Rainbow°

 Σήμερα, καθώς επέστρεφα σπίτι, αποφάσισα να αλλάξω τη καθιερωμένη μου διαδρομή. 

Πήγα προς τη θάλασσα και χάθηκα στις σκέψεις μου, αναλογιζόμενη όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου ως τώρα και με απογοήτευσαν.

Καθώς το μυαλό μου περιπλανιόταν στις αμφιβολίες και τα ερωτηματικά, αναρωτήθηκα αν έχει πια αξία να πιστεύω στους ανθρώπους. 

Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν, και το τοπίο γύρω μου έγινε θολό. 《Οι προσδοκίες γεννάνε μόνο απογοητεύσεις》,έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.

Τότε, σχεδόν από ένστικτο, σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί, ανάμεσα στα σύννεφα του απογεύματος, εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο. 

Ξαφνικά θυμήθηκα. Υπάρχει ελπίδα. Οι άνθρωποι, ναι, ίσως να συνεχίσουν να με απογοητεύουν. 

Μα η φύση; Εκείνη ποτέ. Εκείνη πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να μου υπενθυμίζει την ομορφιά που παραμένει, ό,τι κι αν γίνει.

Και έτσι αποφάσισα να χαθώ. Να γίνω σύννεφο. 

Πουδρένιο, ροζ, χρωματιστό.

Να πετάξω μακριά από όσους βλέπουν στα μάτια μου μια ευκαιρία να παίξουν.

Να ανέβω ψηλά, για να μη με φτάνει κανείς απάνθρωπος, αλαζόνας, σκληρός, λιγόψυχος. 

Λυπάμαι που συναντάω ανθρώπους που αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια. 

Που τα λόγια τους γίνονται ένα λαμπερό περιτύλιγμα κενών πράξεων.

Μα κοίτα, που αν και υπάρχουν αυτές οι σκοτεινές ημέρες, ξεπετάχτηκε ξαφνικά ένα πελώριο ουράνιο τόξο να φέρει πίσω το χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς που καταφέρατε να με κάνετε πιο δυνατή. Να αλλάξω υπόσταση και να περιπλανηθώ ακόμη περισσότερο αναζητώντας το "ανώτερο εγώ μου" με οδηγό ένα χαμόγελο, που ακόμη και αν υπάρχουν φορές που "τρεμοπαίζει" από συγκίνηση, δε σβήνει..

🌈