Να μοιράζεις «καρδούλες»
αντί της αγάπης που δεν είσαι ικανός πια να μοιράσεις.
Να μοιράζεις «καρδούλες» αντί της αγάπης που δε σε αφήνουν πια να μοιράσεις.
Να μοιράζεις «καρδούλες» αντί της αγάπης που δε σε αφήνουν πια να μοιράσεις.
ΕΚΕΊ φτάσαμε. Ανοίγω
& ξανα-ανοίγω τα σόσιαλ μίΝτια βαριεστημένα, απλά και μόνο για να μη νιώθω
το κενό που μου αφήνει η απουσία κάποιου με την παρουσία του.
Περιμένω κάθε ημέρα
να πάρω «κάτι» από την «ολοκληρωτική» αγάπη που λέει ότι διαθέτει για εμένα
και κάθε βράδυ, στο τελείωμα της ημέρας, αφήνομαι να πέσω πάλι σε αυτό το κενό
που δημιουργεί η παρουσία του.
Δύο ξένοι στον ίδιο
καναπέ. Δύο μυαλά που περπατούν σε καλά τεντωμένες παράλληλες γραμμές. Που προσπαθούν
επιτηδευμένα να μη κάνουν πολύ «θόρυβο», για να μη ξυπνήσουν το «μωρό» που κοιμάται
μέσα τους. Αυτό το αναρχικό & ανυπότακτο μωρό που αν βάλει τα κλάματα θα ξυπνήσει
μέσα σου όλα τα «μεθυσμένα» ένστικτα, όλες τις «καταπιεσμένες» ανάγκες.
2:30 τα ξημερώματα.
Εγώ να πνίγομαι από υπερένταση. Προσπαθώ να μην ανασαίνω για να μη ξυπνήσω το… «μωρό».
Και αυτός δίπλα μου να ροχαλίζει.
Έχω κάποιες «καρδούλες»
στριμωγμένες στην καρδιά μου. Δε ξέρω τι να τις κάνω.
Να, πάρε μια «καρδούλα»
εσύ φίλη μου, για τη φώτο σου από τις υπερ-γαμάτες σου διακοπές.
Να, πάρε και εσύ
μια «καρδούλα» φίλε μου, για τα ποντίκια που φουσκώνεις Αυγουστιάτικα στα γυμναστήρια.
Πάρτε καρδούλες όλοι
σας οΡέ, σε ίνΣταγκραμ & φεισΜπούκια, μιας & «το αγόρι μου κοιμάται, μη
σας λέω, ΜΗ μιλάτε…»
Μοιράζονται «καρδούλες»
εδώ, για την «αγάπη» την άχρωμη, την ρεαΛιστιΚιά, μιας και η άλλη μας έκατσε βαριά...
