Στεκόμουν να χαζεύω, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους που με προσπερνούσαν.
Κάποιοι έτρεχαν βιαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις, σέρνοντας με το ένα χέρι μια παραφουσκωμένη βαλίτσα ενώ στο άλλο κρατούσαν τα εισιτήρια τους. Άλλοι, καλοντυμένοι και με μόνο μια χειραποσκευή, περπατούσαν αργά και αέρινα, υποδεικνύοντας ένα επαγγελματικό ταξίδι. Άλλοι έδιναν τις τελευταίες αγκαλιές, προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα δάκρυα του αποχωρισμού, ενώ άλλοι έδιναν βιαστικά πεταχτά φιλιά και αντάλλασσαν λόγια για να σπάσουν τον πάγο του αποχαιρετισμού.
Κάπου εκεί, ανάμεσα τους, εγώ, σχεδόν ακίνητη, με κομμένη την ανάσα, περιμένω. Τα χέρια μου κρέμονται βαριά, η καρδιά μου βαραίνει, έτοιμη να γλιστρήσει και να πέσει.
Ένιωθα μια πίεση στο κεφάλι μου. Ένα βουητό μέσα στα αυτιά μου.
Δεν περίμενα τον Τάσο πια.
Δεν περίμενα κανέναν αυτή τη φορά.
Έμαθα με τα χρόνια να μην περιμένω, να μην προσδοκώ.
Απλώς να προχωράω χωρίς να πρέπει να κοιτάω πίσω μου.
"Μη κοιτάξεις πίσω" έλεγε πάντα η φωνή μέσα μου, αυστηρά.
Και εγώ φοβισμένα προσπαθούσα να μη κοιτάω πίσω.
Λες και αν κοιτούσα κάποιος μεγάλος θα με μάλωνε.
Airport
Αéroport
Flughafen
Αeroporto
Aeropuerto
Аэропорт
Flygplats
Αεροδρόμιο
Lufthavn
Paliparan
Oro uostas
Летище
Repülőtér
हवाई अड्डे
مطار
Τόσες & άλλες τόσες γλώσσες..
Πόσοι & άλλοι πόσοι προορισμοί…
Αεροπλάνα, βαλίτσες, άνθρωποι... όλα κινούνται.
Οι χώροι των αεροδρομίων μένουν πάντα εκεί, γεμίζουν και αδειάζουν από κόσμο που έρχεται και φεύγει.
Χώροι που ΜΟΙΑΖΟΥΝ γεμάτοι..
Φώτα, βιτρίνες, είδη δώρων, φαγητά, αναψυκτικά, περιοδικά & ατελείωτες σειρές από «αναπαυτικά παγκάκια» για τις ώρες τις αναμονής & για όσους βαριούνται να περιφέρονται όρθιοι… Χώροι τόσο ΚΕΝΟΙ…
Εγώ? Κενή δεν είμαι και εγώ?
Ένα αεροδρόμιο έγινε η ψυχή μου.
Κενή. Περνάνε από μέσα της οι σκέψεις, οι καταστάσεις, οι στιγμές και εγώ στέκω εκεί να τις κοιτάζω παθητικά. Αδιάφορα πλέον.
Πως είναι να ερωτεύεσαι?
Πως είναι να χαμογελάς από αγάπη?
Πως είναι να κλίνεσαι μέσα σε ζεστές αγκαλιές τα βράδια?
Δε ξέρω.
Δε θυμάμαι.
Ξέχασα?
Δε γνώρισα ποτέ?
Δε ξέρω.
Δε θυμάμαι.
Ξέχασα.
Δε γνώρισα ποτέ.
Ένιωσα ένα σκούντηγμα στο αριστερό μου μπράτσο.
Έ, στάσου, κύριε, θα πάρεις το χέρι μου μαζί σου..
Ένας περαστικός έτρεχε να προλάβει τη πτήση του. Βιαστικός. Γύρισε, φώναξε ένα "συγνώμη", προσπάθησα να γνέψω ότι ήταν οκ αλλά τα χέρια μου παρέμεναν βαριά.
Αθήνα Όσλο. Πτήση Α3 756. Καθώς κατευθύνομαι μηχανικά προς την πύλη ακούω μια φωνή να μου ψιθυρίζει "Μη κοιτάξεις πίσω".
Είναι βράδυ. Και τα τζάμια του αεροδρομίου μοιάζουν καθρέφτες. Τολμάω να κοιτάξω μέσα από τη τζαμαρία πίσω μου. Δε βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα. Τρομάζω. Αλήθεια, γι αυτό η φωνή μου έλεγε να μη κοιτάξω πίσω μου? Για να μην αντικρίσω τη μοναξιά που με φοβίζει?
Μπαίνω στο αεροπλάνο. Δίπλα μου, μπροστά μου, πίσω μου, όλοι μου είναι ξένοι. Καμία γνώριμη φυσιογνωμία.
Κανείς να μου θυμίζει εσένα. Την αγάπη σου, τη μορφή σου, το άρωμα σου, το άγγιγμα σου. Το γέλιο σου, την ενέργεια σου, την ηρεμία σου, την αγκαλιά σου.
Πάνε 9 χρόνια. Εννέα χρόνια πέρασαν για να μπορέσω να πω το όνομά σου. Να νιώσω την ύπαρξη της απουσίας σου και τη μοναξιά που άφησες πίσω σου.
Άραγε μπορώ να ελπίζω πως μια ημέρα θα συναντήσω τον άνθρωπο που θα καταφέρω να μοιραστώ μαζί του ένα μέρος της ζωής μου? Θα μπορέσω να γελάσω ξανά με την ψυχή μου? Θα μπορέσω να ερωτευτώ? Να αγαπήσω? Να αγαπηθώ?
Είμαι πολύ μεγάλη για να πιστεύω σε παραμύθια? Πολύ μεγάλη για να ελπίζω και να ονειρεύομαι?
Ναι.. και.. ναι.
Είμαι πολύ μεγάλη, το ξέρω. Μα αφήστε με να ζω σε αυτό το όνειρο και να ελπίζω. Είναι ότι μου απέμεινε.
Και στη σκέψη πως θα σε ξανασυναντήσω ακόμη χαμογελάω. Ακόμη χαμογελώ...
🙃
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου