Ένας καφές... μέσα στην Άνοιξη!

Καθόμουν στον καναπέ μου, βολεμένη, μόνη μου με μία κούπα καφέ… Ώρες-ώρες νομίζω πως στις φλέβες μου κυλάει κατεξοχήν καφεΐνη! Είναι η μεγαλύτερη και πιο στενή «σχέση» που έχω κάνει μέχρι τώρα! Μετράει οχτώ χρόνια κι όμως.. ποτέ δεν βαρέθηκα αυτή τη «συνήθεια» , ποτέ δεν παράτησα την κούπα μου γεμάτη και πάντα απολάμβανα τις στιγμές που μοιραζόμουν εγώ και ο καφές μου!
Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου όταν συνειδητοποίησα ότι μου μύριζε κάτι διαφορετικό.. Δεν ήταν η μυρωδιά του γαλλικού με γεύση φουντούκι.. Όχι.. Δεν ήταν ούτε  το άρωμα καραμέλας… Ήταν ένα άρωμα τόσο «μακρινό» , κι όμως τόσο γνώριμο..
 Ήμουν σίγουρη τι ήταν.. Μύριζε ΆΝΟΙΞΗ… Και είχε έρθει τόσο αποφασιστικά ώστε κατάφερε να με σηκώσει από τον τέλειο καναπέ μου και με τράβηξε έξω, στο μπαλκόνι. Δεν σηκώθηκα για να ξεπιαστώ αλλά για να σιγουρευτώ ότι είχε έρθει όντως, δεν είναι ψέμα και αυτή τη φορά ήρθε για να μείνει όχι μόνο για όσο διαρκεί συνήθως βάση εποχικού ημερολογίου, αλλά για να μου αλλάξει και τις μέχρι τώρα λανθασμένες extreme νοοτροπίες μου!

Είμαστε άπληστοι εμείς οι άνθρωποι, επιθυμούμε, διεκδικούμε, ζηλεύουμε, αγωνιζόμαστε για κάτι ή κάποιον και όταν τελικά καταφέρουμε να έχουμε αυτό που τόσο πολύ ονειρευόμασταν, ξαφνικά βαριόμαστε και αποφασίζουμε να το πετάξουμε στα σκουπίδια ή στην καλύτερη να το «καταχωνιάσουμε στο συρτάρι με τα αζήτητα». Ψάχνουμε απεγνωσμένα το «κάτι παραπάνω» χωρίς να συνειδητοποιούμε πως ποτέ δεν θα βρούμε το τέλειο, ή ακόμα και να το βρούμε, δεν θα το εκτιμήσουμε γιατί πολύ απλά δεν θα το έχουμε καν παρατηρήσει!
 Λένε πως μόνο όταν «χάσεις» κάτι, καταλαβαίνεις πόσο πολύ το ήθελες και μετανιώνεις..
Όταν φεύγει το καλοκαίρι, αφού οι διακοπές σου τελείωσαν και ξεροψήθηκες αρκετά για φέτος, ανυπομονείς να έρθει σύντομα ο χειμώνας, να φορέσεις τα χοντρά σου πουλόβερ, να δείξεις στους φίλους σου τις ολοκαίνουργιες σου μπότες και να χουχουλιάζεις τυλιγμένη  στα πολύχρωμα κασκόλ σου… Περιμένεις με τόση αγωνία αυτή την κρύα εποχή και φτιάχνεις από τώρα στο νου σου σενάρια επένδυσης της νέας σου γκαρνταρόμπας !

Μόνο που όταν τελικά έρθει ο χειμώνας και πρέπει να είσαι έξω με καταιγίδες και με χιόνια για να πάς στη σχολή, στη δουλειά σου ή τέλος πάντων οπουδήποτε μακριά από το ζεστό σου σπίτι, τότε καταριέσαι τον ουρανό που δεν σταμάτησε να ρίχνει αστροπελέκια και ζητάς απεγνωσμένα την ανακάλυψη της χρονο-μηχανής για να πας κατευθείαν σε μία παραλία να λιάσεις την ατελείωτη κορμάρα σου και να ακούς το κύμα να σκάει στην άμμο ή στην χειρότερη το «τάκα-τούκα» από τους επίδοξους wanna be πρωταθλητές στις.. ρακέτες!  Αδυνατείς να προσαρμοστείς στην μέση λύση.  Αυτή της Άνοιξης ή του φθινοπώρου. Τότε που κάνει μία κρύο μία ζέστη, που φοράς το παλτό σου και αν ζεσταθείς απλά το βγάζεις, που μπορείς να πιείς τον καφέ σου και κρύο μα και ζεστό.. Που μπορείς να έχεις στην τσάντα σου και γυαλιά ηλίου και όμπρελα!......

Και αφού επιζητάς συνεχώς την αλλαγή στην καθημερινότητα σου για να μην «βαριέσαι» και ψάχνεις τους νέους ιππότες με τις turbo-μηχανές αντί για τα κλασσικά και παραδοσιακά άσπρα άλογα… τότε γιατί πίνεις πάντα τον καφέ σου σκέτο/μέτριο/γλυκό??
 Γιατί ενώ έχεις πάρει τόσα καινούργια ρούχα, δεν αποφασίζεις να πετάξεις το παλιό σου λιωμένο και χιλιοφορεμένο σου τζίν? Εκείνο που κάποτε είχες δώσει μία περιουσία για να το αγοράσεις, που τραβούσες με μανία να ξεχειλώσει όταν είχες πάρει 5-6 κιλά παραπάνω και δεν έλεγε να κλείσει το φερμουάρ του???

Γιατί πολύ απλά… η σχέση σου με το παλιό σου τζίν είναι μία σχέση που έχει δοκιμαστεί και έχει ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.. Δεν ήταν ένα ρούχο που ψώνισες παρορμητικά, για να φορέσεις λίγες φορές και μετά να ξεχάσεις την ύπαρξη του, μετανιώνοντας οικτρά για την υπερκαταναλωτική και «βουλιμική» σου τάση..
 Ήταν το τζίν που φορούσες όταν πρωτοβγήκες για καφέ με τον Τάκη, αυτό που «λούστηκε» με το ποτό της κολλητής σου όταν είχατε μεθύσει σε ένα club, αυτό που στις τσέπες του έκρυψες αμέτρητα σκονάκια στις εξεταστικές της σχολής σου… Αυτό που πέρασες ΠΟΛΥΤΙΜΟ χρόνο μαζί του και έχεις να θυμάσαι όμορφες και άσχημες στιγμές…

Και θα μου πεις τώρα εσύ, ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ. Πως πολύ απλά μπορώ να πετάξω το παλιό de-mode τζιν μου και να βάλω το καινούργιο (αυτό που μου κάνει και καλύτερο κώ^ο ) . Πως όλα είναι θέμα συνήθειας και πως είμαι φανερά αρνητική στην κάθε αλλαγή..
 Γλυκούλι-γλυκούλι… Καθόλου αρνητική δεν είμαι. Ίσα-ίσα, έχω τυγκάρει τις ντουλάπες μου με ρούχα και τζιν! , κάποια δεν τα έχω βάλει ποτέ, γιατί τελικά ήταν λάθος επιλογές..
Πάντα κάνω το λάθος τον χειμώνα να ζητάω απεγνωσμένα να έρθει ως δια μαγείας το καλοκαίρι για να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω να αράξω σε κανένα νησάκι , και ΠΑΝΤΑ το καλοκαίρι που «σβήνω και χάνομαι» από τον καύσωνα, παρακαλώ να διακτινιστώ στα Ιμαλάϊα και να παγώσει ο πισινό$ μου από το τσουχτερό κρύο!!
 ΟΜΩΣ, ξέρω πως όσα τζιν και αν ψωνίσω, δεν θα αλλάξω με τίποτα το παλιό μου levis που κοντεύει να μετρήσει την πρώτη του δεκαετία ζωής..
Ξέρω, πως θέλω κάθε μου μέρα να ξεκινάει με μία κούπα καφέ, πάντα χωρίς ζάχαρη , γιατί λατρεύω αυτή την πικρή γεύση στο στόμα , (αν και…που και που ρίχνω λίγη ζάχαρη έτσι για αλλαγή!) …
Επίσης, μόλις συνειδητοποίησα πως υπάρχουν και άλλες εποχές του χρόνου που συνδυάζουν όλα όσα θα ήθελα να έχω για να μη «βαριέμαι» τα ίδια και τα ίδια..

Μπορεί όλα αυτά να είναι θέματα συνηθειών, αλλά αρχίζω και πιστεύω πως ότι αγαπάς πραγματικά , τελικά δύσκολα το αλλάζεις και δεν μπορείς χωρίς αυτό…
Είτε μιλάμε για ένα ρούχο, είτε για τον καφέ σου.. Ή για την αγαπημένη σου εποχή…
ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ !!!!

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Κι όμως .. Ακούω τον άνεμο να μιλάει στη θάλασσα..
Και τα «παιδιά» της, να παίζουν ανακατεύοντας την άμμο..
Γαργαλώντας τα βότσαλα και ζαλίζοντας τις χάρτινες βάρκες..

Αυτές τις βάρκες που σε πάνε ταξίδια μακρινά..
Όταν αφήνεις τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο,
κλείνεις τα μάτια σου και πετάς, στα πιο γλυκά όνειρα, μέσα σε απαλά σύννεφα..

Και εκεί, όλοι χαμογελάνε και γελάνε δυνατά..
Χορεύουν στους ρυθμούς της αγάπης, της πίστης, της γαλήνιας ευτυχίας
που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού..

Μπορείς να πετάξεις επιτέλους..
Αρκεί να πιάσεις το μπαλόνι με το αγαπημένο σου χρώμα
να κρατήσεις από το χέρι τον «παιδικό» σου έρωτα και να δεις από ψηλά όσα μαζί ονειρευόσασταν..

Πόσο μικρή μπορεί να είναι η ζωή και πόσο μεγάλη αυτή η ΣΤΙΓΜΗ της ευτυχίας?
Μια στιγμή που κοιτάς ένα ζευγάρι μάτια να σου γελάνε ..
Που ακουμπάς τα όνειρα που κάποτε έκανες μα δεν θα μπορείς να ξανακρατήσεις γιατί εσύ επέλεξες να αφήσεις από τα χέρια σου…


Και πόσο γρήγορα διαλύεται ο καπνός?
Πόσο εύκολα εξαφανίζεται η ύλη και μένει μόνο η σκέψη και η ανάμνηση?


Όσο υπάρχουν τα όνειρα σου να μην φοβάσαι..
Δεν είσαι μόνος..
Και αν θες να αγγίξεις για μια στιγμή τις επιθυμίες σου..
Πάρε μια βαθιά ανάσα, κράτα την αναπνοή σου και βούτα στα άδυτα της δικιάς σου θάλασσας..
Αναζητώντας μαργαριτάρια που θα γυαλίζουν βαθιά μέσα τους
και κοχύλια που θα σου λένε λόγια παραμυθένια ˙
για την αφελή Χιονάτη που δάγκωσε το μήλο και «κοιμήθηκε» μέχρι να την ξυπνήσει ο
πρίγκιπας της, με ένα φιλί,
να την κρατήσει από το χέρι και να την πάει με το άλογο του, σε ένα παλάτι, μακριά από την παλιά ζωή της…


Σίγουρα θα ακούς και εσύ τον άνεμο, που σε αγκαλιάζει και σου μιλάει..
 Είδες? ΔΕΝ είσαι μόνος... Και ήδη το ταξίδι σου έχει ξεκινήσει!!!

Είμαι κουρσάρος σε θάλασσες ονείρων.. Σε θάλασσες δικές μου.. Εκεί που υπάρχει πραγματική ευτυχία.. το ΣΗΜΕΡΑ υπάρχει...

Ποιος είπε πως αν μία «σχέση» , μια δράση ή μια αντίδραση, μια κατάσταση, δεν συνεπάγεται από αντίστροφη παροχή χρηματικού ποσού, τότε όλα είναι άδικα?

Κάποιες φορές δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ να σε ακούσει, να ασχοληθεί μαζί σου, με τις ανησυχίες ή τις αδυναμίες σου, τα λάθη ή τους φόβους σου. Ακόμα και αυτοί που ορκίζονται σε άρρηκτη αγάπη, ακόμα και αυτοί ΨΕΜΑΤΑ λένε, στα δύσκολα κλείνουν τα μάτια, παύουν να ακούν και αν γυρίσουν να σου δώσουν «σημασία» θα αρκεστούν σε μια επιφανειακή απάντηση ή σε μια σκληρή επίκριση, ίσα για να νιώσουν πως κάτι έκαναν.. Όντως, κάτι έκαναν, σε έπεισαν ακόμα περισσότερο ότι δεν πρέπει να ασχολείσαι μαζί τους.


Με κρίνεις.. Αλλά ίσως να κάνω κάτι που εσύ δεν έκανες ποτέ σου γιατί δεν έδωσες την ελευθερία στον εαυτό σου να γράψει ή να πει όσα μπορεί να στροβιλίζουν στο μυαλό σου. Δεν φταίω εγώ που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τις σκέψεις σου, γραμμένες, επειδή, έτσι, θα σε κοιτάνε στα μάτια και θα σε καρφώνει η αλήθεια που προσπαθείς να αγνοήσεις.

Είναι η εύκολη λύση, η κατάκριση. Κάποτε ένα άτομο που πέρασε από τη ζωή μου, μου είπε κάτι που δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ. «… Το να κάνεις αυτό που σε γεμίζει, αυτό που έχεις ανάγκη έχει μεγάλη αξία. Αυτή η αξία μπορεί να μην επιστρέφεται σε εσένα με χρήματα, αλλά με ψυχική ικανοποίηση.»
 Έτσι, γίνεσαι πλούσιος εσύ και γεμίζεις με “χρυσό” τον κόσμο σου. Έναν κόσμο μέσα στον οποίο μόνο ΕΣΥ θα μπορείς να ζεις και δεν θα φοβάσαι μήπως σου “κλέψει” κανείς βίαια το πιο πολύτιμο σου αγαθό. ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Είναι δικαίωμα σου να ζεις όπως εσύ επιλέγεις. Όποιος προσπαθήσει να σε κρίνει γι’ αυτό , ποτέ δεν κατάφερε να βιώσει έστω και στιγμιαία την δική του, ολόδική του ελευθερία.

Και τελικά μπορεί αυτή η «άρρηκτη» αγάπη των άλλων , να κρύβει μέσα της κακία. Κάποιοι έχουν την ικανότητα να υποκρίνονται τόσο καλά, να κρύβονται πίσω από ρόλους ζωής και να προσπαθούν με την «αγάπη» τους να σε τσαλακώνουν.

Χαίρονται νομίζοντας πως σε εξουσιάζουν, με το λόγο, που «κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει».

Κανείς δεν σε εξουσιάζει. Σε δοκιμάζει. Σε μαθαίνει να βιώνεις πολύ έντονα τα αρνητικά συναισθήματα ώστε να είσαι έτοιμος να δώσεις απλόχερα σε κάποιον που αξίζει, ότι πιο γλυκό κρύβεις μέσα σου.

Γιατί , στη φύση υπάρχει ισορροπία. Για κάθε τι, υπάρχει κάπου και το αντίστροφο του, ΣΙΓΟΥΡΑ. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ.

Και κρατάω ακόμα μέσα μου, πολύ καλά κρυμμένα αυτά που κανείς μέχρι τώρα δεν άξιζε να πάρει. Δεν αρκούν στιγμιαία λόγια ή πράξεις για να σε φέρουν κοντά σε κάποιον.
Χρειάζεται, «παντοτινή» προσπάθεια, να είσαι εκεί, δίπλα στον άλλο, να του κρατάς το χέρι με το οποίο μπορεί να «γύρισε να σε χαστουκίσει» άθελα του σε στιγμές αδυναμίας .

Υπάρχουν άνθρωποι για παράδειγμα, που από μικροί, οι γονείς τους , τους αφήναν τα τρέχουν μόνοι τους, να πέφτουν , να χτυπάνε, να κλαίνε˙ και ποτέ δεν τους κράτησαν το χέρι, απλά για να τα προστατέψουν από ένα «απλό» κίνδυνο…

Μην περιμένεις κανέναν λοιπόν να σου κρατήσει το χέρι και να ζήσει για σένα όσα εσύ φοβάσαι να ζήσεις ˙ δεν το έκαναν ποτέ πραγματικά ούτε οι δημιουργοί σου…

Ακόμα και όσοι είπαν πως σε αγάπησαν ,δείλιασαν μια μέρα και έφυγαν ξεχνώντας ότι μπορεί να κρατάς άθελα σου ένα κομμάτι του εαυτού τους.. 

Γι αυτό, πάντα θα πιστεύω πως...

Ήρθαμε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο...

…Είμαστε μόνοι μας στη ζωή, με μόνη πραγματική συντροφιά τον εαυτό μας και

….ολομόναχοι θα φύγουμε….
   
Y.Γ.: τα λόγια στους τίτλους ανήκουν σε ένα κομμάτι που κρατάω και δεν θα επιστρέψω ποτέ.. τα "δώρα"δεν επιστρέφονται ούτε χαρίζονται ξανά, όσα δεδομένα και αν αλλάξουν.... 

Ο νοών... νοείτω...!

Τι έγινε Κωστάκη? Σε γουστάρει η χωριάτισσα??

Σε κοιτάω, με κοιτάς.. Σου γελάω, μου γελάς.. Σε γουστάρω, με γουστάρεις , σε θέλω, με θέλεις, υποφέρω, υποφέρεις.. Με καις , με καις, κλεφτές ματιές…… και πάνω που το παιχνίδι της εγκεφαλικής μαλάκυνσης έχει φουντώσει .. ο πιο γαμάτος τύπος που έχεις δεί ποτέ, που έτυχε να κάθεται στο απέναντι τραπέζι της καφετέριας που πίνεις και εσύ ανέμελη το espressακι σου, σε έχει γδύσει με τα μάτια του και είναι θέμα χρόνου να σου στείλει «προσκλητήριο»  για ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα  και λοιπά μαθηματικά αλλαξοκ*λιάσματα.. προσγειώνεσαι ανώμαλα στην πραγματικότητα, κοιτάς τρομαγμένη δεξιά και αριστερά ,σταυροκοπιέσαι ,φτύνεσαι  και το βάζεις στα πόδια γιατί συνειδητοποιείς ότι…….

-ΔΕΝ ήσουν σε καφετέρια. Είχες ξεμείνει το τελευταίο 2ωρο σε ένα παγκάκι στο Θησείο γιατί μόλις πήρες στα χέρια σου το χαρτί της απόλυσης σου και δεν ήξερες που να πας να το γιορτάσεις

-ΔΕΝ είσαι ΕΣΥ η τυχερή που θα μπορούσε να γυρίσει και να σε κοιτάξει αυτός ο καλογυμνασμένος, ξανθός –καστανομάλλης νέος μεταξύ 20-30-40 που αμέσως πήγε το μυαλό σου. Αντιθέτως, στο απέναντι παγκάκι , εδώ και καμιά ώρα, σε μπάνιζε ένας…
ώριμος άντρας γύρω στα 30 και κάτι ψηλά.. για την ακρίβεια 30 και 20 cents .. κάνε την πρόσθεση, δεν είναι δύσκολη, μην κολλάς, 50 μας κάνει. και είχα και άλλα ψηλά στις τσέπες μου αλλά δεν ήθελα να φανώ τόσο ανοιχτοχέρα ενόψει οικονομικής κρίσης…

-ΔΕΝ πίνεις espressακι, γιατί πλέον έχει κοντά στα 4euros και εσύ πάνω σου δεν κρατάς ΠΟΤΕ ψηλά.. τυχαίνει να σου βρίσκεται μόνο 1 ευρουλάκι, και με αυτό ούτε εισιτήριο για τα μέσα δεν φτάνει να βγάλεις για να γυρίσεις στο σπιτάκι σου κακήν κακώς..

Εκτός και αν ζητουλιάσεις τα 40cents από καμία φραγκάτη γιαγιά Ή….(εδώ σε θέλω!).. Ή λοιπόν.. κάνεις τα γλυκά μάτια στον παππού από το απέναντι παγκάκι..

 Στο σημείο έχεις μια απορία. Μόνο 40cents αξίζεις?? (Όχι.. Άξιζες  2.80euros, όσα και τα χρήματα που ξόρεψε ο «Κωστάκης» στα εισιτήρια που έβγαλε για να σε συναντήσει και να σου πει τα «χαρμόσυνα».)

Πόσο κλισέ έχει γίνει η καραμέλα «η σχέση μας δεν πάει άλλο».
«Μωρό μου. Τον τελευταίο καιρό δεν ήμασταν όπως παλιά. Είχαν αλλάξει πολλά μεταξύ μας που εσύ αγνοούσες να δεις. Γι’ αυτό αποφάσισα ότι πρέπει να χωρίσουμε. Μπορώ να σε κάνω μια τελευταία αγκαλιά?? ( ΕΔΩ- ξερνάς ελεύθερα!) Αντίο, καλή τύχη, σου αξίζει το καλύτερο, θα μου λείψεις ………………..»
*και η ενδοπελμική πεοταλάντωση (κοινώς μαλακία) συνεχίζεται μέχρι αηδίας!!!

Αυτά ήταν τα λόγια που είχε μάθει πολύ καλά εκείνο το πρωί ο «Κωστάκης». Τα είχε προβάρει πολλές φορές μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη στο δωμάτιό του , την ώρα που σκάναρε τη ατελείωτη κορμάρα του με το αποσμητικό που «ΚΑΜΊΑ δεν μπορεί να του αντισταθεί!!» και  έφτυνε τον κόρφο του που ο Θεός τον έκανε τόσο όμορφο!
Και εδώ ξεκινάς εσύ την ανάδρομη  σκέψη, όπως ανάδρομος ήταν και ο Ερμής σου εκείνο το πρωί ,γι αυτό και σου έκατσαν όλα στραβά.
1)Άργησες να ξυπνήσεις, γιατί το ξυπνητήρι δεν χτύπησε (ή εσύ δεν το άκουσες επειδή σε είχε συνε-πάρει στο όνειρο ένα τεκνό που είχες δει το προηγούμενο βράδυ στο μπαρ με τις φίλες σου)..
2)Έτρεχες να προλάβεις το λεωφορείο (που τελικά το έχασες!)
3)Έφτασες ένα 20λεπτο αργότερα στη δουλειά,
4)Μόλις ένα 10λεπτο μετά σου ανακοίνωσαν ότι δεν τους κάνεις πλέον και είναι καιρός να πας για καφέ στο ταμείο ανεργίας….
5)Και παίρνεις το «κουρκουμπίνι σου» να του πεις αμέσως τα νέα-μη χάσεις, τρομάρα σου. Εκεί αυτός σου λέει : «Μωρό μου, θέλω να τα πούμε από κοντά».
6)Εσύ τώρα ,νιώθεις μία απέραντη ευτυχία που ο άνθρωπος σου, σε νιώθει και θέλει να σου σταθεί, να σε δει , να σε αγκαλιάσει και να σου πει «όλα καλά θα πάνε,μην ανησυχείς»
7)…..
8)…….
9)Πάλι τελίτσες θα βάλουμε?? 
10) Είσαι στην φάση ανάποδου στροφαρίσματος και αρχίζεις « Εδώ και πόσο καιρό είχε άλλη? Γιατί standard θα είχε άλλη για να με αφήνει έτσι στα κρύα του..λουτρού! Εμένα γιατί δεν μου είχε πει τίποτα τοοοοσο καιρό ότι δεν πάμε καλά? Τα νύχια μου να μύριζα για να το καταλάβω? Αποφάσισε να χωρίσουμε? Η δική μου απόφαση δεν μετράει? Θες και αγκαλιά «φίλε» μου μετά από τέτοια χυλόπιτα?? Θα σου λείψω? Ε και γιατί με αφήνεις τότε?.......

Υπήρχε άλλη, στο λέω εγώ. Και επιτέλους πόσο βάρος να γίνεις στο ήδη δύσκολο πρόγραμμα του? Δεν χωράνε 2 (μην πω και 3) κοπέλες ταυτόχρονα σε μια βδομάδα ενός σφίχτερμαν, 2μετρου θεού με ξανθομαστανομελαχρινά μαλλιά , με βλέμμα και χαμόγελο που σκοτώνει.. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.. Το ήξερες από την αρχή όταν σε γλυκοκοίταζε πονηρά από τον απέναντι καναπέ που χαμουρευόταν με την τότε γκόμενα του, σε εκείνο το πάρτυ που είχες πάει ντυμμένη σαν λατέρνα! Για να τον εντυπωσιάσεις…

Έτσι πάνε αυτά κατακαημένηηη.. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Fo bijoux είναι που το πουλάνε κάθε Κυριακή στο παζάρι στο Μοναστηράκι (αν δεν έχεις πάει ποτέ και θές να σε θωπεύσουν ελεύθερα ώστε να αισθανθείς γυναίκα μετά την χυλόπιτα, να πάς! Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα!)


Τι μπορεί να σου κάνει πάντως μια ερωτική απογοήτευση! Διακτινίζεσαι από την πρώην δουλειά σου ,σε ένα παγκάκι  έχοντας εξαλείψει την έννοια του χρόνου. Και σα να μην φτάνει αυτό, έχεις αποκτήσει μόλις την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ικανότητα της διπλής οντότητας (δηλαδή την συνύπαρξη σου σε δύο μέρη ταυτόχρονα!) Καφετέρια-παγκάκι. Παγκάκι-καφετέρια. Και το καλύτερο? Βλέπεις αυτά που θες να δείς!! Αυτό τον νέο, ωραίο που σε «τρώει»  τόση ώρα με τα μάτια του από απέναντι και ήρθε να πάρει τη θέση του παλιού και ωραίου πρώην «συντρόφου» σου !!

Τι μπορεί να σου κάνει μια ερωτική απογοήτευση? Ξαναρωτάω..
Και απαντάω εγώ, γιατί εσύ μπορεί να συμφωνείς με όλες αυτές τις μπούρδες που λέω, επειδή απλά έχει τύχει να βρεθείς σε παρόμοια θέση και συμπάσχεις..
-Έχεις αγνοήσει το γεγονός ότι θα γίνεις μόνιμος θαμώνας του ΟΑΕΔ για τους επόμενους μήνες.
-Προσπερνάς το ότι θα πρέπει να πάρεις τη μάνα σου στο χωριό (που είχες ξεχάσει το τελευταίο δίμηνο την ύπαρξη της, γιατί το επαναστατικό σου πνεύμα σε έπεισε ότι φύτρωσες από ένα σπάνιο είδος μπιζελοραπανακίων ) , να σου στείλει χρήματα για τα κοινόχρηστα της κυρά Παναγιώτας
-Ακόμα πιο πολύ αγνοείς την κατάσταση που θα περιέλθει η άτυχη μάνα. Αρχική της αντίδραση: «τι κακό μας βρήκε παιδί μου, τι θα κάνεις τώρα? Δεν πειράζει εσύ να σαι καλά, να μου ξεκουραστείς γιατί κουραζόσουν πολύ τελευταία»
…Τελική της αντίδραση « Δεν θα σε πληρώνω για πολύ εγώ, για να πηγαίνεις εσύ τους καφέδες σου , να ξενυχτάς και να μην κάνεις τίποτα όλη μέρα. Να βρεις καμιά δουλειά της προκοπής γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν θα σου χαρίσουν δουλειά. Πρέπει να βγεις έξω, να χτυπήσεις πολλές πόρτες, να..να..να..»
(Κουράστηκα. Φτάνειι..Σα να ακούω τη μάνα μου.. Τη μάνα σου. Τις μάνες όλες…)
-Έχεις σοβαρό πρόβλημα μετά το σοκ του χωρισμού και δεν ξέρεις που πας και τι κάνεις.
-Έχεις αλλάξει ,χωρίς να το θυμάσαι, λεωφορείο, μετρό και τρένο, για να συναντήσεις το μέχρι σήμερα αγόρι σου, που σε χώρισε για να γίνει αγόρι κάποιας άλλης ..
-Και σα να μην έφτανε αυτό..Η φαντασία σου οργιάζει και παραλίγο να πας για χαμέμηλο στο σπίτι ενός μεσήλικου-υπερήλικου άντρα ,που έχει μια καλοσχηματισμένη μπυροκοιλιά και σε κοιτάει εδώ και ώρα με ύφος σαρκοφάγου θηλαστικού . Λάθος έκανες, δεν ήταν νέος, ωραίος και δεν σε ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα ούτε τυχαία, μια όμορφη μέρα.

Και για ΟΛΑ αυτά ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ? Μα είναι προφανές.. ο «Κωστάκης» και ο κάθε Κωστάκης που αποφασίζει και διατάζει αυτοβούλως την λύση μιας συμφωνημένης και μη διαπραγματεύσιμης-από πλευράς σου- σχέσης, επειδή απλά βρέθηκε στον δρόμο του μια.. «χωριάτισσα!»

Και δεν του έχουμε χρεώσει ακόμα του «Κωστάκη» τα έξοδα μας για τα χαρτομάντιλα που θα χαλάσουμε για τις βλεννώδεις εκκρίσεις από την μύτη μας (κοινώς μυξούλες) , τον λογαριασμό του κινητού και του σταθερού για τις μεταμεσονύχτιες κλήσεις μας σε κολλητές και μη, ΟΥΤΕ τα σούρτα φέρτα στα spa για μαλάξεις των άνω άκρων που θα πάρουν φωτιά στα κάθε λογής chat προκειμένου να βρεθεί το συντομότερο δυνατό ο αντικαταστάτης του «Κωστάκηηηη»


Αλλά έτσι είστε εσείς οι άντρες!! Α-χάριστοι , α-διάφοροι, α-ναίσθητοι, ά-καρδοι, α-συλλόγιστοι… και ό,τι άλλο μπορεί να επινοήσει το μυαλό μιας γυναίκας που να περιέχει το στερητικό «α» μπροστά και να έχει αρνητική σημασία!

Φιλούρες στις στραβωμένες σας μουτσούνες!!

ΨΑΞΕ-ΨΑΞΕ… Δ.Ε.Ν ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΣ

ΨΑΞΕ-ΨΑΞΕ… Δ.Ε.Ν ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΣ


Έψαξα παντού. Πίσω από τον καναπέ.. Κάτω από το κρεβάτι..Μέσα στην ντουλάπα μου –που καλά-καλά δεν χωράει να κλείσει από την παράκρουση του υπερκαταναλωτισμού που με είχε βαρέσει τα τελευταία ,δεν θυμάμαι και εγώ πόσα, χρόνια. Στα συρτάρια του γραφείου. Στη βιβλιοθήκη, μήπως είχε παραπέσει πουθενά πίσω από τα κατασκονισμένα μου βιβλία. Μέχρι και στο συρτάρι με τις κάλτσες κοίταξα αλλά…ΔΕΝ… Τσάμπα η έκθεση σε αναθυμιάσεις από ξεχασμένες άπλυτες κάλτσες…

Μια δουλειά και για μένα ρε παιδιαα.. ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ….ΦΑΝΕΡΩΣΟΥ.. να δεις πως το λέγε ο harry ! (ο potter καλό μου, όχι ο πλούσιος γκόμενος από το Εngland..αυτός με χώρισε όταν η «μικρή» απόσταση Ελλάδας-Αγγλίας έγινε μεγάλη.. Μεταξύ μας…Δεν έφταιγε η «μεγάλη απόσταση αλλά το μεγάλο καυλ@-ρ-άντισμα! )  Ώρες ώρες…σκέφτομαι να το γυρίσω.. Όχι το φύλο… (τουλάχιστον όχι ακόμα!) ..Το «επάγγελμα»! Ναι..λέω να γίνω μάγος.. Όχι του Οζ.. Ούτε του Ρόζ.. Ας πούμε του μαύρου?? Που μαύρη και άραχνη είναι η χώρα που ζούμε..

Φτάνει το μελό. Δεν το ‘χω. Τι προσπαθώ να σε συγκινήσω? Στο τέλος θα βάλω τα κλάματα που δεν κατάφερα να σε «αγγίξω» και να με «νιώσεις» και ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑ..ΑΝΕΜΟ θα βρώ μανίκι να κλάψω?!
Όλα θα πάνε καλά! Think positive και guus-fraba! Εισπνοές-εκπνοές.. μαθήματα ανώδυνου τοκετού και καφές από το πρωί ως το…επόμενο πρωί!
Έλα μωρέ.. και τι έγινε αν και εσύ είσαι ενας στους 1.000.000.000. που δουλειά δεν έχουν και…ΔΕΝ πρόκειται να βρούν αν δεν αλλάξουν μυαλά?!

