Πολύ μικρή θυμάμαι, όταν πήγαινα
σούπερ μάρκετ με τη μητέρα μου, με τραβολογούσε από χέρι μεταξύ των τεράστιων
διαδρόμων για να μη με χάσει, ενώ παράλληλα πάλευε να κάνει τα ψώνια της και
όταν εγώ άπλωνα το χέρι μου να πιάσω κάτι από κάποιο, ψηλότερο από εμένα, ράφι,
μου φώναζε « ΜΗ αυτό, είναι βαρύ για να το σηκώσεις», «MH εκείνο...δεν είναι
για μικρά παιδιά», «ΜΗ το πιάνεις αυτό είναι φάρμακοοο»..«ΜΗ», η μαγική
λέξη στα «απαγορευμένα» για την ηλικία μου πράγματα..
«ΜΗ κολυμπάς βαθιά στη θάλασσα..
ΜΗ κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες.. ΜΗ περπατάς ξυπόλυτο.. ΜΗ τρως
με άπλυτα χέρια.. ΜΗ… ΜΗ… ΜΗ…. Πόσα απαγορευμένα πράγματα μπορούν να ταιριάξουν
δίπλα από ένα «ΜΗ», για να πεις σε ένα επτάχρονο παιδί…»
Έτσι μεγαλώνουμε όλοι οι
άνθρωποι. Με αυτά τα «ΜΗ» σε ΌΛΑ τα ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΈΝΑ..
Μεγαλώνοντας, στα «ΜΗ» έκαναν παρέα ατάκες του τύπου «ΜΗ πίνεις πολύ.. ΜΗ καπνίζεις.. ΜΗ κάνεις σεξ χωρίς προφύλαξη.. ΜΗ ξενυχτάς.. ΜΗ τρέχεις με το αυτοκίνητο…»
Μια ζωή γεμάτη «ΜΗ»
είναι η ζωή μας.
Καλουπωμένη στα «ΠΡΕΠΕΙ» μας και
οριοθετημένη βάσει των ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ συνηθειών που ΔΕΝ πρέπει να έχουμε.
Και τα αισθήματα???
Καλουπώνονται αυτά οΡεΕε σε «ΜΗ» και «ΠΡΕΠΕΙ»??
Τη ρωτάς την καψούρα όταν σου
έρχεται?? Η καψούρα δεν υπακούει σε «ΜΗ», ούτε μπορείς να της πεις « ΜΗ κάνεις
καμία μαλακία και μου έρθεις, δε σε θέλωωω!»..
Και η καψούρα τι είναι? Αίσθημα
δεν είναι? Επιθυμία.. Πόθος.. «Θέλω» δυνατό.. Σε θέλω, σε σκέφτομαι,
τρελαίνομαι, υποφέρω και μόνο στην ιδέα σου.. Αυτό είναι.. Και άλλα πολλά
δηλαδή, αόριστα και απεριόριστα…
Πόσοι δε θέλησαν απαγορευμένα «αντικείμενα»
και ανθρώπους?
ü Ο
μικρός θέλει την κατά πολύ μεγαλύτερη του, κολλητή της αδερφής του..
ü Η
σαραντάρα θέλει το εικοσάρικο πιπίνι που κόζαρε ένα βράδυ που βγήκε με τις φίλες
της, για ποτό..
ü Ο
παντρεμένος, μέσα σε ένα σχεδόν διαλυμένο και αποτυχημένο γάμο, ερωτεύεται μια
γοητευτική ελεύθερη και είναι έτοιμος για πάρτη της να τα διαλύσει όλα..
ü Όλο
και κάποια φίλη θα έχει καψουρευτεί τρελά και κρυφά το αγόρι της κολλητής της..
ü Όλο
και κάποιος φίλος θα έπαθε κοκομπλόκο με την πρώην του κολλητού του…
Καψούρες καταδικασμένες εκ πρώτης όψεως αλλά για όσους είχαν
τα κότσια και τις έζησαν, κόλαση και παράδεισος μαζί! … Καψούρες από αυτές που
βλέπεις αστροπελέκια να σκάνε στο κεφάλι σου και κεραυνούς να δονούν το σώμα
σου, αλλά σου είναι αδύνατο να αντισταθείς.. Απαγορευμένες καταστάσεις, στις οποίες
μπήκες χωρίς να το καταλάβεις, τρέχεις με 1.000 και σου είναι αδύνατο να
τραβήξεις χειρόφρενο, γιατί η αδρεναλίνη που γεμίζει το κορμί και το μυαλό σου,
σε κάνει να θες να φτάσεις στα άκρα και ας ξέρεις πως όλο αυτό δεν οδηγεί
πουθενά..
Εγώ λοιπόν, είμαι υπέρ όλων αυτών που δεν κώλωσαν και
διέλυσαν τα πάντα για μια τρέλα, για έναν έρωτα, για μια καψούρα, για ένα και
μοναδικό βράδυ, για μια στιγμή, για ένα βλέμμα, για ένα άγγιγμα, για ένα χάδι,
για ένα φιλί, για ένα πήδη#α…..
Για
μια ΙΔΕΑ…
Γιατί
το ΉΘΕΛΑΝ ρε φίλε, πώς να στο πω.. γιατί ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ…
Είναι μαγκιά να διεκδικείς τα «θέλω» σου, χωρίς να
υπολογίζεις ΤΙΠΟΤΑ και να είσαι ικανός να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες
κατάματα, απλά και μόνο γιατί «ΘΕΣ» και «ΜΠΟΡΕΙΣ»..
Όταν ΘΕΣ κάτι, το ΖΕΙΣ, αφήνεσαι και το αφήνεις να σε πάει από
μόνο του..
ΔΕ προδικάζεις, ΔΕ διστάζεις και ΔΕ κρύβεσαι πίσω από «πρέπει»
και «μη»..
Γιατί θα έρθει η στιγμή που τα «πρέπει» και τα «μη» μέσα
στα οποία μεγάλωσες, θα σε «πνίξουν» τόσο που δε θα μπορείς να αναπνεύσεις, θα
θες να τα σπάσεις όλα και θα εύχεσαι να είχες γυρίσει το χρόνο πίσω για να ΖΗΣΕΙΣ
αυτά που ήθελες…
Όμως ο χρόνος πίσω ποτέ δε γυρνάει, ούτε
οι στιγμές, ούτε οι άνθρωποι.
Και μπορεί να νομίζεις πως αφήνεις τα «θέλω» σου να «περάσουν»
αλλά να ξέρεις.. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ.. “Κάνει” πως σε προσπερνάει και κρύβεται
μέσα σου καλά περιμένοντας τη στιγμή που κάπου, κάποτε, θα σου πει «φτου ξελευτερία,
εδώ είμαι, ανόητε, έλα να με πιάσεις αν μπορείς!»…
Οι δυνατές επιθυμίες,
οι βασανιστικές σκέψεις, οι τρελοί πόθοι, οι καψούρες και οι στιγμιαίοι ή
μακράς διαρκείας έρωτες, για εμένα δε χωράνε σε καθωσΠΡΕΠΕΙσμούς και ΜΗμολογίες.
Μου αρέσει να ζω στο ΚΟΚΚΙΝΟ, εκτός ορίων αυτά που θέλω και
να «παλεύω» με τα «θηρία» των «πρέπει» και των «μη» γιατί δεν αξίζει ΚαρΝτιΑ
μου, να ζήσεις αυτή τη μία και μοναδική σου ζωή με απωθημένα, στερεότυπα και
περιορισμούς που ο περίγυρος, σου έχει θέσει.
Στο τέλος του παραμυθιού, όλοι τριγύρω μας θα έχουν κάτι
καλό και κακό να λένε για εμάς.. Το θέμα είναι τι θα λες ΕΣΥ στον εαυτό σου για
όσα ήθελες και για όσα από αυτά, τελικά κατάφερες να ζήσεις..
Θαυμάζω αυτούς που παίζουν με τη φωτιά και ας ξέρουν πως θα
καούν και λυπάμαι αυτούς που στέκουν μπροστά από το «ράφι», κοιτάνε τους φόβους
τους, ακούνε τη φωνή που τσιρίζει μέσα τους «ΜΗΗΗΗ το κάνεις.. δεν πρέπειιιι/ μην αγγίζετε παρακαλώ/please do not touch/ ne touchez pas s'il vous plaît»,
σκύβουν το κεφάλι δήθεν εγωιστικά και προσπερνούν απαξιωτικά τα «θέλω» τους.
Η ζωή είναι στιγμές του «ΤΩΡΑ», μόνο αυτό ορίζουμε.
Για το αύριο, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;!
