Run Lola… Run…

Θυμάμαι από μικρή, πως όταν δε  μπορούσα να αντιμετωπίσω κάτι, έτρεχα, έφευγα μακριά, προσπαθώντας να ξεφύγω, προσπαθώντας να ξεχάσω, να μη θυμάμαι, να μην ακούω, να μη βλέπω.. 

Μεγάλη πια, συνειδητοποιώ πως καθόλου δεν άλλαξα..

Γέμισα μια βαλίτσα με ρούχα, σκέφτομαι όσα αφήνω έξω από αυτή, μα δε θέλω να τα πάρω μαζί μου. Ό,τι αναμνήσεις, ό,τι φωτογραφίες, όσα λόγια, όσες στιγμές, όσα αισθήματα, όσες ώρες, μέρες, γεύσεις, αρώματα, αισθήματα πρόλαβα να κρατήσω από εσένα. 

Ξέχασα κλείνοντας το τηλέφωνο, να σου πω πόσο φοβάμαι, φοβάμαι, πως μια μέρα θα ξεχάσω το πόσο σε θέλησα.. 

Πως είναι να ξέρεις πως κάνεις κάτι για τελευταία φορά? Όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως αυτό που ζούμε θα είναι για τελευταία φορά, μήπως τελικά το ζούμε με μεγαλύτερη ένταση, με μεγαλύτερο πάθος, με όλο μας το «είναι», με όλη τη ψυχή και τη καρδιά μας? 

Ξέχασα κλείνοντας το τηλέφωνο, να σου πω πως ήταν η τελευταία φορά που σε ακούω. 

Ξέχασα να σου πω πως επέλεξα να σε βγάλω από το μυαλό μου, αφού εξάλλου είχες ξεχάσει να μου πεις πως εγώ δεν υπήρξα ποτέ στο δικό σου.. 

Δε μου αρκούν οι μισοί άνθρωποι, οι μισές καρδιές, τα μισά λόγια, οι πράξεις οι μισερές. Ίσως τελικά ναι, να είμαι εγωίστρια αρκετά. Δε φταίω εγώ μωρό μου, η αγάπη ξέρεις, είναι κάποιες φορές εγωιστική, πολύ.. 

Ξέχασα να σου πω ακόμα, πως μισώ να μετανιώνω για όσα ζω.. Αλλά φοβάμαι πως κάτι μετάνιωσα για εσένα. Μετάνιωσα που έδωσα «εμένα» σε κάποιον που δεν ήξερε καν να με εκτιμά. Μετάνιωσα για τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, που περίμενα να αλλάξεις. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν οΡεε.. Εκτός και αν πάθουν κανένα νΤουΒρουΤΖα και μεταλλαχθούν για λίγο. (χα..χα - εδώ γελάμε σαρκαστικά λίγο!) Το πόσο θα κρατήσει βέβαια αυτό το λίγο, ποιος το ξέρει? 

Ξέχασα τέλος, να σου πω πως με πήραν για «χομπίστρια» στα εξωτερικά, τα εξωτικά και τα τροπικά μέρη που μοιάζουν με τα δικά μας, μα σε τίποτα δε θα θυμίζουν το «εδώ», αυτό το «εδώ» που έζησα μαζί σου. 

Μαζί «σου»… αυτό το «σου» μη το πάρεις προσωπικά, αφού εσύ δεν είσαι ένα πρόσωπο αλλά όλες οι καταστάσεις που μπορεί να ξεχειλίσουν ένα ποτήρι. Ένα ποτήρι που δειψάει να ζήσει γεμάτο από έντονη τρέλα, πάθος, σωστά και λάθη, μα απεχθάνεται να το γεμίζουν με «βρωμιές», ψεύτικα λόγια, ψεύτικες πράξεις, φαμφάρες και αηδίες βεβαίως - βεβαίως..

Καλή χρονιά μωρό «μου»… Ελπίζω κάποτε να σταθείς ικανός να βρεις αυτά που ως τώρα σου ήταν αδύνατο να στηρίξεις.. 

Τα φιλιά μου.. Τις ξενέρωτες και αδιάφορες φιλούρες μου μωρό «μου», από αυτές που σε έκαναν τα τρελαίνεσαι και να θυμώνεις μαζί! 

Θάρρος ή αλήθεια my dear?

«Ξέρεις τι χαίρομαι σε εσένα? Που τολμάς να ρισκάρεις. Που δε ντρέπεσαι να τσαλακωθείς. Και διεκδικείς ότι θέλεις…»

Αυτό μου είπε και γέμιζαν τα μάτια της με την επιθυμία να μπορούσε να αφήσει στην άκρη τα «δεν πρέπει», τα «μη», τα «φοβάμαι», τα «ίσως»..

Μου ζήτησε να γράψω κάτι για όσα θέλουμε αλλά δεν βρίσκουμε ποτέ το θάρρος να διεκδικήσουμε. Και είναι αυτά που θέλουμε, μα δε διεκδικούμε, τόσα πολλά.. Μα ακόμα περισσότεροι είναι όσοι δε διεκδικούν τα «θέλω» τους. Όσοι τα πνίγουν μέσα τους, όσοι κλείνουν το στόμα στη φωνή της καρδιάς τους και επιλέγουν να ζήσουν μια ήρεμη και σταθερή καθημερινότητα, από μια ζωή γεμάτη έντονα συναισθήματα, διαβαθμίσεις, με τα «πάνω» και τα «κάτω» της βρε παιδί μου.  

Μου αρέσει να «κυνηγάω» όσα θέλω. Ναι, να τα κυνηγάω, και ας φοβάμαι μη μου φύγουν ξαφνικά από τα χέρια..

Μου αρέσει να κάνω τρέλες για τους ανθρώπους που γουστάρω να έχω στη ζωή μου.

Μου αρέσει να σου δείχνω με πράξεις πόσο σε θέλω, μου αρέσει να αγαπάω πολύ, να ερωτεύομαι κεραυνοβόλα, να πονάω όταν χωρίζω, να πέφτω στα πατώματα βρε παιδί μου, να σηκώνομαι και να συνεχίζω…

Δε σκέφτομαι αν πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο, αν βαρυστομαχιάσεις επειδή θα σου πω πόσο σε θέλω, αν ξυνίσεις επειδή δε θέλω να σε δω και προτιμώ τη βολή του καναπέ μου ένα Σάββατο βράδυ. Αντιθέτως απεχθάνομαι τις χλιαρές καταστάσεις, τους συμβιβασμούς και την παθητικότητα.

Σκέφτομαι μόνο πόσοι υπάρχουν γύρω μου που θέλουν να φωνάξουν ότι «θέλουν», ότι «γουστάρουν», ότι «πονάνε», ότι «υποφέρουν» δίπλα ή μακριά από κάποιον αλλά ποτέ δε βρήκαν το θάρρος να το κάνουν. Γιατί φοβήθηκαν μια απάντηση που μπορεί να τους απογοήτευε. Γιατί φοβήθηκαν μη «φάνε τα μούτρα τους» με μια απόρριψη. Μη φανούν ανόητοι και εκθέσουν τα αισθήματα τους.

Και αν κατάφερνες όσα θα ήθελες να έχεις, διεκδικώντας τα? Αν η ζωή σου ήταν γεμάτη έντονες στιγμές, πάθος, έρωτα και τρέλα έχοντας πει σε αυτόν που πραγματικά ήθελες την αλήθεια?

‘Ήθελε να του πει πόσο ερωτευμένη ήταν μαζί του. Αλλά δε του το είπε ποτέ.. Τον είδε μετά από χρόνια στο δρόμο τυχαία. Και της «κόπηκαν» τα πόδια. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει και χτύπαγε τόσο δυνατά… Ήταν σα να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Ήταν όλα της τα αισθήματα εκεί, μέσα της, βγήκαν χωρίς να τη ρωτήσουν και της φώναζαν «διεκδίκησε τον τώρα, καλύτερα αργά παρά ποτέ»..

(…)

Διεκδίκησε τον Χριστινάκι, γιατί είναι ο έρωτας της ζωής σου, γιατί ξέρεις πως μόνο αυτός σε έκανε να νιώσεις έτσι και κανένας ούτε πριν ούτε μετά από αυτόν δεν έκανε την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά όσο αυτός.

Διεκδίκησε τον γιατί «καλύτερα αργά παρά ποτέ». Γιατί ακόμα και αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα ονειρευόσουν, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι προσπάθησες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έπαψες ποτέ να τον θες.

Και το θάρρος είναι να αναμετρηθείς με τα αισθήματα που κρατάς μέσα σου.

Θάρρος ή αλήθεια λοιπόν?

Εγώ θα διάλεγα το θάρρος. Η αλήθεια εξάλλου υπάρχει και ας προσπαθούμε κάποιες φορές να την αγνοήσουμε….  



Καλά Χριστούγεννα!!!

He is just not that into you

Όταν γνώρισα τον «Χ», αυτό που με τράβηξε σε εκείνον ήταν η αύρα του.. Συνδυασμός αλητείας και καλού παιδιού. Τι πιο γοητευτικό σε έναν άντρα.. Ύστερα ήταν τα μάτια του με αυτό το «παιχνιδιάρικο» βλέμμα και μετά το χαμόγελο του, με αυτό το «μυστήριο»..

Όταν θέλεις κάποιον, είσαι διατεθειμένος να δώσεις. Πολλές φορές αυτή η διάθεση σε κάνει να δίνεις χωρίς να συνειδητοποιείς ότι δεν παίρνεις πίσω τίποτα. Λένε βέβαια, όσοι μιλάνε για ανιδιοτέλεια, πως οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις δε χωράνε σε πρότυπα «πάρε-δώσε», κανείς όμως ποτέ δε μίλησε για το τι γίνεται όταν σε αυτές τις «επαφές» υπάρχει το μοτίβο της «ΚαΒάΤζας», του «Ό,τι-νανισμού» και της «αέναης κοσμάρας»..

Σε κάποια από τις ελάχιστες συζητήσεις που είχα την ευκαιρία να κάνω με τον «Χ», μου είχε πει πως «δυστυχώς, ή ευτυχώς δεν είχε κατάλοιπα από τις σχέσεις του παρελθόντος του». Τι καλάαα. Να και ένας μη κομπλεξικός που κοιτάει μπροστά και προχωράει.. Ήθελα να τον γνωρίσω, να τον «κατακτήσω», να τον έχω δικό μου και μόνο δικό μου..  Και έτσι, μπήκα στο τρυπάκι του «κυνηγητού».

Βέβαια στην πορεία κατάλαβα ότι σε αυτό το «κυνηγητό» αυτός έτρεχε μπροστά και εγώ τον κυνηγούσα.

«Στάσου, μη φεύγεις, μύγδαλα» του φώναζα, ως άλλη βοσκοπούλα.. Και αυτός, ως ένας μελαχρινός τουρίστας, έλεγε με λόγια μπερδεμένα « δε τρώω μύγΝταλα καρΝτιά μου, είμαι αλλεργικός»..

Σε απλή νεοελληνική μετάφραση, το γκομενάκι δεν ήθελε ότι ήθελα εγώ, όπως το ήθελα εγώ.. Ήθελε να μείνει μόνο του βρε αδερφέ, να περνάει καλάαα, αμαρτίες να κάνει ‘σου το ορκίζομαι’, να ζει ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί..

Μα ποιος μίλησε για κορόιδα, κλουβιά, περιορισμούς και εγκλωβισμούς? Και τι το «υπερβολικό» θέλουμε όταν γουστάρουμε βρε αδερφέ κάτι?! Είναι υπερβόλα monsieur να θες να κοιμάσαι δίπλα σε αυτόν που προ ολίγου «ξεματιαζόσασταν»? Είναι πνιγηρό να χαζεύετε μαζί καμιά φορά, στην τηλεόραση? Είναι καταπιεστικό να επικοινωνείτε από ανθρώπινο ενδιαφέρον πέρα από το τετριμμένο τηλεφώνημα της κ@υλας «πες μου που είσαι και τι κάνεις τώρα, τέλλλος?»

Το λάθος που κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους είναι να μην διακρίνουμε εξ αρχής το χάσμα επιθυμίας, ικανότητας και διαθεσιμότητας, βεβαίως-βεβαίως! Και έτσι, καταλήγουμε να τρέχουμε από πίσω τους, μπλεγμένοι σε ερωτικά τρίγωνα & «πολύγωνα», να «σπινιάρουμε» μέσα σε φαύλους ζαλιστικούς κύκλους, να «παρακαλούμε» σαν καρα-καημένοι και να επαιτούμε ψίχουλα, λες και είμαστε οι «τελευταίοι» που θα μπορούσε κάποιος να κοιτάξει..

Όχι.. όχι.. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για εμάς, τους ξενέρωτους αισθηματίες! Αυτοί είναι οι άνθρωποι της μιας βραδιάς, για αυτούς που δε θέλουν εγκεφαλικές δεσμεύσεις, γιατί η συναισθηματική νοημοσύνη τους είναι τόσο περιορισμένη όσο και ο χρόνος ενός υπερ-επιτυχημένου businessman.

Φοβούνται οι άνθρωποι αυτοί τα δυνατά αισθήματα.. Τους δυναμικούς ανθρώπους.. Μα πιο πολύ, αυτοί οι άνθρωποι, φοβούνται τον εαυτό τους. Φοβούνται αυτά που κρύβουν μέσα τους, φοβούνται τα τραύματα τους και έχουν βολευτεί να ζουν με τα κατάλοιπα τους.  

Την τελευταία φορά που είδα τον «Χ», ήμουν πλέον σίγουρη πως ναι, δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να συντηρεί αυτό το είδος «σχέσης». Αυτός να ζει κλεισμένος σε μια κοσμάρα με ένα τεράστιο άθραυστο γυάλινο τοίχο γύρω-γύρω και εγώ έξω από αυτή, να πετάω κοτρόνες προσπαθώντας να σπάσω τη τζαμαρία του!

Όχι.. όχι.. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για εμάς, τους ξενέρωτους αισθηματίες! Εμείς είμαστε οι άνθρωποι της αγκαλιάς.. Αυτοί που μπορούν να γίνουν χαλί όπως αυτά που έδειχνε κάποτε ο Αλί στην εκπομπή της «Μοίρα-raki», αρκεί να το αξίζεις Re φίΛε, να αξίζεις το «είναι» μας, τη σκέψη, το μυαλό και το κορμί μας!

Για όλους τους «Χ» που μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πόσο γεμάτοι είμαστε μέσα μας και να μην έχουμε ανάγκη από Ό,τι-νανιστικές, demi, αμετροεπείς και «δύσκολες» καταστάσεις, καθώς η ζωή και η δοτικότητα είναι απλά μαθηματικά μωρό μου.. 1+1=2!

Τα φιλιά μου στις στραβωμένες σας μουτσούνες…! 

Dear Diary

26 Φεβρουαρίου …

4.30 π.μ.: ... Και ενώ κοιμόντουσαν όπως κάθε Σάββατο βράδυ, μαζί αγκαλιά… Αυτός ξύπνησε, την κοίταξε για τελευταία φορά, την φίλησε στα ζεστά της μάγουλα, την σκέπασε με το βαρύ πάπλωμα που είχαν αγοράσει μαζί.. και σχεδόν αθόρυβα σηκώθηκε από το κρεβάτι, ντύθηκε, ετοίμασε την τσάντα του με τα πράγματα του και έφυγε..

4.45 π.μ.: Έκλεισε την πόρτα πίσω του, πήρε μια βαθιά ανάσα, από τον καθαρό πρωινό χειμωνιάτικο αέρα, ένιωσε τα πνευμόνια του να παγώνουν, έσφιξε τα δόντια του, μίκρυνε τα μάτια του στιγμιαία, σαν να προσπαθούσε να δει μακριά, ανέβηκε πάνω στην μεγάλων κυβικών μηχανή του και εξαφανίστηκε στον άδειο δρόμο..

8.50 π.μ.: Ξύπνησε τρομαγμένη από το όνειρο που έβλεπε ότι είχε πάθει κάτι κακό ο φίλος της. Σκέφτηκε πως  ήταν ένας απλός εφιάλτης, σηκώθηκε και τον έψαξε μέσα στο σπίτι.. Θα ήταν στην κουζίνα να τους ετοιμάσει πρωινό, όπως συνήθιζε τις Κυριακές που ξυπνούσαν μαζί.. Δ ε ν ή τ α ν… Θα έκανε μπάνιο τότε.. Έτρεξε στο μπάνιο να δει αν ήταν εκεί.. Δ ε ν ή τ α ν… Θα είχε βγει έξω, ίσως ετοίμαζε κάποια έκπληξη.. Σήμερα ήταν η επέτειος τους.. Τον πήρε τηλέφωνο να δει που βρίσκεται..

Δεν της απάντησε π ο τ έ..

Στην αρχή νόμιζε ότι είχε πάθει κάτι.. Ανησύχησε τόσο που τον έψαξε παντού. Της είπαν όλοι το ίδιο «Είναι καλά αλλά δεν θέλει να σε ξαναδεί…».

Έψαξε όλο της το σπίτι, να δει αν της είχε κρύψει κάποιο σημείωμα που να της εξηγεί τι συνέβαινε.. Μόνο κάτι ξεχασμένα παλιά post-it βρήκε κολλημένα στο ψυγείο που έγραφαν «Καλημέρα, σ’ αγαπώ».. Είχε αφήσει όλα του τα πράγματα σπίτι, στη θέση τους, δεν είχε πάρει τίποτα. Μόνο ένα πράγμα της είχε πάρει. Το χ α μ ό γ ε λ ο της..

Τι γίνεται όταν κάποιος στο πέρασμα του, σου κλέβει ότι πιο πολύτιμο έχεις? Τι γίνεται όταν σε βάζουν να τρέξεις σε ένα διάδρομο με μια ταχύτητα που εσύ δεν προλαβαίνεις? Όταν έχοντας μάθει να ζεις σε εύκρατο κλίμα, μετακομίζεις σε ένα τροπικό?

…

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της, συνειδητοποίησε πόσο την είχε «μεγαλώσει» αυτή η αλλαγή. Έβαλε λίγο ρουζ στα μάγουλα της, σούφρωσε τα χείλη και τα φρύδια της κάπως σκεπτική και μετά από λίγο έσκασε ένα πλατύ             χ α μ ό γ ε λ ο κοιτώντας τον εαυτό της.  

…

Έμαθε να ζει χωρίς αυτόν και αυτά που της είχε «κλέψει» άθελα της κάποτε, έμαθε να τρέχει πιο γρήγορα από ότι νόμιζε πως μπορούσε, έμαθε να αντέχει στη ζέστη και στους καύσωνες, ενώ ως τότε αγαπούσε μόνο τους χειμώνες και εν τέλει έμαθε να προσαρμόζεται στις αλλαγές, στις μεγάλες μα και στις πιο μικρές..

Έτσι είναι αγάπη μου! Τα μεγάλα όνειρα είναι για αυτούς που «κοιμούνται» πολύ, μα η ζωή σε θέλει ξύπνιο, να τρέχεις ολοένα και πιο γρήγορα για να την προλάβεις, να μαθαίνεις να χάνεις για να μπορείς να ξανακερδίσεις τα διπλά και για να προσαρμόζεσαι στις μεταβολές του περιβάλλοντος που σε κάνουν να μεγαλώνεις!

Κ α ψ ο ύ ρ α, my darling !

….Mild, medium, hot… Hot??? Απαπα… Καίει πολύ, θα καώ.. δεν είμαι εγώ για καυτερά….

Τι είναι αυτό που το λένε… καψούρα.. τι είναι αυτό.. τι είναι αυτό?

Επιθυμία, πόθος, έλξη, εμμονή, νεύρα, θυμός, ένταση, χαρά, ευτυχία, γέλιο, δάκρια, φωνές, τρέλα, αδράνεια…

Περπατάς, χορεύεις, τραγουδάς, κάθεσαι, σταματάς, ταξιδεύεις, ξαναξεκινάς.. Βρίσκεται μαζί σου.  

Είναι μαζί σου στη δουλειά.. Δίπλα σου στο αμάξι, όταν οδηγείς.. Πλάι σου όταν κοιμάσαι.. Στον καφέ, στο ποτό, στο τσιγάρο, μαζί με τους φίλους σου, μαζί και στις μοναξιές σου.

Σου κρύβεται όταν την ζητάς και εμφανίζεται μπροστά σου όταν έχεις νεύρα, για να σε θυμώσει ακόμα περισσότερο.

Η καψούρα είναι μια μύξη συναισθημάτων.
Ένα παζλ ασύνδετων κομματιών.
Είναι χρώματα μπερδεμένα αταίριαστα μεταξύ τους.
Φωνές ήσυχες και τρυφερές, που μιλάνε παράλληλα με στόματα που ουρλιάζουν και βγάζουν λέξεις που πονάνε στο άκουσμα τους.
Είναι η χημεία των σωμάτων που κάνει το σύμπαν να τρέμει μαζί με εσένα όταν τη νιώθεις.

Σου παίρνει τα μυαλά, σε ξεσηκώνει, σε αναστατώνει, σου προκαλεί ταραχή (σαν αυτό που τραγούδαγε και ο Λε.Πα ένα πράμα..)

Σε σηκώνει στον αέρα με τα στιβαρά της μπράτσα και σε προσγειώνει απότομα στο έδαφος για να φας τα πεντανόστιμα μούτρα σου..

Σε ηλεκτρίζει, σου κόβει την ανάσα, σε κάνει καρδιακό βρε παιδί μου, στα πρόθυρα εμφράγματος!

Ένας κόσμος γεμάτος από καψούρες, καλές και κακές που κάνουν τη ζωή μας πιο πιπεράτη...

Ήμουν στην ουρά ενός fast mood μεξικάνικου και δεν ήξερα τι να αποφασίσω.. Mild, medium ή μήπως hot salsa??
Και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω τι θα πει να είσαι καψούρης, διέκοψε τη σκέψη μου η κοπελιά πίσω από τη μπαρα..

«Τι σάλτσα να βάλω στο burrito σας κυρία??»

«Κεριά και λιβάνια… Βάλε τη hot και ας καώ! Τουλάχιστον θα την έχω δοκιμάσει!»

Κάπως έτσι είναι και η καψούρα αγάπη μου! Hot... 

Κάπως έτσι.. !

Για την αγάπη !

Ναι.. ναι.. Για αυτήν!

Γι’ αυτήν κολλάει το μυαλό και δε μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο παρά μόνο εσένα..

Για αυτήν ξενυχτάμε τα βράδια..

Για αυτήν χορεύουμε σα ξεβιδωμένοι ακόμα και στις τουαλέτες της δουλειάς..

Για αυτήν κρυφογελάμε πονηρά μέσα στα βαγόνια του μετρό..

Για αυτήν πίνουμε τον Βόσπορο όταν μας πληγώνει..

Για αυτήν κοκκινίζουν από το κλάμα τα μάτια μας..

Για αυτήν ξενυχτάνε και οι φίλοι μας, όταν μας παρηγορούν..

Για αυτήν ταξιδεύουμε ως την άλλη άκρη της γης..

Για αυτήν ξενιτευόμαστε για να ξεχάσουμε τα πάντα..  

Για την ΑΓΑΠΗ!

«Θα είμαι έτοιμος ξανά .. για την αγάπη»

no place for no hero

Σάββατο πρωί και έχω αφήσει ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα, να μπαίνει μέσα ο αέρας που μυρίζει φθινόπωρο και βάζει μέσα στο σπίτι σκόνη, λίγο νοσταλγία, αλλά και αυτή τη γλυκιά ανυπομονησία για όσα φέρνει ο χρόνος στο πέρασμα του που εσύ δε μπορείς να προβλέψεις, να αποτρέψεις ή να αλλάξεις..

Κινούμενοι όλοι μας, μεταξύ άσπρου και μαύρου, πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά, μπορεί και δύο βήματα πίσω, δεξιά, αριστερά, πίσω… και πάλι μπροστά…

Γινόμαστε «στρατιωτάκια» που υπακούνε σε εντολές, άβουλα όντα που αφηνόμαστε να μας κατευθύνουν.. άλλοτε πάλι γινόμαστε «αξιωματικοί» που «διατάζουμε», «εξουσιάζουμε» και καθορίζουμε τις κινήσεις των άλλων..

Κρυβόμαστε στον «πύργο» μας, όταν θέλουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, όταν  φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις  και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει.. Αλλά από την άλλη, καταρρίπτουμε το «οχυρό» μας όταν ρισκάρουμε να ζήσουμε στα άκρα και δεν υπολογίζουμε κανέναν ή τίποτα..

Κυνηγάμε «Βασιλιάδες» και «Βασίλισσες» προσπαθώντας να τους/τις κάνουμε «δικούς μας». Roi Mat. Και τότε το παιχνίδι τελειώνει.

Είμαστε πιόνια σε ένα σκάκι, γινόμαστε άλλοτε θύτες και άλλοτε θύματα, διώκουμε αλλά και καταδιωκόμαστε, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, δίνουμε αλλά και δινόμαστε. . . .

This ain't no place for no hero.

This ain't no place for no better man.

This ain't no place for no hero

To call “home”

Ο νόμος του Poisson

Ο νόμος του Poisson:

Aποτελεί από μαθηματική άποψη την θεμελιώδη εξίσωση του ηλεκτροστατικού πεδίου. Από αυτήν την εξίσωση, όταν είναι γνωστή η κατανομή των φορτίων, μπορεί να υπολογιστεί το βαθμωτό δυναμικό ‘φ’ και επομένως η ένταση του ηλεκτρικού πεδίου. (Wikipedia)

Άκουγα αυτό το τραγούδι και σκεφτόμουν εσένα και μαζί σου όλους τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας. Άλλοι έρχονται για να κάτσουν πολύ, άλλοι για να κάτσουν μόνο λίγο. Ελάχιστα λίγο, τόσο που στο πέρασμα τους αφήνουν μόνο ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης, που σε κάνει να βήχεις προσπαθώντας να αναπνεύσεις ξανά. Οι λεγόμενοι κομήτες, με τη νεφελώδη τους όψη, την «αλητεία και την τρέλα στα μυαλά».

Όλοι όμως οι «περαστικοί» έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Μπορούν να καθορίσουν το δυναμικό  και την ένταση  που θα ταρακουνήσει το ηλεκτρικό σου πεδίο και την εξίσωση της καθημερινότητας σου. Εγώ, εσύ, αυτή, αυτός. . . είμαστε φορτία, που μπαίνοντας σε διαφορετικά πεδία προκαλούμε μικρής ή μεγάλης έντασης ηλεκτρισμό.

Είναι στο χέρι σου ποιους θα επιλέξεις να αφήσεις να επηρεάσουν την «εξίσωση» σου, είτε για λίγο είτε για πολύ, αλλά δεν είναι στο χέρι σου ποιοι από αυτούς θα θελήσουν να μείνουν. Και το μόνο που θα αξίζει στο τέλος, είναι οι στιγμές με αυτούς που κατάφεραν να προκαλέσουν την μεγαλύτερη ένταση στο μυαλό ή στην καρδιά σου. Αυτοί που σε έκαναν να γελάς και όχι να κλαις, αυτοί που σε τρέλαναν από κ@υλα και όχι από τις κυκλοθυμικές τους τάσεις, αυτοί που κατάφεραν να σε κοιτάνε στα μάτια και να σου πουν την αλήθεια αντί να 'παίζουν' με υπονοούμενα και να κοιτάνε χαμηλά, αυτοί που έφυγαν σαν "κύριοι & μικρές κυρίες" και όχι σαν φαντάσματα. . .

Ο νόμος του Poisson (Πουασόν) μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ένας νόμος που με μια παράφραση, έτσι ξαφνικά, γίνεται … Poison. (Πόιζον)

Σχέσεις τοξικές, που η ένταση και το δυναμικό γίνεται δηλητήριο και σου καταστρέφει το μυαλό, σου τσαλακώνει τα αισθήματα και σε κάνει ανίκανο να δεις γύρω σου, να νιώσεις, να σκεφτείς, να καταλάβεις.

Να ζεις για να μαθαίνεις από τα «φορτία» που επηρέασαν αρνητικά τη ζωή σου..

Και να ζεις για να ελπίζεις ότι εκεί έξω υπάρχουν δίπλα σου ή κάπου εκεί κοντά σου, τα «φορτία» που μπορούν να τρελάνουν ανέλπιστα το ηλεκτρικό σου πεδίο με την ύπαρξη τους.

"D r e a m e r s ..... Until we won't have to choose between life & fiction.. there are two very.. very different things"

Το χρυσόψαρο

Το δωμάτιο είχε γεμίσει μαγικούς καπνούς αστερόσκονης. Δεν έβλεπα μπροστά μου. Είχα λιποθυμήσει μάλλον και το τελευταίο που θυμάμαι ήταν ότι της ζήτησα να έρθει.. Την παρακάλεσα να βιαστεί..

Και εκεί που προσπαθούσα να συνέλθω από τη θολούρα της ατμόσφαιρας, ένιωσα το άγγιγμα του ραβδιού της στην πλάτη μου. Μου χαμογέλασε… Με ένα χαμόγελο γεμάτο κατανόηση, ξάφνιασμα και περιέργεια να ακούσει τι την ήθελα μέσα στην νύχτα.

Εγώ: «Θέλω να με κάνεις ψάρι»..
Αυτή: «Ψάρι ; ; ; ! ! !» Γέλασε τόσο δυνατά… «Μα αλήθεια με έφερες ως εδώ μέσα στη νύχτα για να σε κάνω ψάρι?»
Εγώ: «Ναι, ψάρι θέλω…»
Αυτή: «Και γιατί ψάρι;  Τόσα ζώα υπάρχουν και εσύ διαλέγεις το ψάρι; Το ψάρι είναι ευαίσθητο στις θερμοκρασίες.. Στην αλλαγή περιβάλλοντος.. Ένα ψάρι του γλυκού νερού για παράδειγμα δε μπορεί να ζήσει σε αλμυρό και το αντίθετο. Λίγο αν αλλάξεις τη σύσταση του νερού, το ψάρι δεν επιβιώνει……..

(παύση…)

Περίμενε ότι θα φοβηθώ και θα τη διακόψω αλλά εγώ επέμενα..

Εγώ: «Σου είπα. Ψάρι θέλω να με κάνεις και μάλιστα χρυσόψαρο, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑΑΑΑ». Της φώναζα νευριασμένη και της τραβούσα το φουσκωτό πανέμορφο γαλάζιο της φόρεμα, έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένη στο πάτωμα μπροστά της..
Αυτή: « Μα καλή μου, τα ψάρια και ειδικά τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη που κρατάει μόλις 3’’, άντε να θυμάσαι το πολύ για 7’’ αλλά και αυτό με πολύ κόπο…»
Εγώ: «Κάνε με χρυσόψαρο αλλιώς δε θα σου ξαναμιλήσω ΠΟΤΕ»..
Αυτή: «Αυτή είναι λοιπόν η τελική σου επιθυμία;»
Εγώ: «ΝΑΙ»

. . . . .

Η καλή μου νεράιδα, η νεράιδα του παραμυθιού μου, μου χαμογέλασε καθώς με άφηνε από τη χούφτα της μέσα σε μια πανέμορφη γυάλα γεμάτη δροσερό νερό και ψεύτικα χαλίκια, σεντούκια & θαλάσσιους φοίνικες για να διακοσμούν το νέο μου «σπίτι».

Μου είπε πριν φύγει ότι «με αγαπάει πολύ»… Το επανέλαβε μάλιστα αρκετές φορές για να με πείσει. «Σ’ αγαπώ πολύ, πολύ, πολύυυυυυ……. γλυκιά μου Φούσκα!»

Μάλλον ήθελε να μη το ξεχάσω ΠΟΤΕ…

Αλλά εγώ είμαι ένα χρυσόψαρο πλέον.
Και τα χρυσόψαρα ξεχνάνε.
Ξεχνάνε για να μη θυμούνται όσα οι άνθρωποι θυμούνται και πονάνε..

«Είμαι η Φούσκα και ήμουν κάποτε άνθρωπος και εγώ σαν όλους εσάς..»

Κοίταξα γύρω μου και δε μου θύμιζε κάτι αυτή η γυάλα.. Έβγαλα λίγες μπουρμπουλήθρες από το στόμα μου απορημένη και μετά θυμήθηκα πως…

«Είμαι η Φούσκα και ήμουν κάποτε άνθρωπος και εγώ σαν όλους εσάς..»

The man thinks 
    The horse thinks 
        The sheep thinks
            The cow thinks
                The dog thinks

The fish doesn't think
    The fish is mute, expressionless
        The fish doesn't think because the fish knows everything
            The fish knows everything

____

Σ τ ι γ μ έ ς

Οι στιγμές δίπλα σε «ωραίους» ανθρώπους κάνουν τη ζωή μας διαφορετική..

Ένας καφές με την παιδική σου φίλη που κάποτε ήσασταν αχώριστες αλλά κάτι τα φοιτητικά χρόνια που σας βρήκαν σε άλλες πόλεις, κάτι η καθημερινότητα που σε «ρουφάει» και χάνεις το χώρο και το χρόνο… είχατε χρόνια να ειδωθείτε..

Μια στιγμή με έναν άνθρωπο που κάποτε αγάπησες και σήμερα είδες τυχαία στο δρόμο..  Ο «Άκης» που για τα μάτια του, όταν ήσουν 23, έκλαιγες, αν και εσύ τον χώρισες (!) γιατί αυτός ήθελε τα σαββατόβραδα να τα περνάτε αγκαλιά ενώ εσύ ήθελες να παρτάρεις ξέφρενα για να μη σου μείνουν απωθημένα..

Το χαμόγελο του διπλανού σου, άγνωστου-γνωστού σου, που συναντιέστε κάθε πρωί στη στάση του μετρό όμως δε μιλήσατε ποτέ..

Η αγκαλιές που μοιράζεσαι με όσους αγαπάς..

Οι σκέψεις που κάνεις για την κοπέλα που σου αρέσει και της αρέσεις και εσύ βεβαίως-βεβαίως, και γουστάρεστε τρελά γιατί όταν κοιτιέστε «το λένε» τα μάτια σας, αλλά ποτέ δε θα της το πεις και δε θα στο πει, γιατί μπορεί να είστε σε «άλλη φάση» και κανείς δεν παίρνει το ρίσκο..

Οι στιγμές που σε «ηλεκτρίζουν» γλυκά, είναι οι στιγμές που αξίζουν ρε..

Οι στιγμές που σε «πετάνε» για δευτερόλεπτα στο κενό και «χάνεσαι»..

Οι στιγμές που ακούς για χιλιοστή φορά ένα τραγούδι και σκέφτεσαι αυτόν που θες αλλά δεν έχεις..

Οι στιγμές που νιώθεις ελεύθερος, τιτανοτεράστιος και ωραίος..

Μπορεί μετά το γλυκό ηλεκτροσόκ να πέσεις ανάσκελα αναίσθητη από το «χτύπημα».

Μπορεί μετά το bungee jumping η προσγείωση να είναι ανώμαλη και να «φας» τα μούτρα σου..

Μπορεί ενώ τραγουδάς δυνατά την νέα αγαπημένη κομματάρα σου, να σου φωνάξει η μάνα σου ότι δεν έπλυνες τα πιάτα και να σε επαναφέρει άγαρμπα στην πραγματικότητα..

ΟΚ

Δεν πειράζει οΡέεε !

Οι όμορφες στιγμές μετράνε.. Αυτές που πιτσιλίζουν με χρώματα την καθημερινότητα σου.

Έχεις σίγουρα τα χρώματα, τόλμησε να «ζωγραφίσεις» τη ζωή σου!                      

You made me feel like the one, I don’t know where we are going now. So take a look at me now…

Μυστικά. . .

Όλοι έχουμε τουλάχιστον από ένα. Καλά κρυμμένο μέσα μας, τόσο, που τις περισσότερες φορές ξεχνάμε και εμείς οι ίδιοι την ύπαρξη του. Για άλλους είναι ασήμαντα, για άλλους σημαντικά, άλλοι βασανίζονται χρόνια στη θύμηση τους, άλλοι πάλι νομίζουν πως τα διαγράφουν, έτσι εύκολα και απλά..

Το κοινό που έχουν όλα όμως μεταξύ τους, ανεξαρτήτως σημαντικότητας, είναι το γεγονός ότι τα κουβαλάμε για πάντα μαζί μας. Μπαίνουν στο «βαλιτσάκι» της ζωής μας, κάτω από ξεχασμένες παλιές φωτογραφίες, αδειανά μπουκαλάκια από άρωμα, cd και κασέτες με τραγούδια από τις δεκαετίες που  ήμασταν έφηβοι, νεανικά ρούχα, μαγιό που μυρίζουν ακόμα θάλασσα και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια..

Πόσες φορές δε ρίσκαρε κάποιος από όλους εμάς, να ‘φωνάξει’ ένα έστω από τα μυστικά του και να τινάξει τα π ά ν τ α στον αέρα, για ένα τ ί π ο τ α..

Σαν τα κύματα είναι τα μυστικά. Σφραγισμένα μέσα μας, καταπιεσμένα, που κάποιες φορές ‘ξεσπάνε΄ και θέλουν στο ξέβρασμα τους να ‘καταστρέψουν’ τα πάντα. Μα ύστερα, πάλι ηρεμούν και νομίζουμε πως ξεχνιούνται..

Υπάρχουν & πάντα θα υπάρχουν. Θα τα ξέρω ‘εγώ’, θα τα ξέρεις & ‘εσύ’, γιατί ‘ήμασταν’ μαζί σε αυτό το μικρό ή μεγάλο μυστικό, μα κανένας γύρω ‘μας’ δε θα το ξέρει. Θα ζούμε ‘καλά’ μέσα στην ήρεμη και όμορφη καθημερινότητα μας, μέχρι να γεράσουμε και να πάψουμε να θυμόμαστε το ‘μυστικό μας’..

Θα έχουμε μείνει όμως μέχρι το τέλος, να αναρωτιόμαστε, τι θα γινόταν ΑΝ μοιραζόμασταν το μυστικό μας, ΑΝ είχαμε το θάρρος να κυνηγήσουμε τις πιο απαιτητικές μας επιθυμίες, ΑΝ είχαμε προσπαθήσει να νικήσουμε τα ακατόρθωτα, ΑΝ ακολουθούσαμε τα πιο κρυφά μας όνειρα..

“Words can be like knives, they can cut you open.. And the silence surrounds you and haunts you..”

Καλό σας απόγευμα!

Αίθουσα αναμονής

Περίμενα.. Το ραντεβού στις 6.30, είχα φτάσει μισή ώρα νωρίτερα. Μετά από μερικές σβούρες κατάφερα να βολέψω τον πισινό μου στην άβολη πολυθρόνα της αίθουσας αναμονής. Παραδίπλα μου, δύο παραφουσκωμένες γυναίκες είχαν πιάσει τη συζήτηση και κάπου – κάπου η μια έκανε ένα διάλειμμα, ξεφυσούσε, χάιδευε την κοιλιά της, χαμογελούσε πονηρά, σα να ψιθύριζε κάτι μέσα από τα δόντια της και επανερχόταν στη συζήτηση με τη διπλανή της.

Αυτό που τις είχε φέρει ως εδώ, από τον έρωτα ξεκίνησε. Αυτός έφταιγε για όλα. Αυτός ήταν αιτία που η κοιλιά τους είχε γεμίσει ραγάδες, τα πόδια τους ξεχείλιζαν πρησμένα έξω από τα χαλαρά-δεμένα τους αθλητικά, και τα βυζιά τους θα μπορούσαν κάλλιστα να μοστράρουν σε πρωτοσέλιδα τσοντο-περιοδικών..

Αυτός ο έρωτας είναι που μπορεί να δημιουργήσει μια καινούργια ζωή, να γεμίσει ευτυχία μια σχέση, να ολοκληρώσει μια αγάπη, να σου δώσει κίνητρο να συνεχίσεις όταν φοβάσαι το ‘μετά’.

Αυτός είναι ο έρωτας που γεμίζει δάκρια τα μάτια σου, σκίζει την καρδιά σου στα δύο, ασχημαίνει το πρόσωπο σου, σε κάνει νευρικό, γκρινιάρη, περίεργο, δύστροπο, απλά και μόνο γιατί… «ο άλλος δε σε αγαπούσε όσο εσύ». Ναι, αυτός είναι που μπορεί να ‘δημιουργήσει’ στο πέρασμα του μα και να ‘καταστρέψει’.

Της είχες πει πως θα είσαι σε όλα δίπλα της, πως είναι η πρώτη σου προτεραιότητα, πως την αγαπάς όσο τίποτα, πως είναι ότι πιο όμορφο είχες στη ζωή σου. Που εξαφανίστηκες όταν αυτή σε είχε ανάγκη δίπλα της; Όταν ξενυχτούσε περιμένοντας ένα τηλέφωνο σου; Όταν αρνιόταν τα πάντα απλά και μόνο για να είναι μαζί σου; Όταν σου στεκόταν για να πολεμήσετε τα μεγαλύτερα φαντάσματα του κακού παραμυθιού σου;

Να μου πεις, είχες έναν εγωισμό να διαφυλάξεις, έναν ξεφτιλισμένο δήθεν ανδρικό εγωισμό.. Ικανό να την πληγώνει κάθε ώρα που εσύ δεν εμφανιζόσουν.. Που περνούσες καλά στις παλιές σου καλές συνήθειες, στην ελευθερία σου και την αναρχίλα που το υπερεκτιμημένο γόητρο σου διέθετε..

Αυτή σε περίμενε, ώρες ατελείωτες, ώρες που δεν έλεγαν να περάσουν, στη δουλειά, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο.. Ώρες που οι τοίχοι των δωματίων, έμοιαζαν να την αγκαλιάζουν τρομακτικά τόσο που φοβόταν πολύ, φώναζε και σε ζητούσε, αλλά εσύ δεν ήσουν, πάλι, εκεί.

Σε περίμενε ημέρες, έκανε υπομονή, περίμενε… και περίμενε… Ώσπου δεν άντεξε άλλο να περιμένει, γιατί κάποιος της είπε ότι την ξέχασες. Ότι δεν άντεχες άλλο δίπλα της, ότι ήθελες χρόνο να σκεφτείς γιατί είχες χάσει την ηρεμία σου, ότι ήθελες περισσότερο να περνάς μόνο καλά και για τα δύσκολα ποιος χοΥέστηκε βρε αδερφέ.

Το ήξερε, ήξερε μέσα της καλά πως δε θα γυρνούσες, πως αν δε σε έψαχνε πάλι αυτή, εσύ δε θα ξαναγυρνούσες.. Δε σε έψαξε, όσο και αν σε ζητούσε. Απλά την άκουσα να λέει μπαίνοντας μέσα, πόσο πολύ σε αγαπούσε...

Έρωτες. Σας γουστάρω και σας αντιπαθώ τόσο πολύ……

Nothing's gonna hurt you baby

Γυναίκες !

Ξανθές, καστανές, κοκκινομάλλες, ψηλές, κοντές, ξερακιανές και στρουμπουλές..

Γυναίκες δυναμικές, γυναίκες ντροπαλές, γυναίκες επιθετικές, γυναίκες ναζιάρες..

Όλες έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν αυτό που θέλουν, να διεκδικούν, να κερδίζουν και να παραδέχονται πως χάνουν..

Άλλες σκέφτονται χίλια πράγματα το δευτερόλεπτο, άλλες πάλι δε σκέφτονται ποτέ και τίποτα, just blank!

Σέξι, γοητευτικές, σαγηνευτικές, ευαίσθητες, νευρικές, κουτές, επιπόλαιες… όλα αυτά εμείς!

Εμείς, που έχουμε άπειρα ρούχα και κάθε πρωί στέκουμε με τις ώρες, σαν τις άπορες, μπροστά από την ανοιχτή ντουλάπα, απελπισμένες και ανήμπορες να βρούμε τον ιδανικό συνδυασμό που θα κρύβει τις ατέλειες μας αλλά παράλληλα θα τονίζει τα ‘τέλεια’ σημεία μας!

Εμείς, που 5 μέρες πριν την περίοδο, 5 μετά και 5 κατά την διάρκεια, έχουμε νεύρα που ‘βαράνε’ κόκκινο της φωτιάς (!) και είμαστε «άστα να πάνε, μην αγγίζετε!». Σύνολο 15 ημέρες τον μήνα, δαγκώνουμε από τα νεύρα και τις υπόλοιπες 15 προετοιμαζόμαστε για τις "δύσκολες ημέρες" του μήνα!!!

Εμείς, που εκεί που κάνουμε συζήτηση για το προσφυγικό μπορούμε να σε ρωτήσουμε τι φαγητό να μαγειρέψουμε σήμερα και πως θα βγει ο λεκές από κρασί στο καινούργιο μας φουστάνι!

Α, και αν έχεις ακούσει για τη νέα δίαιτα της λαχανόσουπας! Ναι, όλα αυτά κολλάνε συνειρμικά σε μια σοβαρή συζήτηση, γιατί το πνεύμα μας ποτέ δεν ησυχάζει, ποτέ δεν επαναπαύεται και ποτέ δεν κάνει λάθος!

Εμείς, που ξέρουμε καλαααααα ότι «αυτή» η «άλλη» που σε πήρε τηλέφωνο στο κινητό τισς προάλλες το απόγευμα να σου πουλήσει το νέο πρόγραμμα γνωστής καρτοκινητής, έψαχνε πρόφαση για να ακούσει τη φωνή σου και κλείσατε ραντεβού στα τυφλά γιατί ερωτεύτηκες την αισθησιακή φωνή της!

Εμείς, που σας βλέπουμε ΠΟΥ κοιτάζετε όταν μας βγάζετε για καφέ/φαγητό/ποτό και επίσης πέρα από το βλέμμα σας, διαβάζουμε με ακρίβεια το φλιτζάνι, τα χαρτιά, το κρασοπότηρο και κάθε λογής αντικείμενο που μπορεί να ελλοχεύει τον κίνδυνο ασυγχώρητης απιστίας!

Οκ κορίτσια, έτσι είμαστε κατά βάθος όλες, γκρινιάρες, φαντασιόπληκτες, νευρικές μα πάνω από όλα στιλάτες, ελεύθερες ή μη και ωραίες!

Εμείς που τη μια στιγμή θέλουμε καφέ στη θάλασσα, την άλλη βόλτα στο βουνό και μόλις πατήσουμε το πόδι μας στα κατσικοχώρια , με γόβα που δε φοριέται ούτε σε πασαρέλα, ξεκινάμε τον κυκεώνα της γκρίνιας και τον δωδεκάλογο της μουρμούρας στο άμοιρο boyfriend που μας συνοδεύει και είχε την τύχη/ατυχία να επιλέξει αυτός το μέρος!

Εμείς που παχαίνουμε με τον κοπανιστό αέρα και βρισκόμαστε 365 ημέρες το χρόνο σε αυστηρή δίαιτα/διατροφή και ιδρώνουμε ατελείωτες ώρες στα γυμναστήρια για να βγούμε το καλοκαίρι στις παραλίες.

Εμείς που σαβουριάζουμε σουβλάκια, πίτσες και junkίλες βυθισμένες στον καναπέ μας και ακούνητες σαν σκουριασμένο θωρηκτό Kirov αλλά παράλληλα γκρινιάζουμε ότι δε χωράμε στα ρούχα μας και ρουφιόμαστε κάθε μέρα μπροστά στον καθρέφτη θέτοντας ουτοπικούς στόχους να χάσουμε τα περιττά «πατσάκια»!

Είμαστε πολυσύνθετες αλλά και τόσο απλές! Γκρινιάρες αλλά και τόσο χαβαλετζούδες! 

Μπορούμε να σας νευριάσουμε αλλά σίγουρα τα καταφέρνουμε αρκετά καλά να σας χαλαρώσουμε όταν εσείς το θέλετε! Εντάξει, όταν το θέλουμε ΚΑΙ εμείς! Δηλαδή .. για την ακρίβεια όταν το θέλουμε ΜΟΝΟ εμείς.

Γιατί, δε δεχόμαστε κανείς να μας πει, τι να κάνουμε, πώς να το κάνουμε και αν αυτό που κάναμε ήταν λάθος. Είμαστε "τέλειες" σε όλα και κάθε υπαινιγμός σας για κάποιο συμπεριφορικό παράπτωμα μας είναι αιτία τσακωμού, χωρισμού και αψιμαχίας!

Είμαστε γυναίκες βρε αγόρια και είναι τόσο απλό να μας καταλάβετε, αν συζητήσετε μαζί μας και αν δεχτείτε το έντονο ταπεραμέντο μας!

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, να μας χαίρεστε, να μας σέβεστε και να μας εκτιμάτε, γιατί ούτε εσείς μπορείτε κατά βάθος χωρίς εμάς, ούτε εμείς όμως θα μπορούσαμε χωρίς εσάς ! ! ! !

Αυτοί

Κάθονται δίπλα σου, πλάι σου, πίσω σου. Στο μετρό, στο σινεμά, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στο γραφείο..

Είναι αυτοί που θα στριμωχτούν για να κάτσεις δίπλα τους, θα σου δώσουν εύκολα τη σειρά τους, θα σου πουν ‘καλημέρα’ κάθε πρωί στο γραφείο, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, όταν εσύ θα βλασφημείς για τα dead lines στη δουλειά, που είναι υπεύθυνα για τους μαύρους κύκλους σου κάτω από τα μάτια..

Αυτοί οι άνθρωποι που σου χαμογελούν πλατιά, που τα μάτια τους δακρύζουν από χαρά όταν κουβεντιάζετε, αυτοί που θα σου προσφέρουν χωρίς δεύτερη σκέψη το φαγητό τους, αυτοί που ξεκαρδίζονται από τα γέλια στο μαγαζί και τους κοιτάνε οι τριγύρω, αυτοί που όταν τους ρωτάς αν είναι καλά σου λένε με χαμόγελο « όλα καλά!»…

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κλαίνε τα βράδια όταν κανείς δεν τους ακούει, γιατί δεν αντέχουν τις συνθήκες που ζουν, αυτοί είναι που δαγκώνονται όταν θέλουν να φωνάξουν πως πνίγονται στην θλιβερή καθημερινότητα τους, αυτοί που πίσω από το πλατύ και λαμπερό χαμόγελο τους κρύβουν καλά τις δυσκολίες που περνούν.

Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν πιο αληθινά, πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά. Γιατί δίνουν όλο τους το ‘είναι’ σε απλά καθημερινά και ανούσια πράγματα, χαίρονται να προσφέρουν στον οποιονδήποτε, όσα δεν τους προσέφερε ποτέ κανείς, με την ελπίδα πως ίσως κάποτε, από κάποιον, πραγματικά αγαπηθούν.

Η αγκαλιά τους καίει, το χαμόγελο τους σε γεμίζει, το βλέμμα τους σε διαπερνάει,  τα λόγια τους σε συνεπαίρνουν και οι ώρες μαζί τους περνούν τόσο γρήγορα.. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τα τυπάκια που όλοι γουστάρουμε στην παρέα μας, που φαίνονται να μην ‘σκάνε’ για τίποτα, που είναι πάντα cool και μέσα σε όλα, φαγητό, καφέ, ποτό, ξενύχτια, all day stand by.

Κάποτε είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο.. Σήμερα είναι ο καλύτερος μου φίλος. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι σου δίνουν μια γεύση από την εμπειρία τους: Να ζεις παίρνοντας χαρά μέσα από τη χαρά των άλλων, όταν στη δική σου ζωή κανείς δεν έδωσε χαρά και αγάπη. Αυτοί οι φίλοι σπανίζουν και αξίζουν.. Και είναι τόσοι πολλοί ανάμεσα μας……..

P e o p l e 

Fat lies

«Συζητούσαμε αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή, μιλώντας για αυτά που φοβόμαστε περισσότερο, μου μίλησε μόνη της. Ήθελε να ξέρω το μυστικό της. Ήθελε να τη βοηθήσω….»

…

Στέκομαι πάλι μπροστά στον παραμορφωτικό καθρέφτη. Τα ρούχα μου μοιάζουν στενά. Το στήθος μου, φαντάζει να ξεχειλίζει από το κολλητό μπλουζάκι που φοράω. ΑΣΦΥΞΊΑ. Αυτό νιώθω..

Λάτρης της τηγανιτής πατάτας, της πίτσας, του σουβλακιού και όλου του βασιλείου του junk food. Της σοκολάτας, του παγωτού, της κρέπας με γέμιση τριμμένο μπισκότο και μπανάνα. Και όλα αυτά τώρα;

Έγιναν πάλι έτσι ξαφνικά αριθμοί. 500.. 800.. 450.. 200 το πρωί + 400 πιο μετά.. 720 για μεσημέρι.. Αθροίσματα όταν τρως, αφαιρέσεις όταν γυμνάζεσαι.. Διαιρέτες ανάλογα με την ώρα που τρέχεις.. Και όλα με μονάδα μέτρησης : Θερμίδες.

Μικρόβιο είναι. Αν αρρωστήσεις μια φορά δε γίνεσαι ποτέ καλά. Νομίζεις πως φλερτάρεις με τα burger και τις junkίλες και τελικά καταλήγεις να πολεμάς ακόμα και τα μαρουλόφυλλα που δεν έχουν παρά ελάχιστες θερμίδες..

AnoReXia.. Νευρική, σπαστική και ύπουλη. Καλά κρυμμένη μέσα σου, νομίζεις εξαφανισμένη μέχρι τη στιγμή που θα σου κάνει «ΤΣΑ» την ώρα που στέκεις μπροστά από τον καθρέφτη. Και η επίσκεψη στη ζυγαριά γίνεται ξαφνικά σχέση πελατειακή και καθημερινή. Τα τάπερ της μαμάς, γεμάτα με φαγητό για τη δουλειά, σου φέρνουν ανακατωσούρα. Τα γλυκά μοιάζουν με βόμβες θερμίδων έτοιμες να εκραγούν αν τα δαγκώσεις. Τα νεύρα σου χτυπάνε κόκκινο, ξεσπάς σε όλα, σου φταίνε όλοι. 

Αν έξω κάνει κρύο, εσύ γιατί ζεσταίνεσαι;

Μια φορά άφησα το κύμα να με παρασύρει και παραλίγο να με πνίξει..

Δεύτερα φορά δε θέλω να το αφήσω, μα αν δεν τα καταφέρω; Συνήθως ξέρεις, είσαι μόνη σε όλο αυτό. Όπως και σε όλες τις δυσκολίες. Οι γύρω σου αργούν να καταλάβουν, δε θέλουν να πιστέψουν, αγνοούν.. Ή μπορεί να σου μιλούν και εσύ να μην ακούς..

Στέκομαι ακόμα μπροστά στον καθρέφτη και το μυαλό μου φωνάζει να φύγω μακριά, μα αυτό που με κρατάει είναι ένα ψεύτικο είδωλο…

…

«…Πήρε απόφαση να σπάσει όλους τους καθρέφτες με τους οποίους είχε γεμίσει το σπίτι όταν νόμιζε πως είχε γίνει πια καλά. ¨Λένε πως είναι γρουσουζιά να σπάς καθρέφτη!¨ Γελούσε καθώς μου το περιέγραφε. ¨Μαλακίες φιλενάδα!!! Δεν άφησα κανέναν. Θέλω να ζήσω ελεύθερη. Τα πάχη μου τα κάλλη μου δε λένε;¨…. Αυτοί που αγαπούν αληθινά δε κοιτούν καμπύλες, παραπανίσια κιλά και ‘ψωμάκια’.. Κοιτούν το μυαλό και την καρδιά σου που ακόμη και αν γεράσεις θα παραμείνουν όμορφα……………….»

That's fast becoming our minds.

Over fear and into freedom.