Κάπου μεταξύ 38 και 40°, με τα τζιτζίκια έξω να σκάνε προκαλώντας έναν εκκωφαντικό βόμβο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βρήκα αυτό το διαμάντι που δε μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στο 110% την μέχρι τώρα ύπαρξη μου.
Είναι η ζέστη που με έχει παραλύσει και ξυπνάει αναμνήσεις μιας πρότερης ζωής και τις περνάει από μπροστά μου σε στοπ καρέ με εμένα θεατή.
Δε θα γράψω πολλά.
Είναι που ο καύσωνας μου έχει πάρει τα μυαλά.
Απολαύστε το τραγούδι, ταξιδέψτε και ταξιδευτείτε.
14 χρόνια απαιτητικών σπουδών, τεχνικής, θεωρητικών, εξετάσεων μπροστά σε κοινό, συναυλιών, άγχους, τρεμουλιάσματος, πάθους, αδυναμίας. Και άλλα πόσα χρόνια μετά..
Εσύ ήσουν για μένα το παν.
Μέσα από εσένα ζούσα, ονειρευόμουν, ταξίδευα, αγαπούσα.
Μέχρι που ήρθε η κρίση στην Ελλάδα και δεν μπορούσα πια να ζήσω από εσένα οικονομικά.Έπρεπε να διαλέξω. Εσένα ή μια κανονική δουλειά. Ήταν μονόδρομος.
Έκλεισα την πόρτα του σαλονιού, δεν άναβα το φως όταν έμπαινα, δεν σε κοιτούσα.
Και όσο περισσότερο δούλευα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν. Και ένιωθα μισή, λιγότερο χαρούμενη.
Τα χρόνια περνούσαν. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν. Το μεταπτυχιακό μαζί με τη δουλειά με έπειθαν πως δεν μου λείπεις.Έφυγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Μου έλειπες, σε αναζητούσα. Αλλά δεν γινόταν.
Έφυγα στο εξωτερικό για δεύτερη φορά. Μου έλειπες ακόμα πιο πολύ. Ήθελα να σε έχω ξανά δίπλα μου, αλλά δεν γινόταν — άλλες προτεραιότητες, έξοδα, χρόνος και χρήματα που δεν υπήρχαν.
Ώσπου μέσα σε μια νύχτα, σε είχα πάλι εδώ.
Τα χέρια μου πήραν φωτιά.
Ξύπνησες όσα είχα φυλαγμένα.
Θύμισες κάθε στιγμή μας, κάθε δυσκολία που περάσαμε μαζί — και ξύπνησε μέσα μου όλη η δύναμη και το πάθος που είχα αφήσει φυλαγμένα.
Έγινες πάλι ο φίλος μου που παίρνει τον πόνο μου και τον κάνει συναίσθημα, που παίρνει τα όνειρά μου και τα βάζει σε μια βάρκα για να ταξιδέψουμε μαζί.
Η μουσική είναι η ζωή μου.
Ήξερα πως όσο μακριά κι αν έφευγα, μια μέρα θα γύριζα σε εσένα.
Σήμερα, καθώς χαλάρωνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα στόρια χαμηλωμένα για να μη με ενοχλεί ο βραδινός ηλιος της νορβηγικής εξοχής.. άρχισαν να περνάνε ξαφνικά μπροστά μου στιγμές μας.
Ήμασταν πάλι, βράδυ, σταματημένοι στη Σωρού, στα φανάρια. Εγώ μπροστά με το πικάντο μου και εσύ πίσω με το φιατάκι σου. Σε χάζευα από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου, όπως τότε.
Μόνο που τώρα, καθώς προσπαθούσα να αναζητήσω τη μορφή σου στον καθρέφτη, με τύφλωναν οι προβολείς κάποιων άλλων αμαξιών, λίγες θέσεις πιο πίσω.
Βγήκα απο το αυτοκίνητό. Γύρισα πίσω να σε δω. Βγήκες και εσύ. Κανείς μας δε μιλούσε. Παράτησα το αμάξι στη μέση του δρόμου κ πήγα προς το πεζοδρόμιο. Είδα πως με ακολούθησες. Και τότε, γύρισα προς το μέρος σου, σε κοίταξα και άρχισα να κλαίω. Σιωπηλά. Και εσύ, αντί να φύγεις, αυτή τη φορά με πήρες αγκαλιά και μου σκούπησες τα δάκρυα. "Ηρέμησε" μου είπες. "Ηρέμησε, είμαι εδώ. Τώρα είμαι εδώ".
"Μα θα φύγεις ξανά" προσπάθησα να σου ψιθύρισω. Φοβόμουν μη σε χάσω πάλι.
"Ηρέμησε, δε θα φύγω ποτέ ξανά" μου είπες πάλι και με έκλεισες στην αγκαλιά σου. Και ένιωσα να χαϊδεύω τα χέρια σου. Ήταν τόσο απαλά. Δεν ξέχασα ποτέ πόσο απαλή ήταν η αγκαλιά σου. Πόσο τρυφερά ήταν τα χέρια σου και το άγγιγμα σου.
Σε κοίταξα στο πρόσωπο. Είχες γεράσει. Είχαν ασπρίσει αρκετά τα μαλλιά σου. Ήσουν αγέλαστος. Ήρεμος. "Δε μπορούσα να μείνω" μου είπες.
Και τότε, ξάπλωσα στο πεζοδρόμιο, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω, χωρίς να θέλω να ακουστώ και συνέχισα να κλαίω σιωπηλά. Και με κράτησες πάλι λέγοντας μου "Ηρέμησε, είμαι εδώ".
Τάσο, σε βλέπω. Αναγνωρίζω ό,τι ζήσαμε.
Κρατάω ό,τι με έκανε καλύτερη.
Ό,τι δεν μου ανήκει πια, το αφήνω πίσω.
Ελευθερώνω εσένα και εμένα από τον δεσμό αυτό.
Είμαστε και οι δύο ελεύθεροι να προχωρήσουμε με ειρήνη.
Και καθώς σου κρατούσα τα χέρια και στα έλεγα αυτά, άκουσα ένα δυνατό μπαμ, μια σύγκρουση, όλα σκοτείνιασαν.
Κοίτα πως μια μελωδία σαν αυτή μου ξύπνησε έναν ενεργειακό δεσμό που πίστευα πως είχα κόψει χρόνια τώρα..
Θυμάμαι να φτάνω, μέσα στο μισοσκόταδο, στο νέο μου σπίτι. Κάπου στις 6 το απόγευμα. Ένα σπίτι που είχα δει μόνο από φωτογραφίες και βιντεοκλήσεις.
Και, με τη δυσπιστία που είχα —ως γνήσια Ελληναρού— δεν θα πίστευα ποτέ πως υπήρχε στ’ αλήθεια, παρόλο που κρατούσα το συμβόλαιο στα χέρια μου, αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου.
11 Απριλίου 2025
Είναι 9:30 το βράδυ. Έχω φορτώσει και τις τελευταίες κούτες στο αμάξι και, καθώς κάνω όπισθεν για να βγω στον δρόμο, ρίχνω κλεφτά μια τελευταία ματιά στην πολυκατοικία, νομίζοντας στιγμιαία πως θα ξαναγυρίσω.
Και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιώ πως, κλείνοντας για τελευταία φορά την ξύλινη πόρτα στην οδό Fjordveien 65A, κλείνω μαζί της κι ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Ένα κεφάλαιο μοναδικό, δύσκολο, προκλητικό, απαιτητικό· που με έβγαλε εκτός ορίων· που με έφερε κοντά σε ανθρώπους που δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν — καλούς και κακούς· που με έκανε να νιώσω συναισθήματα που πάντα φοβόμουν την ύπαρξή τους.
Αυτό το διαμέρισμα του 4ου θα κρατάει μέσα του αναμνήσεις της δικής μου ζωής. Άλλες γλυκές, άλλες οδυνηρές. Άλλες συγκριτικές, άλλες λυτρωτικές.
Θα μου λείψεις, σπιτάκι μου.
Να κρατάς στην ηχώ σου τις φωνές της τρέλας, των γέλιων, των θυμών, των απογοητεύσεων — και να κρατάς ζεστούς τους επόμενους που θα μείνουν εκεί.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο τον σκοτεινιασμένο ορίζοντα.
Στο βάθος φαίνονται τα φώτα στο Όσλο.
Παίρνω ένα χαρτί και ένα μολύβι και ξεκινάω να γράφω..
Να θυμηθώ να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά.
Να θυμηθώ πως ο έρωτας πονάει.
Να θυμηθώ πως η καψούρα ξεφτιλίζει.
Να μην ξεχάσω πόσο θλιβερή είναι η όψη ενός άμοιρου ερωτευμένου χωρίς ανταπόκριση. . .
Εξάλλου εμείς θα είμαστε πάντα δύο "γνωστοί" για όσο υπάρχουμε στον ίδιο χώρο, σωστά?
Σωστά.
Σημειώνω στο χαρτί μου να μην ξεχάσω πως στη ζωή πρέπει να διαλεγουμε τις μάχες μας.
Πως κάποιες μάχες είναι εξ αρχής χαμένες.
Και πως τα προγνωστικά μου στον έρωτα αγγίζουν θερμοκρασίες βόρειας Νορβηγίας..
Γελάω λίγο με τα αστεία που σκέφτομαι.
Γράφεις? Ρωτάω τον εαυτό μου..
Γράφω, απαντώ και συνεχίζω.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει για όλους εκεί έξω ένα ταίρι. Πως υπάρχουν και αυτοί που γεννήθηκαν για να μεγαλώσουν μόνοι και να ωριμάσουν μέσα από τη μοναξιά τους.
Απολαμβάνω τον ήχο του πιάνου και σιγοτραγουδάω αυτό το "μπουφ" καθώς φυσάω προς τα έξω τον καπνό από το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο.
Λίγο στάχτη πέφτει στο χαρτί μου. Ο καπνός μπαίνει απρόσεκτα στα μάτια μου και τα κάνει να δακρύζουν.
Προσπαθώ να πνίξω τα δάκρυα απογοήτευσης που μου έρχονται.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο ξανά.
Τσαλακώνω το σημείωμα μου και το χώνω μέσα σε ένα από τα βιβλία της στίβας με τα "to read in 2025" που θα μετακυλισθεί σε "to read in 2026".
Tom. Με έκανες να νιώσω σα τον Jerry , μόνο που στο δικό μου παραμύθι σε κυνήγησα αρκετά εγώ για να σε πιάσω. Αλλά μάταια. Δεν τα κατάφερα. Και έτσι, προσπαθώ να δεχτώ ότι όσα δεν ήθελαν να μείνουν ίσως δεν άξιζαν. Πως ίσως έχω πάνω μου κάτι απωθητικό που σε έκανε να τρέξεις μακριά. Αυτό είναι..
Ίσως είναι το άρωμα της απελπισμένης μοναξιάς που έχει ποτίσει το πετσί μου.
