Ένα πρωί°

 

Ημέρα Flash back. 

Με ήλιο Φλεβάρη στο Βασίλειο της παγωμένης Νορβηγίας, χιόνια στο τοπίο για να μη βγαίνουμε και πολύ από το mood χειμώνα και ειδοποίηση που μόλις έσκασε από το YR για αναμενόμενη χιονόπτωση εντός της επόμενης ώρας.

Και ενώ η ημέρα με βρίσκει στο σπιτι, άρρωστη με γρίπη, χυμένη σα λιωμένο παγωτό στην καταπράσινη καναπεδάρα μου, μεταξύ ζαλάδας, αναγούλας και παραισθήσεων, απολαμβάνω τη στιγμή, ανοίγω Spotify και ξεθάβω ελληνικές χιτάρες δεκαετίας 880-90 ώσπου φτάνω σε αυτό.

Για όσους δεν έχετε ήδη πατήσει play πριν την ανάγνωση, κάντε το τώρα και ταξιδέψτε μαζί μου. 

Κάπου μεταξύ '97, '00, '02, τότε που η ηλικιακή σειρά μου ετοιμαζόταν να μπει, αν δεν είχε ήδη μπει, στην εφηβεία, με την τηλεόραση να είναι το βασικό social media, και το alter να έχει φέρει τις "Πεταλούδες ελεύθερες πετούν", τις συμμαθήτριές μου να διχάζονται σε αυτές που γουστάρανε τον Χουάν και σε αυτές που προτιμούσαν τον τΖιβαέιρο Τόμας, οι διαφημίσεις έπαιζαν το εν λόγω τραγούδι.

"Και θα χαθώ θα χαθώ θα χαθώ ένα πρωί, σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική, εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή, θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί"...

30 χρόνια πριν, είχα ακόμα την ελευθερία να ονειρεύομαι πως μια ημέρα θα κάνω τους στίχους του τραγουδιού πραγματικότητα.

Στο τώρα, βλέπω γύρω μου δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, συμβιβασμούς και κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο αναβάλω το πλάνο αυτής της ελευθερίας. Αυτής της αναρχικής ιδέας, εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή..

Βέβαια λένε πως η ψυχή ενός ανθρώπου δεν γερνάει ποτέ, οπότε υποθέτω πως ακόμα και αν το πρόσωπο μας θα έχει αλλάξει, αν το σώμα μας θα έχει βαρύνει, οι δυνάμεις μας δεν θα είναι ίδιες, το πνεύμα της αναρχίλας και της ανυπότακτης καρδιάς, θα μας επιτρέψουν να περιπλανηθούμε σε μέρη όπου ο έρωτας θα είναι πανηγύρι ελληνικό, καταβλακιώτικο, νησιώτικο ή ηπειρώτικο. 

Έρωτας μεθυστικός, μεθυσμένος, χαμογελαστός, ευτυχισμένος, ελεύθερος, ασυμβίβαστος, respectful και άνευ ορίων. 

Σηκώνομαι να πάρω ένα παυσίπονο, να φύγουν τα οράματα γιατί πρέπει να μαγειρέψω η θνητή, και η κατάσταση σηκώνει ξέφρενο φαγοπότι με σουπίτσα και αναβράζον αναλγητικό.

Πίνω το soft paracet-drink μονοκοπανιά, με τη μύτη και τα μάτια κλειστά, ξυνίζω τα μούτρα μου και αναφωνώ ένα "αααα" όπως τότε, το πάλαι ποτέ, που κατεβάζαμε σφηνάκια βενζίνης και ανεβαίναμε στις μπάρες και στα τραπέζια να κουνήσουμε τις φιδίσιες κορμάρες μας και να μας ραίνουν με κανελογαρύφαλλα! 

Βάζω στο play ξανά και ξανά τον Πέτρο, τραγουδάω μαζί του και ταξιδεύω πίσω στο χρόνο. . . 

. . .《Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, πατάω το play στο walkman, ένα sony που η μάνα μου εδωσε μια περιουσία για να μου το πάρει, αλλά που να ήξερε πως γρήγορα θα απαξιωθεί από τα mp3 players, κάθομαι προ-πεντάδα στο σχολικό, και χάνομαι στις σκέψεις μου. Άραγε όντως του αρέσω του Κ.? Μου κάνει κάθε βράδυ αναπάντητες, μου στέλνει μηνύματα με ascii art, μου ζήτησε να κάτσουμε μαζί στο ίδιο θρανίο..》

《Πως να πω στη μάνα μου ότι θέλω καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, κάτι Adidas gazelle, για να τρέχω σαν γκαζέλα εγώ το 1.80 παρά 20 ψηλά?!》

《Τι θα γίνω στη ζωή μου, δεν τα γουστάρω τα θεωρητικά, γράφω κάτω από τη βάση, και αυτά τα μαθηματικά που μου αρέσουν μου μοιάζουν σύνθετα πολύ και εγώ θέλω τη ζωή μου πιο απλή》

. . . . 

30 ολόκληρα χρόνια αργότερα, σιχαίνομαι ακόμα τα "Ω ξειν’, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις", ξύνω τον κ°λο μου μην ματιαστώ και βρίσκω ακόμη κάποιες μαθηματικές θεωρίες δύσκολες για τι δικό μου iq οπότε και δεν τις αγγίζω, πιστεύω ακόμα πως η ζωή θα έπρεπε να είναι απλή και όχι πολύπλοκη. Παρεπιπτόντως, ο Κ. εκείνο το γκομενάκι από το άλλο τμήμα με γούσταρε και τον γούσταρα και εγώ αλλά "πάάρτα μωρή μη στα χρωστάω 👋" ήταν που δεν ήθελα να το παίξω και 2πλο ταμπλό..

30 χρόνια μετά, προσποιούμαι πως εχω δαμάσει το αναρχικό θηρίο μέσα μου, έχω μετοικίσει στον Βορρά, και δεν ξεχνάω το ανυπότακτο κομμάτι της ψυχής μου που με οδήγησε ως εδώ και είναι αδύνατο να σταματήσει να "τρέχει" ώστε να φύγει ακόμα πιο μακριά, να κυνηγήσει όνειρα και ιδανικά. 

Βάζω μια σειρά στο mute στο netflix, και όπως χτυπάει ο ήλιος πάνω στο πρόσωπο μου, αποκοιμιέμαι για λίγο, ονειρεύομαι και ταξιδεύω ως εκεί που θέλω να φτάσω. Ο Πέτρος παίζει ακόμα στο replay και εγώ σχεδιάζω νοερά αυτόν τον νέο έρωτα που έρχεται απο μακριά, με φόβο μην αργήσει πολύ και δεν του μείνουνε μαλλιά!

"Και θα χαθώ, θα χαθώ, θα χαθώ, ένα πρωί". . .