Cap ou pas cap?

 

Κάπου στα δέκα μας, στα πάρτι, παίζαμε "Θάρρος ή Αλήθεια", "Αναπτήρα", "Ο κύριος την κυρία"... Παιχνίδια που τότε ήταν αθώα, αλλά τώρα μοιάζουν με μεταφορά της ζωής. Γιατί, τελικά, τι είναι πιο δύσκολο; Να πεις την αλήθεια ή να τολμήσεις να τη ζήσεις;

Εγώ διαλέγω το θάρρος.

Τι να την κάνω την αλήθεια αν δεν μπορώ να πάρω το αμάξι και να έρθω να σε βρω; Αν δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω για να ακούσω τη φωνή σου ή να σου στείλω ένα μήνυμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ένα Σαββατόβραδο, γυρνώντας από ποτό με τις φίλες μου;

Άντε, πες πως διαλέγω την αλήθεια. Να σου πω πως σε σκέφτομαι τις νύχτες πριν κοιμηθώ, πως μου αρέσεις εσύ και όλο σου το είναι. Και μετά; Τι να την κάνω μια αλήθεια που δεν έχει το θάρρος να σε βρει, να σε αρπάξει, να τα κάνει όλα άνω-κάτω;

Οι αλήθειες χωρίς πράξεις είναι απλά λέξεις που ξεθωριάζουν. Το θάρρος, όμως, είναι εκείνο που αφήνει το αποτύπωμα. Ακόμα κι αν καείς, ακόμα κι αν πονέσεις, τουλάχιστον έζησες.

Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Ξέρεις ποιους θυμάμαι πιο έντονα; Εκείνους που τόλμησαν. Εκείνους που είχαν το θάρρος να έρθουν κοντά μου, να με κοιτάξουν στα μάτια, να πουν τις αλήθειες τους με πράξεις, με αγκαλιές, με φιλιά, όχι με μισόλογα.

Πες μου τώρα εσύ:

Τι να το κάνουμε να μένουμε στα λόγια, όταν το θάρρος μας κάθεται φοβισμένο στη γωνία;

Καλό απόγευμα Κυριακής, αγαπούλες μου. Τολμήστε πριν να είναι αργά.

❤️