"Ξεγέλασε με" , αν μπορεις...

Μεταξύ λογικής και παραλόγου.. Μεταξύ ουρανού και γης.. Κάπου στο ενδιάμεσο αιωρούμαι ..Είναι τόσο  παράξενο αυτό το συναίσθημα . Όταν δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Όταν οι αισθήσεις σου παγώνουν και ο εγκέφαλος αρνείται να ερμηνεύσει αντικειμενικά τα ερεθίσματα που λαμβάνει. Είναι χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμός, έρωτας, αγάπη, φιλία, ή απλά ένα αίσθημα επιβίωσης  ανάμεσα στο πλήθος? Μια ανάγκη που την προκαλούν οι καταστάσεις ή μια ανάγκη που προκαλείς εσύ ο ίδιος με την παράλογη λογική σου?

Είναι τόσο περίεργα απλή η κατάσταση της «επιθυμίας» σου για κάποιον ή κάτι που τελικά σε γεμίζει αμφιβολίες και φτάνεις να «πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό».
Έχω την τάση να μη δείχνω αυτά που θέλω. Να αποστρέφομαι τις επιθυμίες μου, να αρνούμαι αυτά που μου συμβαίνουν από φόβο μήπως στην πορεία πάψουν να συμβαίνουν. Υψώνω ένα τοίχο γύρω μου, βάζω τα στρατιωτάκια από Lego να φρουρούν την καρδία μου και όταν ο ταχυδρόμος μου φέρνει την αλληλογραφία σου, είναι η στιγμή που εύχομαι να βρω τη δύναμη να διαβάσω όλα τα γράμματα.
Όμως όπως συνήθως, έτσι και τώρα πάλι, δεν τα καταφέρνω. Είναι η πολλοστή φορά που ξεχωρίζω τους καλούς φακέλους από τους κακούς, παίρνω στα χέρια μου την κούπα μου γεμάτη με καφέ  , πετάω αποφασιστικά στα σκουπίδια την σωρό με τα καλά σου λόγια (αυτά που στο άκουσμα τους μου προκαλούν ένα γλυκό μούδιασμα) και προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι έκανα πάλι το σωστό, βολεύομαι στον καναπέ μου. Μόνη μου, να διαβάζω και να επαναλαμβάνω οτιδήποτε θα μπορούσε να με απωθήσει από εσένα.

Εσύ : Δεν είσαι άνθρωπος. Είσαι η κατάσταση που αναστατώνει την ηρεμία μου. Ένα συναίσθημα που μου προκαλεί  ενόχληση. Έρχεσαι  στη ζωή μου και με βρίσκεις  πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Παίρνεις υπόσταση σε διαφορετικά σώματα κάθε φορά, με προκαλείς να παίξω μαζί σου, προσπαθώντας να αγγίξεις κάθε μου συναίσθημα και να μπλέξεις ακόμα περισσότερο τα κουβάρια στο μυαλό μου.
Είχα δοκιμάσει να σε εμπιστευτώ. Να πιστέψω σε εσένα , να σε έχω μέσα μου και να μπορώ να χαμογελάω , να βγαίνω στην βροχή χωρίς ομπρέλα, να περπατάω στο κρύο χωρίς να με νοιάζει αν κρυώνω . Κάποτε με είχες κυριεύσει.
Μέχρι που με έμαθες πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι τίποτα και κανέναν. Ούτε καν τα δικά μου αισθήματα.  Έτσι αποφάσισα, σιγά-σιγά να μετακομίσω στον γυάλινο μου κόσμο. Σε αυτόν που κανείς δεν με βλέπει να αγαπάω, να θέλω, να διεκδικώ, να ζηλεύω, να πονάω… Οι άλλοι μπορούν να δουν μόνο την απαθή μου πλευρά , αυτή που συνέχεια γελάω, δεν με νοιάζει τίποτα, δεν δίνω σημασία σε κανέναν, δεν με αγγίζουν οι καταστάσεις ούτε τα λόγια κανενός…  Μέσα από τη φούσκα μου φαίνομαι ως κάποια που μπορείς να ασχοληθείς μαζί της όταν βαριέσαι και  να παραπετάξεις εύκολα όταν βρεις κάτι καλύτερο να ασχοληθείς. Έχεις την πεποίθηση ότι σε όλα αυτά εγώ θα γυρίσω απαθέστατα το κεφάλι μου από την άλλη, θα αδιαφορήσω και θα συνεχίσω να ταλαντεύομαι στο «τίποτα».
Δεν ξέρεις όμως, πως εγώ μέσα από την γυάλα μου σε βλέπω. Ακούω τη σκέψη σου να ουρλιάζει και να με κρίνει τόσο κυνικά . Θέλω να σου φωνάξω, πως δεν είμαι αυτή που φαίνομαι. Σε ικετεύω να προσπαθήσεις να σπάσεις τον γυάλινο μου κόσμο, να με κάνεις να πιστέψω ξανά σε αυτό το σιχαμένο συναίσθημα που με τρομάζει.

Αλλά μάταια. Μου επιβεβαιώνεις πως  δίκαια το φοβάμαι.  Πως καλά κάνω και αρνούμαι να δεχτώ αυτό το περίεργο αίσθημα ενθουσιασμού, έρωτα, αγάπης, τρέλας, πόνου, απώλειας ή ότι άλλο μπορεί να συνεπάγεται..
Γιατί ακόμα και αν σε αφήσω να μου κυριεύσεις ξανά το μυαλό.. ακόμα και αν αποφασίσω να σε βάλω στη ζωή μου, κάποια στιγμή θα με παρατήσεις πάλι, χωρίς λόγο και αιτία. Δεν θα σε νοιάξει αν τότε  σε παρακαλέσω να μείνεις.. Αν δεν αντέχω  χωρίς "εσένα". Θα μου γελάσεις σαρκαστικά και θα εξαφανιστείς.. Τόσο απλά….

Γι αυτό δεν μπορώ να σε αποδεχτώ. Εκτός και αν βρεις έναν έξυπνο τρόπο να με «ξεγελάσεις»……. !