Η Αρχή του παντός !

Σε ένα κόσμο που τίποτα δεν χαρίζεται, εγώ δεν σου ζητάω τίποτα. Θέλω μόνο την Ελευθερία μου...και αυτές τις μικρές στιγμές Ευτυχίας που ζωγραφίζουν ένα γλυκό "ηλίθιο" χαμόγελο στο πρόσωπο μου... !

 ..... 

Τι κι αν βρέχει καταρρακτωδώς και πρέπει να τσαλαβουτήσεις στα βρομόνερα  για να φτάσεις στη δουλειά σου; 

Τι κι αν ο μισθός σου αργεί για πολλοστή φορά,  περισσότερο και από την «αγάπη»; 

Αν χάνεις συνέχεια το μετρό και πας μονίμως καθυστερημένος στα ραντεβού σου;

Αν δεν πρόλαβες την προβολή της ταινίας που ήθελες τόοσο να δεις γιατί η παρέα σου ξεχάστηκε στην μπανιέρα να παίζει με τις σαπουνόφουσκες και τα παπάκια;

……

Είσαι σίγουρα πιο ευτυχισμένος όταν ξυπνάς και βλέπεις το χαμόγελο αυτών που αγαπάς..

Όταν το βράδυ σπρώχνεις τον φίλο/ φίλη σου, για να χωρέσετε και οι δύο στο κρεβάτι..

Όταν μένεις ξεσκέπαστος γιατί «το γομάρι» σου πήρε το πάπλωμα..

Όταν γεμίζεις την κούπα σου με καφέ και σε «καταπίνει» ο καναπές μαζί με μια αγκαλιά σοκολατάκια, ποπ κορν και όλους τους ένοχους για τριγλυκερίδια, «ψωμάκια», κυτταρίτιδες και   τα συναφή, χωρίς το παραμικρό ίχνος τύψεων…

……

Γι’ αυτό στο ξαναλέω και άκου το καλά…

Σε ένα κόσμο που τίποτα δεν χαρίζεται, εγώ δεν σου ζητάω τίποτα.
Θέλω μόνο την Ελευθερία μου...και αυτές τις μικρές στιγμές Ευτυχίας που ζωγραφίζουν ένα γλυκό "ηλίθιο" χαμόγελο στο πρόσωπο μου... !

"Σκύλες της Λύσσας, στο βουνό αμοληθείτε…"

Σκύλες της Λύσσας, στο βουνό αμοληθείτε…(sic)

Λυσσασμένες γυναίκες, μόνες, ψάχνουν απεγνωσμένα, τύπο άντρα για φαινομενική «σχέση» , φωτογραφίες με χειλάκια ενωμένα, αγαπούλες στο ηλιοβασίλεμα, ροδοπέταλα στρωμένα στα πατώματα και στα … παπλώματα.. και αχαλίνωτα καλπάσματα σε εξοχές, κάμπους, βουνά, πεδιάδες και τα λοιπά, και τα λοιπά, λοιπά..

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…… 2013

Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους τύπους ντυμένους με στενά γυαλιστερά ρούχα, που έρχονται στη Γη για να την κατακτήσουν με κάθε μέσο μου μοιάζουν πραγματικότητα.. ΜΑΝΑΑΑ.. ΦΟΒΑΜΑΙ..

Γυναίκες, σφηνωμένες μέσα σε μασαζοκορσέδες, ρουφάνε την κοιλιά τους και μετράνε ανάποδα μέχρι να σκάσουν από το πολύ σφήξιμο που δέχονται από τα «κατά 3 νούμερα» μικρότερα υποτιθέμενα ρούχα τους!

Τα χρώματα του ουράνιου τόξου είναι θρονιασμένα πάνω τους!

•  ΦΟΥΞΙΑ καρα- μπα-μπαμ, που βγαίνει σε φορμούλες.. γιλεκάκια… μποτούλες… φιογκάκια για τα μαλλιά… και το ξερατό συνεχίζεται!
• Το πορτοκαλί και το κίτρινο φοσφοριζέ, της σημαδούρας, φοριέται ανεξαρτήτως ώρας και διάθεσης!
• Το διάφανο άσπρο, «καλύπτει» κώλ°υς χωρίς βρακιά και βυζ@ρες ελευθέρας βοσκής, χωρίς βυζ°θήκες, που πηγαινοέρχονται αγέρωχες κατά το περπάτημα!

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί οι «σκύλες» της λύσσας ψάχνουν ένα αρσενικό να κατασπαράξουν! ΕΝΑ.. Αν βρεθεί έστω και ένα αρσενικό διαθέσιμο για αυτές, είναι έτοιμες να ορμίσουν και να του «πιουν... το αίμα»! ! !

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…… 2013

Παραπονιόμαστε ότι η οικονομική κρίση δεν οδήγησε σε μείωση τιμών.
Ο ΑΝΤΡΑΣ. Ένα αγαθό που προσφέρεται πλέον, φθηνότερα παρά ποτέ.

Στο ετικετάκι πώλησης που κρέμεται στην πλάτη του, αναγράφεται με μεγάλα κόκκινα γράμματα: “Sales, -70%” .. Τσάμπα πράμα. Παραπάνω από μισοτιμής.

Ένα ρούχο φτηνό, έτοιμο να φορεθεί έστω ως πρόχειρο, από όσες δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν κάτι «ακριβότερο»…

Τι προσφέρει;; Να σκεφτώ…

•  Φτηνό έρωτα..
• φτηνή ικανοποίηση..
• Φτηνή καλοπέραση…
• και σύντομο διάστημα «παραμονής»….

Χαρακτηριστικά του «φτηνού» άντρα:

• Έλκεται τρομερά από  το ΦΟΥΞΙΑ και ΟΛΑ τα χρώματα της σημαδούρας και του ουράνιου τόξου…
• Λατρεύει το διάφανο άσπρο καθώς δεν τον βάζει στον κόπο της φαντασίας αλλά τον περνάει κατευθείαν στο ψητό !
• Δεν έχει εγγύηση άνω του ενός έτους και κάνει λόγο για «κίνδυνο αποσύνθεσης» σε περίπτωση πλυσίματος άνω των 50^ο C ! Ξεκάθαρα πράματα: «Θα σου δώσει αυτό που θες, αλλά μη τον πρήζεις κι όλας έτσι; Δεν είναι για πολλά… πολλά..» 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…… 2013

To κακό έχει παραγίνει! Οι εξωγήινες χαζογκόμενες λυσσάνε πλέον όσο ποτέ για «ξέσκισμα» ανδρικής σάρκας..

 Όσοι άντρες απέμειναν, από το φόβο τους έχουν κρύψει τα πουλιά τους…

Και οι μαϊμούδες «άντρες» ξεχύνονται στην αγορά, μισοτιμής με μια «μπεκάτσα» στο χέρι ( και ο νοών νοείτω…)

Σκύλες της Λύσσας, στο βουνό αμοληθείτε (sic), πάρτε απόχες και κυνηγήστε τα «ελεύθερα πουλιά» και αποτάξτε από πάνω σας τα χρώματα του τσίρκου! Πάρτε και όλα τα ρούχα των εκπτώσεων και αφήστε εμάς τις "ξενερωτές" να κάνουμε αποταμίευση για να «αγοράσουμε» μια μέρα ένα «ακριβό» ρουχαλάκι που να αξίζει τα «χρήματα» του και να ταιριάζει απόλυτα στο κορμί μας όταν « το φοράμε»…..

Μια πόλη... Όχι και τόσο σαν τις άλλες!

Αθήνα. Η πόλη που πολλοί αγαπούν  και ακόμα πιο πολλοί μισούν.

Στεκόμουν στο παράθυρο ενός φροντιστηρίου πάνω από έναν από τους μεγαλύτερους δρόμους της, κάπου στις 9 παρά το βράδυ, μια καθημερινή.

Τα αυτοκίνητα έτρεχαν να προλάβουν. Ποιος ξέρει τι…. Κόρνες, σπινιαρίσματα, νευρικά φρεναρίσματα.. Όλοι έχουν ένα προορισμό μέσα σε αυτό το χάος της «Μεγάλης» πόλης..

Μια πόλη που σε μαθαίνει να αδιαφορείς για το ποιος μένει στο σπίτι ακριβώς απέναντι σου, εκτός και αν αυτός είναι νέος, ωραίος, ελεύθερος, γυμνασμένος, και ανερχόμενος επαγγελματίας.. Ένας άντρας για σπίτι δηλαδή από αυτούς που όλες ζητάμε.. Ή μια νέα, ωραία, «δασκάλα» στο επάγγελμα, που είναι διαθέσιμη για «κατ’ οίκον» μαθήματα- επισκέψεις, εχέμυθη, με «ευέλικτο ωράριο» και προσιτές τιμές! Μια «τ$ούλα» για σπίτι, όπως ζητάνε οι περισσότεροι άντρες!

Η πόλη με τους ατελείωτους δρόμους που καταπίνουν τα κόκκινα φωτάκια από τα αμάξια, όταν σκοτεινιάζει. Ο θερμότερος υποστηρικτής της πολύ-πολιτισμικότητας, της ανισότητας, της ΑΝΑΡΧΙΑΣ. Με λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, αυτοκίνητα να προκαλούν μακελειό στους δρόμους και κυκλοφοριακή συμφόρηση όπως αυτή της χοληστερίνης στις αρτηρίες ενός παχύσαρκου που τρώει για πρωινό ένα γουρουνόπουλο μόνος του και για επιδόρπιο πάστες με συνοδεία κόλας   zero!!!

Κι όμως η πόλη αυτή δεν έχει μόνο αρνητικά. Σε μαθαίνει να ζεις αληθινά. Να μπαίνεις στο τρένο με αφετηρία την Κηφισιά και τα νεοκλασικά με τους πλούσιους «δήθεν» νεόπλουτους και να κατεβαίνεις στο τέρμα, στον Πειραιά, εκεί που κοιμούνται πίσω από σορούς σκουπιδιών άστεγοι ζητιάνοι και ναρκομανείς. Ξέρεις, μεγαλώνοντας εδώ, να ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ, πως δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από κανέναν και πως τα παραμύθια δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα!

Η πόλη που σε μαθαίνει τι θα πει να γνωρίζεις κάθε μέρα ανθρώπους – κτήνη, που κοιτάνε μόνο την παρτόλα τους και το πώς θα επιβιώσουν ως μονόφθαλμοι μεταξύ των τυφλών. Εκεί που τα αισθήματα αποτελούν άγνωστη λέξη στην πλειοψηφία, και οι υποστηρικτές αυτών δεν μπορούν να αποτελέσουν ούτε μειονότητα!

Κάποτε ένας φίλος μου έλεγε πως «αν δεν μπαζώσεις, δεν χτίζεις»! Γέμισε ο τόπος της Αθήνας, «μπάζα» , γι’ αυτό εξηγείται και ο χαρακτηρισμός της ως «τσιμεντούπολη»!

Λάτρεις της κατασκήνωσης ενωθείτε, πάρτε τις σκηνές σας και τραβήξτε προς μέρη ορεινά και αραιοκατοικημένα! Για να πείτε στους «Βλάχους», ιστορίες από την μεγάλη Αθήνα, την έξαλλη ζωή, τα ναρκωτικά , τις φτηνές γκόμενες και τους ψευτοεραστές της μιας νύχτας! Δείξτε τους τι θα πει αληθινή «ζωή» σε αυτό το χάος και συμβουλέψτε τους να μην γίνουν σαν εμάς! 

Ας παραμείνουν περισσότερο βλάχοι και .. περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ!! 

Αχ, αυτός ο άγνωστος, "γνωστός" !

Πόσο καλά ξέρουμε τους εαυτούς μας; 

Πόσο καλά ξέρουμε όσους έχουμε δίπλα μας;

Περνάει ο καιρός.. Και νομίζουμε πως μαθαίνουμε τα «πάντα». Πως μπορούμε να εμπιστευτούμε, να διεκδικήσουμε, να δώσουμε,  ή καλύτερα να χαρίσουμε απλόχερα ότι έχουμε και δεν έχουμε..

Νομίζουμε όμως! Γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που θα σου «ανοίξουν» καλοπροαίρετα την πόρτα του προσωπικού τους κόσμου, που θα σε κάνουν να τους εμπιστευτείς, θα σε αφήσουν να τους χαρίσεις μα θα σου έχουν χαρίσει και αυτοί πρώτα τον κόσμο ΌΛΟ... Σε αντίθεση, οι περισσότεροι, θα σε βάλουν τάχιστα στο διαστημόπλοιο τους και θα σε προσγειώσουν σε χρόνο dt στον πλανήτη ΓΗ!

Μέχρι τώρα πίστευα πως το άσπρο είναι όντως άσπρο και πως το μαύρο είναι το ακριβώς αντίθετο του άσπρου!
Α και ότι άσπρο και μαύρο κάνει γκρι! Βασική χρωματολογία α’ δημοτικού!

** Κάτι ήξεραν οι δάσκαλοι που μας τα μάθαιναν από μικρά !

Μεγαλώνοντας όμως ξέχασα τους βασικούς κανόνες και είπα να ανακατέψω τα χρώματα μεταξύ τους προσπαθώντας να αποδείξω ότι άσπρο και μαύρο κάνει ΚΟΚΚΙΝΟ!

Και ξέρετε τι λένε για το κόκκινο;! Χρώμα του πάθους, του έρωτα, της αγάπης.. Μαγνήτης των ατυχημάτων- παντός είδους και η αηδία συνεχίζεται!

...

«Σε είδα. Στη σχολή, ανάμεσα στο μπούγιο και σε ξεχώρισα για το μυστήριο που έκρυβες στο βλέμμα σου» γράφει κάποια σε γνωστή στήλη περιοδικού…. «Και έτσι εγένετο η σχέση.»

Και συνεχίζει το γράμμα της η άμοιρη, αναλύοντας τον καημό της για τον Άκη που ενώ ήταν όλα μέλι- γάλα στην αρχή της σχέσης τους και ο ένας γούσταρε τρελά να εξιχνιάσει το μυστήριο του άλλου, στην πορεία η σχέση κατέληξε να είναι σκέτο «γάλα» με μια μύγα μέσα! Πάνε τα μέλια , τα σιρόπια και οι αηδίες! Άλλαξε ο Μανωλιός και σε «έστειλε» αδιάβαστη, πακέτο στην πολυαγαπημένη εκπομπή της Βικούλας!

...

… Αγαπητή Ευτέρπη, εσύ που υπογράφεις το άνωθι γράμμα πόνου και το έχεις ποτίσει με δάκρια, τόσα που μακαρίζουμε την τύχη του άμοιρου πληκτρολογίου του pc σου… ΑΚΟΥ ΚΑΛΑ!

Ο Άκης και ο κάθε Άκης, ΠΟΤΕ δεν ασχολείτο με μελισσοπαραγωγή  για να σε γεμίζει μέλια! Για την ακρίβεια, έχει αλλεργία στις μέλισσες και ποτέ δεν έφαγε μέλι, κάτι που αγνόησε να σου πει τους πολλούυυυς μήνες που ήσασταν μαζί! Όπως αγνόησε να σου πει και πολλάαααα άλλα που σχετίζονταν με τη ζωή του γιατί πολύ ΑΠΛΑ… «ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΕΦΤΕ ΛΟΓΟΣ!»…

Μάζεψε λοιπόν αγαπημένη, τα κουβαδάκια σου, πάρε τα βιβλία και τα τετράδια σου και ξαναγύρνα επειγόντως στην  Α’ Δημοτικού, για «Βασική Χρωματολογία»!!!!

Πάντα πίστευα ότι αυτό το μάθημα έπρεπε να διδάσκεται μέχρι και το τελευταίο έτος στη σχολή, σε προπτυχιακά, μεταπτυχιακά, ντοκτορά και… Ένα ντόκτορα να μας εξετάσει, δεν είμαστε καλά!

Ο «Άκης», πάντα έκρυβε ένα μυστήριο και αυτό σε τράβηξε! Σωστά;! Έκρυβε επίσης και πολύ καλά ποιος είναι, τι είναι, τι θέλει, πως το θέλει, που είναι, που πατάει, αν πετάει….!

Πετάει ο γάιδαρος, πέταξε και ο Άκης και εδώ κλίνω με μαθηματικούς συλλογισμούς:

ΕΣΥ: Ευαισθητούλι όσο δεν πάει, αναζητάς τα μέλια και τα σορόπια γιατί γουστάρεις τον «Γλυκό Θάνατο»!

ΑΥΤΟΣ: Βαρύς, ασήκωτος, λιγομίλητος και στριφνός. Βίβλιο κλειστό.

Συμπέρασμα: ΑΣΠΡΟ ΕΣΥ, ΜΑΥΡΟ ΑΥΤΟΣ.

ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ Γ.Κ.Ρ.Ι ! ΓΚΡΙ, ΓΚΡΙ, ΓΚΡΙ όπως τραγουδάνε και τα «μαμούνια» της πρωινής ζώνης!

Τα υπόλοιπα συμπεράσματα… δικά σας! Φιλιά στις μουτσούνες σας, με την ελπίδα εσείς να μην ανακατεύετε λάθος, τα χρώματα της ζωής σας!!!! 

Η Παραφωνία της απιστίας

«Πιστεύω εις ένα Θεό…»
…Και εις πολλές γκομενοκαταστάσεις…

Κάπως έτσι σιγόψελνε ένας ΔΟΥΛΟΣ του Θεού ένα πρωί που είχε πάει να ανάψει το κερί του και να ζητήσει «Έφεση αμαρτιών». ΝΑΙ. ΈΦΕΣΗ. Όχι άφεση, γιατί στην άφεση ζητάς να αποχωριστείς τις αμαρτίες σου, ενώ στην έφεση ζητάς να έχεις περισσότερη έφεση - δεξιότητα στις γκόμενες και στα μεταξύ σας γ@μο-μπλεξήματα ! ! ! ! ! ! ! !

Απιστία… Ψάχνοντας λίγο στο internet δεν κατάφερα να βρω τον ακριβή ορισμό της συναισθηματικής απιστίας. Κάθε site έλεγε το μακρύ και το κοντό του χωρίς να θέλει να οριοθετήσει την έννοια της απιστίας. Βγάλε τώρα συμπέρασμα.. Ο ορισμός της απιστίας μπορεί να αγγίξει το… άπειρο! Unlimited που λέμε! Αυτή και η φτηνή cola που προσφέρεται σε μεγάλη αλυσίδα αμερικάνικων εστιατορίων!

Η απιστία είναι ίσως συμπληρωματικό της φαντασίας. Όσο πιο πολλά φαντάζεσαι τόσο πιο εύκολα μπορείς να απιστήσεις.

Γιατί όμως φτάνεις να απιστήσεις; Σε όλα υπάρχει ένα μεγάλο γιατί.. Εδώ δε θα υπήρχε;

Βέβαια οι περισσότερες ερωτήσεις έχουν και την απάντηση τους σε ένα γιατί.

Αυτή ίσως να είναι από τις ελάχιστες ερωτήσεις που παραμένουν αναπάντητες, με ακρίβεια. Μάλιστα και η «Νικολέλη» στην εκπομπή της «Φακός στο Τούνελ» παράτησε τις βαθύτερες έρευνες της περί απιστίας γιατί δεν έβρισκε άκρη στο Τούνελ της.

Απιστείς γιατί το άλλο σου «μισό» δεν σε καλύπτει Ή.. γιατί είσαι ανασφαλής και άπληστος; Δεν σου φτάνει το ΕΝΑ.. αλλά θες και ΔΥΟ..και ΤΡΙΑ.. και ΤΕΣΣΕΡΑ «Πουλιά»;;;;

Δεν έμαθες ότι η απληστία μπορεί να σε κάνει να τα χάσεις ΟΛΑ;;;

Και μετά να μείνεις ΜΟΝΟΣ, ψάχνοντας άλλα θύματα να κοροϊδέψεις με τη σιγουριά ότι εσύ ΠΟΤΕ δεν θα την πατήσεις, ποτέ δεν θα είσαι το πρόσωπο στο οποίο θα απιστήσει ένας τρίτος..

Μπορεί να μην βρήκα τον ακριβή ορισμό της συναισθηματικής «Απιστίας» στο internet, και εδώ θα τονίσω την παράληψη του Viki-πήδα (παράφραση της γνωστής ιντερνετικής εγκυκλοπαίδειας, χάρην της «Βίκυς» που όλο πηδι*εται είτε γιατί γουστάρει να ρίχνει κέρατο στον δικό της είτε γιατί περνάει καλά με τον γκόμενο κάποιας άλλης!!)

Βρήκα όμως τον νομικό ορισμό της απιστίας!

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 390 του Ποινικού Κώδικα, απιστία ή οποία ουδεμία σχέση έχει με την ερωτική απιστία, συνίσταται σε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ έγκλημα, το οποίο ορίζεται ως εξής:

Απιστία διαπράττει όποιος εν γνώσει του ζημιώνει την περιουσία του άλλου βάσει Νόμου ή δικαιοπραξίας-σύμβασης. Στη βασική του μορφή, το αδίκημα απιστίας συνιστά πλημμέλημα και τιμωρείται με φυλάκιση από 3 μήνες έως 5 χρόνια, ενώ γίνεται κακούργημα, που τιμωρείται με κάθειρξη από 5 εως 10 χρόνια, όταν η ζημία υπερβαίνει τα 15.000 ευρώ!!!

Πάνω στον παραπάνω ορισμό θα αναλύσω την άποψη μου λοιπόν.. !

 Εν γνώσει σου ΕΣΥ «άπιστε Θωμά» απιστείς εις βάρος της καρακαημένης σχέσης σου, η οποία ρουφάει αμέριμνη το καφεδάκι της στο μπαλκόνι ή λιάζεται αμέριμνη σε κάποια παραλία εντός της Ελλάδος ( αναφέρομαι στο άλλο μισό της σχέσης, θηλυκό ή αρσενικό, σε αυτόν τον καρακαημένο άτυχο που κοιμάται και η «τύχη» του δουλεύει κάργα !) ….

Ο ορισμός κάνει νύξη για 3 μήνες εως 5 χρόνια φυλάκιση.. Θα αστειεύεστε έτσι;;;;

Αντί να μπει τρεις ισόβια που σε φόρτωσε με ένα μάτσο κέρατα στο κεφάλι, σε 3μήνες το νωρίτερο, θα βολτάρει ανενόχλητος ο «άπιστος Θωμάς» και θα πουλάει φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες;;;

Θέλω επίσης να σημειώσω ότι η ζημιά από απιστία συναισθηματική, υπερβαίνει ΠΑΝΤΑ το ποσό των 15.000 ευρώ, μη σου πω ότι το νούμερο της έχει πάνω από 10 μηδενικά στο τέλος! Εντάξει, και 9 μηδενικά να έχει πάλι το ποσό είναι αρκετά μεγάλο! Χαρίζω το ένα κουλούρι στο κάθε άτομο που «απιστεί» κατά ΠΑΣΑ  τρόπο και έχει χαρακτήρα σωστό «Μηδενικό»! ! ! ! ! !

Για να μη το παραζαλίζουμε το θέμα, προτείνω όλοι οι «άπιστοι Θωμάδες» και οι «άπιστες Κασσιανές» να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και ή να φύγουν τρέχοντας προς άλλη παραλία ή να φάνε το λιγότερο 50 χρόνια φυλακή! Έτσι ώστε όταν θα είναι καιρός να βγουν πάλι στα εγκόσμια, να τους έχει σταφιδιάσει το φρέσκο, τώρα, κολ@ράκι, και να τους έχει σαφρακιάσει το εργαλείο ή το πολυμηχάνημα!!!

Φιλιά στις στραβωμένες μουτσούνες όσων διαβάζοντας, θεωρούν ότι θίγονται, γιατί και αυτοί υπέπεσαν στον πειρασμό της απιστίας, όχι μια, όχι δύο, αλλά πολλές περισσότερες φορές!!! 

Όπως λέει και το "άσμα" πάνω- πάνω...

 I dont wanna hear you say it..Now you're messing with my PRIDE! 

Εσύ, "έφαγες πακέτο";;;!

Άφησα την κοσμοπολίτικη κατοικία μου στο κέντρο της Πρωτεύουσας και αποφάσισα να μετοικίσω για κάμποσες μέρες,  σε ένα ορεινό χωριό αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την κοντινότερη πόλη με τις πολυσύχναστες καφετέριες και τα γαμοπάζαρα, όπου απελπισμένοι άγαμοι άντρες όλων των ηλικιών προσπαθούν απεγνωσμένα με κάθε τρόπο να βρουν μια νύφη για τη γούνα τους και γυναίκες με αχαλίνωτες τάσεις  σεξουαλικής κτηνώδους ικανοποίησης, βγάζουν «βόλτα», φάτσα μόστρα στους πεινασμένους άντρες, τα πλούσια ελέη τους.

Ως άλλος Indiana Jones, σκοπό είχα την αναζήτηση της «χαμένης εμπιστοσύνης». Άλλοι αναζητούν τη χαμένη Ατλαντίδα, τη χαμένη τους  αγάπη , τη χαμένη αδερφή/ μάνα/ γιαγιά..  

Εγώ πάλι ζηλεύοντας τη Βίκυ Χατζιβίκυ με την εκπομπή της «έφαγες πακέτο», έχοντας φάει πακέτο από τις συνεχόμενες απογοητεύσεις που προκαλεί στο διάβα του το γυναικείο φύλο με την εμμονική του τάση να απογοητεύει μια ανδρική ερωτευμένη καρδιά καταρρίπτοντας της τους νόμους περί ακλόνητης εμπιστοσύνης, είπα να βρεθώ λίγο μόνος με τον εαυτό μου και να «διαλογιστώ» . 

Λένε πως ένα σπίτι δύσκολα χτίζεται μα εύκολα γκρεμίζεται. Κάπως έτσι είναι και η εμπιστοσύνη…

Είχα δώσει στην Σίσσυ μου, ελευθερία με το τσουβάλι. Εν έτη 2013 εξάλλου, ποιος αξιοπρεπής άντρας θα τόλμαγε να περιορίσει ένα ατίθασο θηλυκό; Ερώτηση ρητορική, αφού ο τολμών, σε αντίθετη περίπτωση, που θα διανοηθεί να περιορίσει ή να καταπιέσει μια ανεξάρτητη γυναίκα, το μόνο που νικά είναι ένα ζευγάρι κέρατα, γυαλισμένα και στιλβωμένα, να κοσμούν τα μαλλιά της κεφαλής του. *Αν φυσικά έχει ακόμα τρίχες στο κεφάλι του.. ειδάλλως τα κέρατα συμπληρώνουν το κενό της ατελείωτης γυαλισμένης αντρικής καράφλας.  

Μαζί με την ελευθερία, της είχα δείξει και τυφλή εμπιστοσύνη...

 -«Θα πάω για καφέ μωράκι μου σήμερα, με τη φίλη μου τη Σία. Χώρισε ξέρεις και χρειάζεται έναν ώμο για να κλάψει..»
- «Να πας κουρκουμπινάκι μου..» της έλεγα εγώ, πιστεύοντας ότι πρέπει να συμπαραστεκόμαστε στους φίλους μας, ειδικά σε περιπτώσεις χωρισμού.

Μέσα μου έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, αφού ο έρωτας μου με τη Σίσσυ ήταν χαραγμένος βαθιά στην καρδιά μου αλλά και σε κορμούς δέντρων σε πάρκα ή σε βράχους άγριων μοναχικών παραλιών που κρατούσαν αναλλοίωτο το μυστικό μας « Α+Σ= L.F.E» 

Ήμουν μάλιστα τόσο αισιόδοξος που σχεδίαζα τη ημέρα του γάμου μας. Έψαχνα το καλύτερο αμάξι για ενοικίαση, που θα τη μετέφερε  «άσπιλη και αμόλυντη» στα σκαλιά της εκκλησίας.  

Ένα βράδυ, ανακάτευα τις στάχτες στο τζάκι, χαζεύοντας την ομορφιά μου  που είχε παραδοθεί στον Μορφέα και είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου, ύστερα από μια φλογερή νύχτα πάθους, όταν το κινητό της άρχισε να δονείται στις 2.38πμ, από κάποιον «Βάγγο». 

Ο «Βάγγος» ή αλλιώς «Βαγγέλης» ή και «Ευάγγελος» ( πες τον όπως θες) έπαιρνε και ξανάπαιρνε και μην έχοντας απάντηση στην κλήση του στο τέλος της άφησε 1…2..5 ολόκληρα μηνύματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο «Βάγγος» έπαιρνε τέτοιες μεταμεσονύχτιες ώρες.

Αρχικά, σκέφτηκα ότι ο «Βάγγος» που ως τότε δεν είχα γνωρίσει ποτέ, θα ήταν κάποιος αντιπαθητικός συνεργάτης της πριγκίπισσας μου από τη δουλειά, που θα είχε παραλείψει να μου αναφέρει ίσως γιατί της έσπαγε τα νεύρα και οι σχέσεις τους ήταν καθαρά τυπικές..

Ύστερα όμως, η καρφίτσα της ζήλιας μου τρύπησε τη γλώσσα και δεν άντεξα. Την ρώτησα.. 

«Αυτός ο Βάγγος, βρε μωρό μου ποιος είναι και δεν μου τον έχεις αναφέρει ποτέ;»

Αυτή τότε έβαλε τα γέλια και μου απάντησε.. «Αχ βρε ζηλιαρογατάκι μου! Ο Βάγγος είναι η φίλη μου η Σία, μα τη φωνάζω έτσι γιατί όταν ξεχνάει να κάνει χαλάουα στο μουστάκι, στο μπικίνι και στα πόδια είναι ίδια με άντρας!»

Ήταν αρκετή η απάντηση της για να την πιστέψω τυφλά και να πέσουν «στάχτες στα μάτια μου», καθώς ανακάτευα νευρικά την αποσωσμένη φωτιά του τζακιού.

(……)

Τα τηλέφωνα από τον «Βάγγο» και τα μηνύματα στις 3 και 4 πρωινές, συνεχίστηκαν, αρκετό καιρό, αλλά η Σία μου φαινόταν κατά τα άλλα πιστά δοσμένη «ψυχή τε και σώματι» σε εμένα..

Μέχρι την ημέρα, που ενώ έλουζε τα κατάξανθα μαλλιά της, το κινητό της δονήθηκε 3 φορές. Νούμερο συμβολικό, σαν τον ταχυδρόμο και τον «δολοφόνο».. 

«Αναπάντητη κλήση: Βάγγος»
«2 νέα μηνύματα: Βάγγος»

Το χέρι μου πήγε μηχανικά στο κινητό της. Ο διάολος κατεύθυνε το μυαλό μου, μαζί με μια από τις ερωμένες του, την «Περιέργεια». 

Το μήνυμα έγραφε: «Μωρό  μου, βάλε τις κόκκινες ζαρτιέρες σου, εκείνες που με φτιάχνουν, παράτα ό,τι κάνεις και έλα σπίτι μου κατά τις 7 το απόγευμα»

… Δεν χρειάζεται να αναλύσω την συνέχεια. Το story πολυπαιγμένο τόσο που πίστευα ότι ποτέ δεν θα μου χτυπούσε την πόρτα ο «πρωταγωνιστικός ρόλος» σε ένα έργο γραμμένο για τρείς.

Η Σίσσυ μου ως άλλη Κασσιανή, πλέον οργίαζε στη φαντασία μου μέσα σε ένα άσπρο και συλλεκτικό, αστραφτερό decevo, «σπιλωμένη και μολυσμένη» να ανεβαίνει χοροπηδώντας τα σκαλιά της εκκλησίας, να με φυλάει στο μάγουλο και να μου λέει: «Αγάπη μου, τις βέρες τις φέρνει ο κουμπάρος!» και ύστερα να φωνάζει με υπέρμετρο ενθουσιασμό: « Βάγγο, αγάπη μου δεν πιστεύω να ξέχασες τα τρί-βερα;!»…..

Αυτή ήταν η «φίλη» της η Σία, που την άφηνα ελεύθερη, να της χαρίζει τον ώμο της εν όψει επικείμενου χωρισμού, τάχα μου.. Είμαι σίγουρος πλέον ότι πρώτα «της» είχε χαρίσει τα υπόλοιπα μέρη του σώματος της και κρατούσε για το τέλος τον ώμο, ώστε να αναπαυθεί εκεί ο Tarzan, καπνίζοντας ένα βαρύ τσιγάρο, ύστερα από τις πολύωρες ασκήσεις εδάφους- εδάφους και αέρα-ξηράς. 

Να’ μαι λοιπόν εδώ, 80 χλμ μακριά από κάθε κοσμοπολίτικη πόλη με Κασσιανές και Σίες ή Βάγγους ή Ευάγγελους. 

Το όνομα Βάγγος του ταίριαζε γάντι. Βάγγος> Ευάγγελος> Ευά-άγγελος, με μια ευφάνταστη παράφραση δηλαδή, ο Άγγελος της Εύας. Αυτής της οχιάς που δάγκωσε το μήλο τότε στον παράδεισο και μας έκανε όλους έκπτωτους. Μας ανάγκασε να κουβαλάμε «κέρατα» στο κεφάλι ως σύγχρονοι δίποδοι τράγοι και να ψάχνουμε απεγνωσμένα, κάτω από βράχους και πετραδάκια, τη χαμένη μας εμπιστοσύνη. 

Το βάρος από τα κέρατα, ακόμα είναι δύσκολο να το συνηθίσω! Ειδικά όταν μέσα στη ζέστη, με ντάλα ήλιο, σκύβω το κεφάλι μου, χώνοντας τη μουσούδα μου μέσα στη γη, προσπαθώντας να βρω χορτάρι να βοσκίσω! 

Σε ευχαριστώ «Εύα» ή «Σίσσυ» ή «Κασσιανή» που με μεταμόρφωσες σε τράγο! Έτσι τουλάχιστον, έχω ελπίδες να βρω τη χαμένη μου εμπιστοσύνη σε κάποια πλαγιά, μακριά από τον πολιτισμό, απελευθερωμένος από την ιδέα της μονογαμίας και της τυφλής εμπιστοσύνης, αφού οι τράγοι δεν έχουν αναπτύξει ακόμα νόμους περί πιστότητας και αιώνιας εχεμύθειας στις σχέσεις τους!

Με την υπογραφή του « Ά-Στεγος» (Νg)

"Κορίνα" η ζηλιαρόγατα !

Ζήλια ( ορισμός): Η ζήλια συνήθως συναντάται ως κακή ζήλια και είναι όταν αντιπαθούμε κάποιον λόγω των ευκαιριών, των χαρισμάτων, ή ικανοτήτων που έχει. Πίσω από αυτή τη ζήλια κρύβεται συνήθως το παράπονο «Γιατί αυτός και όχι εγώ». Μας κάνει δε, να συμπεριφερόμαστε με τρόπο ύπουλο, εχθρικό και χαιρέκακο. Το ακριβέστερο όνομα για τη ζήλια είναι ο «φθόνος» και μόνο προβλήματα φέρνει…

Η «φίλη» μου η ζήλια, συναντάται ανάμεσα σε ζευγάρια, όταν ένας από τους δύο είναι πιο επιτυχημένος ή πιο γοητευτικός ή πιο.. ερωτεύσιμος από τον άλλον με αποτέλεσμα να σημειώνει περισσότερες επιτυχίες στο cashe του, γεγονός που οδηγεί τον σύντροφο σε εκδηλώσεις «υστεροφημίας».

Συναντάται όμως και ανάμεσα σε φίλους, όταν ο ένας μαρκάρει περισσότερες γκόμενες ανά νυχτερινή έξοδο. Αλλά φυσικά βρίσκεται και μεταξύ γυναικών, «φίλων» όταν η μια αγοράζει πιο φανταχτερό lip gloss από την άλλη, ή όταν ο κομμωτής της μιας, πετυχαίνει καλύτερα το decapaj σε αντίθεση με τον κομμωτή της άλλης, η οποία είναι αναγκασμένη να κυκλοφορεί με τουρμπάνι στο κεφάλι για να κρύψει τις καμένες ξανοιγμένες τρίχες της κεφαλής της.

Συναντάται τέλος ζήλια μεταξύ των κοινωνικών ομάδων που συναναστρέφονται  με καθημερινές απλές και τυπικές γραμμές επικοινωνίας του τύπου « Καλημέρα, τι κάνεις;»,
«Καλησπέρα!...» και ακολουθεί μέσα από τα δόντια κάτι του τύπου «που να σου ψοφήσει το χρυσόψαρο παλιομαλ*κα ! ! !»

Οι άντρες κατά κύριο λόγο είναι γομάρια σε θέματα ζήλιας και θα αντιδράσουν μόνο όταν το μπάνικο γκομενάκι τους το διεκδικήσει ένας άλλος πιο σφίχτερ-man από αυτούς, που θα τους ρίχνει ένα κεφάλι μπόι παραπάνω και θα έχει και κοιλιακούς που αυτοί μόνο με τα σουβλάκια ως τώρα «έχτιζαν».

Οι γυναίκες πάλι αρέσκονται περισσότερο να λούζονται με το συναίσθημα της ζήλιας. Ζηλεύουν  δε, οι περισσότερες, τις υπόλοιπες θηλυκές  γάτες που νιαουρίζουν ανάμεσα τους.

Σε αυτές θα σταθώ και θα τις κοσμήσω δεόντως.

Είναι αυτές που εύχονται να σου σπάσει το γαλλικό ή punk μανικιούρ σου, για να είναι το δικό τους σκοροφαγωμένο μανικιούρ καλύτερο από το δικό σου.

Είναι αυτές που τραβάνε τα μαλλιά σου, νομίζοντας ότι είναι extension , επειδή αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν ότι μπορεί μια γυναίκα να ζήσει και χωρίς ψεύτικες τρίχες στο κεφάλι της.

Είναι αυτές που ζηλεύουν τον εκάστοτε περιστασιακό γκόμενο σου, και βγάζουν καπνούς από τις μύτες, τα αυτιά και το στόμα, αλλά και το κάθε πιθανό «τρύπιο» σημείο πάνω τους. 

Αδυνατούν να χαρούν με τη χαρά σου, τόσο αν είναι φίλες σου, όσο και αν είναι απλές γνωστές που αναγκαστικά συνυπάρχουν μαζί σου στο ίδιο περιβάλλον.

Κάνουν όπως τα βαμπίρια στο φως, κλείνουν τα μάτια τους, ουρλιάζουν και φωνάζουν κατάρες, για να χωρίσεις, να βγάλεις σπυριά παντού, να κάψεις το μαλλί στην decapaj, να πέσουν τα μαλλιά του boyfriend σου, να του εμφανιστούν στυτικές δυσλειτουργίες, να.. να … να… (Αν αρχίσω να γράφω τις «ευχές» της κάθε έχιδνας ίσως να μην τελειώσω ποτέ..)

Αγαπητές μου θηλυκές γάτες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ήρθαμε στον ίδιο κόσμο, για να διεκδικήσουμε ΩΣ γυναίκες τα ίδια πράγματα ( όσες από εσάς μπορείτε ακόμα να θεωρήστε γυναίκες και όχι ΚΟΜΠΛΕΞΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΙΝΕΣ!)…

Ως θηλυκή γάτα λοιπόν να σας πω, πως στη φύση της γάτας  είναι να βγάζει νύχια όταν νιώθει ότι απειλείται από κάποιο κίνδυνο ή όταν πρόκειται να εξασφαλίσει το «γεύμα της» «ξεσκίζοντας» το θύμα της, στη φύση.

Να σας ενημερώσω επίσης, πως ως γνήσιο γατάκι, που προσπαθεί να μάθει τον ατίθασο κόσμο στον οποίο το «πέταξαν» για να επιβιώσει, εγώ, ΞΕΣΚΙΖΩ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΜΟΥ και σας αφήνω μετά να γεύεστε μόνο τα ΑΠΟΦΑΓΙΑ.

Γι’ αυτό, χρειάζεται να βράσετε λίιγο ακόμα στο ζουμί σας, κάπου στους 300^ο C , μέχρι να περιμένετε να σας πετάξω τα δικά μου περισσεύματα, για να «γλείψετε τα κόκκαλα» και να σας «κουνήσω την ουρά μου ναζιάρικα» φεύγοντας!!

Και αφού τη βρίσκετε και γουστάρετε τρελά με το να ζηλεύετε χαιρέκακα μικρές μου αγριόγατες, σας αφήνω να το κάνετε, ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ!!!

Τα «φιλιά» μου στις στραβωμένες σας μουτσούνες ζηλιάρικα μου κουτορνίθια !

Και να θυμάστε.... 

Ο φθόνος είναι για τους ανίκανους… !

Στην παλιά τη.. "λινοθήκη" μου !

Τα παιδικά ρούχα.

Δεν σου κάνουν πια. Αλλά θες να τα έχεις φυλαγμένα, ίσως σε ένα χαλασμένο συρτάρι της ντουλάπας σου.

Και είναι φορές που , δεν έχεις τι να κάνεις, ανοίγεις το συρτάρι και θυμάσαι. Τότε που ήσουν ανέμελος και έτρεχες στη βεράντα του χωριού σου, λερωνόσουν με χώματα και πασαλειβόσουν με κεράσια από τη βιασύνη σου να τα φας.

Κάπως έτσι είσαι και εσύ. Και εγώ. Και αυτός. Και όλοι.

Ρούχα παιδικά. Ρούχα παλιά. Φθαρμένα υφάσματα που θες να φυλάς μα δεν θες πια να φοράς.

Γιατί να δένεσαι με τα υλικά.. Γιατί να επιμένεις να στριμώξεις τον κώλο σου σε ένα σφιχτό σορτς αντί να το πετάξεις και να αγοράσεις ένα καινούργιο καλύτερο;

Έτσι είναι οι άνθρωποι. Ρούχα. Που παλιώνουν με τον καιρό και παύουν να μας κάνουν. Αλλά επιμένουμε να τους κρατάμε μισερούς στη ζωή μας, από φόβο ή ανασφάλεια μήπως δεν βρούμε κάτι καλύτερο.

Ρούχα ξηλωμένα. Ρούχα παλιά. Αλλά μικρά άλλα μεγάλα πλέον. Σημασία έχει ότι πλέον δεν μας κάνουν. Δεν μας ταιριάζουν.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας ως ένα ρούχο sport, κάποιοι ως κάτι πιο casual και κάποιοι άλλοι βέβαια ως ρούχα ακριβά.

Πόσο συχνά όμως αγοράζεις ρούχα ακριβά;

Και πόσο συχνά ψωνίζεις ρούχα του κιλού που και να φθαρούν δεν τρέχει κάστανο…

Και πόσο συχνά φαίνεσαι καλοντυμένος μέσα σε φτηνά ρούχα που ξεγελάνε και το πιο έμπειρο καταναλωτικό μάτι…

Σημασία έχει να καταφέρεις να βγάλεις αρκετά «λεφτά» ώστε να αγοράζεις ακριβότερα και πιο ποιοτικά ρούχα. Που δεν θα στενεύουν στο πλύσιμο. Δεν θα χάνουν πόντους και δεν θα γαριάζουν από τις πρώτες χρήσεις..

Κάπως έτσι δεν πρέπει να κάνεις και με τους ανθρώπους; Να επιλέγεις τις «ακριβές» προσωπικότητες που εγγυώνται ανθεκτικότητα στο πλύσιμο άνω των 30^ο και ανοσία στο «καυτό σίδερο».

Αλλιώς, οι άνθρωποι θα φθείρονται και θα σε κάνουν να δείχνεις φθηνή «φορώντας» τους. Και έτσι απλά, με συνοπτικές διαδικασίες, θα καταλήγουν στην καλύτερη στο τελευταίο μαγκωμένο συρτάρι της ντουλάπας σου να κάνουν παρέα με άλλα παλιόρουχα και με ένα μάτσο σκόρους… 

Λογο-diarrοι-α !

Μόνος στο σπίτι.. Ο ήχος της καφετιέρας που κάνει σα καζανάκι που στάζει ακούγεται μέσα στην ησυχία..

Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπάει και εσύ ανοίγεις χωρίς να ρωτήσεις..

Και μπαίνει μέσα η άνοιξη, με τα αρώματα των λουλουδιών, τις μέλισσες, τις κάμπιες που σου προκαλούν αλλεργία, τις μαργαρίτες, που τις μαδάς για να δεις αν όντως «σε αγαπάει ή.. δε σε αγαπάει» και μια ζέστη που σε βρίσκει απροετοίμαστο, έτσι όπως στέκεις τυλιγμένος στα χειμωνιάτικα πουλόβερ σου..

Χαζεύεις στην τηλεόραση, και παίζει την αγαπημένη σου παλιά σειρά, εκείνη που έβλεπες όταν ακόμα η φαντασία σου δεν οργίαζε τόσο για να καταλάβεις την υπόθεση.. Και όπως κάνεις το κλασσικό zapping πέφτεις πάνω σε γνώριμες εικόνες, φωτογραφίες, καρέ από ταινίες και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν τόσο με εσένα..

Πόσο αλλάζεις από χρόνο σε χρόνο και πόσο ίδιος μένεις, ακόμα και αν δεν είσαι πια στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο μέρος, με τις ίδιες συνήθειες και με τους ίδιους ανθρώπους.

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα οι κάμπιες, για να σου θυμίζουν τις καθιερωμένες σου εποχιακές αλλεργίες!

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα οι μπόχες από τα καυσαέρια των αυτοκινήτων σε συνδυασμό με το ανύπαρκτο άρωμα της παπαρούνας για να θυμάσαι πως ήρθε η άνοιξη και πλησιάζει το καλοκαίρι.. Και πως θα πρέπει πάλι να προσπαθήσεις πολύ για να στριμωχτείς στο περσινό σου μαγιό, ή πιο εύκολα αν δεν τα καταφέρεις να αγοράσεις καινούργιο..

Και ευτυχώς που ο σκληρός σου δίσκος στο υποτυπώδες μυαλό σου, έχει καταγράψει όλα όσα δεν πρέπει να ξεχνάς, όσα μοτίβα και αν αλλάξεις..  Και συνδυάζει αρώματα με εικόνες, γεύσεις με στιγμές, μέρη με καταστάσεις και γεγονότα με εμπειρίες..

Έτσι και εγώ..

Θα συνεχίσω να χαζεύω τις ίδιες φωτογραφίες, μέχρι ο χρόνος να τις ξεφτίσει τελείως το χρώμα τους και να μη φαίνονται τα πρόσωπα που αγαπάω. ( πόσο αστείο, αν σκεφτείς ότι ξεγελάω το χρόνο, αφού όλες οι φωτογραφίες πλέον είναι σε ψηφιακή μορφή και δεν ξεθωριάζουν με τίποτα!)

Θα συνεχίσω να τρώω παγωτό μέσα στο καταχείμωνο και σοκολάτα με ντάλα καλοκαίρι..  ( αψηφώντας τις απειλητικές θερμίδες που με ωθούν στον υπερκαταναλωτισμό και στην αγορά νέου μαγιό! )

Θα στραβώνω τη μουσούδα μου κάθε που θα μυρίζω καυσαέρια με άρωμα από λουλούδια και λίγο πατσουλί από τη μεσήλικη κυρία που μόλις έκατσε δίπλα μου στο μετρό και άδειασε όλο το άρωμα πάνω της για να κρύψει τη μπόχα της ναφθαλίνης, από τα ρούχα της!...

Και σίγουρα θα συνεχίσω να κάνω ασυνάρτητες σκέψεις όπου και αν βρίσκομαι..

Λατρεύω όταν οι πεταλούδες στο κεφάλι μου πετάνε από την οικονομική κρίση και την ανεργία, στο άρωμα του φρέσκου γαλλικού καφέ και από εκεί ταξιδεύουν σε εσένα και στο τι μπορεί να κάνουν οι πεταλούδες του δικού σου ξεροκέφαλου τώρα που είσαι μακριά μου..

Λατρεύω τη λογοδιάρροια και το απίστευτο χάχανο χωρίς λόγο.. Λένε πως το γέλιο είναι μεταδοτικό και κάνει κοιλιακούς! Γελάω πολύ για να σας κολλήσω όλους με την «ασθένεια» που λέγεται «ανεξήγητη τρέλα» και κυρίως γιατί χτίζω από τώρα σώμα για το καλοκαίρι.. !  

Γέλα και εσύ μαζί μου και δείξε μου τα άσχημα δόντια σου!

Δεν πειράζει γλυκούληηη αν φοράς ακόμα σιδεράκια! 

( Vaggos ) 

Μικρό μου πόνυ !

Δεν έχω συνηθίσει να μου παίρνουν τα πράγματα μου..

Από μικρό τα ήθελα όλα δικά μου.
*Θυμήσου πόσα δώρα σου, γίνονταν δικά μου, αφού πρώτα σε έπειθα με το καταπληκτικό θεατρινίστικο ταλέντο μου ότι «υπάρχει μαγεία και τα αντικείμενα μπορούν πολύ εύκολα να εξαφανιστούν αν δεν τους ταιριάζει ο ιδιοκτήτης τους!»

Δεν ήθελα να σου δανείζω τα ρούχα μου, να σου χαρίζω τα αυτοκόλλητα μου στην εποχή της τρελής μόδας με τις “ανταλλαγές συλλογών” ούτε να αφήνω τα καινούργια μου παιχνίδια στα “απρόσεχτα” σου χέρια!
*Γι’ αυτό μετά από χρόνια όταν εσύ θα καθαρίζεις την πάπια από τον υπερήλικο άντρα σου, εγώ θα χω γίνει μια μπάνικη τζατζόγρια, θα πουλάω τα παιχνίδια μου ως αντίκες και θα είμαι μια …πλούσια και επιχειρηματική γιαγιά!

Μεγαλώνοντας, συνεχίζω να διεκδικώ τον τίτλο του πιο “στρίτζα” πλάσματος που δύσκολα θα σου δανείσει κάτι από την ντουλάπα του και αν τελικά το κάνω, θα έχω πρώτα εγκαταστήσει σύστημα εντοπισμού στο δικό ΜΟΥ πράγμα, ώστε να μην το χάσω για κανένα ανεξήγητο λόγο!

…Είναι ο φόβος της “απώλειας” κάτι δικού σου , χωρίς την επιλογή σου…

Δύσκολα συμβιβάζομαι με την ιδέα να μοιράζομαι κάτι που θεωρώ πως ανήκει εξ' ολοκλήρου σε εμένα. Κι όμως, πολλές ήταν οι φορές που αναγκάστηκα να μοιραστώ ή να συμβιβαστώ με καταστάσεις και γεγονότα από.. φόβο..

Το πιο άσχημο με το να θεωρείς κάτι δικό σου, είναι να χάνεις ώωωωρες ατελείωτες ψάχνοντας το ΠΑΝΤΟΥ, όταν αυτό, σου κρύβεται!
* Έτσι και εγώ είχα ξεχάσει να διαβάσω την υποσημείωση με ψηλά γράμματα, κάτω-κάτω στους όρους του παιχνιδιού, που λέει: «Ψάξε- ψάξε, όσο και αν προσπαθείς, εμένα σύντομα δεν θα με βρεις»

ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ ΣΕ Ε-Μ-Ε-Ν-Α!

Μου είναι δύσκολο να προσπαθώ να διαβάσω όταν το μυαλό μου πετάει σε εσένα!
Εντάξει, αφορμή ψάχνω, άσε με να μπω λίγο στο ρόλο!

Και μου είναι δύσκολο να θέλω να σου φωνάξω για κάποιο λόγο- παράλογο, αλλά να ξέρω ότι για ένα διάστημα θα μιλάω εγώ στον τοίχο μου και ο τοίχος σε κανέναν !

Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν θα βασανίζονται τα αυτιά μου, για το προσεχές διάστημα, από τον ακατάπαυστο ήχο του σταθερού και του κινητού που χτυπούσε κάθε 5 λεπτά και πάντα ζητούσαν εσένα, σιχαμερή ΜΟΥΧΡΙΤΣΑ!

Ακόμα πιο δύσκολο όμως, είναι να αντισταθώ στα πράγματα που κρύβεις εσύ στην ντουλάπα σου και τώρα ήρθε η ώρα να τα δοκιμάσω ΟΛΑ ξανά και ξανά μέχρι να καταλήξω σε πιο μπλουζάκι ταιριάζει με την διάθεση μου! Έτσι είναι αυτά! Ας μην με άφηνες μόνη, με μια ντουλάπα γεμάτη «απροστάτευτα» ρούχα!

Και επιτέλους, βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία να μην δοκιμάζω τις αποτυχημένες προσπάθειες από την «κουζίνα της μαμάς» , λέγοντας εύκολα, πως μου έχει κλείσει το στομάχι από τον καημό που με άφησες μόνη σαν το λεμόνι!

Αλλά, από την άλλη, μπορώ να πνίγω τον καημό μου σε σοκολατόπιτες γεμάτες θερμίδες και κρέπες παραφουσκωμένες με μπισκότα, με την δικαιολογία ότι προσπαθώ να αποποιηθώ της κατάστασης «άαααλα- έμεινα πάλι μπουκάλα»! ! ! !

Σίγουρα αυτό που νιώθω για εσένα δεν είναι μόνο απλή σκέτη ή με «μια κοφτή κουταλιά ζάχαρη» ΑΓΑΠΗ!

Είναι ΕΡΩΤΑΣ, ΜΟΥΡΛΑ, ΤΡΕΛΑ, ΑΔΥΝΑΜΙΑ και πολλές ΠΡΕΖΕΣ από ΝΕΥΡΑ που ΔΕΝ μπορώ να σε κάνω ότι θέλω!!! Να σε δέσω χειροπόδαρα, να σε μεταμορφώσω σε λιλιπούτιο ρεβίθι και να σε βάλω στην τσέπη μου για να σε προσέχω και να σε έχω ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ μαζί μου, για να μη μου πάθεις τίποτα!!!

Και είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω...και γι’ αυτό...για πάρτη σου, γουστάρω τώρα βραδιάτικο να το φωνάξω σε όλον τον κόσμο, και σε όποιον αρέσει!!!!
ΈΤΣΙ είναι, σε όποιον αρέσουμε , για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε monsieur’s και matmazels!

ΣΑΓΑΠΩ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΜΟΥ ΜΑΝΑΡΙ! 

Όλα για έναν λόγο

Γιατί να πρέπει να περιμένω το επόμενο μετρό, όταν έχω ήδη αργήσει;

Γιατί να ξεχάσω το κασκόλ μου σπίτι και να χρειαστεί να ξαναγυρίσω;

Γιατί να μην έχω τα κότσια να παρατήσω αυτά που πρέπει να κάνω , γι αυτά που ονειρεύομαι να μπορούσα να κάνω;

Γιατί ενώ ξέρω πως πίσω μου είναι μόνο η σκιά μου, να τρέχω γρήγορα..και πιο γρήγορα.. ακόμα πιο γρήγορα για να της ξεφύγω;

Γιατί να στριμώχνομαι ανάμεσα σε μια ντουζίνα άπλυτους βρωμιάρηδες , το καλοκαίρι στο λεωφορείο ,για να έρθω να σε βρω;

Γιατί σφίγγω τα δόντια μου να μην κλάψω όταν μια φωνή ουρλιάζει στα αυτιά μου και ο φυλακισμένος που κρύβεται μέσα μου βαράει με μίσος τα σίδερα του μυαλού μου προσπαθώντας να αποδράσει;

Γιατί επιμένω να φοράω συνέχεια το ίδιο ρούχο όταν έχω άλλα ολοκαίνουργια που περιμένουν να λερωθούν από ένα gin-cola, ένα τρελό βράδυ , με τους φίλους μου, για ποτό;

Γιατί να θυμάμαι τους τρόπους μου, όταν πρέπει να σε φωνάξω «μαλάκα» μήπως καταλάβεις πόσο μαλάκας είσαι;

….

Γιατί να μην έχω αυτά που θέλω και ξέρω ότι μπορώ να έχω;

...Ρώτησε ο παλιάτσος καθώς ξέβαφε τη μούρη του από τις μπογιές..

Άφησε τη σκιά του να τον περιμένει λίγα μέτρα πιο πίσω, πέταξε το ψεύτικο χαμόγελο, άφησε τις «βρύσες» από τα κουρασμένα μάτια του, ανοιχτές, πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε δυνατά, βάζοντας όλη του τη δύναμη.. Τόσο δυνατά που τον άκουσε ο «μαλάκας» και γέλασε μαζί του…

ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ…

ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ !