Η αόρατη σκιά...

I love you so it’s scares me to death
I can’t say anymore than I love you…

Κάτι άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες..
Ένα άρωμα γνώριμο στις αισθήσεις σου…
Το καλοκαίρι που πλησιάζει αλλά ποτέ ξανά δεν θα έρθει όπως το περίμενες..
Και μια λέξη που αρνείσαι να χρησιμοποιήσεις για οτιδήποτε ασήμαντο.

Επιλέγεις να χάσεις πολλά τρένα, από φόβο μήπως ο προορισμός τους δεν είναι αυτός που ονειρεύεσαι. Μήπως το ταξίδι δεν είναι τόσο απρόβλεπτα ανατρεπτικό όσο εκείνο που σου άφησε τα σημάδια του.
Κάθεσαι μόνος στην αποβάθρα και παρατηρείς βουβά. Βλέπεις από την απέναντι μεριά ένα πάλε ποτέ δικό σου κομμάτι να κάνει ένα βήμα μπροστά, να επιβιβάζεται στο ,αντίθετης κατεύθυνσης, τρένο. Πίσω του οι βαριές πόρτες κλείνουν με δύναμη και αυτό απομακρύνεται. Προσπαθείς να φωνάξεις, μα η φωνή σου πνίγεται από τη λογική και όχι από το συναίσθημα. Όσο και να φώναζες εξάλλου, κανείς και τίποτα δεν θα γυρνούσε πίσω.

Συνεχίζεις να είσαι μόνος. Περνάνε αμέτρητα βαγόνια μπροστά από τα μάτια σου. Δεν μπαίνεις σε κανένα μέσα. Απλά ξυπνάς από τις χαοτικές σκέψεις σου , στέκεσαι στα πόδια σου και αποφασίζεις να φύγεις όσο πιο μακριά γίνεται από τον σταθμό των τρένων.
Υπόσχεσαι ότι δεν θα επιστρέψεις ποτέ ξανά σε αυτές τις σκοτεινές αποβάθρες.
Ορκίζεσαι πως θα διαγράψεις όλα όσα σου στοιχειώνουν τα βράδια.
Αποφασίζεις, όταν ακούς αυτό το τραγούδι, να μην αλλάζεις σταθμό, αλλά να μένεις εκεί και να ακούς μέχρι και τον τελευταίο του στίχο.
Ακόμα και αν αυτή η τυχαία στιγμή θέλει εσκεμμένα να σε περιπαίξει, εσύ θα μείνεις εκεί να την ζήσεις μέχρι τέλους.

Ίσως να είναι όλα ένα παιχνίδι τύχης. Μια αστεία σύμπτωση. Ένα κωμικοτραγικό αστείο.
Ακόμα και αν δεν ξαναταξιδέψω με τρένα , πάντα θα θυμάμαι τον υπόκωφο ήχο που προκαλούν καθώς σέρνονται στις γραμμές , όπως έρχονται ή φεύγουν.

Έχω στην τσέπη μου ένα εισιτήριο αεροπλάνου. Ο προορισμός είναι ένα όνειρο  που δεν μοιάζει σε τίποτα με όσα έχω ξαναδεί. Έχει μέσα τη σκιά σου και αυτή θα κρατήσω για παρέα.


Εγώ και εσύ… Για «πάντα» μαζί..