσω!» -ΣΤΟΠ

Καψούρης στα χαρτιά, καψούρης & στην πράξη;!

ΕΝΤΟ ΣΕ ΤΕΛΩ ΚΑΡΝΤΙΑ ΜΟΥ! – PAUSE

Κρατάς αγκαλιά μία κούτα Λίλα- Paus-E (για τις μεταμεσονύχτιες λιγούρες) και προσκυνείς ολημερίς και ολονυχτίς την οθόνη του pc σου, για το θαύμα που σου κάνει και σε φέρνει πιο κοντά στο αμόρε μιο σου..

Οι ατελείωτες ώρες που αφιερώνεις από τη φαιά ουσία σου, για μια ηλεκτρονική επικοινωνία δεν σου αφήνουν καμία ουσία στο τέλος της συνομιλίας.. αφού ούτε πιάνεις, ούτε αγγίζεις, ούτε μυρίζεις.. παρά μόνο βλέπεις.. «Φάτε μάτια ψάρια δηλαδή!»

Και έρχεται η στιγμή που θες να ξαναγίνεις παιδί.. και με αστεία αφέλεια να φωνάξεις..

« Δύναμη του «Sky-Π» μεταμόρφωσε μεεε.. Κάνε με βάτραχο..κάνε με καναρίνι.. κάνε με γκαμήλα..αρκεί να φτάσω κοντά του, να τον δω και να τον πιάσω, και μετά ας «διαλυθεί» λες και ήταν από αστερόσκονη!»

«Δύναμη του «Sky-Π» κάνε με αστέρι, ή ακόμα καλύτερα κάνε με κομήτη.. Να πέσω πάνω στο ξεροκέφαλο του, με την πρώτη του ευχή, μήπως καταφέρω και τον συναντήσω, ΤΩΡΑ, ΣΉΜΕΡΑ, ΧΘΕΣ…!»

Άτιμες αποφάσεις.. άτιμες επιλογές.. «άτιμη κοινωνίααα! Που άλλους του ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια!» ή τους πετάς γενικά.. στα ξένα!

 Στο Κατάρ αδερφές μου.. στο Κατάρ! 

και κάτι ακόμα..

Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να.. Σ' ΑΓΑΠΩ ! 

Τελειώνει η αγάπη οΡεΕεε ;

Απόγευμα Πέμπτης και συγκεκριμένα Τσικνοπέμπτης, περίπου 7 παρά και εγώ κολλημένη στην κίνηση, να ακούω στο ραδιόφωνο περί του τριπτύχου «Τσικνοπέμπτη-Αγ. Βαλεντίνος-Καθαρά Δευτέρα» και άλλες θεωρίες συνομωσίας για να  «έχεις την καλύτερη αποκριάτικη στολή στο αποκριάτικο πάρτυ  του Σαββάτου»…..

Και ήταν η στιγμή που μου γεννήθηκε η περιέργεια για το « Αν η αγάπη τελειώνει».

Όλοι εσείς που έχετε πει σε κάποια φάση της ζωής σας ότι σας τελείωσε η αγάπη, τι ακριβώς αντιλαμβάνεστε ότι σας τελείωσε;! 

Η αγάπη τελειώνει, όπως λέμε ότι μας τελείωσε το χαρτί υγείας;;; Κωλόχαρτο ένα πράγμα;!

Ή είναι cappuccino που τον ήπιαμε και μας τελείωσε;;;

Μήπως με μεγαλύτερη φαντασία, είναι κομμάτι πάστα φλώρα;; Το γουστάραμε, το φάγαμε μας τελείωσε, άντε καρδιά μου άσπρο "πιάτο", καιρός να φάμε παρακάτω;;

Θα είναι εξεταστική. Από αυτές που αρχίζουν βαρετά, σου κατσικώνονται για κανένα μήνα, σε κάνουν να ξενυχτάς, να ξεφυσάς και να «σφίγγεσαι» και αφού σου «βγάλουν το λάδι», τελειώνουν, αφού πρώτα σε έχουν κόψει με «Τγιιιιία» (3), στα περισσότερα μαθήματα!

Και αν τελειώσει δηλαδή, σε εσάς που τελειώνει, δε ξεκινάει από την αρχή, για το ίδιο άτομο;; Ή μήπως για να φτάσει να «τελειώσει», δεν «άρχισε» ποτέ;;

Προσπαθώ να μπω στην παράλογη «λογική» μερικών από τους εκατοντάδες wanna be άντρες που θέλουν να μιλάνε για αγάπη, δόξα, τιμή και όλα τα εμετικά συναφή και που ξαφνικά με ένα απλό, συνοπτικό και άκρως κατανοητό «μου τελείωσε» ακυρώνουν πράξεις και .. απραξίες!

Και εκεί που είμαι πολύ κοντά να πιάσω το feeling όλων αυτών των ταλαίπωρων που τους «τελείωσε η αγάπη» και σημείωσαν στη λίστα του σούπερ μάρκετ, να πάρουν από μια, όταν αυτή θα βγει σε προσφορά μαζί με τα απορρυπαντικά για δύσκολους λεκέδες..

εκεί που ψυχανεμίστηκα τη «δυσφορία» όσων είναι στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσουν στο πάλαι ποτέ «άλλο τους μισό» πως η αγάπη τους, τελείωσε, όπως εύκολα τελειώνει η βενζίνη στο ξεχαρβαλωμένο παπάκι ενός καρμίρη..

εκεί συνειδητοποίησα τη μικρότητα και την ανικανότητα όσων βάζουν όρια στα αισθήματα! Και παράλληλα, την ικανότητα και τη δύναμη όλων αυτών που μένουν σαν «λιωμένο παγωτό» όταν του ανακοινώνεται πως «το παραμύθι τελείωσε», να κλείσουν τα αυτιά τους, να σηκώσουν τα δύο μεσαία τους δάχτυλα και να φωνάξουν χωρίς φόβο και με πολυυυυύ πάθος: « Άdε γαμή$ου ρε αρχίdιιιιι!»

«Άντε, γιατί και σε εμάς τους φαινομενικά υπομονετικούς, μας τελείωσε η υπομονή και αποκτήσαμε δυσανεξία στη μαλακί@, στην υποκρισία και στις ο,τι-νανιστικές αντικομφορμιστικές κΩλοβολεμένες Ψευτοαρσενικές συμπεριφορές!»

That awkward moment…!

Έρχεται λοιπόν αυτή η στιγμή που το παλιό σου pc κοντεύει σχεδόν να κρασάρει και μαζί με τα ροδοπέταλα, να «πετάξει» μια για πάντα, όλα τα αρχεία που του «φόρτωνες» επί χρόνια…

Και σε αυτό το σημείο, εσύ πρέπει να προλάβεις να ξεσκαρτάρεις ΤΙ από όλα αυτά θες να πάρεις ΜΑΖΙ ΣΟΥ και τι θα αφήσεις να «φάει» μια για πάντα η black hole μιας κατεστραμμένης και ξεπερασμένης τεχνολογίας..

Και είναι μέσα στους φακέλους με τις «Φωτογραφίες», όλη σου η φοιτητική ζωή, τα πάρτυ, οι εκδρομές, οι τρέλες, τα ξενύχτια, οι παλιοί κολλητοί, οι έρωτες, οι χυλόπιτες…  ΌΛΑ…

Όλα όσα κάποτε ορκιζόσουν πως ποτέ δε θα ξεχάσεις και όμως ξέχασες, γιατί δεν έβλεπες όλες αυτές τις φωτογραφίες … και γιατί ο χρόνος περνάει και το μυαλό δε συγκρατεί, παρά μόνο ελάχιστα πράγματα.

Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να ρίξω μια γρήγορη ματιά σε κάποιους από τους αμέτρητους φακέλους και να θυμηθώ όλες εκείνες τις στιγμές που είναι κομμάτι της ζωής μου και που αγνοούσα πως υπήρξε.

Μερικά λεπτά μέσα στα οποία βεβαιώθηκα πως είχα ως τώρα μια ζωή γεμάτη πανέμορφες στιγμές, όμορφους ανθρώπους και ανεκτίμητα συναισθήματα…

Κάποια άλλα άλμπουμ δεν τα άνοιξα ποτέ….

 Με ένα «απερίσκεπτο» delete διαγράφεις αρκετά αρχεία που δεν θες να δεις και να θυμηθείς. Ίσως από φόβο μη νοσταλγήσεις όσα δε μπορείς να ξαναφέρεις εδώ, μαζί σου, στο «τώρα».

Όσα άφησες στο «χθες» και ποτέ δε θα ξαναζήσεις..

Πάντα έλεγα πως «αυτή τη στιγμή δε θα την ξεχάσω ποτέ»… και «αυτή τη στιγμή δε θα την ξεχάσω ποτέ»…. και «αυτή τη στιγμή δε θα την ξεχάσω ποτέ»…. και «αυτή τη στιγμή δε θα την ξεχάσω ποτέ»… και «αυτή…….» και «αυτή…..» και «αυτή…..» και «αυτή…..» ………………

Πόσο εύκολα με ένα delete ξεχνάς για "ΠΑΝΤΑ".. Ή προσπαθείς να ξεχάσεις, όπως λένε και στο «χωριό» μου “some parts of your life” .. Ναι, αυτά τα γ@μω-parts μπορεί με τα χρόνια να ξεχαστούν, οι άνθρωποι όμως, θα μένουν για πάντα μέσα μας, στο μυαλό και στην καρδιά μας..

So in a manner of speaking
I just want to say
That just like you I should find a way
To tell you everything
By saying nothing…..