Όταν γνώρισα τον «Χ», αυτό που με τράβηξε σε εκείνον ήταν η αύρα του..
Συνδυασμός αλητείας και καλού παιδιού. Τι πιο γοητευτικό σε έναν άντρα.. Ύστερα
ήταν τα μάτια του με αυτό το «παιχνιδιάρικο» βλέμμα και μετά το χαμόγελο του,
με αυτό το «μυστήριο»..
Όταν θέλεις κάποιον, είσαι διατεθειμένος να δώσεις. Πολλές φορές αυτή η
διάθεση σε κάνει να δίνεις χωρίς να συνειδητοποιείς ότι δεν παίρνεις πίσω
τίποτα. Λένε βέβαια, όσοι μιλάνε για ανιδιοτέλεια, πως οι αληθινές ανθρώπινες
σχέσεις δε χωράνε σε πρότυπα «πάρε-δώσε», κανείς όμως ποτέ δε μίλησε για το τι
γίνεται όταν σε αυτές τις «επαφές» υπάρχει το μοτίβο της «ΚαΒάΤζας», του
«Ό,τι-νανισμού» και της «αέναης κοσμάρας»..
Σε κάποια από τις ελάχιστες συζητήσεις που είχα την ευκαιρία να κάνω με τον
«Χ», μου είχε πει πως «δυστυχώς, ή ευτυχώς δεν είχε κατάλοιπα από τις σχέσεις
του παρελθόντος του». Τι καλάαα. Να και ένας μη κομπλεξικός που κοιτάει μπροστά
και προχωράει.. Ήθελα να τον γνωρίσω, να τον «κατακτήσω», να τον έχω δικό μου
και μόνο δικό μου.. Και έτσι, μπήκα στο τρυπάκι του «κυνηγητού».
Βέβαια στην πορεία κατάλαβα ότι σε αυτό το «κυνηγητό» αυτός έτρεχε μπροστά
και εγώ τον κυνηγούσα.
«Στάσου, μη φεύγεις, μύγδαλα» του φώναζα, ως άλλη βοσκοπούλα.. Και αυτός,
ως ένας μελαχρινός τουρίστας, έλεγε με λόγια μπερδεμένα « δε τρώω μύγΝταλα
καρΝτιά μου, είμαι αλλεργικός»..
Σε απλή νεοελληνική μετάφραση, το γκομενάκι δεν ήθελε ότι ήθελα εγώ, όπως το
ήθελα εγώ.. Ήθελε να μείνει μόνο του βρε αδερφέ, να περνάει καλάαα, αμαρτίες να
κάνει ‘σου το ορκίζομαι’, να ζει ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί..
Μα ποιος μίλησε για κορόιδα, κλουβιά, περιορισμούς και εγκλωβισμούς? Και τι
το «υπερβολικό» θέλουμε όταν γουστάρουμε βρε αδερφέ κάτι?! Είναι υπερβόλα
monsieur να θες να κοιμάσαι δίπλα σε αυτόν που προ ολίγου «ξεματιαζόσασταν»?
Είναι πνιγηρό να χαζεύετε μαζί καμιά φορά, στην τηλεόραση? Είναι καταπιεστικό
να επικοινωνείτε από ανθρώπινο ενδιαφέρον πέρα από το τετριμμένο τηλεφώνημα της
κ@υλας «πες μου που είσαι και τι κάνεις τώρα, τέλλλος?»
Το λάθος που κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους είναι να μην διακρίνουμε εξ
αρχής το χάσμα επιθυμίας, ικανότητας και διαθεσιμότητας, βεβαίως-βεβαίως! Και
έτσι, καταλήγουμε να τρέχουμε από πίσω τους, μπλεγμένοι σε ερωτικά τρίγωνα
& «πολύγωνα», να «σπινιάρουμε» μέσα σε φαύλους ζαλιστικούς κύκλους, να
«παρακαλούμε» σαν καρα-καημένοι και να επαιτούμε ψίχουλα, λες και είμαστε οι
«τελευταίοι» που θα μπορούσε κάποιος να κοιτάξει..
Όχι.. όχι.. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για εμάς, τους ξενέρωτους
αισθηματίες! Αυτοί είναι οι άνθρωποι της μιας βραδιάς, για αυτούς που δε θέλουν
εγκεφαλικές δεσμεύσεις, γιατί η συναισθηματική νοημοσύνη τους είναι τόσο
περιορισμένη όσο και ο χρόνος ενός υπερ-επιτυχημένου businessman.
Φοβούνται οι άνθρωποι αυτοί τα δυνατά αισθήματα.. Τους δυναμικούς
ανθρώπους.. Μα πιο πολύ, αυτοί οι άνθρωποι, φοβούνται τον εαυτό τους. Φοβούνται
αυτά που κρύβουν μέσα τους, φοβούνται τα τραύματα τους και έχουν βολευτεί να
ζουν με τα κατάλοιπα τους.
Την τελευταία φορά που είδα τον «Χ», ήμουν πλέον σίγουρη πως ναι, δεν
υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να συντηρεί αυτό το είδος «σχέσης». Αυτός να ζει
κλεισμένος σε μια κοσμάρα με ένα τεράστιο άθραυστο γυάλινο τοίχο γύρω-γύρω και
εγώ έξω από αυτή, να πετάω κοτρόνες προσπαθώντας να σπάσω τη τζαμαρία του!
Όχι.. όχι.. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για εμάς, τους ξενέρωτους
αισθηματίες! Εμείς είμαστε οι άνθρωποι της αγκαλιάς.. Αυτοί που μπορούν να
γίνουν χαλί όπως αυτά που έδειχνε κάποτε ο Αλί στην εκπομπή της «Μοίρα-raki», αρκεί να το αξίζεις
Re φίΛε, να αξίζεις το «είναι» μας,
τη σκέψη, το μυαλό και το κορμί μας!
Για όλους τους «Χ» που μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πόσο γεμάτοι
είμαστε μέσα μας και να μην έχουμε ανάγκη από Ό,τι-νανιστικές, demi, αμετροεπείς και «δύσκολες»
καταστάσεις, καθώς η ζωή και η δοτικότητα είναι απλά μαθηματικά μωρό μου..
1+1=2!
Τα φιλιά μου στις στραβωμένες σας μουτσούνες…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου