Noche°

 

Τη νύχτα.

Τη νύχτα βγαίνουνε οι σκέψεις ορμητικά.

Ξεχύνονται. Σαν χείμαρρος. 

Σκέψεις που θυμίζουν έρωτες που έφυγαν με εκείνο το τρένο που εσύ ποτέ δεν πρόλαβες να μπεις.

Σκέψεις που έχουν άρωμα αγκαλιάς. 

Αγκαλιάς μεγάλης. 

Μιας σκιάς που τώρα κρύβεται καλά στις πιο ανήλιαγες γωνίες του μυαλού σου. 

Μιας σκιάς που σε κρατούσε προσεκτικά για να μη σπάσεις.

Βγαίνω από το γραφείο βιαστική να προλάβω το λεωφορείο. Και τότε κοιτάω μπροστά τον μισοσκότεινο ουρανό.

Ο κρύος αέρας παγώνει την ανάσα μου. Κουμπώνω το μπουφάν μου και περπατάω στην προβλήτα μόνη. 

Ξαφνικά, μια σκιά πέφτει πάνω μου. Πλησιάζει τρυφερά το πρόσωπο μου και μου ψιθυρίζει "είμαι ακόμα εδώ, δίπλα σου, μακριά αλλά εδώ"...

Γυρνάω να σου απαντήσω μα ο αέρας δυναμώνει. 

Κοιτάω το φεγγάρι μελαγχολικά. Και τότε παρατηρώ πως δίπλα του τρεμοπαίζει ένα αστέρι. 

Είσαι ακόμα εδώ. 

Στη σκέψη μου. 

Καλέ μου.

Εσύ. 

Είσαι ακόμα εδώ. Και με τη σκέψη σου επιτέλους χαμογελώ. Για λίγο, μα θα έρθω πάλι να σε βρω. 

Μέσα στο σκοτάδι. 

Όταν όλοι κοιμούνται. 

Μέσα σε ακατάστατα κρυμμένα αντικείμενα. 

Σε φωτογραφίες τσαλακωμένες που σε τίποτα δε θυμίζουν πια εμένα ή εσένα.

🩷