Πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση, παρακαλώ βάλε να παίζει το τραγούδι που κείτεται από επάνω ακριβώς..
Πάμε.
Διακοπες Πάσχα στο Βασίλειο της Νορβηγίας. Πέντε ολόκληρες ημέρες όπου τα πάντα ήταν κλειστά, ναι, ακόμη και οι καφετέριες.. και τι καλύτερο από βόλτες στο δάσος, καφές, σπιτικό φαγητό, ενα ποτήρι καλό κρασί, λευκό πάντα, αν με ξέρεις θα ξέρεις πως είμαι λάτρης του λευκού; λοιπόν ναι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το... netflix!
Αρκετές ημέρες μου πετούσε μια σειρά ως Νο1 στα εβδομαδιαία προτεινόμενα, αλλά από τον τίτλο και μόνο, one Day, φαινόταν πολύ ρομαντικό για εμένα και το σκίπαρα.
Μη βρίσκοντας όμως κάτι ενδιαφέρον είπα οκ, θα το τολμήσω. Και το τόλμησα. Και καλύτερα να μην το έβλεπα βρε παιδάκι μου αυτό το σενάριο.
Περιττό να πω ότι είδα τα 10 από τα 14 επεισόδια σε ένα βράδυ. Και όσο παρακολουθούσα, τόσο συνδεόμουν και ταυτιζόμουν με αυτή την ταλαίπωρη την Έμα, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα που είχε με τον Ντέξτερ.
Έφαγα κάτι σφαλιάρες από το παρελθόν και θυμήθηκα τον εαυτό μου στα 15, στα 16 και κάμποσα σερί ακόμα χρόνια μέχρι τα 19..
Τότε που καθόμουν στο ίδιο θρανίο αραιά και που με τον "Ντέξτερ" και κάπου εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη teenaging ζωάρα μου τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Τότε που αποφάσισα να αποχωριστώ το καθημερινό βαριεστημένο και παραμελημένο σχολιαρίστικο λουκ αδιάφορου εφήβου, με τις φόρμες, άρχισα να προσέχω τον εαυτό μου, να παστρώνω τη μούρη μου με makeup, για να καλύψω τα ατίθασα κα*υλόσπυρα της εφηβείας, πέταξα τα γυαλιά μυωπίας και φόρεσα πρώτη φορά φακούς επαφής, σουλούπωσα το μαλλί μου, ή έστω προσπάθησα! Και άρχισα να καταλαβαίνω πως, ναι ρε παιδί μου ήμουν ερωτευμένη!
Τι σημασία είχε αν ήταν το λάθος άτομο, αν δεν ήταν αμφίπλευρη η καψούρα, αν ήμουν μια απλή φίλη για αυτόν, εγώ αγαπούσα όσα όμορφα ένιωθα μέσα μου για πρώτη φορά.
Πως ξεχνάς την πρώτη σου αγάπη. Τι και αν είναι καταδικασμένη να σε πληγώσει, αφού 9 στις 10 φορές, λένε πως αυτός που θέλουμε δε μας θέλει και μας βλέπει φιλικά..
Όχι καλοί μου. Η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή. Γιατί η ανάμνηση της είναι συνδεδεμένη με την αρχή ενός άλλου, εξίσου ενδιαφέροντος, κόσμου..
Πάμε πίσω στην Έμα όμως από τη σειρά, που ως ξενέρωτη κοινωνικά και φαινομενικά αδιάφορη εμφανισιακά, βίωνε τις απορρίψεις του Ντέξτερ καρτερικά, στο βωμό της τιτανομέγιστης φιλίας που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους.
Ε, ναι λοιπόν αγάπες μου. Είμαι και εγώ μια Έμα. Μια Έμα που ήταν ερωτευμένη με τον φίλο της, που αυτός δεν την ήθελε ποτέ, τη θεωρούσε ξενέρωτη ε.ννο.εί.ται και επίσης ε.ννο.εί.ται δεν ήταν του γούστου του μια τέτοια αδιάφορη γυναίκα. Εδώ να σημειώσω πως παιδιά, σκουΖάτεμι αν έχω χωρίσει τη λέξη λανθασμένα, ήμουν πολύ πολύ κακία στα θεωρητικά, στα γλωσσικά, ορθογραφικά μπλα μπλα μπλα, προτιμούσα θετικές επιστήμες και ακόμα καλύτερα τα πήγαινα στα καλλιτεχνικά. Αλλά ας όψεται που έπρεπε να σπουδάσω οικονομικά, τα έχουμε πει αυτά σε άλλο κείμενο μη τα ξαναλέμε..
Λοιπόν, από τα 19 στα 35, 16 ολόκληρα χρόνια μετά, όχι εγώ δεν κατέληξα όπως η Έμα, έστω και λίγο με τον Ντέξτερ, έσπασα τη φιλία μου με τον φίλο μου, αλλά το παραδέχομαι πλέον πως, δεν έπαψε ποτέ να μου λείπει αυτός ο άνθρωπος που κάποτε αγάπησα με έναν τρόπο αγνό, αληθινό, πλατωνικό, φιλικό ή και όχι φιλικό.
Κάπου το 2014 τα σπάσαμε ως φίλοι οριστικά. Πέρασε καιρός στον οποίο ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί του και δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά μου. Και κάπου το 2017 συνειδητοποίησα πως δε θέλω να είμαι εγωίστρια πια, πως μου έλειπε, πως τον αγαπούσα αληθινά και θα ήθελα πολύ να τον έχω στη ζωή μου ως φίλο μου, ακόμα και αν η λέξη φιλία περικλείει διαφορετική θεώρηση του όρου και των πραγμάτων στις ζωές των ανθρώπων.
Προσπάθησα πΣυχούλες μου, αλήθεια, να πάρω μια μικρή θέση στη ζωή του παλιού μου φίλου. Προσπάθησα αρκετές φορές. Αλλά δε χώραγα. Πουθενά. Θες τα σουβλάκια που έτρωγα και είχαν φαρδύνει τη κωΛάρα μου.. Δεν κατάφερα ποτέ ξανά να βρω αυτόν τον φίλο μου από τα παλιά.
Βλέποντας τη σειρά, έκλαψα πολύ. Περισσότερο γιατί ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του, το χαμένο βλέμμα του με το ηλίθιο χαμόγελο του και θα ήθελα πολύ μα πάρα πολύ να τον πάρω επιτέλους μια αγκαλιά. Να του πω όλα αυτά τα χαζά που τώρα αναγκάζομαι να γράψω, να του πω για τους γκόμενους που με φτύσανε και έκανα σα χαζογκόμενα αλλά και για αυτούς που τηγανίσαμε μαζί την τηγανίτα μα και για την κοπελιά που γνώρισα στο ασανσέρ και αν θυμάμαι καλά την λέγανε Ανίτα!
Δυστυχώς βέβαια στο τέλος την Έμα την χτυπάει φορτηγό και εμένα με χτυπάει για πολλοστή φορά κατάμουτρα ένα αναπάντητο μήνυμα. Με άφησε κοινώς στο "διαβάστηκε" πΣυχούλες μου.
Αλλά το θράσος μου και η τρέλα μου του γράφουν αυτό εδώ το κείμενο, κάποια μέρα ίσως τυχαία διαβαστεί, ίσως πάλι και όχι μιας και ο Μήτσος βαριέται εύκολα. Και ακόμη και ΑΝ, λέω ΑΝ, έπεφτε ποτέ πάνω σε αυτό το κείμενο μου, θα είχε εγκαταλείψει την ανάγνωση στο πρώτο λεπτό.. Ίσως πάλι τώρα που το ξανασκέφτομαι, κοπιάρω το url και του το στείλω, γιατί έχω ποΛλύ θράσος, και γινάτι, και ας βγάζει το γινάτι μάτι, που έλεγε κ η γιαγιά μου!
Anyway, κοίτα Μήτσο, είσαι παπάρας, εγωιστής και δεν μου έδωσες ποτέ μια τελευταία ευκαιρία να σου εξηγήσω πόσο χαζή ήμουν και εγώ, αλλά είναι οκ, ζω ακόμα με αυτό.
Παρόλο που είσαι παπάρας που δε με συγχώρεσες, και ας ήμουν ολίγον τι μαλακισμένη (εσύ το είχες πει αυτό, οχι εγω!) δεν μπορώ να μη σε αγαπώ, γιατί για εμένα ήσουν η πρώτη αγάπη μωρεεεε, έλα να το είπα και κοκκινίζω! Και ύστερα εγινες με τον τρόπο σου ο φίλος μου, ο καλός μου φίλος..
Λυπάμαι τόσο πολύ που all that is over. Πάω να σκουπίσω τις μύξες μου και να περιμένω ότι one day we will meet each other again. Ήμουν αυτή που έλεγα ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έστω και αν όντως πεθαίνει, so, I am living with the hope that I will meet you one day, εντάξει?
Φιλιά.
