Cigarette talk

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί..

Και ένα τσιγάρο.. 

Αγαπημένες σου συνήθειες. Όμως και τα δυο όσο και αν σου αρέσουν και τα απολαμβάνεις, κάποια στιγμή τελειώνουν. 

Και τελειώνουν ακόμα πιο γρήγορα όταν ένας από την παρέα δοκιμάσει από το ποτό σου.. Όταν ένας φίλος, σου κάνει τράκα μια τζούρα από το τελευταίο τσιγάρο που είχες στο πακέτο σου για απόψε το βράδυ.

Έτσι τελειώνει και η ζωή. Εύκολα. Γρήγορα. Σαν ένα ποτήρι από το αγαπημένο σου κρασί που δεν χορταίνεις να πίνεις. Σαν το τσιγάρο που καίγεται πριν προλάβεις να τραβήξεις μια τζούρα παραπάνω για να ζαλιστείς και να μη σκέφτεσαι.. 

Αξίζει να μοιράζεσαι το δικό σου τσιγάρο? 

 Μόνο αν αγαπάς και μισείς εξίσου τον άλλο και θες το καλό και το κακό του, μαζί. 

 Μόνο όταν ο άλλος είναι διατεθειμένος να σου «χαρίσει 2 λεπτά ζωής παραπάνω για να τα στερηθεί αυτός» και να απολαύσετε μαζί το ίδιο τσιγάρο που δεν ξεχωρίζει πρόσωπα. Θέλει απλά να «σκοτώσει», και σκοτώνει και τους δύο.

Αξίζει να μοιράζεσαι το κρασί σου?

Μόνο αν αξίζει τόσο ο άλλος ώστε να του χαρίσεις μια γουλιά από κάτι που σου χαρίζει απόλαυση. Μόνο όταν η δική σου στέρηση είναι και δική σου χαρά για ικανοποίηση του άλλου. Αυτό να δεις, πως λέγεται? Αμοιβαιότητα? Μπα.. Μεγαλοψυχία? Τσου..  Απλό klein mein? Μπορεί.. Ίσως και να είναι .. Ίσως πάλι, να είναι κάτι παραπάνω. 

Και η ζωή???

Αξίζει να μοιράζεσαι τη ζωή σου?

Μόνο αν τη μοιράζεσαι με τα κατάλληλα άτομα. Μόνο αν αγαπάς και σε αγαπάνε, ανιδιοτελώς. Μόνο αν δίνεις και σου επιστρέφουν τα διπλάσια , άδολα.  

Μόνο αν σέβεσαι και ξέρουν να σε σέβονται. Μόνο αν εκτιμάς και μπορούν να εκτιμήσουν τη διαφορετικότητα σου. Μόνο αν κάποιος είναι ικανός να διακρίνει πίσω από τα γυαλιά που φοράς, τα μάτια σου. Αν αυτός ο κάποιος ξέρει να διακρίνει τη χαρά σου από τη λύπη  , 

το πάθος από την απλή επιθυμία.. 

Μόνο αν κάποιος μπορεί να σε «κρατήσει από το χέρι για να περπατήσετε ο ένας δίπλα στον άλλον.» 

ΌΧΙ να περπατάει μπροστά σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «ηγέτες».

ΌΧΙ να περπατάει πίσω σου. Στη ζωή σου δεν χρειάζεσαι «οπαδούς και ακόλουθους».

Αξίζει να μοιράζεσαι τις στιγμές της ζωής σου με αυτόν που μπορεί να είναι «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ» δίπλα σου. Με αυτόν που «θα σε προλάβει πριν πέσεις», με αυτόν που «θα σε βοηθήσει να ανέβεις πιο ψηλά από αυτόν» , με αυτόν που θα είναι ικανός να θυσιάσει ένα μικρό κομμάτι του για ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. 

Κάποιες φορές μοιραζόμαστε τα πάθη και τις «κακές συνήθειες» μας με κάποιους απλούς «τρακαδόρους». Από αυτούς που γυρνάνε από παρέα σε παρέα, από σχέση σε σχέση ψάχνοντας που θα βολευτούν καλύτερα. Και μόλις βολευτούν δεν λένε με τίποτα να ξεκουνήσουν. «Πίνουν από το ένα και μοναδικό ποτήρι κρασί που παρήγγειλες , καπνίζουν από το τελευταίο σου τσιγάρο…» και σου στερούν μικρές απολαύσεις. Ακόμα και αυτό τον αργό και «γλυκά βασανιστικό θάνατο» ενός τσιγάρου που θες να κρατήσεις μόνο για την πάρτη σου. 

Και δεν είναι μόνο εκεί που, ξετσίπωτα καλοπερνάνε εις βάρος σου. 

Μετά προχωράνε και «ριζώνουν» όλο και πιο πολύ στη ζωή σου. Σε κάνουν να νιώσεις οικεία μαζί τους και αφού σε έχουν σφιχτοδεμένο πάνω τους , σε κάνουν ότι θέλουν. 

Μήπως να μη αφήνω κανένα να δοκιμάζει από το κρασί μου λέγοντας του ως πρόφαση πως έχω «έρπη μεταλλαγμένο, που αν κολλήσει κάποιος θα γίνει κροκόδειλος με πόδια καμηλοπάρδαλης και ουρά ποντικιού?»

Μήπως η ατάκα «άντε σπάσε ρε μαλ*κα» είναι κατάλληλη για τους τρακαδώρους του τσιγάρου που ήδη βλέπουν ότι καπνίζω? 

…

Μήπως να αρχίσω να ασφαλίζω ένα-ένα τα καστράκια της ζωής μου και να «απαγχονίζω» όποιον τυχαίνει να περνάει ξυστά από τον ιδιωτικό μου χώρο, ακόμα και αν θέλει να μαζέψει απλές και ταπεινές μαργαρίτες ή  χαμέμηλα??? 

Δεν μου ακούγεται κακή ιδέα… Εκτός και αν κάποτε πάψω να περιτριγυρίζομαι από «ηγέτες ή οπαδούς» και βρω ένα «συνοδοιπόρο» στο ταξίδι μου…..! ! ! 

Δόση αστερόσκονης

Μία δόση, ένα βράδυ στο Λυκαβηττό , ένα πολύ ζεστό βράδυ στην καρδιά του καλοκαιριού.
Η Αθήνα κάτω από τα βράχια μοιάζει να βράζει, όμως εκεί πάνω ξέχασα για λίγο το βάσανο του καύσωνα. Ήταν η στιγμή που χάζευα πότε τα μικροσκοπικά φωτάκια από κτίρια και δρόμους που τρεμόπαιζαν , πότε τα αστέρια που έτυχε να κάνουν την εμφάνιση τους σε έναν παράξενα «καθαρό» ουρανό.
Φωνές από ζευγάρια, παρέες, τουρίστες που ξέμειναν ως αργά εκεί φτάνουν στα αυτιά μου και σκέφτομαι πως ζω την απόλυτη πολύ-πολιτισμικότητα  της Ελλάδας του 2012. Μια πολυεθνική εταιρία είμαστε. Με περιορισμένες ευθύνες.. ( Ο, Κόσμε.. Μας λυπάμαι..)

Αριστερά μου ένα ζευγάρι κάνει μαύρο και συζητάνε για αρκετή ώρα ο καθένας για τη ζωή του. Σε κάποια φάση ακούω την κοπέλα να δηλώνει στο αγόρι, « είμαι ερωτευμένη μαζί σου αλλά μη φας φρίκη με αυτό, δεν θα σου γίνω βάρος….» Μετά από λίγο , τελειώνουν το τσιγάρο τους, την αφήνει να σηκωθεί πρώτη, αυτή προχωράει μπροστά και φεύγουν.

Δεξιά μου, πιο μακριά, μια αντροπαρέα από κάφρους που κάνουν τηλεφωνικές φάρσες και αποκαλούν ανελέητα ο ένας τον άλλο «μαλάκα» με εκνευρίζουν απίστευτα. Σε λίγη ώρα προστίθεται στην παρέα τους και ένα ζευγάρι. Το αγόρι σέρνει κυριολεκτικά μια μεθυσμένη κοπέλα που καλά- καλά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. ΤΙ κάφρος.  Όμοιος τω ομοίω , δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι..

Αρκετά μέτρα πιο κάτω, ακούγονται οι γνωστοί αγγλο-αμερικάνοι τουρίστες που φωνάζουν επιδεικτικά μιλώντας αγγλικά , τρώγοντας (μάλλον κανένα σουβλάκι , όπως τους έκοψα) και πίνοντας μπύρες. Κάποιοι άλλοι γάλλοι παραδίπλα μου , σχολιάζουν τα μνημεία. ( Αν είναι δυνατόν, στις 4 το πρωί να ασχολείται ακόμα κάποιος με την κουλτούρα και τον πολιτισμό!)

Μια τετράδα αθίγγανων τραγουδάνε με ένα μπουζούκι της κακιάς ώρας. Ο τραγουδιάρης αρχηγός τους νομίζει πως κάνει το όνειρο του , να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, πραγματικότητα.

