Τα παράθυρα όλα ανοιχτά, στο αμάξι. Στο δρόμο για το σπίτι.
Μια εκκωφαντική ηρεμία στους δρόμους.
Λες και η πόλη αφουγκράζεται τον καύσωνα και μπροστά του σιωπά.
Το αυτοκίνητο να τρέχει και ο καυτός αέρας να στεγνώνει τα μάτια μου. Να
καίει τα μάγουλα μου και να βαραίνει την αναπνοή μου.
Δυνάμωσα το ράδιο ακούγοντας αυτό το τραγούδι . . .
Τα πλήκτρα του πιάνου. Να χορεύουν με τη φωνή. Πότε σόλο, πότε μαζί.
Αρμονία.
Αυτή να αναζητάτε στην καθημερινότητα. Να σφίγγετε στις χούφτες σας τα
δάχτυλα που ξέρουν πώς να «αγγίξουν» μαγικά τις χορδές της καρδιάς σας για να
βγάλουν μελωδίες αρμονικές.
Ηρεμία.
Να είστε σε μέρη που οι παρουσίες των ανθρώπων τριγύρω σας γαληνεύουν την
ψυχή σας. Που μέσα στον θόρυβο και την παράνοια της πόλης ηρεμούν τη σκέψη σας.
Χαλιναγωγούν τους φόβους σας και τιθασεύουν τις αδυναμίες σας.
Παλμός.
Να «υπάρχετε» σε στιγμές που δίνουν τον επόμενο «χτύπο» της ζωής σας.
Ρυθμός.
Σας έκανε ποτέ κανείς να θέλετε να χορέψετε μαζί του? Ένα βήμα μπροστά. Ένα
δεξιά. Πίσω ένα. Και άλλο ένα.. Και άλλο. Και μετά αριστερά. Και πάλι από την
αρχή. Σε ένα αργεντίνικο τάνγκο. Με ρυθμό, παλμό, που τα σώματα σας θα αγγίζουν
το ένα τ’ άλλο αρμονικά και θα εμπνέουν μια ηρεμία και μια φλόγα παράλληλα, που
θέλει να κάψει τα πάντα στο πέρασμα της.
…
Και ενώ τα πλήκτρα του τραγουδιού «χόρευαν» στο ρυθμό, έκλεισα για μια
στιγμή τα βλέφαρα μου και μύρισα τη θάλασσα και την αλμύρα της και μετά γεύτηκα
το λευκό κρασί που πίναμε αφήνοντας τα μάτια μας να χαθούν στο άπειρο γαλάζιο
της.
…
Να στέκεστε μακριά από «δυσαρμονικές παραφωνίες» που γεμίζουν φάλτσα και
θόρυβο τα αυτιά σας.
Η μικρή ζωή μας θέλει σωστό ρυθμό, συνεχή παλμό, «ήρεμα λιμάνια», ρίσκο,
ενθουσιασμό και τρέλα. Από αυτή την τρέλα που δίνει τη σπίθα για να χορέψεις
στο ξαφνικό, να τραγουδήσεις δυνατά μια άγνωστη μελωδία, να δακρύσεις μπροστά
στο απροσδόκητο και να γελάσεις μπροστά στην «ευτυχία».
…
Δυνάμωσα το ράδιο, προσπάθησα να γεμίσω τα πνευμόνια μου αέρα, χτύπησα τα
δάχτυλα μου ρυθμικά πάνω στο τιμόνι, αναπόλησα πόσους άρρυθμους χορούς μπορεί
να είχα χορέψει ως τώρα, στη ζωή μου, μέχρι να μάθω τα σωστά βήματα, στον σωστό
ρυθμό, χαμογέλασα πονηρά και άφησα τη μελωδία να με παρασύρει..
Μου είπε «μη φοβάσαι,
εμπιστεύσου με», πέρασε τα χέρια του γύρω μου, με σήκωσε ψηλά και άρχισε να με
γυρνάει γρήγορα γύρω-γύρω… Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα..
Έχεις μπει ποτέ στο τρελό χταπόδι σε λούνα πάρκ για να καταλάβεις την
αίσθηση? Δένεσαι στη θέση σου, κρατάς σφιχτά τη μπάρα μπροστά σου για να είσαι
σίγουρος ότι δε θα φύγεις από το στροβίλισμα, αφήνεσαι και περιστρέφεσαι με
δύναμη μέχρι που νιώθεις ένα κενό στο στομάχι. Βλέπεις τα φώτα τα γυρνάνε
ιλιγγιωδώς καθώς κάνεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου, ουρλιάζεις από την
αδρεναλίνη και γελάς.. Γελάς μέχρι που
τρέχουν δάκρια χαράς και ασύλληπτης τρέλας από τα μάτια σου..
Αυτό είναι για εμένα.
Μια έκρηξη αδρεναλίνης, ευτυχίας, επιθυμίας, έλξης, αναζήτησης. Τον κοιτάω στα
μάτια και ξέρω πως με κοιτάει και αυτός ρε φίλε. Μου χαμογελάει και γελάει όλο
μου το «είναι». Με κρατάει στην αγκαλιά του και πλημμυρίζει η καρδιά μου χαρά.
Και είναι αυτή η ανάσα του που γεμίζει την ψυχή μου ηρεμία. Είναι ο τρόπος που
πιάνει την κιθάρα και γρατζουνάνε τις χορδές τα δάχτυλα του λες και χορεύουν, που
με κάνει να ανατριχιάζω και να χαζεύω όπως τον ακούω να τραγουδάει, αραγμένος
στον καναπέ μου, ενώ εγώ τριγυρνάω δήθεν αδιάφορα από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα
στο σπίτι.
Τα απλά πράγματα μετράνε στη ζωή οΡεε.. Τα αβίαστα. Τα άκοπα. Αυτά που δε τα
πολυζορίζεις. Αυτά που δεν τους γαμάς τον έρωτα βρε παιδί μου. Νιώθεις γεμάτος,
απλά και μόνο γιατί είσαι δίπλα στον άλλον. Νιώθεις ηρεμία, «μυρίζοντας» την
αύρα του στον χώρο σου. Νιώθεις ευτυχία «αγγίζοντας» τις σπίθες ερωτισμού που «πετάνε»
τα σώματα σας όταν βρίσκονται μαζί.
Να μη φοβάστε να φτάνετε χαμηλά. Πολύ χαμηλά. Θα έρθουν άνθρωποι στη ζωή σας,
που δε θα σας σεβαστούν.Θα παίξουν με την «ανήλικη» καρδούλα σας, θα
περάσουν καλά με τα αισθήματα σας, θα σας κλείσουν εισιτήριο να σας πάνε στα «αστέρια»
και μόλις μπείτε στο συννεφάκι σας για το «στρωμένο με ροδοπέταλα» ταξιδάκι, θα σας δώσουν μια και θα σας προσγειώσουν
ανώμαλα και άγαρμπα στη γη, γεμίζοντας γδαρσίματα το απαλό σας δερματάκι και
δάκρια μεγάλα σα κορόμηλα τα μπιρμπιλωτά σας μάτια.
Και είναι αυτά τα συναισθηματικά δύσμορφα πλάσματα που ισοπεδώνοντας τα
πάντα μέσα σας, θα σας «ανοίξουν» τα μάτια για να δείτε τους ανθρώπους που
πραγματικά αξίζουν να στέκονται δίπλα σας στη ζωή. Αυτούς που αξίζουν κάθε
δευτερόλεπτο από το χρόνο σας. Που αξίζουν να τους πάρετε την πιο μεγάλη
αγκαλιά, να τους δώσετε τα πιο αγνά αισθήματα που ξεχνούσατε ότι μπορεί να
υπάρχουν και να «περπατάτε» πλάι-πλάι κρατώντας τους σφιχτά το χέρι για να μη σας
φύγουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που κρατώντας σε από το χέρι θα σε τραβήξουν για να πέσεις.
Θα σε ρίξουν στις λάσπες και θα γελάνε χαιρέκακα από πάνω σου.
Και είναι και Αυτοί, που θα σε τραβήξουν να σηκωθείς, να σκουπίσεις τις λασπωμένες μούρες
σου, να χαμογελάσεις και να προχωρήσεις μαζί τους σφίγγοντας τους το χέρι. Θα
σε μάθουν να μη φοβάσαι, να πιστεύεις ξανά στο unbelievablemydear και θα «γαμήσουν» πανέμορφα κάθε κύτταρο του
μυαλού σου. Κάτι σαν «οδηγοί» στο άγνωστο μονοπάτι σου. Κάτι σαν «δάσκαλοι»
στην ζωή σου. «Δεματάκια χαράς και απρόσμενης ευτυχίας» για να μιλήσουμε και ως
μεγάλα παιδιά που είμαστε.
