Κάπου πριν το τέλος του 2024, είπα να κάτσω λίγο στον πρασινοκυπαρισσοτιρκουάζ καναπέ μου, με μια κούπα ζεστό καφέ, και να γράψω ένα σύντομο απολογιστικό σημείωμα. Να έχω να θυμάμαι.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, και το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ΟΥΦ.
Αγαπητό μου 2024,
σε παραχώνω στις αποσκευές μου και σε στριμώχνω δίπλα στις ζόρικες στιγμές που με έβαλες να περάσω, για να φτάσω καταϊδρωμένη στη γραμμή του φετινού τερματισμού. Αυτή η θέση σου αξίζει. Να βρεθείς χωμένο βαθιά στο χρονοντούλαπο, και να σφηνώσω δίπλα σου τις στιγμές σου, ώστε καμία – μα καμία – να μη μπορέσει ούτε για αστείο να αποδράσει!
Αποχαιρετώ τα χέρια του Ε. που με κράτησαν όρθια όταν τα πόδια μου δε με κρατούσαν να σταθώ, και τα μελαγχολικά του μάτια που μου έλεγαν αντίο σιωπηλά, όταν αποφάσισα να αλλάξω σελίδα.
2024, θα σε θυμάμαι για τα σκατά που έφαγα και για το συναίσθημα του έρωτα που μου θύμισες πως ακόμα ζει κάπου μέσα μου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να βάλει φωτιά στα όνειρά μου!
Παίρνεις μαζί σου αναμνήσεις, μέρη και καταστάσεις.
Cheers στον έρωτα και την αγάπη.
Σε αυτή την αγάπη που άλλοι έχουν και άλλοι ακόμα αναζητούν.
Και στην ελπίδα πως, μια μέρα, όλοι θα πνιγούμε στη ζεστή αγκαλιά της από ευτυχία!
P.s.: Δε μπορώ να μη κλείσω για φέτος με το τραγούδι που άκουσα περισσότερο και με το οποίο ταξίδεψα χιλιόμετρα πέρα - δώθε, χαμένη μέσα σε σκέψεις αναμιγμένες με δόσεις πραγματικότητας, φαντασίας και νοσταλγίας!
Νιώθω την παρουσία σου ακόμα κι αν στέκεσαι σιωπηλός, πίσω από την οθόνη.
Σε βλέπω, όσο κι αν επιλέγεις την ανωνυμία, όσο κι αν κρύβεσαι στη σκιά.
Η απόσταση αυτή ίσως σου φαίνεται ασφαλής, ίσως σε προστατεύει. Όμως ξέρεις και εσύ ότι, ταυτόχρονα, σε κρατάει πίσω.
Πόσο θα μείνεις ακόμα εκεί;
Η ζωή κυλάει γρήγορα και οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω ερωτηματικά.
Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που νιώθεις, τότε γιατί δεν κάνεις το βήμα; Δεν σου ζητάω μεγάλες δηλώσεις ή φαμφάρες. Μερικές φορές, μια απλή λέξη αρκεί για να γίνει η αρχή.
Δεν υπάρχει ιδανική στιγμή. Μόνο το τώρα. Άσε τον φόβο, την αμηχανία, την ανασφάλεια. Ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν τολμάμε να δείχνουμε τον εαυτό μας, τις αληθινές μας σκέψεις και τα συναισθήματα μας.
Τόλμησε. Σου υπόσχομαι, το ταξίδι αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι φοβάσαι.
Πατάω το play και σε κρατάω στη σκέψη μου για λίγο πάλι ακόμα.. Μα όχι για πολύ..
Δεν άνηκα εκεί που μεγάλωσα. Ονειρευόμουν από μικρή να φύγω. Προσπάθησα αρκετές φορές. Και τελικά τα κατάφερα.
Δεν ανήκω εδώ που είμαι. Και όσο και αν προσπαθώ, μέσα από τις καθημερινές επιτυχίες και αποτυχίες, αυτό το εμετικό roller coaster με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν ανήκω ούτε εδώ.
Ξέρεις γιατί νιώθουν κάποιοι άνθρωποι πως δεν ανήκουν πουθενά? Γιατί δεν μεγάλωσαν σε φωλιά. Με την ασφάλεια, την ηρεμία και την παιδική ανεμελιά. Γιατί χτυπιόντουσαν σα καρυδότσουφλα στον αέρα και πήγαιναν πότε δεξιά, πότε αριστερά.
Δεν θέλω τίποτα δικό μου.
Δεν ανήκω πουθενά.
Και όσα θέλησα τα πήρε ο αέρας.
Τα ξέπλυνε η βροχή.
Τα πάγωσε το χιόνι.
Το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να χαμογελάω, να κοιτάω πίσω μου μα και μπροστά. Να τρέχω να ξεφύγω, τρέχω γρήγορα. Τρέχω καλά.
Βάζω φωτιές στις αναμνήσεις, αφού πρώτα τις αγκαλιάσω με έρωτα και τρέλα και προχωράω. Γρήγορα. Στροβιλίζομαι και αφήνομαι στη δίνη να με κρατάει από όλα μακριά.
Σήμερα θα βάλω αυτό το τραγούδι και θα προσπαθήσω να μη γράψω πολλά.
Έχω τόσα που θέλω να σου πω, αλλά τα πήρα μαζί μου. Τα παράχωσα βιαστικά μέσα στο σακίδιο μου, εκεί γύρω στις 12 παρά 10.. Τα φόρτωσα στην πλάτη μου, φόρεσα το παλτω μου και έφυγα.
Έχεις δει αυτή την ταινία?
Θα ήθελα να είμαι σαν τον Τζόελ.. θα ήθελα να μπορούσα να διαγράψω όλα τα αισθήματα που ένιωσα για εσένα, χωρίς καν να σε έχω αγγίξει ποτέ μου..
Μπήκα στο λεωφορείο για το σπίτι. Ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου και όπως κλείνω τα μάτια μου για λίγο, προσπαθώ να βρω τον τρόπο να ξεχάσω τη μορφή σου.
Και όπως ο ήλιος με ζαλίζει, όσες στιγμές είχα κοντά σου, περνάνε παίζοντας ανάποδα, από το τέλος ως την αρχή.
Έφυγες.
Δεν ήρθες ποτέ.
Δεν υπήρξες ποτέ.
Ακόμη και αν στη σκέψη μου σε κράτησα επιτέλους αγκαλιά, πήγα μια βόλτα μαζί σου δίπλα στη θάλασσα, και χαμογελούσα χαζεύοντας το χαμόγελο σου..
Φοβάμαι πως θα με ξεχάσεις τόσο σύντομα.
Αν δεν με έχεις ήδη ξεχάσει..
Αλλά δε θα μάθω ποτέ. Γιατί επέλεξες να πάρεις τα πάντα μαζί σου.
Έβαλα να ακούσω μουσική αλλά δεν έβρισκα κάτι να με ευχαριστεί..
Έχω κάνει και τα μαλλιά μου μπούκλες comme il faut, τα οποία παρεπιπτόντως φριζάρανε από την υποβόσκουσα υγρασία, και τα οποία μου θυμίζουν εποχές Πανελλήνιας, όπως σου είπα και το πρωί που μιλήσαμε στα βιαστικά..
Με ανικανοποίητες μουσικές απαιτήσεις και μαλλιά μπούκλες κομιλφοποιημένες λοιπόν.. θυμήθηκα το κασετόφωνο!
Και συγκεκριμένα αυτή την playlist : Back To Work | https://www.kasetophono.com/2017/03/back-to-work.html?m=1
Θες να την ακούσουμε μαζί και να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον? Όπως τότε?
Σωτήριο έτος του '17. Σωτήριο και αμαρτωλό.
Αμαρτωλό και καθοριστικό.
Καθοριστικό και ανατρεπτικό.
Έλα, πάτα μαζί μου το play και κράτα με στη σκέψη σου ακόμα μια φορά. Πριν φύγεις πάλι μακριά...
Και όπως έρχεται το φθινόπωρο εδώ στο Βασίλειο της Νορβηγίας.. όπως όλα γκριζάρουν ξαφνικά, η ημέρα μικραίνει απειλητικά για να σου θυμίσει το επερχόμενο σκότος..
Έτσι θυμήθηκα εσένα. Ξεπρόβαλες πίσω από τους στίχους.
Η μελωδία μου έφερε πίσω τις αναμνήσεις από εκείνον τον Σεπτέμβρη. Εκείνον τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη..
Νόμιζα πως είχα διαγράψει τα πάντα. Θυμάμαι να σε βλέπω από μακριά και να χαμογελάω στην ανάμνηση σου.
Κοίτα που τελικά όλα είναι πίσω εδώ!
3.56.
3 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα.
Τόσο διαρκεί το τραγούδι.
Τόσο και οι στιγμές που περνάνε σε fast forward μπροστά από τα μάτια μου.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Πολύ δυνατά. Πάει να σπάσει.
Σε βλέπω μπροστά μου. Μυρίζω το άρωμα σου. Ακούω τη φωνή σου.
Χαμογελάω. Σηκώνομαι από το γραφείο μου, παίρνω την άδεια κούπα στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Είμαι σίγουρη ότι θα σε συναντήσω εκεί, να ανταλλάσεις καλημέρες με άλλους συναδέλφους.
Ναι, είσαι εκεί. Με βλέπεις, μου χαμογελάς κρυφά και συνεχίζεις την κουβέντα σου με κάποιον. Περνάω από δίπλα σου και σου λέω "αδιάφορα" καλημέρα..
Περιμένω να φύγουν οι άλλοι. Περιμένεις και εσύ. Και τότε ερχόμαστε κοντά. Χαμογελάμε ο ένας στον άλλον. Έξω βρέχει. Έρχεται το φθινόπωρο. Έχουμε κανονίσει να πάμε σινεμά μετά τη δουλειά. Μου κλείνεις το μάτι, μου στέλνεις ένα πεταχτό φιλί στον αέρα και γυρνάμε σαν "άγνωστοι" συνάδελφοι στα γραφεία μας, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Κάπου στις 3 το μεσημέρι, γυρνάς ζαλισμένος και μου ψιθυρίζεις.. "με τρελαίνεις". Γελάμε σαν 15χρονα και συνεχίζουμε τη δουλειά.
3.20. Μένουν ακόμα 36 δευτερόλεπτα τραγουδιού. Νιώθω να στροβιλίζομαι μέσα στο τελείωμα του τραγουδιού. Όλα πάνε τώρα πιο γρήγορα. Γράφω πιο γρήγορα. Θα προλάβω να θυμηθώ κάθε στιγμή μας? Κάθε παλαβομάρα, κάθε ανωριμότητα?
Πόσα χρόνια έχουν περάσει? 6? 8? 10? Ξεχνάω. Ξεχνάω πολλά. Όλο και περισσότερα κάθε φορά.
Θα κρατήσεις μυστικά αυτά που σου ελεγαν τα μάτια μου όταν κοιταζόμασταν?
Θα μυρίζεις το άρωμα μου, ένα απόγευμα την άνοιξη?
...
Τι κρατάμε ως ανάμνηση και παρακαταθήκη για όσους ανθρώπους φεύγουν χωρίς επιστροφή μακριά μας?
Εγώ θα ήθελα να θυμάστε το χαμόγελο μου, αυτό που έκρυβε πάντα πολύ καλά τα τραύματα που πάλευα να κλείσω• και την τρέλα μου, αυτήν που γνωρίσατε όσοι μου προτείνατε να μοιραστούμε μαζί μια παράτολμη ή πρωτότυπη εμπειρία, σας είπα "ναι, πάμε και όπου βγει" και πήγαμε παρέα μαζί.
Η ng πάντα θα έλεγε "γέλα ορέ ότι και αν συμβαίνει, και αν όλα πάνε στραβά, χαμογέλα στραβά".
Η ng, μια κοπέλα που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί πολύ, μα δεν τα κατάφερε.
Στεκόμουν να χαζεύω, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους που με προσπερνούσαν.
Κάποιοι έτρεχαν βιαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις, σέρνοντας με το ένα χέρι μια παραφουσκωμένη βαλίτσα ενώ στο άλλο κρατούσαν τα εισιτήρια τους. Άλλοι, καλοντυμένοι και με μόνο μια χειραποσκευή, περπατούσαν αργά και αέρινα, υποδεικνύοντας ένα επαγγελματικό ταξίδι. Άλλοι έδιναν τις τελευταίες αγκαλιές, προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα δάκρυα του αποχωρισμού, ενώ άλλοι έδιναν βιαστικά πεταχτά φιλιά και αντάλλασσαν λόγια για να σπάσουν τον πάγο του αποχαιρετισμού.