Ίσως είναι η θλίψη που κατοικεί στα μάτια μου και σε έκανε να μη θες να τα κοιτάξεις.
Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι θολές. Το μόνο που συγκρατώ είναι οι φιλικές συγκεντρώσεις στα βουνά, οι καλούμπες και ο αγώνας για το πέταγμα του χαρταετού.
Η θερμοκρασία έξω αγγίζει διψήφια νούμερα σήμερα στο Όσλο. Ο ήλιος μας έκανε μεγάλη τιμή—τόσο που όταν μπήκα το πρωί στο γραφείο, παραλίγο να στραβωθώ από το φως που με έλουζε κατακούτελα.
Σήμερα, κάπου 3.000 χιλιόμετρα μακριά από αυτές τις αναμνήσεις, χαμένη ανάμεσα σε νούμερα και συλλογισμούς, άκουσα ένα τραγούδι. Και ξαφνικά, βρέθηκα στο κλασικό spotless thought condition της ng.
Και αφού δεν μπορώ να είμαι στην αθηναϊκή ύπαιθρο να «πετάω χαρταετό», φτιάχνω έναν στα όνειρά μου. Δένω για φτερά του όσα βάρη κουβαλάω αυτή τη στιγμή στη σκέψη μου και τον αφήνω να πετάξει ψηλά. Πολύ ψηλά.
«Αμόλα καλούμπα!» φωνάζουν σκιές από πίσω μου.
Και «αμόλα καλούμπα»…
Ο χαρταετός μου ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Τον κρατάω γερά από τον σπάγκο, σαν να φοβάμαι μην σπάσει και φύγει—αυτός και τα βαρίδια μου. Προσπαθώ να τον κατεβάσω, αλλά μάταια. Ο αέρας τον έχει πάρει, και μαζί του, όλα όσα με βαραίνουν.
Και τότε... αντί να σπάσει το σχοινί, αρχίζω να σηκώνομαι εγώ από το έδαφος.
Αιωρούμαι. Πετάω.
Τους βλέπω όλους από ψηλά—μικρούς, πιο μικρούς, ακόμα πιο μικρούς.
Προσπαθώ να φωνάξω σε κάποιον να με κατεβάσει. Μα δεν με ακούει κανείς. Δεν υπάρχει κανείς. Και εγώ συνεχίζω να ανεβαίνω.
Άνθρωποι και καταστάσεις, λόγια, φωνές περνάνε μπροστά από τα μάτια μου.
Ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου· ο αέρας μου ξηραίνει τα μάτια. Τα σύννεφα κάνουν την όρασή μου πιο θολή. Οι εικόνες εξαφανίζονται. Οι φωνές σταματούν.
Ησυχία.
Γαλήνη.
Καθώς ανεβαίνω, βλέπω να πέφτουν κάτω—σαν μπαλόνια με νερό που σκάνε—τα βαρίδια που είχα κρεμάσει στον χαρταετό μου.
Αυτός είναι ο παράδεισος; Εδώ είμαι; Έφτασα;
Μα... τι γίνεται;
Νιώθω να ζαλίζομαι, να στροβιλίζομαι. Ο χαρταετός μπλέκεται στα σύννεφα, το σχοινί κόβεται.
Και τότε... αρχίζω να πέφτω.
Από σύννεφο σε σύννεφο.
Άλλοτε απαλά, άλλοτε άγαρμπα.
Και επιταχύνω.
Ένα τρελό βουητό βουλώνει τα αυτιά μου και παραλύει τη σκέψη μου.
.
.
.
«Lunsj?»
Κάποιος με ρώτησε αν θα φάω.
Αρνήθηκα τεμπέλικα και προσπάθησα να επανέλθω στην πραγματικότητά μου.
Με τον αγκώνα μου έριξα κατά λάθος το σημειωματάριό μου στο έδαφος και οι σημειώσεις μου σκορπίστηκαν.
Έσκυψα να τις μαζέψω.
Ανάμεσά τους βρήκα ένα φθαρμένο χαρτί με τα γράμματά σου.
Το κράτησα για λίγο.
Και μετά το πέταξα.
Δε θέλω τίποτα να μου θυμίζει ανθρώπους για τους οποίους δεν υπήρξα σημαντική.
9.57μ.μ. Ξαπλωμένη στον καναπέ μου, ή μάλλον καλύτερα στην καναπεδάρα μου, σας το έχω ξαναπεί, σε αυτή την κυπαρισσοΛαδοπράσινη καναπεδάρα..
Ξαπλωμένη λοιπόν, με την τηλεόραση να παίζει 4166 & just for gags non stop 24/7, σα το γερόντι που παρακολουθεί τα ίδια και τα ίδια, χαζεύω και συλλογίζομαι.
Τρίτη βδομάδα άρρωστη. Σα το μαλάκιο χταπόδι με χορεύει η γρίπη των γουρουνιών με επιπλοκές, επιστροφές και καταστροφές όπως λέει και το λαϊκό σουξεδάκι του Πασχάλη. Να σας βάλω λίγο ή θα μου φύγετε από τη ροή της ανάγνωσης?! Νταξ' όχι..
Και καθώς συλλογιέμαι τα γουρούνια και την παράλληλη κατηγορία "άντρες - γουρούνια" που και αυτή με ταλαιπωρεί τα τελευταία 20 (και βάλε) χρόνια και με χορεύουν και αυτοί σα το μαλάκιο χταπόδι που το ταλανίζει ο ψαράς πρωτού περάσει στο ψητό... κάπου σε αυτό το σημείο.. καθώς δυσανασχετώ με τους πόνους που χτυπάνε τη βασανισμένη τη φιδίσια την κορμάρα μου.. αναφωνώ..
ΠΟΥ είσαι ρε μάνα? Π.Ο.Υ.? Θα 'θελα να είχα μια μάνα δίπλα μου τώρα. Εδώ και τώρα. Ξέρεις, από αυτές τις μάνες που σου λένε "Κάτσε ξάπλωσε ψόφα στον ύπνο μέχρι να συνέλθεις μωρή", που σου τρίβουν το πονεμένο σου κορμάκι (το φιδίσιο είπαμε, που όπως λέει και ο άλλος γνωστός εθνικός ύμνος "το κορμί σου το φιδίσιο έλα να στο κάνω ίσιο και άμα δεις πως σου αρέσει θα σου ισιώσω και τη μέση)..
Λοιπόν, που είχαμε μείνει? Ναι σε αυτή τη μάνα που θα σε ξαπλώσει στο μπρούμυτο, θα σε παστρώσει με κρέμες, οινοπνεύματα και άλλα εναλλακτικά, και δώστου το τρίψιμο και κόψ'του τις βεντούζες άμα λάχει..
Μια μανούλα που θα με πάρει αγκαλιά να μου πει, "μην ανησυχείς βρε αλαφροίσκιωτο, όλα καλά θα πάνε, θα περάσουν", που θα με σκεπάσει τρυφερά με μια κουβέρτα και θα μαγειρέψει ένα φαγητό να μοσχοβολήσει όλο το σπίτι να με αναστήσει και μόνο από τη μυρωδιά του..
Μαλ@κα, σχωράτε με άλλα τα έχω πάρει κράνα στην ιδέα ότι ψοφάω μόνη και δεν υπάρχει ένα χέρι να μου φέρει ένα νερό, να μου πετάξει μια κουβέρτα έστω στα μούτρα, να με ταΐσει έστω κρακεράκια για σκύλους ρε παιδιά..
C'est la vie ψυχούλες μου. C'est la vie..
Ρίχνω το κουβερτόνιο στις ποδάρες μου, κουμπώνω δυό παυσίπονα, κατεβάζω άσπρο πάτο την αντιβιωσούλα μου, είμαι πολύ καλό παιδί μαμά βλέπεις?, γυρίζω πλευρό και προσπαθώ να κοιμηθώ.
Αμ δε Κωστάκη μου.. Είναι και αυτά τα χάπια που μου δώσε ο γιατρός (by the way παιδιά εδώ στο Βορρά άμα δει ο γιατρός ότι το σηκώνεις, κερνάει πολύ βαριά κουμπιά) και αρχίζω και κουνάω νευρικά το πόδι μου, σα να έχω νεύρα, πολλά νεύρα ένα πράμα, σα να θέλω να σηκωθώ και να χορέψω το "σ'αυτη την ανισόπεδη ντίσκο που ακούγαμε pulp" ..
Και σηκώνομαι να χορέψω παιδιά. Πετάω κουβέρτα, πετάω μαξιλάρια, ανεβαίνω καναπέ και αρχίζω να χορεύω. Δε γαμιέ? Μια ζωή την έχουμε. Χορεύω. Γελάω και κλαίω δυνατά. Γιατί δεν έχω κανέναν να με σκεπάσει να μη κρυώνω. Και γελάω γιατί "είμαστε ανεξάρτητες?!", "Είμαστεεε", "είμαστε δυνατές?!", "Είμαστεεε", "είμαστε αυτόνομες?!", "είμαστεεε"...
Γελάμε τώρα. Γελάμε δυνατά. Και χορεύουμε. Πάμε. Μη σταματάς. Χόρεψε μαζί μου. Δεν είσαι μόνη. Δεν είμαι μόνη. Έχω εμένα. Ναι. Ουυυ "στην Αθήνα, τον εαυτό μου χάνω, είναι νωρίς δεν θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω, τον εαυτό μου βρίσκω, σε αυτή την ανισόπεδη ντίσκο".
Κάτσε να δεις πως το λένε αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει όταν μουδιάζεις στη σκέψη κάποι@..
Πως λέγεται αυτό που γεμίζει το στομάχι σου πεταλούδες όταν προσμενεις να δεις καποι@?
Αυτή η γλυκιά προσμονή ανανεμειγμένη με ένα γλυκόπικρο αίσθημα απογοήτευσης, ανυπομονησίας..
Περιμένω στο χολ του ιατρείου να δω αν τελικά θα ψοφήσω από γρίπη φέτος ή όχι ακόμη..
Και εκεί που νιώθω μια ζαλάδα, η μισή μου πλευρά είναι αναίσθητη οσάν να έχω πάθει πάρεση, χρειάζομαι ακουστικό βαρηκοΐας για να βεβαιωθώ αν μιλάνε σε εμένα και γενικά περνάω δεν περνάω τα ατομικά κτέο εφέτος, ακούω από το υπερπέραν αυτό το τραγούδι.. "What if God was one of us?" και γελάω από μέσα μου. Λες κι έχει έρθει ο ίδιος ο Θεός να με αποτελειώσει, να μου τρίψει στα μούτρα ότι όλα είναι ένα cosmic joke.
Ξεχνάω για λίγο τους 1..2..3.. φτυσικούς που βήχουν δίπλα μου κάνοντας με να νιώθω ότι είμαι σε πίστα με ζόμπι που κοντεύουν να με φάνε ζωντανή από άλλο μίξ ιώσεων.. και σκέφτομαι εσένα.