Και όπως με είχε ψηλά
και με στριφογυρνούσε στον αέρα κρατώντας με στα τιτανοτεράστια χέρια του κάνοντας
με να γελάω και τα τσιρίζω, με κατέβασε για μια στιγμή στο έδαφος. Σιγουρεύτηκε
ότι πατάω γερά κάτω, έπιασε με τις μεγάλες χούφτες του τα μάγουλα μου, με
κοίταξε στα μάτια και μου ψιθύρισε «μη φοβάσαι τίποτα, είμαι εγώ εδώ τώρα, ακούς?»….
Να ερωτεύεστε πολύ μα να αγαπάτε ακόμα περισσότερο οΡεε. Να ποθείτε τα λανθασμένα μα να επιθυμείτε και να παλεύετε για τα ιδανικά. Να
εγκαταλείπετε με το κεφάλι ψηλά, μέρη που «χάθηκαν άδοξα οι μάχες» και να
αναζητάτε «κρυμμένους παραδείσους» σε ζεστές τεράστιες αγκαλιές και βλέμματα
καυτά.
Η θάλασσα. Αυτή τα παίρνει όλα μακριά. Βγάζει τα κύματα της έξω στη στεριά,
βρέχει παιχνιδιάρικα τα πόδια σου και καταπίνει ότι θες να πετάξεις από πάνω
σου..
Απέραντη θάλασσα. Χάνεται το μάτι σου στον ορίζοντα. Πότε άγρια, πότε
ήρεμη, νομίζεις ότι κάνει παρέα στη διάθεση σου. Νομίζεις πως σου μιλάει.
Άλλοτε σε καθησυχάζει και άλλοτε σε μαλώνει.
Και χθες βράδυ ήταν ήρεμη. Τόσο ήρεμη και γαλήνια. Και όπως έσκαγαν τα
κύματα πάνω στα χαμηλά βράχια της προβλήτας που καθόμασταν και πίναμε ήρεμα το
κρασί μας, μου ψιθύρισε μια λέξη.
«Σε ευχαριστώ».
Αυτή τη λέξη ήθελα να σου πω, μα δεν την έβρισκα μέσα στις ανακατεμένες
σκέψεις μου τόσο καιρό που περίμενα μαλακισμένα να αλλάξεις ή είχα ανόητες
ελπίδες πως μπορεί να μετανιώσεις και να γυρίσεις...
«Σε ευχαριστώ». Σε ευχαριστώ τόσο πολύ που με έκανες να συνειδητοποιήσω ότι καλά κάνω και επιμένω για το τι θέλω και πως το θέλω. Σε ευχαριστώ που ήρθες για να μηδενίσεις το είναι μου,
τον εγωισμό και την αξιοπρέπεια μου και να μάθω να εκτιμάω ό,τι τελικά πραγματικά
αξίζει.
Γιατί δίνοντας την καρδιά μου σε κάτι ανάξιο, σε κάτι μικρό και λίγο,
μαθαίνω να εκτιμώ το αληθινό και το ουσιαστικό για το οποίο αξίζει να τα δώσω
όλα, ξεκινώντας πάλι από την αρχή, από το μηδέν. Από αυτό το μηδέν που με
έφτασες εσύ «μωρό μου».
«Σε ευχαριστώ» γιατί εξαιτίας σου βρήκα τη δύναμη να αλλάξω κεφάλαιο, να
κάψω όλες τις μαύρες σελίδες που μουτζούρωνα αποσβολωμένη τόσο καιρό που ξόδευα
δίπλα σου, να πάρω τους χρωματιστούς μου μαρκαδόρους και να ζωγραφίζω λουλούδια,
πεταλούδες, σύννεφα κάτασπρα και κόκκινους ήλιους .
____
Και είναι αυτή η αγκαλιά του, που μου είχε λείψει τόσο πολύ τελευταία. Αυτή
η αγκαλιά που μέσα της νιώθω τη ζεστασιά που δεν ήσουν ικανός να μου προσφέρεις
εσύ. Είναι τα μάτια του που λάμπουν από ενθουσιασμό όταν με κοιτάει και το χαζό
χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του όταν τον κοιτάω και εγώ στα μάτια.
Και είμαι και εγώ, που νιώθω τόσο χαρούμενη μαζί του, ρε. Γιατί ξέρει να διαβάζει
τις ανάγκες μου, ακούει τις ανησυχίες μου, θέλει να είναι δίπλα μου παρά τις ανασφάλειες
μου. Μα και αν κάτι δε καταφέρει θα είμαι σίγουρη γι’ αυτόν, πως τουλάχιστον
προσπάθησε.. Πως προσπαθήσαμε μαζί.
Και ξέρεις, αξίζει στη ζωή να αφιερώνεις χρόνο σε ανθρώπους αληθινούς. Με
ευαισθησίες. Που δε φοβούνται να γεμίσουν δάκρια τα μάτια τους, από φόβο, από
θλίψη, από ανησυχία. Που γελάνε δυνατά και «ας πάνε να γαμηθούνε οι τριγύρω που
κοιτάνε». Που φιλάνε παθιασμένα, σε σηκώνουν στον αέρα αγκαλιά και όταν
κοιμάσαι, περνάνε το χέρι τους γύρω σου και σε σφίγγουν να μη τους φύγεις μέσα
στη νύχτα.
Δίπλα σε Αυτόν, μπορώ να ονειρεύομαι, ναι. Να μην καταπιέζω το παιδί που
έχω μέσα μου. Να μη νιώθω κενή από μια παρουσία μισή και λίγη. Να γελάω δυνατά,
να περπατάω στραβά, να τραγουδάω παράφωνα, να νιώθω, να περιμένω, να πιστεύω
στο μαζί ρε. Σε αυτό το «μαζί» που για εσένα ήταν άγνωστη λέξη.
____
Περπατούσαμε αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα, χαζογελούσαμε, πειράζαμε ο ένας τον
άλλον και ξαφνικά, δε ξέρω πως, σκουντούφλησα και έπεσα κάτω, φαρδιά πλατιά.
Πήγε να με σηκώσει μα τον σταμάτησα. Με κοίταξε χαζεμένα μόνο και τότε, αντί να
κλάψω, έβαλα τα γέλια. Και γέλασα τόσο δυνατά. Τόσο δυνατά. Με όλη την ψυχή και
όλο μου το είναι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι δίπλα μου γιατί το
θέλει, χωρίς να τον παρακαλώ, χωρίς να το απαιτώ, χωρίς να το ζητάω. Θέλει να
είναι δίπλα σε εμένα και τώρα ξέρω, πως θέλω και μπορώ να προσπαθήσω και εγώ. Και
αυτός ο Άνθρωπος όταν με δει να πέφτω, θα τρέξει να με σηκώσει.. Και θα είναι
εκεί για να ζωγραφίζει ηλίθια χαμόγελα στο πρόσωπο μου ακόμα και αν πονάω…
«Σε ευχαριστώ» γιατί φεύγοντας από δίπλα μου, μπορώ να είμαι πάλι εγώ, να μη χρειάζεται να στριμωχτώ σε
κουτάκια, να μη συμβιβάζομαι με τα λίγα, να μην υποκρίνομαι την χαρούμενη, να
μη κλαίω τα βράδια για το κενό που άφηνες τόσους μήνες με την παρουσία σου στην
ζωή μου. Δεν είναι αστείο να αφήσεις κενό με την παρουσία σου?! Δεν είναι
θλιβερό να προσφέρεις ανακούφιση με την απουσία σου?! (…)
___
Για εσάς που καταλαβαίνετε πως είναι να είστε κάπου που δεν ανήκετε … Να μη
φοβάστε το κενό που σας δημιουργούν κάποιοι δειλοί και φοβισμένοι άνθρωποι. Να
μη φοβάστε να γίνετε αδύναμοι για λίγο ή να λυγίσετε μπροστά σε αρρωστημένες
σχέσεις και καταστάσεις. Να μη τρέμετε την απουσία και την εγκατάλειψη από κενά
άτομα που ξέρουν εύκολα να φεύγουν και να αδειάζουν ανθρώπους γεμάτους σαν
εσάς.
Γιατί εσείς, όπως και εγώ, ακόμα και αν αδειάσατε, είστε ικανοί να γεμίσετε
ξανά. Να μηδενίσετε για να φτάσετε πάλι ψηλά. Γιατί εσείς είστε οι πιο δυνατοί.
Ενώ ένας κούφιος από αισθήματα άνθρωπος, ποτέ δε θα καταφέρει να νιώσει την
ευτυχία που θα νιώσετε εσείς. Ένα αδειανό άτομο θα είναι πάντα τέλειο στο να
αδειάζει αληθινούς ανθρώπους, αλλά δε θα καταφέρει ποτέ από την ανεπάρκεια του να
κρατήσει αυτούς τους συναισθηματικά πλούσιους, δίπλα του ή να μοιάσει έστω και λίγο σε εκείνους.
Ενώ αυτοί οι μισοί άνθρωποι ΤΙ? Ενώ αυτά τα κενά, απαθή και αδρανή άτομα,
ΤΙ ρε?? ΤΙ??
