Θα πάω στη Ζούγκλα.. με τον Ταρζάν!

Γιατί? Γιατί εκεί είναι δηλωμένες οι άγριες καταστάσεις που επικρατούν και είναι συνειδητή επιλογή σου να τις αντιμετωπίσεις, από τη στιγμή που βρίσκεσαι σε ένα «άγριο» περιβάλλον.

Πόσες δυνατότητες επιβίωσης έχεις όμως όταν δεν είσαι στη ζούγκλα του Ταρζάν, αλλά στην πραγματικότητα του 2012, με ανθρώπους «χιμπατζήδες» δίπλα σου που έχουν μείνει στην εποχή των Νεάντερνταλ ? Που δεν έμαθαν τρόπους συμπεριφοράς, που βλέπουν ένα τσαμπί με μπανάνες να κρέμεται ακριβώς δίπλα τους, αλλά επιλέγουν να σε «σκοτώσουν» για να πάρουν τη μισοφαγωμένη μπανάνα από τα χέρια σου?

Σε μια σύγχρονη ζούγκλα συναντάς όλα τα είδη «ζώων» ακόμα και αυτά που νόμιζες πως έτειναν προς εξαφάνιση. Και φυσικά υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Ένα, των καλών ζώων που αντιδρούν μόνο από ανάγκη επιβίωσης σε περίπτωση επίθεσης από «εχθρό» και ένα δεύτερο, αυτό των επιθετικών ζώων-κυνηγών που ολημερίς και ολονυχτίς ψάχνουν το επόμενο θήραμα τους, παραμονεύουν πίσω από θάμνους, πάνω σε δέντρα, μέσα σε «βρώμικες» λίμνες, γίνονται «χαμαιλέοντες» και την κατάλληλη στιγμή βγάζουν τα νύχια τους και τους τεράστιους χαυλιόδοντες τους και κατασπαράζουν τη λεία τους.

Όταν μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς τι γίνεται έξω από τη «φούσκα» σου, αρχίζεις να διακρίνεις τις πολλές διαφορετικές στολές ενός χαμαιλέοντα. Έρχεται δίπλα σου συνήθως ως «γνωστός», ως «φίλος», αυτοχρήζεται σωτήρας σου και ιχνηλάτης της πορείας σου, μπορεί να πάρει τη μορφή «ερωτικής σχέσης» σου, ενός περιστασιακού ή μακροχρόνιου συντρόφου σου που «θέλει να ζήσετε τα πάντα μαζί» κλπ κλπ…….
Εσύ ως «αντιλόπη» (ζώο ΦΥΤΟφάγο), δεν μυρίζεσαι εύκολα τον κίνδυνο, τυφλώνεσαι από την ασφάλεια, την διπλωματία ή την γοητεία που σου εκπέμπει ο/η εκάστοτε χαμαιλέοντας και παραδίνεσαι ακούσια μπροστά στο «άκακο προσωπείο» του. Και είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο γατόπαρδος (ΣΑΡΚΟφάγο ζώο) είχε το απόλυτο καμουφλάζ και κατάφερε να βρει και αυτή τη φορά την εύκολη τροφή του.

Η πρώτη φορά που είσαι εσύ το θύμα και ο άλλος ο θήτης, συγχωρείται. Δεν ήξερες πως έχεις μπει σε ένα κλουβί με puma, ουρακοτάγκους, τίγρεις , χιμπατζήδες, ανακόντα, αλιγάτορες, ταραντούλες και μυρμηγκοφάγους, που όλα τους έχουν το χάρισμα του χαμαιλέοντα.
Το θέμα είναι την δεύτερη φορά που θα σε πλησιάσει κάποιο ύπουλο ζώο, να ξεχάσεις την άκακη φύση σου και να αμυνθείς προκειμένου να επιβιώσεις.
Και δεν σου μιλάω για επίθεση με δόντια, νύχια,  αλλά ούτε με όπλα εποχής Νεάντερνταλ.

Στη σύγχρονη κοινωνική ζούγκλα που είσαι αναγκασμένος να ζήσεις, ο καλύτερος τρόπος να ξεφύγεις από τον «κάπως» επιθετικό και χαιρέκακο διπλανό σου, είναι να ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ.
Ένα χαμόγελο αληθινό και ζεστό, που θα εκπέμπει πραγματική εσωτερική ισορροπία και ηρεμία, αρκεί για να κάνει τους χαμαιλέοντες δίπλα σου να αλλάξουν πολλάαα χρώματα!!!!
Είναι επίσης αρκετό , για να αναρωτηθούν  τι έκαναν λάθος αφού δεν κατάφεραν  να σε ρίξουν στα δίχτυα τους  και να θρηνήσουν με οδυρμούς την πανωλεθρία τους!

Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να μπεις στη διαδικασία να εξηγήσεις σε κάποιον ότι καταλαβαίνεις πως υποκρίνεται, πως παίζει ρόλους και κινείται με συμφέροντα.
Είναι καλύτερο να τον αφήσεις να τελειώσει την παράσταση, να χειροκροτήσεις ως ευγενικός θεατής και να φύγεις ως «κύριος», διακριτικά και με αξιοπρέπεια ˙ δίνοντας έτσι στον άλλον την ψευδαίσθηση ότι είναι εξυπνότερος από εσένα, ένα άπιαστο λαγωνικό και ένας άψογος δολοπλόκος!


Μακάρι να μπορούσαμε να ζούμε σε μια πιο αξιοκρατική και «διαφανή» ζούγκλα , αλλά αφού εδώ θα πρέπει να επιβιώσω, σας χαμογελώ αληθινά με όλη την καρδία μου και σας χαιρετώ!
Στέλνοντας πολλά φιλιά στις στραβωμένες σας μουτσούνες, που σίγουρα κάποιοι θα έχετε αυτή τη στιγμή , απορώντας από ανασφάλεια μήπως είστε και εσείς ένας… χαμαιλέοντας!