Κάτσε να δεις πως το λένε αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει όταν μουδιάζεις στη σκέψη κάποι@..
Πως λέγεται αυτό που γεμίζει το στομάχι σου πεταλούδες όταν προσμενεις να δεις καποι@?
Αυτή η γλυκιά προσμονή ανανεμειγμένη με ένα γλυκόπικρο αίσθημα απογοήτευσης, ανυπομονησίας..
Περιμένω στο χολ του ιατρείου να δω αν τελικά θα ψοφήσω από γρίπη φέτος ή όχι ακόμη..
Και εκεί που νιώθω μια ζαλάδα, η μισή μου πλευρά είναι αναίσθητη οσάν να έχω πάθει πάρεση, χρειάζομαι ακουστικό βαρηκοΐας για να βεβαιωθώ αν μιλάνε σε εμένα και γενικά περνάω δεν περνάω τα ατομικά κτέο εφέτος, ακούω από το υπερπέραν αυτό το τραγούδι.. "What if God was one of us?" και γελάω από μέσα μου. Λες κι έχει έρθει ο ίδιος ο Θεός να με αποτελειώσει, να μου τρίψει στα μούτρα ότι όλα είναι ένα cosmic joke.
Ξεχνάω για λίγο τους 1..2..3.. φτυσικούς που βήχουν δίπλα μου κάνοντας με να νιώθω ότι είμαι σε πίστα με ζόμπι που κοντεύουν να με φάνε ζωντανή από άλλο μίξ ιώσεων.. και σκέφτομαι εσένα.
Εσένα βρε παπάρα. Που ήρθες και χωρίς να πεις πολλά, με άφησες να σε σκέφτομαι και να μη μπορώ να σε ξεχάσω. Που καταριέμαι την ατυχία μου την ξελογιάστρα που έπρεπε να σε δω μπροστά μου και που άφησα να μου συμβεί αυτό το μάιντ φακ από το πουθενά, που δε μου αρέσει καθόλου. Εσύ μου αρέσεις βέβαια αλλά αυτό είναι μια τελειωμένη ιστορία. Από αυτές που τελειώνουν πριν καν αρχίσουν. Τις φανταστικές, τις πλατωνικές, τις πλασματικές βρε παιδί μου, πως αλλιώς να τις πω αυτές που μόνο οι τρελοί τις νιώθουν και δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση? Αυτές..
Cheers στις καψούρες που κάνουν καιρό να ξεπεραστούν, cheers στις χυλόπιτες, cheers στα αποθυμένα.
Θα μεθύσουμε απόψε κυρ Στέφανε για να ξεχάσουμε!
Niooovi φωνάζει ο γιατρός και δηλώνω παρουσία.
Υπόσχομαι πως δε θα γράψω ξανά για εσένα, δε θα σε σκεφτώ ξανά, θα τσιμπήσω τρεις φορές τα μάγουλα μου να ξυπνήσω πριν διανοηθώ να τολμήσω να πιάσω το κινητό να σου στείλω.
Σε παραχώνω στα άδυτα της σκέψης μου και φεύγω.
Τις ξενέρωτες φιλούρες μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου