In a manner of speaking...

Κυριακή, 7 Αυγούστου 2017 – Μία και κάτι το μεσημέρι… Κάτω από ένα ψωριασμένο κοκο-φοίνικα να μας κάνει σκιά και εμείς να χαζεύουμε τη θάλασσα. Και κάπου εκεί, ενώ εσύ μου έλεγες για την καινούργια μηχανή που θες να πάρεις, προσγειώθηκε μπροστά μου το ροζ μου συννεφάκι, ανέβηκα πάνω του και άρχισα να ταξιδεύω στις δικές μου σκέψεις…

…«Εσύ θέλεις η σχέση σου να καλύπτει τα κενά σου και εγώ θέλω η σχέση μου να μη μου αφήνει κενά»…

Δύο άνθρωποι που θέλουν ο ένας τον άλλον. Που προσπαθούν αληθινά, για να συνυπάρξουν έστω και για αυτό το γαμημένο «λίγο» «μαζί». Που χαζεύουν την ίδια θάλασσα, από διαφορετική όμως, οπτική γωνία.

Πόσο δύσκολο είναι να θες κάποιον και να μη μπορείς να του το πεις?

Πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να διεκδικήσεις το χρόνο του άλλου, όταν ο χρόνος του δεν είναι ελεύθερος μόνο για εσένα?

Θέλω να σου φωνάξω «σε θέλω» και δεν μπορώ. Θέλω να σου πω «σε γουστάρω τόσο τρελά ρε γαμώτο»  αλλά κάτι μέσα μου με κάνει να μην έχω φωνή.. Θέλω να σου πω ακόμα πως.. Να, τόσο δα, λιγάκι, μπορεί να σ’αγαπώ γιατί είναι αυτό το χαμόγελο σου που με κάνει να χαίρομαι, τα μάτια σου που ποτέ δε καταφέρνω να συναντήσω, η αύρα σου όταν κάθεσαι αδιάφορα δίπλα μου, η ανεξαρτησία σου που σε κάνει να «πετάς» και τίποτα να μη μπορεί να σε πιάσει..

Και ενώ κάθε φορά είμαι τόσο κοντά να σου πω όλα αυτά τα γλυκανάλατα που απεχθάνεσαι, τελικά δεν τα καταφέρνω.. Γιατί δε πιστεύεις στα λόγια, δε σου αρέσουν τα «φρου-φρου» και τα «αρώματα» και είναι αυτός ο ρεαλισμός σου που με ισοπεδώνει και δε μπορώ να σου ανοιχτώ.

Κοιτώντας την ίδια θάλασσα, με διαφορετικά μάτια, ο ένας μπορεί να «κολυμπάει» και ο άλλος μπορεί να «πνίγεται». Και όταν υπάρχει απόσταση στα «θέλω» δύο ανθρώπων και στον τρόπο που εκδηλώνονται, πόσο αυτό μπορεί να αντέξει και να μη φθαρεί?

Σε κρατάω σφιχτά για να σε χορτάσω και ξέρω πως σε λίγο δε θα είμαστε μαζί.. Όπως κρατάει ένα μικρό παιδί το πορσελάνινο βάζο της μαμάς του σφιχτά στα χέρια του για να μη γλιστρήσει του πέσει κάτω και σπάσει αλλά κατά λάθος το σπάει στα χέρια του από τη δύναμη του..»

Γιατί η δύναμη και η δυναμικότητα μας κάποιες φορές είναι τόσο έντονη που αντί να προστατεύει, καταστρέφει. Αντί να σε κάνει να νιώθεις «χορτασμένος», αφήνει ένα μεγάλο «κενό» μέσα σου. Αντί να σε κάνει άνθρωπο δοτικό, σε κάνει εγωιστή και εγωκεντρικό.

Θέλω και εγώ να «πετάω» ελεύθερη και τίποτα να μη μου αφήνει αυτό το ανικανοποίητο κενό μέσα μου.. Θέλω να μπορώ να σε θέλω και να στο λέω, να μπορώ να είμαι δίπλα σου όποτε και για όσο θέλω και εγώ.. Θέλω να νιώθεις όσα νιώθω και εγώ μα να, βλέπεις? Γίνομαι εγωίστρια και αυτό είναι που μισώ περισσότερο. Γιατί σημασία έχει οι σχέσεις μας να μας ολοκληρώνουν και όχι να μας αφήνουν μισούς και εγωιστές….

(…)

«Έλα, που χαζεύεις, σήκω, πάμε…» , μου είπες.

Και σηκώθηκα δήθεν χορτασμένα, να φύγουμε. Μα ήθελα και άλλο. Αλλά δε στο πα. Όχι. Και ούτε θα στο ξαναπώ. Γιατί θέλουμε να χαζεύουμε την ίδια θάλασσα δίπλα-δίπλα, «Μάνο» μου, αλλά με τόσο διαφορετικό τρόπο. Και δεν μπορώ παρά να σε αφήσω να «κολυμπάς» μέχρι να έρθει ένα μεγάλο κύμα και να «πνίξει» όλα μου τα «εγωιστικά θέλω» για πάντα...

"So in a manner of speaking I just want to say, that like you I should find a way to tell you everything by saying nothing..."