Και εγώ, παρατηρώ γύρω μου και είμαι μόνο εκείνη τη στιγμή χαρούμενη. Γιατί σε έχω εκεί να βασανίζεις το μυαλό μου….
«Φεύγεις. Σκάω απότομα πάλι στο έδαφος, σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης γύρω μου όπως πέφτω από ψηλά…»

Θέλω τη δόση μου ξανά. Η Αθήνα συνεχίζει να βράζει και η ζέστη  με κάνει να «λιώνω» στον καναπέ μου αγκαλιά με το air-condition χωρίς να θέλω να κάνω το οτιδήποτε.

Θέλω τη δόση μου, σου λέω. Σε φωνάζω. Αργείς όπως πάντα και θυμώνω τόσο που χάνω λεπτά από κοντά σου. Έρχεσαι όμως επιτέλους.
Πολλές ώρες περνάνε, αλλά μοιάζουν να έχουν μπει στον συμπιεστή και φαίνονται τόσο λίγες.
Είναι η στιγμή που  χαζεύω. Τότε που έρχεσαι πάλι. Η αστερόσκονη πέφτει πάνω μου και δεν βλέπω τίποτα άλλο, δεν θέλω τίποτα άλλο – περιμένω να ακούσω κάτι καλό από σένα. Περιμένω… Περιμένω… Δεν ακούω τίποτα. Και πάλι πέφτω. Αυτή τη φορά το σύννεφο της σκόνης που σηκώνεται από την «σαβούρα» που τρώω και πέφτω, είναι πιο μεγάλο από πριν.

Και έρχεται η στιγμή που περπατάω ανάμεσα στον κόσμο. Γύρω μου υπάρχουν πολλά φώτα. Όλοι βλέπουν. Όλοι παρατηρούν. Μπορούν να δουν πως είμαι χαρούμενη σίγουρα.
Σε «κρατάω σφιχτά κοντά μου» μη μου φύγεις πάλι. Έχει και ζέστη, μπορεί αυτή να με βοηθήσει να κολλήσεις πάνω μου. Μάταια. Ύστερα από λίγο , το κλασσικό , η δόση τελειώνει και εγώ έχω σημάδια στέρησης.

…. Παίρνω συχνά τη δόση μου. Είναι αυτή η διάφανη αστερόσκονη που ψεκάζει η μορφή σου πάνω από το κεφάλι μου και με κάνει να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα παρά μόνο εσένα. Τρελαίνομαι. Θέλω να τρέξω , να ξεφύγω, αλλά.. άδικα. Το μόνο που καταφέρνω κάθε φορά είναι να χαίρομαι για λίγο, αφού πάρω τη δόση μου, το ναρκωτικό μου. Είναι οι απειροελάχιστες στιγμές που τίποτα δεν με στεναχωρεί. Και μετά, πάντα τα γνωστά συμπτώματα στέρησης. Κρύος ιδρώτας, αγωνία, πανικός, φόβος, άσχημες σκέψεις, απελπισία, απόγνωση, άγχος, μήπως με «εγκαταλείψεις». Μήπως με «πουλήσεις». Μη με «πονέσεις» όπως αγκιστρώνεσαι στα κύτταρα του μυαλού μου.

(…)

Αυτό γίνεται συνέχεια. Πότε κρύο πότε ζέστη. Πότε χαρά πότε αγωνία και αβεβαιότητα,
Αυτό συμβαίνει σε όλους σε αυτή τη ζωή?
Ή είναι ένα είδος τιμωρίας που έρχεται επειδή εσύ το επιλέγεις και παίζει μαζί σου σαδομαζοχιστικά παιχνίδια?
Σκωτσέζικο ντούζ.. Ηλεκτρισμός στα «αδρανή» κύτταρα μου.

Ένας φαύλος κύκλος. Μια ρουλέτα που δεν ξέρω αν θα σταματήσει στο νούμερο που πόνταρα. Ένας γκρουπιέρης που ξέρει πως θα χάσω αλλά με προτρέπει να δεχτώ το στοίχημα. Και εγώ δέχομαι. Δεν με νοιάζει που χάνω. «Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία.»
Τόσο ύπουλη φράση. Δίνεις έμφαση στην ελπίδα και αγνοείς τον θάνατο της.
Ξύπνα ηλίθιε, η ελπίδα πεθαίνει στο τέλος.
Εγώ περιμένω το επικήδειο της αλλά ακόμα παίζω ρουλέτα και προκαλώ την τύχη μου.

Θέλω πάλι τη δόση μου.

Λίγη αστερόσκονη για να νιώσω στιγμιαία πως είμαι «ο Βασιλιάς της Ζούγκλας».
και μετά «να πέσω πάλι στο έδαφος, προκαλώντας το συνηθισμένο πλέον σύννεφο από χώμα, που καθώς σηκώνεται μου προκαλεί βήχα και αηδία.»

Θέλω τη δόση μου… ΕΛΑ..

Real "supermarket" life-stories

Λίστα για το σούπερ μάρκετ

-Γάλα (μακράς διαρκείας γιατί πλέον μεγάλωσα και δεν πίνω συχνά για να μεγαλώσω και να ψηλώσω. Πέρασαν οι καιροί που έπινα γάλα γιατί «μεγαλώνει γερά παιδιά» )
-Δημητριακά (γιατί δεν μου αρέσει να πίνω το γάλα σκέτο.. Μου αφήνει ένα άσπρο μουστάκι στο πάνω χείλος και προτιμώ αυτό σα δικαιολογία για να βουτάω μέσα μπισκότα και άλλα σοκολατένια δημητριακά!!!)
-Ντομάτες , αγγούρια , πιπεριές ( τώρα που είναι καλοκαίρι βαριέμαι απίστευτα να μαγειρέψω. Όχι ότι το χειμώνα δηλαδή γίνομαι  master sef στην κουζίνα μου… )
-Σαμπουάν μαλλιών ( από αυτό που υπόσχεται ότι εξαφανίζει την ψαλίδα και σου κάνει μαγικά στα μαλλιά για μια λαμπερή και μεταξένια χέτη! )
  * Αυτό θα πει σωστό μάρκετινγκ! Σε κάνει να πιστεύεις στις υπερδυνάμεις ενός σαμπουάν και επιτέλους, νομίζεις ότι γίνονται και «θαύματα» εν έτη 2012.
-Ψωμί του τοστ
-Τυρί για τοστ ( με χαμηλά λιπαρά γιατί 360 μέρες το χρόνο είμαι σε «δίαιτα». Όχι ότι κάνω δίαιτα, αλλά μ’αρέσει να το λέω, γιατί πες-πες κάποια στιγμή θα το πιστέψω και όταν θα μου είναι απαραίτητη θα είμαι ψυχολογικά έτοιμη για να την κάνω!)
-Φρούτα (πολλά φρούτα. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς λένε πως τα φρούτα κάνουν καλό. Έχουν βιταμίνες Α, Β, C, D… γενικά απ’ότι άκουγα από μικρή, μέσα στα φρούτα μπορείς να συναντήσεις όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.. )
…….
**Να μην ξεχάσω: τσίχλες

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ- τα γυαλιά ηλίου μου.
*Δεν είναι μακριά το σουπερ μάρκετ από το σπίτι μου. Δίπλα είναι.
Και δεν έχει ήλιο μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά..

ΒΑΡΕΘΗΚΑ να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια.
Βαρέθηκα να κοιτάω γυμνές ψυχές ανθρώπων που καθρεφτίζονται στα μάτια τους και να
αντικρίζω την κακία , την θλίψη , την ανάγκη τους για εκδίκηση , τη ζήλια, το φθόνο και τον πόνο.
Βαρέθηκα να ανταλλάσσω τη χαρά ή τα άλλα συναισθήματα μου με όλα αυτά τα παραπάνω. Είναι άδικη αυτή η ανταλλαγή εσωτερικών κόσμων.
Βαρέθηκα να χαμογελάω σε όσους μου δείχνουν τα δόντια τους σα λυσσασμένα σκυλιά που μυρίζουν ωμό κρέας.
…

Βαρέθηκα να με διαπερνάει ο ανεξήγητος φθόνος μερικών που δεν έμαθαν να αρκούνται στα δικά τους και θέλουν και τα πράγματα των διπλανών.
 Παλιά άφηνα το καρότσι μου σε μια γωνία και γύρναγα μέσα στο σούπερ μάρκετ να μαζέψω τα ψώνια μου. Όταν γύρναγα όμως, διαπίστωνα πως πάντα κάτι έλειπε. Μα η σακούλα με τα φρούτα, μα τα γιαουρτάκια μου με κομματάκια φράουλας, μα ο καφές μου (που είχε τύχει μια φορά να ήταν η τελευταία συσκευασία με γεύση φουντούκι και την είχα προλάβει καταχαρούμενη !! )
Από τότε, σέρνω μαζί μου το καροτσάκι μου και αγχώνομαι μήπως κάποιος μου πήρε τίποτα από τα ψώνια μου ενώ εγώ έβαζα «ανέμελη» λίγες ελιές για ζύγισμα. Όχι πως μου είναι κόπος να περάσω και να ξαναπάρω το ίδιο πράγμα από το ράφι, αλλά γιατί ρε φίλε/η να μου πάρεις αυτό που διάλεξα? Σου πέφτει δύσκολο να πας μέχρι το συγκεκριμένο διάδρομο? Εμένα δεν με σκέφτεσαι γαμώτο που θα γυρίσω σπίτι μου ικανοποιημένη ότι ψώνισα όλα όσα έπρεπε και μετά θα ακούσω την πολλοστή κατσάδα της μάνας μου ότι πάλι ψώνισα τα μισά???...

Θέλω να φοράω τα γυαλιά του ηλίου μου πλέον παντού.
Γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΖΩ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ.
ΔΕΝ έχει νόημα να γυρίσω να σου πω πως είσαι ανέντιμος που «κλέβεις κάτι δικό μου», που πας να με κοροϊδέψεις, που παίρνεις ικανοποίηση για τις πισώπλατες λαμογιές σου .

Δεν θέλω άτομα σαν εσάς να με κοιτάτε με θράσος στα μάτια και να βλέπετε τον κόσμο μου και τις σκέψεις μου. Γιατί μπορεί να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους , να ξεπεράσω τα όρια μου και να σας πω όσα δεν αντέχετε να ακούσετε. Όσα ξέρετε αλλά κάνετε πως αγνοείτε.

Μέσα στο σούπερ μάρκετ συναντάς άγνωστους, περαστικούς, γνωστούς, φίλους.
Είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Μόνο που έξω από το σουπερ μάρκετ, δεν παραφυλάνε να σου κλέψουν καφέ, ζαμπονάκια και παξιμάδια από το καλάθι. Έξω, το παιχνίδι είναι "λίγο" πιο σκληρό. Σε κυνηγάνε να σου κλέψουν το χαμόγελο, την θετική αύρα, την ανεμελιά, την αισιοδοξία.. Καλά, βέβαια σε κυνηγάνε για να σου κλέψουν τα χρήματα, την τσάντα, το αμάξι κλπ κλπ.. Χάρισμα σας τα υλικά αγαθά. Αν αυτά σας κάνουν ευτυχισμένους σας τα χαρίζω να ευτυχίσετε κουφάλες. Εγώ θέλω υγεία και ψυχική ηρεμία. Και κυρίως, θέλω ανθρώπους δίπλα μου που να αξίζουν να τους χαρίσω το χαμόγελο και τον χρόνο μου!!!


«Πάρτε τα όλα από το καλάθι μου κλεφτοκοτάδες.
Και μαζί με τα ζαμπόνια και τα σαμπουάν, τα κρέατα και τα μαναβικά, έχω παραπετάξει και κάτι φιλούρες στις ξυνισμένες σας μουτσούνες που βρωμάνε από χιλιόμετρα κακία και φθόνο»

«Μόνο τον κόσμο μου δεν σας χαρίζω παλιομαλ*κες!!!!»

"Οι αναμνήσεις φυλάσσονται....!"

Καλοκαιράκι πλέον για τα καλά! ... Έχεις κάνει τις απαραίτητες κινήσεις?! Ποιές είναι αυτές ε??! Θα σου πω το πιο σημαντικό..η επιλογή του ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΗ στη βάρκα για το άγνωστο! Όπως όλοι, έτσι και εσύ έχεις το εξής δίλλημα ...Παρέα, σχέση ή και τα 2? Με ποιόν θα ταξιδέψω φέτος? Ο σοφός και αντικειμενικός κριτής ίσως έλεγε ότι ασφαλώς πρώτα αποφασίζεις μαζί με τον άνθρωπο σου... Είναι διατεθειμένος να σε ταξιδέψει?? ΌΧΙ, δεν πρόκειται να κυλιστείτε στην άμμο φιλώντας ο ένας τον άλλο με πάθος, οπώς στις αμερικανίες που βλέπουμε ή στον εκάστοτε.. κουλτουριάρη γαλλικό κινηματογράφο, αλλά ούτε και να σχηματίσετε με καλάμια απο μπαμπού καρδούλες με αρχικά σας.... Αυτά πέρασαν!! Έτσι σου περνάει απτό μυαλό (για την ακρίβεια, στο πίσω μέρος του μυαλού!) η ιδέα των διακοπών με την παρέα...

Δεκαετία του ’90,ένα άμυαλο μαθητούδι σαν εσένα χάρασε στα θρανία το αρχικό του, το σύμβολο της πρόσθεσης και το αρχικό του άλλου του «μισού»! Το καλοκαίρι αυτό το σκηνικό μεταφερόταν στην «ερημική» σας παραλία. Αλήθεια, αυτό το αρχικό πόσες φορές άλλαζε κατα τη διάρκεια της εφηβείας?! ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση η απάντηση να ‘ναι διαφορετική.. «ΠΟΛΛΕΣ!!» Αυτός, ίσως, είναι και ο λόγος που χρόνο με το χρόνο ο πόθος σου για τις πρώτες διακοπές με τους φίλους γίνεται ολοένα και πιο έντονος. Οι πρώτες διακοπές με φίλους μένουν χαραγμένες, μέσα σ’αυτό το κατασκεύασμα που πολλές φορές κατα τη διάρκεια της ημέρας υπολειτουργεί  αλλά τις κρίσιμες στιγμές είναι πάντα εκεί! Ο εγκέφαλος, λοιπόν, κάνει print screen, των εικόνων  που βίωσες, και αποθήκευση στο πρόχειρο .Για ποιο λόγο η αποθήκευση γίνεται πάντα στον σκληρό δίσκο και όχι σε memory stick ή σ΄ ένα εξωτερικό σκληρό?!

Η αιτιολόγηση είναι η πλέον απλή! Όπως κι αν πέρασες σε αυτές τις διακοπές, ήταν οι πρώτες σου και θες να τις έχεις άμεσα διαθέσιμες,  να τις διηγείσαι μέχρι ο σκληρός σου να καεί...κοινώς μέχρι αυτές να θαφτούν εν τόπο χλωερό! Γίναμε μακάβριοι αλλά το προσπερνάμε...όπως τις διακοπές με το έτερον ήμισυ!

Κακά τα ψέματα, είσαι και εσύ  μία απ’ αυτές που στο τσαντάκι σου έχεις το usb, το οποίο όλως τυχαίως περιέχει τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια από τις παραλίες και το ξενοδοχείο που σε πήγε ο καλός σου... Να σε ρωτήσω κάτι? Αν θες απαντάς! Αυτό το περιεχόμενο που υποτίθεται περιέχει τις πιο σημαντικές στιγμές στην ζωή σου γιατί δεν είναι αποθηκευμένο στον «σκληρό» σου αλλά κάπου παραπεταμένο μες τη τσάντα σου? Ο κίνδυνος να χαθεί ή να ξεχαστεί κάπου είναι ορατός... Μήπως, όμως αυτό που σου λέω το γνωρίζεις ήδη? Μήπως εσκεμμένα  βρίσκεται σε flashaki και όχι στον υπολογιστή σου?

Δεν θέλω να σε κουράσω...θέλω πολύ απλά να σου δώσω να καταλάβεις οτι οι φίλοι σου είναι χαραγμένοι σε όλο σου το είναι....Οι προστριβές σας δεν θα σας χωρίσουν ποτέ! Η μόνη αρνητική λέξη που υπάρχει στο λεξιλόγιο σας είναι «αποστασιοποίηση» και αυτή είναι πάντα προσωρινή ενώ οι σχέσεις είναι σαν το usb…αλλάζουν, φθείρονται και χαλάνε! Αυτός είναι και ο λόγος που αποθηκεύονται εκεί! Στον «σκληρό» μας υπάρχουν μόνο αρχεία, τα οποία ανα τακτα χρονικά διαστήματα πάνε στον κάδο ανακύκλωσης ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΗ και αυτό γιατί το stickακι μας τα έφερε ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΑ στον υπολογιστή μας.Κατά τύχη αυτά είναι από διακοπές με τη σχέση μας μα ποτε με τους φίλους μας.Ξέρεις γιατί?! Εσύ η ίδια έχεις φροντίσει τις αναμνήσεις με τους φίλους σου να τις φυλάξεις παντού.. στο μυαλό, στην καρδιά, στο pc,στο usb, στον εξωτερικό σκληρό  σου... ακόμα και τυπωμένες σε χαρτί ακριβό,σαν αυτό της φωτογραφίας!

ΜΗΝ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΨΕΜΑΤΑ...η καρδια σου έχει αποφασίσει «’ο,τι εχει να κάνει με σχέση να φυλάσσεται πολύ πρόχειρα»... Σε αυτή την εντολή υπακούει ο «σκληρός» σου και αμέσως κάνει cut and copy στο πρώτο στικάκι που θα βρεθεί μπροστά σου!