Και γιατί να αλλάξεις μυαλό εσύ και όχι οι άλλοι?? Wait.. να στα βάλω σε μία σειρά.
1- ΠΡΩΤΟΝ! Και κυριότερο… ΒΑΡΙΕΣΑΙ να το πάρεις απόφαση και να πάρεις το καλοβολεμένο  κωλομέρι σου να βγείτε τα δυό σας μια βόλτα έξω και να χτυπήσεις πόρτα-πόρτα παρακαλώντας για μία δουλειά. ( σημείωση: το κεφάλι σου κράτα το να το χτυπήσεις στο τέλος της ημέρας, όταν θα χεις φάει πολλές πόρτες στα μουτρά και δεν θα αντέχεις άλλο την ταπείνωση!)
2-Έχεις λάθος φιλοδοξίες!!! Είσαι ΤΡΕΛΟΣ/ΤΡΕΛΗ? Μα ΠΟΥ ζεις?? ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΑΧΑΗΡΕΥΤΕ? Για να βρείς δουλειά στα 23..25?...27?...(τι είσαι 30 και ακόμα κάθεσαι?! Αχαχαχαχα! –δεν σε κοροιδεύω! Απλά χαίρομαι που είμαστε οοολοι μια καλή παρέα! )Έχεις και πτυχίο εε?? Και ετοιμάζεσαι και για μεταπτυχιακό? Α…Μπορεί και να έχεις κάνει.. Ε καλά-δεν τρέχει και τίποτα-τέτοια λάθη πληρώνονται!
Λοιπόν στο θέμα μας.. το χεις πάρει στραβά το όλο πράγμα. Τα προσόντα σου κα σε άλλη παραλία φιλαράκο. Αν θές να δουλέψεις ΕΔΩ στην Ελλαδίτσα, πάρε σκούπα, φαράσι ,φόρα τσεμπέρι στο κεφάλι και τράβα να σκουπίζεις σκάλες. *και μη φοβάσαι αν είσαι γυναίκα. Δεν θα σου χαλάσει το γαλλικό γιατί πολύ απλά ΔΕΝ έχεις πλέον money για να έχεις και γαλλικό στα νυχάκια σου! Αν πάλι είσαι άντρας.. Μη φοβάσαι ούτε και εσύ. Κανέναν δεν είπαν πισογλέντη επειδή καθόταν στα τέσσερα και έτριβε μάρμαρα! Τώρα αν δείξεις να ευχαριστιέσαι τη δουλειά σου..ειδικά σε αυτή τη στάση.. Περίμενε το 219(λεωφορείο τίγκα στους έγχρωμους!) να σου κολλήσει από πίσω! …ΜΗ ΣΚΑΑΑΣ! Ο «από πίσω» πάντα πληρώνει τη ζημιά!
3-Αφου ξεπεράσεις το πρόβλημα της Βαρεμάρας και το αίσθημα ανω-κατωτερότητας…
το άλλο σου πρόβλημα είναι ότι πιστεύεις πως είσαι πολύ μικρός/ή για δουλειά και …εντάξει μωρέ.. περνάμε όπως όπως με τα χρήματα του μπαμπά και της μαμάς.
Κοίτα και εγώ έχω την τάση, αν και είμαι ακόμα πάνω στο άνθος της ηλικίας μου!!, να κόβω χρόνια-αλλά αυτό το κάνω απλά για να παραπλανώ τα αθώα και άβγαλτα αγόρια  που τα χάνουν μπροστά στην εμπειρία μιας ώριμης 20++ αρας!
4-… Μπορώ να σου απαριθμήσω πολλούς λόγους που αυτή τη στιγμή…δουλειά ψάχνεις και δουλειά δεν βρίσκεις και εσύ όπως και εγώ… Μα δεν θα σου πω κανέναν παραπάνω. Αρκετά σε έκανα να νιώσεις άβολα! Ήδη πρέπει να έχεις μέσα σου ένα αίσθημα βάρους, τύψεων για την ανικανότητα προσφοράς σου στην σημερινή κοινωνία!

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ βρε! Είσαι έτοιμος πλέον μετά από αυτό το λογύδριο παραφροσύνης να κάτσεις ακόμα πιο αναπαυτικά, στην καρέκλα/πολυθρόνα/κρεβάτι/ επί χαμέ τελοσπάντων-εκεί που αραδιάζεις την «βασανισμένη» σου κορμάρα για να διαβάσεις αερολογίες σαν και τις δικές μου,και να σκεφτείς «τι στον διάολο κάνω και εγώ σε αυτή τη ζωή?» Τουτ’εστιν.. Απολογισμός ορθός ,ξαπλωτός ,ανάσκελος και πολυπλευρικός!

Αφού βασανίσεις τον εγκέφαλο σου με βαθυστόχαστες σκέψεις περί υπάρξεως… σε κόβω να αποφασίζεις να αλλάξεις επιτέλους την μέχρι τώρα τεμπέλικη ζωή σου και να τραβάς προς τον δρόμο της δόξας… Χμμ…. Μόνο που αυτός ο δρόμος…έχει και πολλά σκαλιά….και μάντεψε ΠΟΙΟΣ θα τα καθαρίσει βρε!!!!


Υ.Γ. Η δουλειά που όλοι οι καλοβολεμένοι και ευαισθητούληδες συνομήλικοι μου αναζητούν (και σε αυτούς δεν αναιρώ την αυτού εξοχότητα μου)δεν βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο σου..ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ.. σε κανένα συρτάρι με κάλτσες.. ούτε στο καλάθι των άπλυτων της μαμάς.. μα ούτε γενικά σε όποιο σημείο μπορείς να επινοήσεις, εντός της ζεστής οικείας σου!
Πάρε λοιπόν τέκνον μου τον ομμάτιον σου και άντε στην ευχή του Θεού… σε κανένα πανηγύρι, σε καμία λαϊκή αγορά …και ψάξε μπας και ψωνίσεις καμία δουλίτσα της προκοπής γιατί από το πολύ ξύσιμο σε κόβω να χει πιαστεί το χέρι σου και είναι κρίμα.. καραδοκούν και τα αρθριτικά της μέσης ηλικίας!