Κάπου εκεί, ανάμεσα τους, εγώ, σχεδόν ακίνητη, με κομμένη την ανάσα, περιμένω. Τα χέρια μου κρέμονται βαριά, η καρδιά μου βαραίνει, έτοιμη να γλιστρήσει και να πέσει.
Ένιωθα μια πίεση στο κεφάλι μου. Ένα βουητό μέσα στα αυτιά μου.
Δεν περίμενα τον Τάσο πια.
Δεν περίμενα κανέναν αυτή τη φορά.
Έμαθα με τα χρόνια να μην περιμένω, να μην προσδοκώ.
Απλώς να προχωράω χωρίς να πρέπει να κοιτάω πίσω μου.
"Μη κοιτάξεις πίσω" έλεγε πάντα η φωνή μέσα μου, αυστηρά.
Και εγώ φοβισμένα προσπαθούσα να μη κοιτάω πίσω.
Λες και αν κοιτούσα κάποιος μεγάλος θα με μάλωνε.
Airport
Αéroport
Flughafen
Αeroporto
Aeropuerto
Аэропорт
Flygplats
Αεροδρόμιο
Lufthavn
Paliparan
Oro uostas
Летище
Repülőtér
हवाई अड्डे
مطار
Τόσες & άλλες τόσες γλώσσες..
Πόσοι & άλλοι πόσοι προορισμοί…
Αεροπλάνα, βαλίτσες, άνθρωποι... όλα κινούνται.
Οι χώροι των αεροδρομίων μένουν πάντα εκεί, γεμίζουν και αδειάζουν από κόσμο που έρχεται και φεύγει.
Χώροι που ΜΟΙΑΖΟΥΝ γεμάτοι..
Φώτα, βιτρίνες, είδη δώρων, φαγητά, αναψυκτικά, περιοδικά & ατελείωτες σειρές από «αναπαυτικά παγκάκια» για τις ώρες τις αναμονής & για όσους βαριούνται να περιφέρονται όρθιοι… Χώροι τόσο ΚΕΝΟΙ…
Εγώ? Κενή δεν είμαι και εγώ?
Ένα αεροδρόμιο έγινε η ψυχή μου.
Κενή. Περνάνε από μέσα της οι σκέψεις, οι καταστάσεις, οι στιγμές και εγώ στέκω εκεί να τις κοιτάζω παθητικά. Αδιάφορα πλέον.
Πως είναι να ερωτεύεσαι?
Πως είναι να χαμογελάς από αγάπη?
Πως είναι να κλίνεσαι μέσα σε ζεστές αγκαλιές τα βράδια?
Δε ξέρω.
Δε θυμάμαι.
Ξέχασα?
Δε γνώρισα ποτέ?
Δε ξέρω.
Δε θυμάμαι.
Ξέχασα.
Δε γνώρισα ποτέ.
Ένιωσα ένα σκούντηγμα στο αριστερό μου μπράτσο.
Έ, στάσου, κύριε, θα πάρεις το χέρι μου μαζί σου..
Ένας περαστικός έτρεχε να προλάβει τη πτήση του. Βιαστικός. Γύρισε, φώναξε ένα "συγνώμη", προσπάθησα να γνέψω ότι ήταν οκ αλλά τα χέρια μου παρέμεναν βαριά.
Αθήνα Όσλο. Πτήση Α3 756. Καθώς κατευθύνομαι μηχανικά προς την πύλη ακούω μια φωνή να μου ψιθυρίζει "Μη κοιτάξεις πίσω".
Είναι βράδυ. Και τα τζάμια του αεροδρομίου μοιάζουν καθρέφτες. Τολμάω να κοιτάξω μέσα από τη τζαμαρία πίσω μου. Δε βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα. Τρομάζω. Αλήθεια, γι αυτό η φωνή μου έλεγε να μη κοιτάξω πίσω μου? Για να μην αντικρίσω τη μοναξιά που με φοβίζει?
Μπαίνω στο αεροπλάνο. Δίπλα μου, μπροστά μου, πίσω μου, όλοι μου είναι ξένοι. Καμία γνώριμη φυσιογνωμία.
Κανείς να μου θυμίζει εσένα. Την αγάπη σου, τη μορφή σου, το άρωμα σου, το άγγιγμα σου. Το γέλιο σου, την ενέργεια σου, την ηρεμία σου, την αγκαλιά σου.
Πάνε 9 χρόνια. Εννέα χρόνια πέρασαν για να μπορέσω να πω το όνομά σου. Να νιώσω την ύπαρξη της απουσίας σου και τη μοναξιά που άφησες πίσω σου.
Άραγε μπορώ να ελπίζω πως μια ημέρα θα συναντήσω τον άνθρωπο που θα καταφέρω να μοιραστώ μαζί του ένα μέρος της ζωής μου? Θα μπορέσω να γελάσω ξανά με την ψυχή μου? Θα μπορέσω να ερωτευτώ? Να αγαπήσω? Να αγαπηθώ?
Είμαι πολύ μεγάλη για να πιστεύω σε παραμύθια? Πολύ μεγάλη για να ελπίζω και να ονειρεύομαι?
Ναι.. και.. ναι.
Είμαι πολύ μεγάλη, το ξέρω. Μα αφήστε με να ζω σε αυτό το όνειρο και να ελπίζω. Είναι ότι μου απέμεινε.
Και στη σκέψη πως θα σε ξανασυναντήσω ακόμη χαμογελάω. Ακόμη χαμογελώ...
(As always πΣυχούΛες μου, βάλτε το τραγούδι να συνοδεύσει την ανάγνωση...)
Ήμουν ένα κοτόπουλο.
Χρειαζόμουν λίγες μόνο ημέρες πριν βγω στον έξω κόσμο, όταν κάποιος έσπασε βίαια το αυγό μου. Το σπίτι μου.
Έψαχνα τη μαμά μου.
Ένιωθα πως κάτι πήγαινε στραβά.
Δεν τη γνώρισα ποτέ. Έβλεπα τα άλλα κοτόπουλα να κουρνιάζουν κάτω από τη φτερούγα της μαμάς τους.
Μου έλειπε.
Ζήλευα τη ζεστασιά που φαίνονταν να νιώθουν.
Ύστερα, ένα πρωί, ήρθαν κάτι γιγάντια χέρια και άρχισαν να με χαϊδεύουν βίαια. Προσπαθούσαν να με πιάσουν. Ήμουν μικρό και πάντα κατάφερνα να εγκλωβιστώ σε μια χούφτα χεριών.
Μου πέταγαν αποφάγια.
Μεγάλωσα. Ώσπου μια ημέρα, τα χέρια που κάποτε με εγκλώβιζαν, δεν κατάφεραν να με ξαναπιάσουν.
Φτερούγιζα με όλη μου τη δύναμη. Θυμωμένα. Απεγνωσμένα. Προσπαθούσα να ξεφύγω. Θαρρώ τους τρόμαξα λιγάκι γιατί με άφησαν ήσυχο.
Δεν με πείραξαν ποτέ ξανά.
Όμως η καρδιά μου χτυπάει ακόμα δυνατά, σαν τρελή και πάει να σπάσει κάθε φορά που βλέπω αυτά τα τεράστια χέρια να πλησιάζουν.
Άραγε θα βρουν ξανά τον τρόπο να με πιάσουν; Να με εγκλωβίσουν; Να με πνίξουν;
Έψαχνα να ρωτήσω κάποιον από τους φίλους μου μα χάθηκαν όλοι.
Μήπως ξέρει κανείς τι απέγιναν;
Με ακούει κανείς;
. . .
______________________________________________
* Η αφήγηση της ιστορίας του κοτόπουλου μπορεί να αντιπροσωπεύσει την εμπειρία ενός ανθρώπου που έχει περάσει από δυσάρεστες και τραυματικές καταστάσεις.
Το κείμενο είναι μία απλή μεταφορά για την ανθρώπινη έκθεση σε μια αρνητική εμπειρία και της επίσημης ανάκτησης της δύναμης και της αυτοπεποίθησης.
Πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση, παρακαλώ βάλε να παίζει το τραγούδι που κείτεται από επάνω ακριβώς..
Πάμε.
Διακοπες Πάσχα στο Βασίλειο της Νορβηγίας. Πέντε ολόκληρες ημέρες όπου τα πάντα ήταν κλειστά, ναι, ακόμη και οι καφετέριες.. και τι καλύτερο από βόλτες στο δάσος, καφές, σπιτικό φαγητό, ενα ποτήρι καλό κρασί, λευκό πάντα, αν με ξέρεις θα ξέρεις πως είμαι λάτρης του λευκού; λοιπόν ναι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το... netflix!
Αρκετές ημέρες μου πετούσε μια σειρά ως Νο1 στα εβδομαδιαία προτεινόμενα, αλλά από τον τίτλο και μόνο, one Day, φαινόταν πολύ ρομαντικό για εμένα και το σκίπαρα.
Μη βρίσκοντας όμως κάτι ενδιαφέρον είπα οκ, θα το τολμήσω. Και το τόλμησα. Και καλύτερα να μην το έβλεπα βρε παιδάκι μου αυτό το σενάριο.
Περιττό να πω ότι είδα τα 10 από τα 14 επεισόδια σε ένα βράδυ. Και όσο παρακολουθούσα, τόσο συνδεόμουν και ταυτιζόμουν με αυτή την ταλαίπωρη την Έμα, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα που είχε με τον Ντέξτερ.
Έφαγα κάτι σφαλιάρες από το παρελθόν και θυμήθηκα τον εαυτό μου στα 15, στα 16 και κάμποσα σερί ακόμα χρόνια μέχρι τα 19..
Τότε που καθόμουν στο ίδιο θρανίο αραιά και που με τον "Ντέξτερ" και κάπου εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη teenaging ζωάρα μου τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Τότε που αποφάσισα να αποχωριστώ το καθημερινό βαριεστημένο και παραμελημένο σχολιαρίστικο λουκ αδιάφορου εφήβου, με τις φόρμες, άρχισα να προσέχω τον εαυτό μου, να παστρώνω τη μούρη μου με makeup, για να καλύψω τα ατίθασα κα*υλόσπυρα της εφηβείας, πέταξα τα γυαλιά μυωπίας και φόρεσα πρώτη φορά φακούς επαφής, σουλούπωσα το μαλλί μου, ή έστω προσπάθησα! Και άρχισα να καταλαβαίνω πως, ναι ρε παιδί μου ήμουν ερωτευμένη!
Τι σημασία είχε αν ήταν το λάθος άτομο, αν δεν ήταν αμφίπλευρη η καψούρα, αν ήμουν μια απλή φίλη για αυτόν, εγώ αγαπούσα όσα όμορφα ένιωθα μέσα μου για πρώτη φορά.
Πως ξεχνάς την πρώτη σου αγάπη. Τι και αν είναι καταδικασμένη να σε πληγώσει, αφού 9 στις 10 φορές, λένε πως αυτός που θέλουμε δε μας θέλει και μας βλέπει φιλικά..
Όχι καλοί μου. Η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή. Γιατί η ανάμνηση της είναι συνδεδεμένη με την αρχή ενός άλλου, εξίσου ενδιαφέροντος, κόσμου..
Πάμε πίσω στην Έμα όμως από τη σειρά, που ως ξενέρωτη κοινωνικά και φαινομενικά αδιάφορη εμφανισιακά, βίωνε τις απορρίψεις του Ντέξτερ καρτερικά, στο βωμό της τιτανομέγιστης φιλίας που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους.
Ε, ναι λοιπόν αγάπες μου. Είμαι και εγώ μια Έμα. Μια Έμα που ήταν ερωτευμένη με τον φίλο της, που αυτός δεν την ήθελε ποτέ, τη θεωρούσε ξενέρωτη ε.ννο.εί.ται και επίσης ε.ννο.εί.ται δεν ήταν του γούστου του μια τέτοια αδιάφορη γυναίκα. Εδώ να σημειώσω πως παιδιά, σκουΖάτεμι αν έχω χωρίσει τη λέξη λανθασμένα, ήμουν πολύ πολύ κακία στα θεωρητικά, στα γλωσσικά, ορθογραφικά μπλα μπλα μπλα, προτιμούσα θετικές επιστήμες και ακόμα καλύτερα τα πήγαινα στα καλλιτεχνικά. Αλλά ας όψεται που έπρεπε να σπουδάσω οικονομικά, τα έχουμε πει αυτά σε άλλο κείμενο μη τα ξαναλέμε..
Λοιπόν, από τα 19 στα 35, 16 ολόκληρα χρόνια μετά, όχι εγώ δεν κατέληξα όπως η Έμα, έστω και λίγο με τον Ντέξτερ, έσπασα τη φιλία μου με τον φίλο μου, αλλά το παραδέχομαι πλέον πως, δεν έπαψε ποτέ να μου λείπει αυτός ο άνθρωπος που κάποτε αγάπησα με έναν τρόπο αγνό, αληθινό, πλατωνικό, φιλικό ή και όχι φιλικό.
Κάπου το 2014 τα σπάσαμε ως φίλοι οριστικά. Πέρασε καιρός στον οποίο ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί του και δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά μου. Και κάπου το 2017 συνειδητοποίησα πως δε θέλω να είμαι εγωίστρια πια, πως μου έλειπε, πως τον αγαπούσα αληθινά και θα ήθελα πολύ να τον έχω στη ζωή μου ως φίλο μου, ακόμα και αν η λέξη φιλία περικλείει διαφορετική θεώρηση του όρου και των πραγμάτων στις ζωές των ανθρώπων.
Προσπάθησα πΣυχούλες μου, αλήθεια, να πάρω μια μικρή θέση στη ζωή του παλιού μου φίλου. Προσπάθησα αρκετές φορές. Αλλά δε χώραγα. Πουθενά. Θες τα σουβλάκια που έτρωγα και είχαν φαρδύνει τη κωΛάρα μου.. Δεν κατάφερα ποτέ ξανά να βρω αυτόν τον φίλο μου από τα παλιά.
Βλέποντας τη σειρά, έκλαψα πολύ. Περισσότερο γιατί ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του, το χαμένο βλέμμα του με το ηλίθιο χαμόγελο του και θα ήθελα πολύ μα πάρα πολύ να τον πάρω επιτέλους μια αγκαλιά. Να του πω όλα αυτά τα χαζά που τώρα αναγκάζομαι να γράψω, να του πω για τους γκόμενους που με φτύσανε και έκανα σα χαζογκόμενα αλλά και για αυτούς που τηγανίσαμε μαζί την τηγανίτα μα και για την κοπελιά που γνώρισα στο ασανσέρ και αν θυμάμαι καλά την λέγανε Ανίτα!
Δυστυχώς βέβαια στο τέλος την Έμα την χτυπάει φορτηγό και εμένα με χτυπάει για πολλοστή φορά κατάμουτρα ένα αναπάντητο μήνυμα. Με άφησε κοινώς στο "διαβάστηκε" πΣυχούλες μου.
Αλλά το θράσος μου και η τρέλα μου του γράφουν αυτό εδώ το κείμενο, κάποια μέρα ίσως τυχαία διαβαστεί, ίσως πάλι και όχι μιας και ο Μήτσος βαριέται εύκολα. Και ακόμη και ΑΝ, λέω ΑΝ, έπεφτε ποτέ πάνω σε αυτό το κείμενο μου, θα είχε εγκαταλείψει την ανάγνωση στο πρώτο λεπτό.. Ίσως πάλι τώρα που το ξανασκέφτομαι, κοπιάρω το url και του το στείλω, γιατί έχω ποΛλύ θράσος, και γινάτι, και ας βγάζει το γινάτι μάτι, που έλεγε κ η γιαγιά μου!
Anyway, κοίτα Μήτσο, είσαι παπάρας, εγωιστής και δεν μου έδωσες ποτέ μια τελευταία ευκαιρία να σου εξηγήσω πόσο χαζή ήμουν και εγώ, αλλά είναι οκ, ζω ακόμα με αυτό.
Παρόλο που είσαι παπάρας που δε με συγχώρεσες, και ας ήμουν ολίγον τι μαλακισμένη (εσύ το είχες πει αυτό, οχι εγω!) δεν μπορώ να μη σε αγαπώ, γιατί για εμένα ήσουν η πρώτη αγάπη μωρεεεε, έλα να το είπα και κοκκινίζω! Και ύστερα εγινες με τον τρόπο σου ο φίλος μου, ο καλός μου φίλος..
Λυπάμαι τόσο πολύ που all that is over. Πάω να σκουπίσω τις μύξες μου και να περιμένω ότι one day we will meet each other again. Ήμουν αυτή που έλεγα ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έστω και αν όντως πεθαίνει, so, I am living with the hope that I will meet you one day, εντάξει?
Cheers στα love crash που δεν έχουν πρόσωπο ή φύλο.
Cheers στο body language που υπερνικάει όλες τις γλώσσες και τα σύνορα.
Αν είχα αργήσει λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα του ασανσέρ θα είχε κλείσει.
Αν δεν πατούσα το κουμπί ξανά βιαστικά θα ήμασταν δύο άγνωστα στίγματα στο σύμπαν.
Κρατάω τη θετική σου αύρα, τη συζήτηση που ανταλλάξαμε, τη βοήθεια σου και το χαμόγελο σου!
Και εκεί που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να πω πως δουλεύω, χαμογελώντας στην ανάμνηση σου, μέσα σε μια τυχαία playlist που έπαιζε στα αυτιά μου, άκουσα αυτό.
Έρχονται μόνο κάτι εφιάλτες που και που. Προσπαθούν να μου θυμίσουν πως υπήρξες.
Πάνε τόσα χρόνια Πί.
Σε ξέχασα.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ βέβαια, είναι η πικρίλα που κάθεται στο λαρύγγι μου μαζί με έναν κόμπο, μπαστακωμένο, εκεί, κάθε που συλλογίζομαι πως με κορόιδεψες.
Και τότε ξες τι λέω στον καημένο εαυτό μου Πί; Τον παρηγορώ, πως τάχα, να, μια μέρα, το σύμπαν θα σε φέρει πάλι εμπρός μου. Σε άλλη θέση αυτή τη φορά. Του θύματος και όχι του θύτη.
Μα όχι, Πί. Τι λέω. Αυτό δεν γίνεται.
Είμαι πια τόσα χρόνια και τόσα χιλιόμετρα μακριά. Που ακόμη και αν απεγνωσμένα ήθελα να σε δω κάπου ξανά, αυτό ξέρω πως δε θα συμβεί. Ποτέ ξανά.
Σε ξέχασα Πί.
Μα μη πιστέψεις πως ξέχασα το άρωμα σου.
Τη φωνή σου.
Το χαμόγελο σου.
Ψέματα λέω στον εαυτό μου για να μη πονάει άλλο πια.
Back to February of 2013. During a H1N1 epidemic in Greece, I was sending applications for my first permanent job. After having sent lots of CV's and while I was burning down with fever for more than a week, in bad condition, my phone rung. "We have called you for an interview regarding the position of assistant accountant". I said yes & I went to the interview with the CFO. It lasted more than I expected. Paracet had started fading, my fever was getting higher, I was feeling dizzy but I stayed there trying to be professional for my very first time..
I got the job.. I stepped from an assistant to an independent accountant; and became the "Watson" to my "Sherlock" supervisor.
For me Mr. N., was the one who trusted me, who believed in me. He guided me. He showed me the first steps in accounting & taxation. He taughed me to develop my critical thinking, my persistence, and my patience. We worked together as a team, we built from zero, the accounting department for a group of mass media companies which had changed management after a default and we created a professional relationship based in honesty, integrity and mutual respect.
For me Mr. N. became more than a manager. He became my Leader.
By the end of 2015, while Greece was facing capital controls which affected the employment conditions for all the mass media companies, I took the chance to send my CV to PwC, with a dream and a goal to dedicate my professional life for the #1 international accounting firm. I succeeded and passed all the interviews.
When I was in the difficult position to announce to Mr. N. that I had to quit, he smiled saying "I was prepared that this day would come, even if I will miss you, you have to step forward Niovi, we will not loose each other". I remember how much I cried that I had to left my "father" of Finance, my Leader, my Mentor, my Guide.
He is till now, the most special person to my professional life; even if he is thousand of kilometers far away, even if we keep long periods of time not exchanging news, whenever we talk, he always reminds me how Proud he is for me, how he Believes in me and how he Supports me.
Thank you Mr. N.
I was keeping that post for a long time.
I will always deeply appreciate the knowledge you instilled to me and on the top of everything for teaching me how to find the fighter within.
