Καm on, λετ ιτ go

Σκηνή πΡώΤη.

Πάρης και Νεφέλη. Κρας μιτινγκ σε εταρικό event. Συναντήθηκαν τα βλέμματα τους όπως μιλούσαν με άλλους συναδέλφους και για λίγο κολλήσανε. Κάνανε να πάρουν τα μάτια τους ο ένας από τον άλλον μα όλως τυχαίως ξανασυναντηθήκανε. Του έσκασε το Νεφελάκι ένα χαμόγελο, γύρισε την πλάτη της και δοκίμασε τάχα ανέμελη λίγο από το λευκό κρασί που κρατούσε στο χέρι της.

Το add δεν άργησε να έρθει και το τσατινγκ ξεκίνησε κάπως αμήχανα, αλλά κατέληξε σε ραντεβού δύο μέρες μετά για ταινία στο σινεμά. Αλμοδόβαρ (?) πρότεινε το Νεφελάκι να του χαλάσουμε το χατίρι να’ ούμε?

Και καθώς ρουφούσε μηχανικά την κόκα-κόλα του, κάπου στα μισά της ταινίας απλώνει το χέρι του ο Πάρης και ψάχνει το χέρι της Νεφέλης..

Σκηνή 2.

«Ανοίξανε οι ουρανοί και κλαίνε, Για τον εγωϊσμό μας όλοι λένε» σιγοτραγουδάει η Παπαρίζου στο ράδιο και μαζί της έκλαιγε και ο Πάρης γιατί το χέρι της Νεφέλης ήτανε βαρύ και τον «χαστούκιζε» ανελέητα κάθε φορά που της πρότεινε να την πάει για καφέ, φαγητό, έστω ένα σούσι βρε αδερφέ και αυτή του φώναζε το «όχι» το επαναστατικό μια γιατί είχε δουλειά ως αργά, μια γιατί γιόρταζε ο κολλητός της, μια ο αδερφός της, μιας ο γάτος της..

Ο καιρός περνούσε και όλο και πιο πολύ κολλούσε, αντί να ξεκολλήσει, μαζί της. Μια κρύο, μια ζέστη, μια θέλω, μια δε μπορώ, μια δε νιώθω έτοιμη γιατί έχω βγει από σχέση, μια θέλω να «βγαίνω, να πίνω και λόγο να μη δίνω», είδε και απόειδε ο Πάρης, μάζεψε τα μπογαλάκια του και αποχώρησε.

Σκηνή 15 επεισόδια μετά.

Μετά από πολλά σκωτσέζικα ντουζ, και θέλω και δε θέλω και έτσι και γιουβέτσι, χτυπάει το τηλέφωνο ένα πρωί, 9 παρά. «Νεφέλη».

-Νεφέλη?
-… Πήρα να δω τι κάνεις..
-Καλά.
-Σε σκεφτόμουν…

Σκηνή 16.

Βγαίνουν για πολλοστή φορά. Μοτίβο πολυπαιγμένο. Ραντεβού για καφέ στην πλατεία στις 2. Ο καφές γίνεται φαγητό κατά τις 6 και κάτι. Το φαγητό σηκώνει μπύρα μετά με συνοδευτικό το ξυροκάρπιο και το ρολόι σημαίνει 4 παρά τη νύχτα. Και η κουβέντα δεν τελειώνει. Και κοιτιούνται χωρίς φόβο με πολύ πάθος. Και γυρνάνε μαζί σπίτι του…

Σκηνή 17.

Μας τον ζάλισες τον έρωτα γλυκό μας Νεφελάκι. Χθες βράδυ ήσουνα φωτιά που μου καίει τα σωθικά και σήμερα είσαι λαύρα και μου προκαλείς ζαλάδα με τα «δεν είμαι σε mood σχέσης».

Σκηνή 18.

Πάρης καίει το σενάριο να είναι με Νεφέλη, παίρνει τηλέφωνο Νεφέλη, κράζει Νεφέλη, Νεφέλη ζητάει χρόνο να σκεφτεί, «μη γίνεσαι μαλάκας ρε Πάρη κατάλαβε πως νιώθω», Πάρης «άντε γαμ#σου Νεφελάκι, δε ξέρεις τι θες, κάτσε και σκέψου και μη με ξαναπάρεις αν δεν είσαι σίγουρη ότι θες εμένα και μόνο εμένα σε όλη την ολότητα του είναι σου…….». Ήχος σιωπής - «σου έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα, σημειώσατε 3-0 Νεφελάκι»…

Pause στη σκηνή 18. Επικρατεί αναρχία στο μυαλό της Νεφέλης. «.. σε όλη την ολότητα του είναι σου…» Τα λόγια του περιστρέφονταν μια ολόκληρη βδομάδα στο μυαλό της. Δεν είναι πως δεν τον ήθελε, από την πρώτη κιόλας στιγμή που τον είδε. Τον σκεφτόταν τα πρωινά που οδηγούσε για δουλειά, τα απογευματόβραδα που γύριζε κομμάτια σπίτι, σε βραδινές εξόδους με φίλους μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.. Πολλές φορές έσκαγε στο πρόσωπο της ασυναίσθητα ένα γλυκό χαμόγελο όταν θυμόταν το άρωμα του, το άγγιγμα του. Και αυτή η φωνή του. Αχ, αυτή η φωνή του η ήρεμη, η μπάσα. Και τα χέρια του, ω Θεέ μου τι χέρια. Μια τεράστια ζεστή αγκαλιά..

Fast forward, μια βδομάδα ξενύχτησε το Νεφελάκι, αράδιασε όσες γαμωσκέψεις-ταμπού περί σχέσεων την βασάνιζαν τον τελευταίο χρόνο που απολάμβανε την εργένικη ζωή της, τις έβαλε σε τάξη και…

Σκηνή …26.

Περνάνε καμιά δεκαριά μέρες και συναντάει η Νεφέλη τον Πάρη στη δουλειά. Αγοράζει διπλό καπουτσίνο με κανέλα «βάλτε αρκετή παρακαλώ» για να θυμίζει ριζόγαλο, θα συμπληρώσω εγώ, και αφήνει την διασταύρωση μπουγάτσας με καφέ στο γραφείο του Πάρη με ένα πόστ-ιτ «let’s try και όπου βγει, καλημέρα! J»

Σκηνή … 2 & κάτι, χρόνια μετά.

Πέτυχα τη Νεφέλη, χοντρή σαν αγελάδα, στον δρόμο, να βαριανασαίνει και να «γκρινιάζει» αστειευόμενη, πως για όλα «φταίει» πρώτα ο Πάρης και μετά αυτό το ποστ-ιτ που του είχε άφησε εκείνο το πρωί!

Κόντευε 9 μηνών έγκυος. Χαμογελούσε πανευτυχής. Μου μίλησε για τα ταξίδια που κάνανε πιασμένοι χέρι-χέρι, τις τρέλες και τα πειράγματα που γέμιζαν την καθημερινότητα τους, την συγκατοίκηση που έγινε θεσμός(!), την πρόταση γάμου ένα καυτό απόγευμα στην Άγκρα, με θέα το Taj Mahal..

Και παρόλο που φορούσε μια κοτρόνα «ΝΑ» με το συμπάθιο, κόντεψε να μου βγάλει το μάτι, αυτό που έλαμπε περισσότερο πάνω της ήταν το χαμόγελο της. Χαμόγελο γεμάτο ευτυχία. Από αυτά που ξεχειλίζουν αγάπη, γαλήνη και ηρεμία.

Σκηνή «the last act of love»

Χαζεύοντας την να φεύγει περπατώντας σαν πάπια(!), πνίγηκα με τα γέλια μου από χαρά για την κολλητή μου. Ένα κορίτσι «είμαι άστατη πολύ και όπου θέλω θα πηγαίνω, μη κολλάς σε ένα φιλί σε μια αγάπη εγώ δε μένω», «κόλλησε σε ένα φιλί και σε μια αγάπη» , «έτσι ξαφνικά»!..

So come on let it go

Just let it be

Why don’t you be you

And I’ll be me…..

Και όπως όλα τα παραμύθια..

Έζησαν αυτοί καλά και εμείς..

Αναζητούμε τον Πάρη τον γοητευτικό, τον άντρα που θα γράψουμε μαζί ένα λοβ στορι, έστω και μονοσέλιδο ρε παιδί μου!

Happy end

To be continued