Εσένα βρε παπάρα. Που ήρθες και χωρίς να πεις πολλά, με άφησες να σε σκέφτομαι και να μη μπορώ να σε ξεχάσω. Που καταριέμαι την ατυχία μου την ξελογιάστρα που έπρεπε να σε δω μπροστά μου και που άφησα να μου συμβεί αυτό το μάιντ φακ από το πουθενά, που δε μου αρέσει καθόλου. Εσύ μου αρέσεις βέβαια αλλά αυτό είναι μια τελειωμένη ιστορία. Από αυτές που τελειώνουν πριν καν αρχίσουν. Τις φανταστικές, τις πλατωνικές, τις πλασματικές βρε παιδί μου, πως αλλιώς να τις πω αυτές που μόνο οι τρελοί τις νιώθουν και δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση? Αυτές..
Cheers στις καψούρες που κάνουν καιρό να ξεπεραστούν, cheers στις χυλόπιτες, cheers στα αποθυμένα.
Θα μεθύσουμε απόψε κυρ Στέφανε για να ξεχάσουμε!
Niooovi φωνάζει ο γιατρός και δηλώνω παρουσία.
Υπόσχομαι πως δε θα γράψω ξανά για εσένα, δε θα σε σκεφτώ ξανά, θα τσιμπήσω τρεις φορές τα μάγουλα μου να ξυπνήσω πριν διανοηθώ να τολμήσω να πιάσω το κινητό να σου στείλω.
Κάπου στα δέκα μας, στα πάρτι, παίζαμε "Θάρρος ή Αλήθεια", "Αναπτήρα", "Ο κύριος την κυρία"... Παιχνίδια που τότε ήταν αθώα, αλλά τώρα μοιάζουν με μεταφορά της ζωής. Γιατί, τελικά, τι είναι πιο δύσκολο; Να πεις την αλήθεια ή να τολμήσεις να τη ζήσεις;
Εγώ διαλέγω το θάρρος.
Τι να την κάνω την αλήθεια αν δεν μπορώ να πάρω το αμάξι και να έρθω να σε βρω; Αν δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω για να ακούσω τη φωνή σου ή να σου στείλω ένα μήνυμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ένα Σαββατόβραδο, γυρνώντας από ποτό με τις φίλες μου;
Άντε, πες πως διαλέγω την αλήθεια. Να σου πω πως σε σκέφτομαι τις νύχτες πριν κοιμηθώ, πως μου αρέσεις εσύ και όλο σου το είναι. Και μετά; Τι να την κάνω μια αλήθεια που δεν έχει το θάρρος να σε βρει, να σε αρπάξει, να τα κάνει όλα άνω-κάτω;
Οι αλήθειες χωρίς πράξεις είναι απλά λέξεις που ξεθωριάζουν. Το θάρρος, όμως, είναι εκείνο που αφήνει το αποτύπωμα. Ακόμα κι αν καείς, ακόμα κι αν πονέσεις, τουλάχιστον έζησες.
Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Ξέρεις ποιους θυμάμαι πιο έντονα; Εκείνους που τόλμησαν. Εκείνους που είχαν το θάρρος να έρθουν κοντά μου, να με κοιτάξουν στα μάτια, να πουν τις αλήθειες τους με πράξεις, με αγκαλιές, με φιλιά, όχι με μισόλογα.
Πες μου τώρα εσύ:
Τι να το κάνουμε να μένουμε στα λόγια, όταν το θάρρος μας κάθεται φοβισμένο στη γωνία;
Καλό απόγευμα Κυριακής, αγαπούλες μου. Τολμήστε πριν να είναι αργά.
Νομίζω ότι μια τέτοια ημέρα επιβάλλεται να εξυμνήσω τον έρωτα και να τον αποθεώσω αλά ελληνικά. Οπως του αρμόζει.
Να τον ανεβάσω σε ένα τραπέζι μπουζουκιών, ακόμη και να τον ρίξω σε μια λαϊκή τριτο-τέταρτη πίστα σε μπουζουΚτσίΔικο της εθνικής Αθηνών- Λαμίας με ανερχόμενα ονόματα της ελληνικής νυχτερινής σόου-μπιΖ κατηγορίας "από φωνή-Μ%υνί"! Και δώστου τα γαρύφαλλα 🌺 και δώστου τα κουνίματα 🍑 και δώστου και οι γλάστρες! 🪴
Καψούρες μου, σήμερα γιορτάζει ο κόσμος όλος! Οι ερωτευμένοι, οι ελεύθεροι, οι πολιορκιμένοι, οι χωρισμένοι, οι κερατωμένοι!
Όλοι στο ίδιο τραπέζι θα μεθύσουμε και μαζί θα τραγουδήσουμε. Άλλοι θα γελάμε από ευτυχία που "δεν κόβεται στα τρία" και άλλοι θα έχουμε ένα κλαυσίγελο, θα μεθάμε και θα τραγουδάμε "χίλιες φορές να ήσουνα μια πόρνη αληθινή, μα είσαι το χειρότερο, πουτ@ν@ στην ψυχή" από τον γνωστό διεθνούς φήμης Νίκο... Σπαταλόπουλο.
Το σημερινό κείμενο δεν μπορεί να μην έχει πάρα άπλετη δόση κιτσερέλας, τρέλας και καΨούρας!
Γιαυτό θα το συνοδεύσω με ένα ΣκοΤςςςςονΔεΡόΞ (Scotch on the rocks), που όλοι είχαμε και στο χωριό μας, και με το φαινόμενο Ελ-Νίνο και το χιτ "14 Φλεβάρη"! ❤️
Και καθώς ψέλνω οσάν έφηβο κοράσιο το "έχω περάσει τα 25 και η καρδιά μου ❤️ μοιάζει 5", αλλάζω λίγο τη θεωρία ότι οι ερωτευμένοι δεν χρειάζονται αυτή την ημέρα για να γιορτάσουν καθώς είναι για αυτούς κάθε ημέρα γιορτή και σας λέω.. Γιορτάστε ΟρΈ! Πάρτε καρδούλες σοκολατάκια, γράψτε ερωτικά σκονάκια, φορέστε στριΝγκάκια και σέξι εσωρουχάκια, παρφουμαριστείτε και ξεχυθείτε "σε θάλασσες και ακτές" μαζί με την καψούρα σας! Είτε είστε 15, 25, 35, 45 κλπ κλπ ζήστε αυτή την εμπορευματοποιημένη μνεία στον έρωτα, γιατί ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!
Ο έρωτας και η καψούρα θέλει την τρέλα του, την αλητεία του όπως λέει και το άλλο γνωστό ελληνικό άσμα!
"Όσοι έρωτες κι αν ήρθαν ήταν σαν να μην υπήρχαν" γράφει ο Φοίβος και έχει δίκιο ρε παιδιά! Εγώ θα γιορτάσω σήμερα, σας το λέω.
Αν και άρρωστη, θα αμαρτήσω. Θα το ρίξω έξω. Στο ένα χέρι algofren στο άλλο χέρι το κρασί, την καρδιά μου να ευφραίν'... και wine not δηλαδή? Θα το κάψω απόψε αγορίνες & κοριτσάρες μου! Και αν μεθύσω, θα του στείλω μήνυμα του παπάρα να του πω πως "Σε γουστάρω ακόμα ρε βλήμα του ελέους! Πάρε το τρένο και έλα!" Τι κι αν δεν απαντήσει, ο έρωτας και η καψούρα θέλουν Τόλμη και Γοητεία, βεβαίως, βεβαίως!!!
Στέλνω σε όλους τις ευχές μου για μια ημέρα Σέξαλλη και επονείδιστη!!
Φιλούρες και αγαπούρες!!
Νιάαααου! ❤️
____________________________
"Kitscherella, My Love!"
I think a day like this calls for an epic tribute to love—Greek style, of course. The way it truly deserves.
I want to lift love up onto a bouzouki table, or even throw it onto a third-rate stage in some roadside bouzoukia joint on the Athens-Lamia highway. The kind of place where up-and-coming names in Greece’s late-night showbiz scene sing under the motto: “Great body, questionable vocals!” Let the carnations fly 🌺, let the hips sway 🍑, let the decorative dancers do their thing! 🪴
My love-struck souls, today the whole world celebrates! Lovers, singles, the pursued, the heartbroken, and yes—even the cheated-on!
Tonight, we all sit at the same table, drink, and sing our hearts out. Some of us will be laughing with joy, belting out “our love cannot be torn apart,” while others will be sipping their drinks with a half-smile, swaying to tragic lyrics like, "A thousand times, I'd rather you were a real prostitute, but you’re the worst—you're a traitor to the soul.”
Because today’s post cannot exist without a good dose of kitscherella, madness, and unfiltered passion!
And so, I shall accompany it with a Scotch on the rocks (because obviously, we all had that back in our village), and the ultimate Greek heartbreak anthem, “14th of February”. ❤️
As I sing along like a teenage girl to the lyrics “I may be over 25, but my heart feels like 5,”
I slightly reconsider the theory that "real lovers don’t need a special day to celebrate"—and instead, I tell you:
Celebrate, damn it!
Buy those heart-shaped chocolates, write sweet little notes, slip into those sexy undies, drown yourselves in perfume, and hit the town with your crush! Whether you’re 15, 25, 35, 45—live this consumerist tribute to love to the fullest, because you DESERVE it!
Love and passion demand a bit of craziness, a touch of rebellion—as the famous Greek song goes.
"No matter how many loves have come and gone, it's like they never even existed," wrote Greek songwriter Foivos. And he was right, my friends!
I, for one, am celebrating tonight.
Even though I’m sick, I shall sin. I shall party. One hand holding paracetamol, the other holding wine—because wine not? I’m burning it down tonight, my darlings! And if I get tipsy enough, I’ll text that idiot and say:
"I still want you, you clueless moron! Get on a train and come!"
And if he doesn’t reply? Who cares! Love and passion require Bold & the Beautiful levels of drama, darling!
Wishing you all a scandalous, sexy, and utterly shameless day of love!
Με ήλιο Φλεβάρη στο Βασίλειο της παγωμένης Νορβηγίας, χιόνια στο τοπίο για να μη βγαίνουμε και πολύ από το mood χειμώνα και ειδοποίηση που μόλις έσκασε από το YR για αναμενόμενη χιονόπτωση εντός της επόμενης ώρας.
Και ενώ η ημέρα με βρίσκει στο σπιτι, άρρωστη με γρίπη, χυμένη σα λιωμένο παγωτό στην καταπράσινη καναπεδάρα μου, μεταξύ ζαλάδας, αναγούλας και παραισθήσεων, απολαμβάνω τη στιγμή, ανοίγω Spotify και ξεθάβω ελληνικές χιτάρες δεκαετίας 880-90 ώσπου φτάνω σε αυτό.
Για όσους δεν έχετε ήδη πατήσει play πριν την ανάγνωση, κάντε το τώρα και ταξιδέψτε μαζί μου.
Κάπου μεταξύ '97, '00, '02, τότε που η ηλικιακή σειρά μου ετοιμαζόταν να μπει, αν δεν είχε ήδη μπει, στην εφηβεία, με την τηλεόραση να είναι το βασικό social media, και το alter να έχει φέρει τις "Πεταλούδες ελεύθερες πετούν", τις συμμαθήτριές μου να διχάζονται σε αυτές που γουστάρανε τον Χουάν και σε αυτές που προτιμούσαν τον τΖιβαέιρο Τόμας, οι διαφημίσεις έπαιζαν το εν λόγω τραγούδι.
"Και θα χαθώ θα χαθώ θα χαθώ ένα πρωί, σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική, εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή, θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί"...
30 χρόνια πριν, είχα ακόμα την ελευθερία να ονειρεύομαι πως μια ημέρα θα κάνω τους στίχους του τραγουδιού πραγματικότητα.
Στο τώρα, βλέπω γύρω μου δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, συμβιβασμούς και κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο αναβάλω το πλάνο αυτής της ελευθερίας. Αυτής της αναρχικής ιδέας, εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή..
Βέβαια λένε πως η ψυχή ενός ανθρώπου δεν γερνάει ποτέ, οπότε υποθέτω πως ακόμα και αν το πρόσωπο μας θα έχει αλλάξει, αν το σώμα μας θα έχει βαρύνει, οι δυνάμεις μας δεν θα είναι ίδιες, το πνεύμα της αναρχίλας και της ανυπότακτης καρδιάς, θα μας επιτρέψουν να περιπλανηθούμε σε μέρη όπου ο έρωτας θα είναι πανηγύρι ελληνικό, καταβλακιώτικο, νησιώτικο ή ηπειρώτικο.
Σηκώνομαι να πάρω ένα παυσίπονο, να φύγουν τα οράματα γιατί πρέπει να μαγειρέψω η θνητή, και η κατάσταση σηκώνει ξέφρενο φαγοπότι με σουπίτσα και αναβράζον αναλγητικό.
Πίνω το soft paracet-drink μονοκοπανιά, με τη μύτη και τα μάτια κλειστά, ξυνίζω τα μούτρα μου και αναφωνώ ένα "αααα" όπως τότε, το πάλαι ποτέ, που κατεβάζαμε σφηνάκια βενζίνης και ανεβαίναμε στις μπάρες και στα τραπέζια να κουνήσουμε τις φιδίσιες κορμάρες μας και να μας ραίνουν με κανελογαρύφαλλα!
Βάζω στο play ξανά και ξανά τον Πέτρο, τραγουδάω μαζί του και ταξιδεύω πίσω στο χρόνο. . .
. . .《Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, πατάω το play στο walkman, ένα sony που η μάνα μου εδωσε μια περιουσία για να μου το πάρει, αλλά που να ήξερε πως γρήγορα θα απαξιωθεί από τα mp3 players, κάθομαι προ-πεντάδα στο σχολικό, και χάνομαι στις σκέψεις μου. Άραγε όντως του αρέσω του Κ.? Μου κάνει κάθε βράδυ αναπάντητες, μου στέλνει μηνύματα με ascii art, μου ζήτησε να κάτσουμε μαζί στο ίδιο θρανίο..》
《Πως να πω στη μάνα μου ότι θέλω καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, κάτι Adidas gazelle, για να τρέχω σαν γκαζέλα εγώ το 1.80 παρά 20 ψηλά?!》
《Τι θα γίνω στη ζωή μου, δεν τα γουστάρω τα θεωρητικά, γράφω κάτω από τη βάση, και αυτά τα μαθηματικά που μου αρέσουν μου μοιάζουν σύνθετα πολύ και εγώ θέλω τη ζωή μου πιο απλή》
. . . .
30 ολόκληρα χρόνια αργότερα, σιχαίνομαι ακόμα τα "Ω ξειν’, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις", ξύνω τον κ°λο μου μην ματιαστώ και βρίσκω ακόμη κάποιες μαθηματικές θεωρίες δύσκολες για τι δικό μου iq οπότε και δεν τις αγγίζω, πιστεύω ακόμα πως η ζωή θα έπρεπε να είναι απλή και όχι πολύπλοκη. Παρεπιπτόντως, ο Κ. εκείνο το γκομενάκι από το άλλο τμήμα με γούσταρε και τον γούσταρα και εγώ αλλά "πάάρτα μωρή μη στα χρωστάω 👋" ήταν που δεν ήθελα να το παίξω και 2πλο ταμπλό..
30 χρόνια μετά, προσποιούμαι πως εχω δαμάσει το αναρχικό θηρίο μέσα μου, έχω μετοικίσει στον Βορρά, και δεν ξεχνάω το ανυπότακτο κομμάτι της ψυχής μου που με οδήγησε ως εδώ και είναι αδύνατο να σταματήσει να "τρέχει" ώστε να φύγει ακόμα πιο μακριά, να κυνηγήσει όνειρα και ιδανικά.
Βάζω μια σειρά στο mute στο netflix, και όπως χτυπάει ο ήλιος πάνω στο πρόσωπο μου, αποκοιμιέμαι για λίγο, ονειρεύομαι και ταξιδεύω ως εκεί που θέλω να φτάσω. Ο Πέτρος παίζει ακόμα στο replay και εγώ σχεδιάζω νοερά αυτόν τον νέο έρωτα που έρχεται απο μακριά, με φόβο μην αργήσει πολύ και δεν του μείνουνε μαλλιά!
Θέλω να πω το όνομά σου, θέλω να σου μιλήσω ξανά, να σε δω.
Δε μπορώ να ξεχάσω τα μάτια σου. Εκείνη την τελευταία φορά που με κοίταξες. Που προσπάθησες να μου μιλήσεις και εγώ σου γύρισα την πλάτη, δήθεν αδιάφορα.
Ήσουν δικός μου για μια στιγμή.
Όχι μόνο μια. Περισσότερες από μία. Όσες φορές ήρθες σε εμένα. Όσες φορές η φωνή σου γινόταν τρυφερή. Όσες φορές το βλέμμα σου με αγκάλιαζε, όταν τα χέρια μας ήταν δεμένα.
Έχω θράσος. Το ξέρεις πως έχω. Αλλά με εσένα δεν μπόρεσα. Έκανα ένα βήμα μπροστά και ύστερα κόλωσα, άρχισα να τρέχω προς τα πίσω.
Ήθελα να κρυφτώ. Ήθελα να κρυφτούμε μαζί. Όπως εκείνες τις στιγμές που είχαμε οι δυό μας. Οι δύό μας, ανάμεσα στον κόσμο που περνούσε αθόρυβα.
Πόσο σε θέλησα.
Το χαμόγελο σου. Πόσο χαμογελάω όταν το σκέφτομαι.
Και ύστερα. Δάκρυα που συγκρατώ. Δε θέλω να τα αφήσω. Ούτε αυτά. Όπως δεν άφησα ούτε εμένα, ούτε εσένα.
Ξέρω πως με σκέφτεσαι. Σιωπηλά. Βουβά. Μήπως έχουμε και άλλη επιλογή?
Ξέρω πως με διαβάζεις.
Θέλω τόσο να σε συναντήσω ξανά. Μα πως..
Μόνη, χαμένη σε μια χώρα που δεν ανήκω. Και που μια ημέρα, αργά ή γρήγορα θα αφήσω πίσω μου και μαζί με αυτή θα αφήσω κάθε ελπίδα να σε συναντήσω τυχαία.
Εσένα και τα υπέροχα χείλη σου, που όταν χαμογελούσαν, ερχόταν καλοκαίρι στην παγωμένη καρδιά μου.
Μου λείπεις, το ξέρεις? Μου λείπει η γλυκιά αναστάτωση που ένιωθα όταν σε έβλεπα. Η χαζή προσμονή, η παιδιάστικη ανησυχία, αυτό το γαργαλιτό που μούδιαζε το μυαλό μου.
Είσαι ένα άρωμα. Το πιο αγαπημένο μου. Άρωμα από γιασεμί, τριαντάφυλλο και κεχριμπάρι. Ένα άρωμα που γνώρισα όταν σε συνάντησα και που λατρεύω να φοράω και να σε νιώθω κοντά μου. Ένα άρωμα που δε θέλω να ξεθυμάνει ή να τελειώσει ποτέ.
Θέλω μια στιγμή ακόμα κοντά σου. Θα μου τη δώσεις? Τι λες? . . . .
Σήμερα, καθώς επέστρεφα σπίτι, αποφάσισα να αλλάξω τη καθιερωμένη μου διαδρομή.
Πήγα προς τη θάλασσα και χάθηκα στις σκέψεις μου, αναλογιζόμενη όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου ως τώρα και με απογοήτευσαν.
Καθώς το μυαλό μου περιπλανιόταν στις αμφιβολίες και τα ερωτηματικά, αναρωτήθηκα αν έχει πια αξία να πιστεύω στους ανθρώπους.
Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν, και το τοπίο γύρω μου έγινε θολό. 《Οι προσδοκίες γεννάνε μόνο απογοητεύσεις》,έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.
Τότε, σχεδόν από ένστικτο, σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί, ανάμεσα στα σύννεφα του απογεύματος, εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο.
Ξαφνικά θυμήθηκα. Υπάρχει ελπίδα. Οι άνθρωποι, ναι, ίσως να συνεχίσουν να με απογοητεύουν.
Μα η φύση; Εκείνη ποτέ. Εκείνη πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να μου υπενθυμίζει την ομορφιά που παραμένει, ό,τι κι αν γίνει.
Και έτσι αποφάσισα να χαθώ. Να γίνω σύννεφο.
Πουδρένιο, ροζ, χρωματιστό.
Να πετάξω μακριά από όσους βλέπουν στα μάτια μου μια ευκαιρία να παίξουν.
Να ανέβω ψηλά, για να μη με φτάνει κανείς απάνθρωπος, αλαζόνας, σκληρός, λιγόψυχος.
Λυπάμαι που συναντάω ανθρώπους που αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια.
Που τα λόγια τους γίνονται ένα λαμπερό περιτύλιγμα κενών πράξεων.
Μα κοίτα, που αν και υπάρχουν αυτές οι σκοτεινές ημέρες, ξεπετάχτηκε ξαφνικά ένα πελώριο ουράνιο τόξο να φέρει πίσω το χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Σας ευχαριστώ όλους εσάς που καταφέρατε να με κάνετε πιο δυνατή. Να αλλάξω υπόσταση και να περιπλανηθώ ακόμη περισσότερο αναζητώντας το "ανώτερο εγώ μου" με οδηγό ένα χαμόγελο, που ακόμη και αν υπάρχουν φορές που "τρεμοπαίζει" από συγκίνηση, δε σβήνει..
