Είμαι μια μηχανή. Ρυθμισμένη να δουλεύω στην αυτόματη επιλογή για
τουλάχιστον πέντε ημέρες της εβδομάδας.
Ξυπνάω κάθε μέρα στις 7 παρά 10
π.μ.. Κάποιες φορές μου επιτρέπεται να πατάω «αναβολή» στο ξυπνητήρι και να
χουζουρεύω μέσα στην αγκαλιά του φίλου μου για ακόμη 5, αυστηρά 10 λεπτά.
Σηκώνομαι, πλένω τα μούτρα μου με κρύο νερό μήπως καταφέρω να συνέλθω από
την μισοκοιμισμένη κατάσταση, πατάω το κουμπί της εσπρεσιέρας, αναβοσβήνει μερικές
φορές, «περίμενε να ζεστάνω το νερό» μου λέει βαριεστιμένα, και μόλις μου δώσει
σήμα ότι ζεστάθηκε, ζουπάω πάλι το κουμπί της και αναμένω τη δύναμη του espresso να ξεχυθεί στο ποτήρι μου.
10 λεπτά στον καναπέ, αρκετά για να πιώ το εσπρεσάκι. Κάνω μπάνιο, διαλέγω
τα ρούχα μου, τα φοράω, παστρώνω τη
μούρη μου με make up, ρουζ, μάσκαρα, βάλε και το μολύβι των χειλιών,
πέτα και το ασορτί κραγιόν .. Πετάω μια τη τσάντα με το επαγγελματικό λάπτοπ
στο πορτ-μπαγκάζ, μια τη γυναικεία τσάντα με τα απαραίτητα που σούρνει μαζί της
κάθε γυναίκα σε κάθε έξοδο, μια και στο τσαντικό με το φαγητό της ημέρας και
βάζω μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου.
Η ώρα είναι 9.30 π.μ. και η «μηχανή
σας ζεσταίνεται κύριε και είναι έτοιμη προς χρήση». Η μηχανή ξέρει να γράφει σε
pιcιά, να στέλνει κατανοητά e-mail, να λύνει απορίες, να «γεννάει» άλλες, να τις λύνει
και αυτές, να απαντάει σε προφορικές ερωτήσεις, να ετοιμάζει αναφορές, να διορθώνει
αναφορές, να κάνει αλλαγές κατά τις απαιτήσεις των άλλων…
Η μηχανή έχει ήδη «πάρει φωτιά κύριε». Το ρολόι δείχνει 3 παρά το μεσημέρι. Δεν πεινάει ακόμα η
μηχανή σας κύριε. Ή ακόμα και να πεινάει, σφίγγει το στομάχι από αγωνία, μην της
«πετάξουν» κανένα «μπαλάκι» που δε καταφέρει να πιάσει, και «τι θα πει ο κύριος
μετά;;;».
4 παρά απογευματινές, και ξεχάστηκε η μηχανή μέχρι και
τον καφέ της να πιεί, που είχε φτιάξει από το πρωί. Μήτε καφέ, μήτε νερό,
καταπίνει τη γλώσσα της και δαγκώνεται και κρυφά σταυροκοπιέται μη κάνει κανένα
λάθος και την αντικαταστήσουν πάραυτα με μια άλλη μηχανή πιο καλογυαλισμένη και
πιο γρήγορη, updated έκδοση
να ’ούμε.
5.30 μ.μ.
και η μηχανή όπως πάντα «στις υπηρεσίες σας, κύριε». Μια τζούρα καφέ, χωρίς
ζάχαρη όπως πάντα, γιατί ξέρατε ότι η ζάχαρη σε μηχανές ακινητοποιημένες όλη
την ημέρα σε μια καρέκλα, προκαλεί συσσωρευμένο «λίπος» που τις οδηγεί σε
ατοπική δυσλειτουργία;;;;
7 και 45 μ.μ., η μηχανή δείχνει να «μυρίζει» καμένο λάδι, τα
μάτια της κατακόκκινα και δακρυσμένα από τις ατελείωτες ώρες «διαλογής» με την
οθόνη του υπολογιστή, και κάπου-κάπου να, ξεπετιούνται και καπνοί.
Βλέπει τους καπνούς μια μηχανή παραδίπλα, δείχνει να ανησυχεί και ρωτάει «είσαι
καλά; Θες ένα ποτήρι νερό;» .. Πίνω λίγο νερό, κάνω πως συνέρχομαι και
ξαναπατάω το start, για να συνεχίσω τη διανομή των υποχρεώσεων.
9 και κάτι μ.μ. βάζω τη μηχανή του αυτοκινήτου μπροστά και τραβάω
προς το σπίτι. Περίπου μια ώρα και κάτι ψηλά μετά, βρίσκομαι εκεί, πίσω. Με
περιμένει ο φίλος μου, μηχανή γένους αρσενικού, μοντέλο του ’88, σε μελαχρινές
αποχρώσεις 1800 κυβικά. Τούρμπο πράγμα, εξατάχυτο, όχι αστεία..
Έχουμε ραντεβού να συναντηθούμε στις 10
με 10:15 μ.μ., αφού κάνω πρώτα ένα
μπάνιο να φύγουν τα καμένα λάδια από πάνω μου και αφού φάω κάτι να «λαδώσω» το αυθάδες
στομάχι μου για να πάψει επιτέλους να παραπονιέται.
10:15 μ.μ. Η ώρα μας αγάπη μου. Η ώρα που συναντιούνται οι
μηχανές. Πατάνε pause στα
αψεγάδιαστα γρανάζια τους, ανοίγουνε τα «μέσα τους» και θυμούνται πως είναι άνθρωποι.
Σε κοιτάζω στα μάτια, σου λέω πόσο πολύ σε αγαπώ, πόσο μου έλειψες όλη την
ημέρα, ανοίγεις την αγκαλιά σου με κρύβεις μέσα της και ξεκινάς να με
χαϊδεύεις. Λίγα λεπτά μετά, είναι δεν είναι συνήθως 11 μ.μ. η τηλεόραση παίζει την αγαπημένη μας σειρά και νιώθω τα
χέρια σου που απλώνουν με προσοχή μη με ξυπνήσουν, μια ζεστή κουβέρτα πάνω στο «άψυχο»
μου σώμα….
Είμαι μια μηχανή. Ρυθμισμένη να
δουλεύω στην αυτόματη επιλογή για τουλάχιστον πέντε ημέρες της εβδομάδας.
Ξυπνάω κάθε μέρα στις 7 παρά 10 π.μ..
Κάποιες φορές μου επιτρέπεται να πατάω «αναβολή» στο ξυπνητήρι και να
χουζουρεύω μέσα στην αγκαλιά του φίλου για ακόμη 5, αυστηρά 10 λεπτά…..
Τόσος ήταν ο χρόνος μας αγάπη μου. Μεταξύ 10:15μ.μ. και 11:00 μ.μ. Υπάρχουν
βέβαια και οι ανταρσίες που κάνουμε, διεκδικώντας λίγο παραπάνω ώρα ο ένας με
τον άλλον. Οι φορές που ως άνθρωποι παλεύουμε να αντέξουμε ως τις 12.30 π.μ. βαριά 01:00 π.μ. ώστε να
πούμε ότι «κοιταχτήκαμε» λιγάκι παραπάνω ίσα για να μη ξεχάσει ο ένας τα μάτια
του άλλου. Και είναι αυτές οι φορές που την επόμενη η «μηχανή» υπολειτουργεί
και ζητάει «συγνώμη για το λάθος που της ξέφυγε κύριε, ξέρετε φταίει το χθεσινό
ξενύχτι, δε θα επαναληφθεί»…
Είμαι μια μηχανή. Ρυθμισμένη να
δουλεύω στην αυτόματη επιλογή για τουλάχιστον πέντε ημέρες της εβδομάδας…
Στις διαταγές σας κύριε…
Ας πάνε στο διάολο οι άνθρωποι, οι
σχέσεις, οι φιλίες, οι αγάπες, οι έρωτες, οι οικογένειες, τα όνειρα, οι ελπίδες….
Είμαι μια
μηχανή
εγώ.. “and the dinner is already served, sir”…..