Άνοιξε το pc σου.. σε προκαλώ! Πήγαινε στα αρχεία σου και δες... έχεις όλες τις φωτογραφίες με τους φίλους σου ακόμα και μ’αυτους που στην προκειμένη φάση έχετε χαθεί!

Συμβαίνει το ίδιο και με τις σχέσεις που είχες μέχρι και σήμερα???????????

*by the voice of ... Billouk! 

Outro

«Ξέρω πως τα λόγια, βιάζουν τη σιωπή..»
«Μια τρύπα μες στα σύννεφα, μια τρύπα στο κορμί..»

Και κάπως έτσι , εγώ πλέον προτιμώ τη σιωπή!
Αποφάσισα να αφήσω τα μολύβια μου στην άκρη, να κρύψω την κασετίνα μου στο συρτάρι, να σκίσω και κάτι μουτζουρωμένες σελίδες που είχα μπροστά μου και να πετάξω τον χαρτοπόλεμο..

Προσπαθούσα από καιρό να ζωγραφίσω ένα καράβι, πειρατικό. Φαντάσου, είχε για κουρσάρο μια καφέ μαϊμού και  βάζαμε μαζί πλώρη για θάλασσες ονείρων.
Κάτι οι πολλές φουρτούνες όμως, κάτι το στομάχι μου που γυρνοβολιέται εύκολα άμα η σκούνα πολύ-κουνάει , δεν άντεξα στην χιλιοστή θαλασσοταραχή και είπα στον καπετάνιο να σταματήσει να κατέβω. Με κατέβασε ο καπετάν Σούλης από το ψαροκάικο του μεσοπέλαγα και μου έδωσε ένα σωσίβιο να επιπλέω, με την ευχή να με ξεράσει η θάλασσα σε κάποια στεριά. Εκεί που όλα είναι πιο ήρεμα, που τα πόδια σου πατάνε και τα δύο στη γη και χώνονται αργά-αργά στην παχιά την άμμο.

Μόνο που εγώ, καπετάνιε, ήθελα καταρχάς τα μπρατσάκια μου , αυτά με τον Φούσκα, το ψαράκι από τη γνωστή ταινία κινουμένων , ντε , καταλαβαίνεις?! Χωρίς μπρατσάκια Φούσκα, το να επιπλεύσω στην βαθιά άγρια θάλασσα μου ήταν τόσο μα τόσο ακατόρθωτο.
Και τότε σου ζήτησα να με ξανανεβάσεις στη σκούνα σου, αλλά εσύ σαν μόρτης των ωκεανών, είχες βάλει άλλους επιβάτες στη θέση μου. «Θέση κατειλημμένη μανδάμ» , μου σφύριξες και μου  έκλεισες πονηρά το μάτι. «Άμα θέλετε, σας παραχώνουμε μαζί με τις αποσκευές.»

Δύο επιλογές. --> Η μία, να συνέχιζα το ταξίδι στη βαρκούλα που ΕΓΩ με τα χέρια μου είχα ζωγραφίσει , αλλά ΕΣΥ  πιλόταρες πλέον και η μόνη θέση on board , μετά την «επιστροφή του ασώτου επιβάτη» ήταν μαζί με τις λοιπές αποσκευές… *Και ξέρεις καλά, οι αποσκευές παραχώνονται στα «μπουντρούμια» του καραβιού. Μαζί με κάθε λογής αντικείμενο που δεν έχει ψυχή και αισθήματα για να σου παραπονεθεί ότι το παραστρίμωξες..
 -->  Η άλλη ήταν να έμενα στη μαύρη θάλασσα, να κολυμπάω και να παλεύω με τα λυσσασμένα κύματα που ήθελαν να με καταπιούν. *Και όχι τίποτα άλλο, αλλά στην δεύτερη επιλογή με άφησες Καπετάν Σούλη, μόνη με ένα σωσίβιο που μου ήταν τεράστιο και έπρεπε να σφίγγω συνέχεια από φόβο μη μου γλιστρήσει και γίνω γεύμα για τους καρχαρίες αντί να τρώω καπνιστό σολομό κάτω από ένα κιόσκι στην Χαβάη.

Αρχικά, είπα να δοκιμάσω μήπως χωράω στο πάλε ποτέ, δικό μου καράβι και έτσι αναγκάστηκα να στριμωχθώ με τις «κατσίκες και τις μουλάρες» που μετέφεραν κάποιοι βλαχοταξιδιώτες. Κάτι η δυσοσμία των «ΖΩΩΝ» που είχα δίπλα μου κάτι η δική σου άρνηση να με μεταφέρεις κάπου πιο «ευάερα, ευήλια και απάνεμα» στην «σκούνα» σου, είδα και απόειδα και πήδηξα τελικά, Καπετάν Σούληηηη..

Μη στα πολυλογώ, κατέληξα να πνίγομαι ακόμα με κάτι μεγάλα κύματα που «σκάνε» ώρες ώρες. Και ακόμα στεριά δεν έχω πιάσει.
Γι αυτό είπα να σκίσω τη ζωγραφιά μου, να εξαφανίσω τα μολύβια και τις κάθε είδους μπογιές μου και να πείσω τον εαυτό μου πως οι ανακατωσούρες στο στομάχι δεν είναι από τα πολλά μποφόρ και τα μελτέμια αλλά από το πολύ φαί και τις βραδινές επιδρομές στο ψυγείο μου.

Από αύριο το πρωί  όμως, απαγορεύονται οι ζωγραφιές , μη σου πω και οι μπουτζούρες σε πρόχειρα χαρτιά!!
Θα κάνω  voodoo στη μαϊμού που πήγε να μου κουρσέψει τα όνειρα.. Έμαθα ότι στην πιάτσα είναι γνωστή ως maimou-Dision, φοράει πορτοκαλί μπλουζάκι και σε «ρίχνει» λόγω «γλυκού» παρουσιαστικού!
Όσο για τον Καπετάν Σούλη, θα κρατήσω σιωπή Ιχθύος για την άκαρδη στάση του που με παρέχωσε κάποτε στην μπαγκαζιέρα μαζί με άλλα ασήμαντα αντικείμενα και  φρόντισε να κρατήσει «σουπιές, ξιφίες και χταπόδια» ως συνοδοιπόρους στο ταξίδι του!

Θα χαθώ από το χάρτη σας λοιπόν, σιωπηλά, γιατί τα λόγια μου πλέον πνίγονται χωρίς μπρατσάκια και σωσίβια, στη μανιασμένη θάλασσα σας…

«κοιτάζω στον καθρέφτη, το τέλος μου είναι εκεί»..

Υ.Γ.: Δεν μπορώ παρά να στείλω τα τρελά και αγαπησιάρικα φιλιά μου στις γλυκές μουτσούνες του πληρώματος του καραβιού μου, που θα μου λείψουν πραγματικά πολύ ευ όρου ζωής, ομολογουμένως! ……………………

«Θα χαθώ, ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική, εκεί που ο έρωτας θα είναι ΠΑΝΤΑ γιορτή»…
«μια μέρα θα τους δείξω εγώ, μια μέρα φωτεινή, θα τρέξω σα τυφλό πουλί με ΔΙΧΩΣ ΠΟΝΟΥ κραυγή!»
                                     

Smile kid! :)

Είπες ότι θα περπατήσεις. Mα έπεσες. Ρώτησες το παιδί μέσα σου τι θα έπρεπε να κάνεις από «εκεί κάτω»… Να βάλεις τα κλάματα επειδή μάτωσες τα γόνατα σου? Επειδή σκίστηκε το τζίν σου? Επειδή λέρωσες τα χέρια σου?... Ή απλά να πεις «δεν πειράζει», να σηκωθείς, να τινάξεις τα «χώματα» και να συνεχίσεις να περπατάς με ένα αίσθημα καψίματος να βάζει φωτιές στα ευάλωτα σημεία σου?
Όμως ο "αλήτης" που κρύβεις μέσα σου, αυτό το ανάγωγο πλάσμα που τις πιο ακατάλληλες στιγμές ξέσπαγε πάντα τα νεύρα του στους άλλους, μίλαγε άσχημα χωρίς να σε ρωτήσει και κατέρυπτε στερεότυπα και κεκτημένα εν μια νυκτεί , αυτό το αναρχικό παιδί με τη φωνή της συνείδησης σου, αυτή τη στιγμή έχει πεισμώσει και δεν μιλάει. Λες και σε θέλει εκεί κάτω να λασπώνεις περισσότερο τα πεντακάθαρα  ρούχα που η μαμά σου, πλένει πάντα με το ακριβότερο απορρυπαντικό.

Δεν μου αρέσει η βία, δεν μου αρέσει η κακομεταχείριση, δεν αντέχω το ψέμα , ούτε τις σαπουνόφουσκες που σκάνε ξαφνικά όταν τις αγγίξεις απότομα. Δεν μου αρέσει η αναποφασιστικότητα, η αδυναμία, η ασυνειδησία, η υπερβολική εξουσία, η καταπίεση , η τιμωρία.

Αλλά είναι η μόνη φορά που τα νεύρα μου δεν ελέγχονται και αυτό το «κωλόπαιδο» ΔΕΝ θα κάνει ότι θέλει «εκεί κάτω» μέσα στις λάσπες.
Δεν με ακούει, δεν μου μιλάει και δεν λέει να σηκωθεί και να συνεχίσει να περπατάει.
Έτσι και εγώ ΜΙΑ επιλογή έχω πλέον. Το τραβάω ΒΙΑΙΑ από το χέρι, το ΤΑΡΑΚΟΥΝΑΩ, να συνέλθει και να βγάλει τις παρωπίδες του.
Ο θυμός μου για τα τόσα Ψέματα και τα Πείσματα του, δεν περιορίζεται και δεν ξέρω πόσο ΚΑΚΟ μπορώ να του κάνω. Το χτυπάω με δύναμη και του «σκάω» όλες τις Σαπουνόφουσκες που πάλευε να φτιάξει για να με εγκλωβίσει σε κάποια από αυτές, ή και σε όλες μαζί!
ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ να το σηκώσω με το ΖΟΡΙ, να του ΕΠΙΒΛΗΘΩ και να το ΚΑΤΑΠΙΕΣΩ να κάνει αυτό που του λέω. Πλέον, το ΔΙΑΤΑΖΩ να με υπακούσει και το ΤΙΜΩΡΩ βάζοντας το να «μιλάει ακατάπαυστα μέσα μου λέγοντας πως δεν θα ξανακάνει ποτέ δυο φορές το ίδιο λάθος».

ΠΛΕΟΝ, Ε.Γ.Ω αποφασίζω γι’αυτό και ΟΧΙ αυτό για μένα.

Γιατί επιτέλους θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ΜΕΓΑΛΩΣΕ και δεν μπορεί να μου κάνει πείσματα για να υποκύπτω στις ανούσιες και ηλίθιες επιθυμίες του. Του «σκίζω τα βρώμικα ρούχα» και το αφήνω «γυμνό» να σταθεί στα πόδια του.

Του φοράω το πιο όμορφο ΧΑΜΟΓΕΛΟ και το εκβιάζω πως αν δεν κάνει ότι του πω θα το διώξω μια για πάντα από μέσα μου.


* Disarm you with a SMILE and CUT you like you want me to
Cut that little child inside of me and such A PART OF YOU…

**The killer in me is the killer in you
My love, I send this smile over to you..
_____________________________________________________________

                       

Το επόμενο βήμα...

Πάνε..7-8 χρόνια από τότε που έχεις να διαβάσεις μία ιστορία μου, μια από αυτές που έγραφα για να γελάει όλη η παρέα. Η κατάσταση, τώρα, είναι διαφορετική το βλέπεις, δεν σου γράφω για να σε  κάνω να γελάσεις αλλά να σε προβληματίσω... Θα μου πεις, «λίγα σκέφτομαι μόνη μου,εσένα περίμενα!». ΝΑΙ το ξέρω, δεν έχω κολλήσει με τη Ferrari μου όπως τότε, δεν σε γράφω, σε ζω, σ’ακούω, σε κατανοώ απόλυτα... και έχω να σου πω πως ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ! Ασ’το πάρουμε απ την αρχή λοιπόν,για να μη βασανίζουμε άλλο και τον viewer...

Ήμασταν σχολείο, ακόμα, όταν έβγαζα το κινητό μου κρυφά για ν’απαντήσω σε μήνυμα σου, πάντα τη δεύτερη ώρα, γιατί την πρώτη.. ήταν ακόμα πρωί! Απλά σχολιάζαμε, λέγαμε αστεία να περάσει η ώρα μας ευχάριστα...μέχρι εκείνο το κατασκεύασμα που λεγόταν κουδούνι να χτυπήσει... Ήταν τόσο ενοχλητικός ο ήχος του αλλά στ αυτιά μας έφτανε σαν γλυκιά μελωδία του Μιχαλάκη...(εκείνη τη σεζόν με ανέβασες πρώτη φορά στον Λυκαβητό για χάρη του και από τότε περιμένουμε τον Σεπτέμβρη,όχι για τα γενέθλια σου, «οργανωτικό» Παρθενάκι...αλλά για να δηλώσουμε Καλοκαίρι-τέλος-είμαστε ακόμα σκ@τ@..!  Πώς τυχαίνει πάντα??)
Μακρηγορώ, που θα μου έλεγε κάποιος ακούγοντας με να τον ζαλίζω για promotion και δεν μπαίνω στο ζουμί του story.

Ελεύθερα παιδιά και οι δύο, περιμέναμε κάτι καλό, κάτι που θα μας πέρναγε στο επόμενο στάδιο.. της ενηλικίωσης! Μάλλον βιαζόσουν... είχες ένα χρόνο να διαβάζεις τις ιστορίες μου, σε χαρτί τότε και όχι σε blog, χαρτί μπλέ τετραδίου... αξία ανεκτίμητη! Όταν, λοιπόν, το διάβασμα ολοκληρώθηκε, έκανες το πρώτο ταξίδι με τους φίλους σου...οι καλύτερες διακοπές αναμφισβήτητα για πολλούς λόγους.

Ο κύριος με το τόξο... σου πέταξε και σένα το corneto σου, όπως  άκουγες και έβλεπες τόσα χρόνια σε χολυγουντιανές ταινίες... Ερωτεύτηκες σε καλοκαιρινές διακοπές... τι καλύτερο?!! Κάνεις από  μέσα σου μια ευχή και λες...να κρατήσει και μετά τις διακοπές... και ναι! Ο Μεγάλος Θεός σου κάνει τη χάρη...emoticon με καρδούλες και χαμογελάκια σε χαρακτηρίζουν! Σοβαρεύεις άμεσα γιατί καταλαβαίνεις οτι απένατι σου δεν στέκεται ο πέφτουλας του καλοκαιριού αλλά ο «έντεχνος»του χειμώνα,αντιλαμβάνεσαι οτι έχετε κοινά και όπως σχεδόν σε όλες τις σχέσεις κολλάς στο μέλι του πρώτου καιρού.

Η συνέχεια, λαμπρή. Ποια γυναίκα δεν θα θέλε δίπλα της κάποιον με γούστο, κάποιον που να κοιτάει εσένα και όχι τη μπάλα στις 21.45? .. Εντάξει, εδώ, κάνε και μια υποχώρηση, ένας άνδρας που στα δίνει όλα θα μπορούσε να να δει τον αγώνα  στον καναπέ σου την ώρα που εσύ ετοιμάζεις κάτι γ΄ αυτόν,γιατί πριν θυμώσεις θυμήσου...μπάλα είναι κ κρατάει περίπου 2 ώρες. Είσαι ευτυχισμένη, σε αποδέχεται η παρέα του και τούμπαλιν, έχεις δέσει το συρματόσκοινο στη μέση σου και ετοιμάζεσαι να σκαρφαλώσεις στο ροζ συννεφάκι..ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!

Θα πρεπε να γνωρίζεις ότι κανεις δεν σου εγγυήθηκε οτι τα πραγματα θα παραμείνουν έτσι και η τροπή που θα πάρουν δεν είναι πάντα θετική. Οι πρώτες εντάσεις είναι πλέον γεγονός,οι πρώτες ανασφάλειες επίσης...δεν σε φοβίζουν,όμως γιατι γνωρίζεις ότι μια υγιείς σχέση έχει τουλάχιστον 2 συστατικά και δεν είναι άλλα απ΄τη σεξουαλική δραστηριότητα και τους τσακωμούς-καυγάδες.Θέλω να σταθώ στο τελευταίο,η συχνότητα είναι το ζήτημα και το πόσο σε ζημιώνουν ψυχολογικά. Όταν έχεις μια σχέση που ξεπερνά το deadline των 2-2,5 χρόνων, παίρνεις την απόφαση.. «μένω ή φεύγω». Δεν είναι εύκολο, είναι θέμα συνήθειας, αγάπης.. .Αλλά ο έρωτας γιατί δεν αναφέρεται? θα σου πω ευθύς αμέσως... Έχει χαθεί, το ξέρεις μέσα σου, αλλά δεν θες να παραδεχτείς ότι συμβαίνει σε σένα δυστυχώς. Παίρνεις λοιπόν την απόφαση και κάνεις τον Σταυρό σου! Το επόμενο βήμα σε περιμένει...

Ωστόσο, μάλλον, ξεγελιέσαι! Δεν ήξερες, δεν ρώτησες! Το επόμενο βήμα δεν είναι πάντα σκαλοπάτι ανοδικό η’ανελκυστήρας που οδηγεί στην κορυφή του ουρανοξύστη αλλά... και στο υπόγειο! Υπερβάλω αλλά είναι εμφανές, είσαι πλέον μ’ένα άτομο που δεν έχετε κάτι κοινό και οκ, έζησες τα μέλια που αναφέραμε προηγουμένως,αλλά απο κει και πέρα τι???! Όλοι απορούμε... Για 2 χρόνια, εσύ συνεχίζεις, είσαι με ένα αγόρι που σου προσφέρει απλόχερα τη στεναχώρια και έχεις ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε εκείνος κάτι για σένα.Η ιστορία επαναλαμβάνεται πιο ρεαλιστική από ποτέ! Βρίσκεσαι πάλι στη δύσκολη θέση να βγάλεις άλλον έναν απ τη ζωή σου.Ξέρω πως νίωθεις.. «πάλι εγώ η κακιά,που δεν μπορεί να στεριώσει με κανέναν» αλλά σ΄άυτη τη περίπτωση έκανες ό,τι μπορούσες και μεταξύ μας έδωσες πολλές ευκαιρίες.’Αλλο ένα βήμα?

Κάπου εδώ αρχίζεις και συγκρίνεις... Ποιά σχέση ήταν καλύτερη? Γιατί χώρισα αυτόν που έκανε τα πάντα για μένα και δυσκολεύομαι τώρα που αυτη η σχέση δεν τραβάει? Μήπως να γυρίσω στο παρελθόν? Και μέσα σ’όλα αυτά έχεις και την «εργασία και χαρά» που πραγματικά... αυτή θα την χώριζες απ’τη πρώτη μέρα πολύ απλά γιατί δεν έχεις κανένα ενδοιασμό πέρα του οικονομικού! «Άρε μάνα» λες και θυμάσαι και εκείνη να σου λέει «βούτα τη γλώσσα μες το μυαλό σου πριν πεις οτιδήποτε!» Όλα σου πάνε στραβά και ήρθε η ώρα που εσύ αποφασίζεις...για σένα και μόνο!

Κάνεις το επόμενο βήμα ή μένεις στάσιμη φοβούμενη ότι αυτο θα σε οδηγήσει ξανά στο υπόγειο?? Έχω να σου πω ότι έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις μακριά από το παρελθόν, ΑΡΠΑΞΕ ΤΗΝ! Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ...ΒΑΖΕΙΣ Κ ΒΓΑΖΕΙΣ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ...και για να μη σου κάνει σημαίνει ότι κάτι δεν γίνεται κάλα μαζί του,φταις δεν φταις!

Θα είμαι εδώ να περιμένω τη κινησή σου και αυτη τη φορά δεν θ ασχολούμαι με τη Ferrari μου!


*written by B. !

Σύννεφα από καπνό..

Ξενύχτησα χθες.. Είχα πιει πολλούς καφέδες. Ξέρεις, έχω αυτό το κακό συνήθειο να πίνω καφέ μέχρι και στις 9 το βράδυ , όταν είμαι σπίτι και δεν έχω άγχος να κοιμηθώ νωρίς, για να ξυπνήσω την επόμενη νωρίς..
Έτσι καθόμουν ως αργά μόνη στο άδειο μου σπίτι. Ήταν από τις  φορές που είχα ένα σπίτι ολόδικό μου. Με μια κούπα γεμάτη καφέ, στο χέρι, περιφερόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μία δοκίμαζα κατά πόσο οι καναπέδες στο καθιστικό και στο σαλόνι ήταν άνετοι. Μετά σκαρφάλωσα σα παιδί στο νεροχύτη της  κουζίνας για να δω έξω από το μεγάλο παράθυρο που βρισκόταν ακριβώς από πάνω του, τη θέα του μικρού δρόμου και των βουβών πολυκατοικιών.  Ύστερα , ένιωσα μια ασυγκράτητη υπερένταση και τα πόδια μου με οδήγησαν στο πιάνο. Εκεί σειρά πήραν τα χέρια μου που όμως έχουν μοιάσει πολύ τελικά σε εμένα. Ξεροκέφαλα και ανυπάκουα, δεν έκαναν ότι τους έλεγα. Αρνιόντουσαν πεισματικά να συμμορφωθούν με τις εντολές μου. «Αϊ στο Διάολ..» φώναξα δυνατά αλλά δεν τελείωσα τη κουβέντα. Ίσως από φόβο. Όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι για μέρες, ξυπνάνε τα φαντάσματα του σαλονιού και αν με ακούσουν να βρίζω ή να φωνάζω δυνατά τις κακές σκέψεις μου, με εκβιάζουν ότι θα σπάσουν τις αλυσίδες τους και θα με κυνηγήσουν.

Δεν ήθελα να τα προκαλέσω . Ξέρεις πως τους φοβάμαι εγώ τους μπαμπούλες και τα φαντάσματα!  Έπιασα ξανά την κούπα με το καφέ μου, ήταν νομίζω 10παρά το βράδυ. Είχα αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή μήπως έπαιζε τίποτα της προκοπής και ξεγελούσε λίγο το ανήσυχο μυαλό μου, αλλά Σάββατο βράδυ μάλλον δεν είναι και η καλύτερη παρέα για τους φίλους σπιτόγατους, αυτό το κονσερβοκούτι.

Νεύρα. Πολλά νεύρα για το τίποτα. Μια ανησυχία που δεν ήθελα να εξηγήσω. Γιατί προσπαθώ ακόμα να «ξεχάσω».  Βέβαια θα μου πεις, πώς να μην έχω νεύρα όταν πίνω συνέχεια καφέ. Και εγώ σου λέω, δεν φταίει ο καφές για τα νεύρα μου. Άλλα μου φταίνε. Μου φταις εσύ που μου γλίστρησες έτσι από τα χέρια. Μου φταίει που « ένα πρωί είχα πάει για ψώνια στα μαγαζιά, έβγαλα για λίγο το αγαπημένο μου τζιν για να δοκιμάσω ένα άλλο , βγήκα να με δω στον καθρέφτη και όταν ξαναμπήκα για να σε φορέσω σε είχαν κλέψει». Μου φταίει που πάντα μου γκρίνιαζες όταν με είχες και αρνιόσουν να πετάξεις μαζί μου στα ρόζ συννεφάκια μου από φόβο μη σε ρίξω.  Να ξέρεις ρε γαμώτο, εγώ συννεφάκια ροζ δεν έφτιαχνα ποτέ πριν από σένα ούτε θα ξαναφτιάξω ποτέ. ΠΟΤΕ. Δεν θέλω, δεν μπορώ και δεν χρειάζεται. Είμαι καλά τώρα εδώ κάτω, προσγειωμένη από την ανώμαλη πτήση μου , να ψάχνω τις «αποσκευές» που έχασα στο ταξίδι..

«Εκεί που ήσουν , ΕΙΜΑΙ και εδώ που είμαι… θα έρθεις..» Θα έρθεις όμως? ΟΧΙ, δεν θα έρθεις μου λες ψέματα, όπως ψέματα ήξερες να μου λες χρόνια τώρα. Και εγώ είχα μάθει να χρησιμοποιώ ψέματα βέβαια, γιατί δεν άντεχα να δω το πόσο σε αγαπάω. Βλάκα, ηλίθιε, τυφλέ, ανώριμο πλάσμα, μπούφος μια ζωή. Σου είχα πει: Πάρε με να φύγουμε μακριά, μόνο εμείς οι 2.. Δεν ήθελες. Αν ήθελες θα το είχες κάνει. Φοβήθηκες. Η αγάπη θέλει ρίσκο και εγώ ήθελα να «κάνουμε μαζί bungee jumping δεμένοι στο ίδιο σκοινί.» Εσύ τα φοβόσουν αυτά και τελευταία στιγμή έπεσα μόνη μου από τη γέφυρα. Προσπάθησα να σε κρατήσω, να έρθεις μαζί μου, σε έσφιγγα από το μακώ μπλουζάκι που φορούσες, όμως εσύ αρνιόσουν να πέσεις. Μου έπιασες το χέρι και με κοίταξες μόνο χωρίς να μου πεις τίποτα. Είχα καταλάβει. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να πέφτω μόνη στο κενό. Άκουγα τον αέρα να σφυρίζει δυνατά στα αυτιά μου και σε κλάσματα δευτερολέπτων βρέθηκα βυθισμένη πολλάααα μέτρα κάτω από το νερό, χωρίς αναπνοή. Προσπαθούσα να ανέβω στην επιφάνεια, να πάρω μια λαίμαργη ανάσα, δεν είχα οξυγόνο στα πνευμόνια μου. Ένιωθα το μυαλό μου να μουδιάζει και τις αισθήσεις μου να χάνονται..»

Ακόμα Σάββατο βράδυ είναι, περασμένες 12 και προσπαθεί ένας χοντρός κύριος να μου πουλήσει συσκευή για απώθηση κατσαρίδων , στην τηλεόραση. Είναι αργά για να πάρω να τους παραγγείλω 2-3 συσκευές, ξέρεις πως φοβάμαι και τις κατσαρίδες. Πάω στο δωμάτιο μου , ανοίγω το πρώτο συρτάρι του γραφείου μου και βρίσκω στο βάθος κρυμμένο τον καπνό μου. Εύχομαι να μην έχει χάσει το «άρωμα» του. Τον είχα σφραγίσει τόσο καλά την τελευταία φορά, ήξερα πως θα αργήσει η επόμενη, που θα έμενα μόνη για να στρίψω ένα τσιγάρο.  Καφές και τσιγάρο στη 1 το βράδυ, ακούγεται τρελό αλλά εγώ μπορώ να το κάνω. Γιατί ποιος είπε ότι εγώ δεν είμαι τρελή? Τώρα κύλαγαν 2 καταραμένες ουσίες στο αίμα μου. Καφεΐνη και νικοτίνη. Τέλεια. Μόνο εσύ λείπεις το ξέρεις? Σίγουρα αν ήσουν εδώ θα σου είχα παραγγείλει κινέζικο, που ξέρω ότι σε πειράζει καμιά φορά, αλλά εγώ θα το έπαιρνα και δεν θα μου χαλούσες χατίρι. Μετά θα καθόμασταν σκασμένοι από το φαί στον καναπέ και θα χουχουλιάζαμε (. . .) Μου λείπεις ρε γαμώτο. Απεγνωσμένα. Άρρωστα. Ξέρω ότι ο κόσμος να χαλάσει , στα επόμενα χρόνια της ζωής μου μόνο τυχαία μπορώ να εύχομαι να σε συναντήσω. Και αυτή η ευχή μου γίνεται εφιάλτης, αφού τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να σε συναντήσω με.. το «άλλο σου μισό.» Μαλακίες. Με όποια και να είσαι τώρα ή μετά από χρόνια, το  άλλο σου μισό είμαι και θα είμαι εγώ. Και εσύ είσαι το δικό μου. Και θα είσαι. Μη νομίζεις ότι θα ξανακάνω αυτά που κάναμε, με άλλους. Ο ένας μου ξυνίζει, ο άλλος μου βρωμάει. Σε όλους ψάχνω αυτό το γαμημένο κάτι που βρήκα σε σένα και δεν ξέρω τι στον κόρακα ήταν. Είσαι αυτό το κωλόπαιδο που αγάπησα και μίσησα.

Θέλω να νομίζεις ότι είμαι τέλεια, ότι έχω βρει επιτέλους κάτι άλλο να ασχοληθώ , αλλά ξέρω δεν είσαι βλάκας, είμαι σίγουρη δηλαδή πως τώρα ξέρεις πόσο βασανίζομαι. Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω χαίρεσαι κιόλας. Αυτό δεν ήθελες πάντα? Να με βλέπεις να στεναχωριέμαι? Και μετά σου λένε «αγάπη». Αγάπη και κουραφέξαλα. Να τις βράσω τις αγάπες μωρέ, άμα είναι όλες να μου θυμίζουν εσένα. Τις προάλλες είχα πάρει το αμάξι και ερχόμουν προς τα εσένα. Όχι για να σε πάρω να κατέβεις απλά για να θυμηθώ τη διαδρομή που είχα καιρό να κάνω. Ήταν αργά το βράδυ. Όλα συνηγορούσαν για να μην έρθω, εγώ όμως το χα βάλει πείσμα. Μέχρι που τράκαρα. Αλλά δεν το έβαλα κάτω, η ηλίθια, μετά από λίγο συνέχισα με κατεύθυνση προς τα εσένα. Και ήταν , σχεδόν στα μέσα της διαδρομής, μια στιγμή που δεν θυμάμαι καθόλου. Ήταν σα να μην την έζησα ποτέ. Απλά βρέθηκα στο αντίθετο ρεύμα και είδα ένα αμάξι να έρχεται κατά πάνω μου και να κορνάρει –σα να με έβριζε  που βρέθηκα στο δρόμο του. Δεν ξέρω ποιος το έκανε αυτό, ποιος δεν με άφησε να έρθω. Ξέρω όμως ότι ήθελα να ξεράσω . Γύρισα πίσω και είπα πως «ήρθα».

Τώρα το τσιγάρο μου τελειώνει. Νομίζω τελικά ήταν καλός φίλος για τον καφέ που τίναζε τόση ώρα τα νεύρα μου μάλλον από βαρεμάρα.
Είναι  3 παρά τα ξημερώματα, η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει αηδίες και επειδή δεν θέλω να στοιχειώνεις άλλο τις σκέψεις μου διατάζω το μυαλό μου να σε διαγράψει.
“request confirmed” “request confirmed” “request confirmed”           

Νομίζω είμαι εντάξει τώρα, κάθε φορά που θα προσπαθείς να μου κυριεύσεις το μυαλό , βρήκα τελικά τρόπο να σε δαμάζω.
Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και βάζω τη μουσική στο τέρμα. «Αϊ στο ΔΙΑΟΛΟΟΟ» φωνάζω και περιμένω να δω αν θα βγει κανένας μπαμπούλας από την ντουλάπα. Τίποτα.
Μου το είχες πει κάποτε, ότι πιστεύω σε ανοησίες και δεν υπάρχουν φαντάσματα.
Έχεις δίκιο..
Α, δεν σου είπα. Μετά την ελεύθερη μου πτώση από την γέφυρα, κατάλαβα ότι δεν φοβάμαι την μοναξιά . Περισσότερο φοβάμαι αυτούς που μου υπόσχονται πως θα είναι δίπλα μου και δεν θα με αφήσουν αλλά τελικά μια μέρα «ξεχνάνε» τα λόγια τους και γυρνάνε εύκολα σελίδα.
Και φοβάμαι αυτούς που ξεχνούν , γιατί μαζί με τα ανούσια που διαγράφουν, τους διαφεύγουν και οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής τους. Εγώ, πίστεψε με, δεν ξεχνάω τίποτα, τα έχω όλα γραμμένα και στο μυαλό μου και στα χαρτιά μου και εδώ. Μεγάλη μου σκασίλα για το ποιος θα τα διαβάσει , τι θα σχολιάσει και αν θα ξυνίσει τη μουτσούνα του ή δεν θα μου ξαναμιλήσει. Είμαι αυτή που είμαι και δεν θα αλλάξω για κανέναν..

Επίσης ξέχασα να σου πω ότι αύριο πρωί-πρωί θα πάρω στο telemarketing να παραγγείλω 5-6 εντομοαπωθητικά για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Κατσαρίδες γιόκ, έλεγε ο κυριούλης. Εγώ τον πιστεύω, στο κάτω-κάτω δεν χάνω τίποτα να δοκιμάσω. Αν εμφανιστεί κανένα «τέρας» ποιος θα μου το σκοτώσει? Εσύ? «Δεν νομίζω Τάκη»..

 Και μιας και τα λέμε όλα, γιατί η ειλικρίνεια είναι πάνω απ’ όλα , κάποια στιγμή όταν θα καταφέρω να αγγίξω έστω και για μια στιγμή τα όνειρα μου, τότε θα σε «ενοχλήσω» και θα σου στείλω μια ανώνυμη πρόσκληση στο σπίτι, για εσένα και.. την μελλοντική οικογένεια σου. (Να το θυμάσαι. ΕΓΩ θα είμαι.)  Για να σου αποδείξω μετά από πολλά χρόνια , τι ήταν αυτό που κάποτε από βλακεία σου έχασες και απαρνήθηκες. Για να δεις ότι μπορεί «να άφησα το καναρίνι μου ελεύθερο , να φύγει από το κλουβί του» .. Ότι μπορεί να μου λείπει το «τραγούδι» του, που επί χρόνια άκουγα κάθε μέρα αλλά... Χαίρομαι που ξέρω ότι «είναι τώρα κάπου αλλού, ελεύθερο από τα δεσμά μου και χαρούμενο. Και ότι μπορώ να πετάξω και εγώ ψηλά, ελεύθερη για να κυνηγήσω ΆΣΠΡΑ όνειρα…»

  

Σκύλες της λύσσας, ξαμολυθείτε !

Πολλοί απορούν γιατί επιλέγω να έχω περισσότερες παρέες με αγόρια παρά με κοπέλες.

Νομίζουν πως πρόκειται για κάποια ανασφάλεια προς το όμοιο φύλο, ή ακόμα περισσότερο για μια δυσανεξία στον ανταγωνισμό με άλλες γυναίκες..
Τότε είναι που γελάω με αυτή την «φιλοσοφημένη» τους εξήγηση και μπαίνω στη διαδικασία να τους εξηγήσω τον απλό λογικό συλλογισμό μου, με αποτέλεσμα στο τέλος να συμφωνούν μαζί μου..!

Αγαπημένοι! Όχι.. Δεν έχω καμία αλλεργία στις γυναικείες παρέες, ούτε τρέμω στην σκέψη μήπως μεταξύ άλλων κοριτσιών , ο πιθανός μου πρίγκιπας δυσκολευτεί να με διακρίνει.
Δεν φοβάμαι μήπως τα γοβάκια μου γυαλίζουν λιγότερο από των άλλων , ούτε αν μια τούφα στα μαλλιά μου δεν είναι τόσο τέλεια ισιωμένη σε σχέση με τις χαίτες των  «φιλενάδων » μου.
Γιατί πολύ απλά γνωρίζω ότι ο αληθινός πρίγκιπας, όταν θα έρθει , θα διαλέξει μια «σταχτοπούτα» για να την κάνει «πριγκίπισσα» και αν πρόκειται μάλιστα για σοβαρό και ώριμο άτομο, ΔΕΝ θα επιλέξει , μεταξύ γυναικών, αυτήν που είναι περισσότερο «λατέρνα*» ! (* όπως συνηθίζω να αποκαλώ τις σημαιοστολισμένες γυναίκες που φοράνε την πούλια και τον αυγερινό πάνω τους προκειμένου να τις παρατηρήσει  το επίδοξο θύμα τους!!! )

Προτιμώ όμως την παρέα των αντρών γιατί οι σχέσεις μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας είναι πιο ξεκάθαρες. Γιατί? … Γιατί με απλή λογική τα πράγματα μεταξύ τους έχουν ως εξής:

1) Άντρας: Γουστάρει κοπέλα,
    Κοπέλα: Γουστάρει άντρα
Αποτέλεσμα: Η παρέα τους μετατρέπεται σε σχέση


2) Άντρα: Γουστάρει κοπέλα,
   Κοπέλα: ΔΕΝ γουστάρει άντρα
Αποτέλεσμα: α/ Μένουν φίλοι με τον καιρό (αφού ξεχαστεί η .. κάψα)
                        β/ Χωρίζουν ήρεμα και πολιτισμένα τα τσανάκια τους

3) Κοπέλα: Γουστάρει άντρα,
    Άντρας: ΔΕΝ γουστάρει κοπέλα
Αποτέλεσμα: *ότι και στην περίπτωση 2.

4) Άντρας: ΔΕΝ γουστάρει κοπέλα,
    Κοπέλα: ΔΕΝ γουστάρει άντρα
Αποτέλεσμα: Μένουν από την αρχή φίλοι, αφού είναι ξεκαθαρισμένη η κατάσταση μεταξύ τους.

 Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχουμε να κάνουμε με μια σχέση μεταξύ δυο γυναικών.
Έστω «Μαρία» φίλη με «Σοφία». Και έστω πως  η Σοφία είναι εμφανισιακά και υποκειμενικά μιλώντας πάντα, ένα level καλύτερη από τη Μαρία, σύμφωνα με κάποια κριτήρια τόσο των γυναικών όσο και των αντρών.
Εδώ τίθεται το ερώτημα τι γίνεται σε περίπτωση που στην γυναικεία φιλία επεισέρθει  ο παράγοντας «άντρας»;;;

1) Μαρία γουστάρει Γιώργο. Αλλά Γιώργος γουστάρει Σοφία. Άρα Μαρία ζηλεύει Σοφία γιατί της «έκλεψε» το αγόρι.
*Έλα όμως που η Σοφία δεν κούνησε την ουρά της και ο Γιώργος έπαθε τον ντουβρουτζά του , κεραυνοβόλα.

2) Σοφία βρίσκει αγόρι και αρχίζει να βγαίνει πιο συχνά μαζί του με αποτέλεσμα :
   α/ να μειώνει τις πολύωρες συναντήσεις με Μαρία , άρα εδώ και πάλι η Μαρία αρχίζει να ζηλεύει.
   β/ Να προσπαθεί να συνδυάσει την Μαρία και το αγόρι της σε κοινές εξόδους. Με αποτέλεσμα η Μαρία να αισθάνεται ότι κρατάει το φανάρι ή να μεμψιμοιρεί που η γκαντέμω η τύχη δεν της έφερε ένα αγόρι στα «πόδια» της!
*και σε αυτή την υποπερίπτωση , Μαρία ζηλεύει ενδόμυχα Σοφία.

κλπ..κλπ… Παραδείγματα με Μαρίες υπάρχουν πολλά.


Για να μην διυλίζουμε τον κώνωπα, το θέμα είναι ένα. Πως έχω βαρεθεί να συναντάω κομπλεξικές Μαρίες που ζηλεύουν όλη την ώρα και μπαίνουν στον φαύλο κύκλο της σύγκρισης της εμφάνισης ή της προσωπικότητας τους, μαζί μου.   Όχι γιατί πιστεύω πως υπερτερώ έναντι αυτών, απλά, πώς να το κάνουμε;;;;; Είμαι θερμή υποστηρίκτρια της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟ-ΝΑ-ΔΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑΣ του κάθε ατόμου επομένως βρίσκω το αίσθημα της ζήλιας σας βαρετό , πληκτικό και άκρως ανούσιο. 
 Αν το αγόρι που χεις δίπλα σου αγαπητή καρακαημένη κοπελιά, είναι επιρρεπής σε πολυγαμικές εμπειρίες (κοινώς πέφτουλας-σαβουρογάμης ή ότι συνεπάγεται ένας άντρας με τα μυαλά στα κάγκελα και τα μάτια στα περαστικά φουστάκια των προκλητικών κορασίδων) , θα «στα φορέσει» θες δεν θες, σ’αρέσει δεν σ’αρέσει. (θα σε κάνει τάρανδο δηλαδή, θα σε κερατώσει ρε παιδί μου ,αν θες να το ακούσεις ευθέως). Δεν θα περιμένει τη φίλη σου ή κάποια κοπέλα που θεωρείς ως αντίζηλο από το στενό κοινωνικό σου περιβάλλον.

Για να μην κουράζω και εσάς και κουράζομαι και εγώ, προς γνώση σας, αγαπητές μου, οι γονείς μου , μου έμαθαν να μην τρώω φαγητό από ξένα πιάτα, ούτε να κλέβω τα πράγματα των άλλων.

Επομένως, ΠΟΤΕ δεν θα έβαζα τον εαυτό μου στην λογική της ύπουλης αποπλάνησης του εκάστοτε αγοριού σας.
Λυσσασμένες, όσες δεν μπορούν να βάλουν φρένο στον εγωισμό και την ωραιοπάθεια τους και καταλήγουν να την «πέφτουν» σε αγόρια φιλενάδων τους.

Επίσης, σκέτα κουτορνίθια είναι και αυτές που φοβούνται ότι  θα μπορούσα να κάνω τα γλυκά μάτια στο αγόρι τους με σκοπό να ηδονίσω τον «καταπιεσμένο» , κατ’αυτές, ναρκισσισμό μου!

Σας ενημερώνω πως η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μου δεν συναντιέται με τη δική σας κατινιά και ανασφάλεια.
Μάθετε επιτέλους να πιστεύετε στον εαυτό σας και πετάξτε στα σκουπίδια τις ανασφάλειες σας αντί να προδίδετε τις γυναικείες φιλίες σας για χάρη ενός Δον Ζουάν.


Μπορεί απλά να έχω συναντήσει ακατάλληλες «φίλες» που δεν ξέρουν τι θα πει φιλία, εμπιστοσύνη και αξιοπρέπεια ή αλληλοσεβασμός.
Κάτι τέτοια άτομα σαν εσάς, που κάνετε σαν κλώσες σε κοτέτσι που υπάρχει μόνο ένας κόκορας, με κάνουν να πιστεύω πως μια φιλία με το αντίθετο φύλο είναι σίγουρα πιο ειλικρινής και ξεκάθαρη.
Προτιμώ να χάνω από δίπλα μου άντρες φίλους επειδή ή εγώ ή αυτοί δεν μπόρεσαν να κατευνάσουν το αίσθημα της «έλξης του αντίθετου φύλου»  παρά να χάνω φίλες που πούλησαν τη σχέση μας λόγω ζήλιας ή ανασφάλειας.

Η απογοήτευση μου για την σκληρή πραγματικότητα δεν με κάνει αδύναμη, για όσους αναρωτιούνται ή κρυφοχαίρονται αυτή τη στιγμή.
Μου προσφέρει αντιθέτως, μια πλούσια εμπειρία γι΄αυτό που αποκαλείται « κοινωνία».

Σας στέλνω λοιπόν τις φιλούρες μου στις στραβωμένες σας μουτσούνες, που κάποιοι θα έχετε διαβάζοντας με.
Επίσης, δέχομαι τα αρνητικά σας σχόλια, δεχτείτε όμως ΠΡΩΤΑ εσείς τις δικές μου απόψεις!!!!

*Και αν δεν σας αρέσουν όσα διαβάζετε, μπορείτε (αν δεν το έχετε κάνει ήδη ) απλά να αλλάξετε ιστοσελίδα. Γιατί ΕΔΩ είναι ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ χώρος και θα γράφω ότι θέλω ΕΓΩ!!!
**Όσο τουλάχιστον έχουμε δημοκρατία ακόμα!