Σήμερα πήραμε το λεωφορείο μαζί. Καθισμένοι αντικριστά.
Σαν να μη γνωριστήκαμε ποτέ σε αυτό το σύμπαν. Σα να ήσουν ανάμνηση θολή, από ένα όνειρο μια βραδιάς μακρινής.
Χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου. Είχα έρθει στην Αθήνα και σε συνάντησα τυχαία στο κέντρο. Ήσουν βιαστικός, όπως πάντα από όσο σε θυμάμαι. Όμως αυτή τη φορά έμεινες. Με αγκάλιασες. Σε ρώτησα αν με σκέφτεσαι όπως εγώ και μου είπες πως ναι, κάποιες φορές περνάω από το μυαλό σου μα δεν έχει κανένα νόημα να συμβαίνει αυτό.
Αγκαλιαστήκαμε και ένιωσα την ψυχή μου λίγο πιο ελαφριά από ότι έως σήμερα.
Σε αγαπάω καλέ μου. Ακόμα. Ακόμα και αν δεν υπάρχεις πουθενά στη πραγματική ζωή μου, μπορείς να ζεις ακόμα στη σκέψη μου. Και εκεί θα ζεις, για πάντα.
Πάτησες το κουμπί για την επόμενη στάση. Μέχρι που κατέβηκες, τα λεπτά μοιάζαν με αιώνες. Και ύστερα, χάθηκες μέσα στο πλήθος του κόσμου.
Σου χαμογέλασα.
Χαθήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου