Σε ευχαριστώ.

Η θάλασσα. Αυτή τα παίρνει όλα μακριά. Βγάζει τα κύματα της έξω στη στεριά, βρέχει παιχνιδιάρικα τα πόδια σου και καταπίνει ότι θες να πετάξεις από πάνω σου..

Απέραντη θάλασσα. Χάνεται το μάτι σου στον ορίζοντα. Πότε άγρια, πότε ήρεμη, νομίζεις ότι κάνει παρέα στη διάθεση σου. Νομίζεις πως σου μιλάει. Άλλοτε σε καθησυχάζει και άλλοτε σε μαλώνει.

Και χθες βράδυ ήταν ήρεμη. Τόσο ήρεμη και γαλήνια. Και όπως έσκαγαν τα κύματα πάνω στα χαμηλά βράχια της προβλήτας που καθόμασταν και πίναμε ήρεμα το κρασί μας, μου ψιθύρισε μια λέξη.

«Σε ευχαριστώ».

Αυτή τη λέξη ήθελα να σου πω, μα δεν την έβρισκα μέσα στις ανακατεμένες σκέψεις μου τόσο καιρό που περίμενα μαλακισμένα να αλλάξεις ή είχα ανόητες ελπίδες πως μπορεί να μετανιώσεις και να γυρίσεις...

«Σε ευχαριστώ». Σε ευχαριστώ τόσο πολύ που με έκανες να συνειδητοποιήσω ότι καλά κάνω και επιμένω για το τι θέλω και πως το θέλω. Σε ευχαριστώ που ήρθες για να μηδενίσεις το είναι μου, τον εγωισμό και την αξιοπρέπεια μου και να μάθω να εκτιμάω ό,τι τελικά πραγματικά αξίζει.

Γιατί δίνοντας την καρδιά μου σε κάτι ανάξιο, σε κάτι μικρό και λίγο, μαθαίνω να εκτιμώ το αληθινό και το ουσιαστικό για το οποίο αξίζει να τα δώσω όλα, ξεκινώντας πάλι από την αρχή, από το μηδέν. Από αυτό το μηδέν που με έφτασες εσύ «μωρό μου».

«Σε ευχαριστώ» γιατί εξαιτίας σου βρήκα τη δύναμη να αλλάξω κεφάλαιο, να κάψω όλες τις μαύρες σελίδες που μουτζούρωνα αποσβολωμένη τόσο καιρό που ξόδευα δίπλα σου, να πάρω τους χρωματιστούς μου μαρκαδόρους και να ζωγραφίζω λουλούδια, πεταλούδες, σύννεφα κάτασπρα και κόκκινους ήλιους .

____

Και είναι αυτή η αγκαλιά του, που μου είχε λείψει τόσο πολύ τελευταία. Αυτή η αγκαλιά που μέσα της νιώθω τη ζεστασιά που δεν ήσουν ικανός να μου προσφέρεις εσύ. Είναι τα μάτια του που λάμπουν από ενθουσιασμό όταν με κοιτάει και το χαζό χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του όταν τον κοιτάω και εγώ στα μάτια.

Και είμαι και εγώ, που νιώθω τόσο χαρούμενη μαζί του, ρε. Γιατί ξέρει να διαβάζει τις ανάγκες μου, ακούει τις ανησυχίες μου, θέλει να είναι δίπλα μου παρά τις ανασφάλειες μου. Μα και αν κάτι δε καταφέρει θα είμαι σίγουρη γι’ αυτόν, πως τουλάχιστον προσπάθησε.. Πως προσπαθήσαμε μαζί. 

Και ξέρεις, αξίζει στη ζωή να αφιερώνεις χρόνο σε ανθρώπους αληθινούς. Με ευαισθησίες. Που δε φοβούνται να γεμίσουν δάκρια τα μάτια τους, από φόβο, από θλίψη, από ανησυχία. Που γελάνε δυνατά και «ας πάνε να γαμηθούνε οι τριγύρω που κοιτάνε». Που φιλάνε παθιασμένα, σε σηκώνουν στον αέρα αγκαλιά και όταν κοιμάσαι, περνάνε το χέρι τους γύρω σου και σε σφίγγουν να μη τους φύγεις μέσα στη νύχτα.

Δίπλα σε Αυτόν, μπορώ να ονειρεύομαι, ναι. Να μην καταπιέζω το παιδί που έχω μέσα μου. Να μη νιώθω κενή από μια παρουσία μισή και λίγη. Να γελάω δυνατά, να περπατάω στραβά, να τραγουδάω παράφωνα, να νιώθω, να περιμένω, να πιστεύω στο μαζί ρε. Σε αυτό το «μαζί» που για εσένα ήταν άγνωστη λέξη.

____

Περπατούσαμε αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα, χαζογελούσαμε, πειράζαμε ο ένας τον άλλον και ξαφνικά, δε ξέρω πως, σκουντούφλησα και έπεσα κάτω, φαρδιά πλατιά. Πήγε να με σηκώσει μα τον σταμάτησα. Με κοίταξε χαζεμένα μόνο και τότε, αντί να κλάψω, έβαλα τα γέλια. Και γέλασα τόσο δυνατά. Τόσο δυνατά. Με όλη την ψυχή και όλο μου το είναι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι δίπλα μου γιατί το θέλει, χωρίς να τον παρακαλώ, χωρίς να το απαιτώ, χωρίς να το ζητάω. Θέλει να είναι δίπλα σε εμένα και τώρα ξέρω, πως θέλω και μπορώ να προσπαθήσω και εγώ. Και αυτός ο Άνθρωπος όταν με δει να πέφτω, θα τρέξει να με σηκώσει.. Και θα είναι εκεί για να ζωγραφίζει ηλίθια χαμόγελα στο πρόσωπο μου ακόμα και αν πονάω…

«Σε ευχαριστώ» γιατί φεύγοντας από δίπλα μου, μπορώ να είμαι πάλι εγώ, να μη χρειάζεται να στριμωχτώ σε κουτάκια, να μη συμβιβάζομαι με τα λίγα, να μην υποκρίνομαι την χαρούμενη, να μη κλαίω τα βράδια για το κενό που άφηνες τόσους μήνες με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν είναι αστείο να αφήσεις κενό με την παρουσία σου?! Δεν είναι θλιβερό να προσφέρεις ανακούφιση με την απουσία σου?! (…)

___

Για εσάς που καταλαβαίνετε πως είναι να είστε κάπου που δεν ανήκετε … Να μη φοβάστε το κενό που σας δημιουργούν κάποιοι δειλοί και φοβισμένοι άνθρωποι. Να μη φοβάστε να γίνετε αδύναμοι για λίγο ή να λυγίσετε μπροστά σε αρρωστημένες σχέσεις και καταστάσεις. Να μη τρέμετε την απουσία και την εγκατάλειψη από κενά άτομα που ξέρουν εύκολα να φεύγουν και να αδειάζουν ανθρώπους γεμάτους σαν εσάς.

Γιατί εσείς, όπως και εγώ, ακόμα και αν αδειάσατε, είστε ικανοί να γεμίσετε ξανά. Να μηδενίσετε για να φτάσετε πάλι ψηλά. Γιατί εσείς είστε οι πιο δυνατοί.

Ενώ ένας κούφιος από αισθήματα άνθρωπος, ποτέ δε θα καταφέρει να νιώσει την ευτυχία που θα νιώσετε εσείς. Ένα αδειανό άτομο θα είναι πάντα τέλειο στο να αδειάζει αληθινούς ανθρώπους, αλλά δε θα καταφέρει ποτέ από την ανεπάρκεια του να κρατήσει αυτούς τους συναισθηματικά πλούσιους, δίπλα του ή να μοιάσει έστω και λίγο σε εκείνους.

Ενώ αυτοί οι μισοί άνθρωποι ΤΙ? Ενώ αυτά τα κενά, απαθή και αδρανή άτομα, ΤΙ ρε?? ΤΙ??

Αυτοί να καταφέρουν ΤΙ???

(photo by Ng_ 07.06.2017_ Glyfada)