The artist within°

 

"Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once he grows up."

— Pablo Picasso

Το ξεκίνημα

Το πιάνο μπήκε στη ζωή μου στα 8. Εγώ το επέλεξα, εγώ το ζήτησα. Μεγαλώνοντας έγινε το καταφύγιό μου. Είμαι ξεκάθαρα καλλιτεχνική φύση, κι όμως κάπου στο λύκειο ήρθε η ώρα να διαλέξω. Ή αρχιτεκτονική ή πιάνο. Διάλεξα πιάνο.

Αλλά έπρεπε να διαλέξω και σχολή. Μεγαλωμένη με δύο γονείς μαθηματικούς, στράφηκα στα οικονομικά.

Η μάχη στο σπίτι

Όταν στα 16 δήλωσα πως δεν θέλω να σπουδάσω τίποτα άλλο πέρα από πιάνο, έγινε η «μικρή μάχη του Μαραθώνα» στο σπίτι.

«Κάνε όσα καλλιτεχνικά θες, αλλά σχολή θα βγάλεις και μετά κάνεις ό,τι θέλεις».

Κι έτσι βρέθηκα να μοιράζω τη ζωή μου:

12 ώρες πιάνο την ημέρα, κι έπειτα διάβασμα τα μεσάνυχτα για την εξεταστική.

Η μητέρα μου πίστευε πως δε θα πάρω ποτέ πτυχίο σχολής. Κι όμως, πήρα και πτυχίο και δίπλωμα πιάνου.

Το μεγάλο όνειρο

Μια καλοκαιρινή μέρα, η μητέρα μου με βρήκε να παίζω κάτι άγνωστο. «Άλλο είναι αυτό;» με ρώτησε.

«Ναι, ξεκινάω το πρόγραμμα για εξετάσεις στο κρατικό ωδείο του Τσαϊκόφσκι στη Μόσχα. Ξεκίνησα και ρώσικα· για να συνεχίσω τις σπουδές, πρέπει σε λίγους μήνες να έχω βασική γνώση».

Η σιωπή που ακολούθησε κράτησε μέρες. Ώσπου ήρθε η φράση:

«Αν θες να ακολουθήσεις το όνειρό σου, στήριξέ το μόνη σου».

Η παύση

Υπολόγισα ξανά και ξανά, αλλά τα νούμερα δεν έβγαιναν. Έκλεισα το πιάνο, κατέβασα τα στόρια, κλείδωσα την πόρτα του σαλονιού και έφυγα.

Δουλειές σεζόν, διπλές βάρδιες, ένας στόχος: να μαζέψω τα χρήματα. Αλλά το όνειρο πήρε αναβολή. Ήρθε το μεταπτυχιακό, μετά οι πρώτες σταθερές δουλειές, κι έτσι τα ρώσικα σταμάτησαν. Spasiba baby… ο χρόνος δεν έφτανε.

Νέοι δρόμοι

Το 2020 με βρήκε στην Ολλανδία. Χωρίς πιάνο, αλλά με την ανάγκη να κρατήσω ζωντανή τη δημιουργικότητά μου. Έπιασα μπογιές και πινέλα, και ανακάλυψα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου. Ήταν μια φάση γεμάτη πειραματισμούς και χρώματα, που μου θύμισε πως η τέχνη βρίσκει πάντα τρόπο να εκφράζεται, ακόμη κι όταν αλλάζουν τα μέσα.

Το 2022, αντί για Μόσχα, φώναξα: «Στο Όσλο, αδερφές μου, στο Βορρά!». Ο βορράς με αγκάλιασε, έγινε το σπίτι μου.

Η επιστροφή

Και σαν νεογέννητο μωρό, τον Μάιο έφερε η ζωή στο σπίτι μου ένα νέο πιάνο. Φωτεινό, δυνατό, ηχηρό. Γέμισε ο κόσμος μου χαρά.

Τα μεγάλα όνειρα ίσως να είναι πια μακριά, αλλά κάθε φορά που παίζω ταξιδεύω, συγχωρώ και μπορώ να προχωράω μπροστά.

Επίλογος

Μπορεί να μην έζησα το όνειρο όπως το είχα σχεδιάσει, αλλά το ξαναβρήκα αλλιώς.

Και ίσως αυτό να είναι η ουσία: να μη σταματάς ποτέ να αναζητάς τον καλλιτέχνη μέσα σου.

. . .