Slave of Love

Μου είπε «μη φοβάσαι, εμπιστεύσου με», πέρασε τα χέρια του γύρω μου, με σήκωσε ψηλά και άρχισε να με γυρνάει γρήγορα γύρω-γύρω… Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα..

Έχεις μπει ποτέ στο τρελό χταπόδι σε λούνα πάρκ για να καταλάβεις την αίσθηση? Δένεσαι στη θέση σου, κρατάς σφιχτά τη μπάρα μπροστά σου για να είσαι σίγουρος ότι δε θα φύγεις από το στροβίλισμα, αφήνεσαι και περιστρέφεσαι με δύναμη μέχρι που νιώθεις ένα κενό στο στομάχι. Βλέπεις τα φώτα τα γυρνάνε ιλιγγιωδώς καθώς κάνεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου, ουρλιάζεις από την αδρεναλίνη και  γελάς.. Γελάς μέχρι που τρέχουν δάκρια χαράς και ασύλληπτης τρέλας από τα μάτια σου..

Αυτό είναι για εμένα. Μια έκρηξη αδρεναλίνης, ευτυχίας, επιθυμίας, έλξης, αναζήτησης. Τον κοιτάω στα μάτια και ξέρω πως με κοιτάει και αυτός ρε φίλε. Μου χαμογελάει και γελάει όλο μου το «είναι». Με κρατάει στην αγκαλιά του και πλημμυρίζει η καρδιά μου χαρά. Και είναι αυτή η ανάσα του που γεμίζει την ψυχή μου ηρεμία. Είναι ο τρόπος που πιάνει την κιθάρα και γρατζουνάνε τις χορδές τα δάχτυλα του λες και χορεύουν, που με κάνει να ανατριχιάζω και να χαζεύω όπως τον ακούω να τραγουδάει, αραγμένος στον καναπέ μου, ενώ εγώ τριγυρνάω δήθεν αδιάφορα από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα στο σπίτι.

Τα απλά πράγματα μετράνε στη ζωή οΡεε.. Τα αβίαστα. Τα άκοπα. Αυτά που δε τα πολυζορίζεις. Αυτά που δεν τους γαμάς τον έρωτα βρε παιδί μου. Νιώθεις γεμάτος, απλά και μόνο γιατί είσαι δίπλα στον άλλον. Νιώθεις ηρεμία, «μυρίζοντας» την αύρα του στον χώρο σου. Νιώθεις ευτυχία «αγγίζοντας» τις σπίθες ερωτισμού που «πετάνε» τα σώματα σας όταν βρίσκονται μαζί.

Να μη φοβάστε να φτάνετε χαμηλά. Πολύ χαμηλά. Θα έρθουν άνθρωποι στη ζωή σας, που δε θα σας σεβαστούν. Θα παίξουν με την «ανήλικη» καρδούλα σας, θα περάσουν καλά με τα αισθήματα σας, θα σας κλείσουν εισιτήριο να σας πάνε στα «αστέρια» και μόλις μπείτε στο συννεφάκι σας για το «στρωμένο με ροδοπέταλα» ταξιδάκι, θα σας δώσουν μια και θα σας προσγειώσουν ανώμαλα και άγαρμπα στη γη, γεμίζοντας γδαρσίματα το απαλό σας δερματάκι και δάκρια μεγάλα σα κορόμηλα τα μπιρμπιλωτά σας μάτια.

Και είναι αυτά τα συναισθηματικά δύσμορφα πλάσματα που ισοπεδώνοντας τα πάντα μέσα σας, θα σας «ανοίξουν» τα μάτια για να δείτε τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν να στέκονται δίπλα σας στη ζωή. Αυτούς που αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο από το χρόνο σας. Που αξίζουν να τους πάρετε την πιο μεγάλη αγκαλιά, να τους δώσετε τα πιο αγνά αισθήματα που ξεχνούσατε ότι μπορεί να υπάρχουν και να «περπατάτε» πλάι-πλάι κρατώντας τους σφιχτά το χέρι για να μη σας φύγουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κρατώντας σε από το χέρι θα σε τραβήξουν για να πέσεις. Θα σε ρίξουν στις λάσπες και θα γελάνε χαιρέκακα από πάνω σου.

Και είναι και Αυτοί, που θα σε τραβήξουν να σηκωθείς, να σκουπίσεις τις λασπωμένες μούρες σου, να χαμογελάσεις και να προχωρήσεις μαζί τους σφίγγοντας τους το χέρι. Θα σε μάθουν να μη φοβάσαι, να πιστεύεις ξανά στο unbelievable my dear και θα «γαμήσουν» πανέμορφα κάθε κύτταρο του μυαλού σου. Κάτι σαν «οδηγοί» στο άγνωστο μονοπάτι σου. Κάτι σαν «δάσκαλοι» στην ζωή σου. «Δεματάκια χαράς και απρόσμενης ευτυχίας» για να μιλήσουμε και ως μεγάλα παιδιά που είμαστε.

Και όπως με είχε ψηλά και με στριφογυρνούσε στον αέρα κρατώντας με στα τιτανοτεράστια χέρια του κάνοντας με να γελάω και τα τσιρίζω, με κατέβασε για μια στιγμή στο έδαφος. Σιγουρεύτηκε ότι πατάω γερά κάτω, έπιασε με τις μεγάλες χούφτες του τα μάγουλα μου, με κοίταξε στα μάτια και μου ψιθύρισε «μη φοβάσαι τίποτα, είμαι εγώ εδώ τώρα, ακούς?»….

Να ερωτεύεστε πολύ μα να αγαπάτε ακόμα περισσότερο οΡεε. Να ποθείτε τα λανθασμένα μα να επιθυμείτε και να παλεύετε για τα ιδανικά. Να εγκαταλείπετε με το κεφάλι ψηλά, μέρη που «χάθηκαν άδοξα οι μάχες» και να αναζητάτε «κρυμμένους παραδείσους» σε ζεστές τεράστιες αγκαλιές και βλέμματα καυτά.

(*) Cheers !