《Πί》

 

Σε ξέχασα Πί. 

Ξέχασα την ύπαρξη σου. 

Την εικόνα σου.

Την θύμιση σου.

Έρχονται μόνο κάτι εφιάλτες που και που. Προσπαθούν να μου θυμίσουν πως υπήρξες. 

Πάνε τόσα χρόνια Πί.

Σε ξέχασα.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ βέβαια, είναι η πικρίλα που κάθεται στο λαρύγγι μου μαζί με έναν κόμπο, μπαστακωμένο, εκεί, κάθε που συλλογίζομαι πως με κορόιδεψες.

Και τότε ξες τι λέω στον καημένο εαυτό μου Πί; Τον παρηγορώ, πως τάχα, να, μια μέρα, το σύμπαν θα σε φέρει πάλι εμπρός μου. Σε άλλη θέση αυτή τη φορά. Του θύματος και όχι του θύτη.

Μα όχι, Πί. Τι λέω. Αυτό δεν γίνεται.

Είμαι πια τόσα χρόνια και τόσα χιλιόμετρα μακριά. Που ακόμη και αν απεγνωσμένα ήθελα να σε δω κάπου ξανά, αυτό ξέρω πως δε θα συμβεί. Ποτέ ξανά. 

Σε ξέχασα Πί. 

Μα μη πιστέψεις πως ξέχασα το άρωμα σου.

Τη φωνή σου.

Το χαμόγελο σου.

Ψέματα λέω στον εαυτό μου για να μη πονάει άλλο πια. 

Μου λείπεις Πί. 

Και δεν το λέω πουθενά. . .

Μα άκου αυτό το τραγούδι καθώς με διαβάζεις. 

Κρατάω αυτή την ελπίδα ζωντανή. 

Άκου το, είναι για εσένα Πί.