El amor

30 Ιουνίου 2017.

Παρασκευή απόγευμα.

5.38 μ.μ.

44^ο C.

Τα παράθυρα όλα ανοιχτά, στο αμάξι. Στο δρόμο για το σπίτι.

Μια εκκωφαντική  ηρεμία στους δρόμους. Λες και η πόλη αφουγκράζεται τον καύσωνα και μπροστά του σιωπά.

Το αυτοκίνητο να τρέχει και ο καυτός αέρας να στεγνώνει τα μάτια μου. Να καίει τα μάγουλα μου και να βαραίνει την αναπνοή μου.

Δυνάμωσα το ράδιο ακούγοντας αυτό το τραγούδι . . .

Τα πλήκτρα του πιάνου. Να χορεύουν με τη φωνή. Πότε σόλο, πότε μαζί.

Αρμονία.

Αυτή να αναζητάτε στην καθημερινότητα. Να σφίγγετε στις χούφτες σας τα δάχτυλα που ξέρουν πώς να «αγγίξουν» μαγικά τις χορδές της καρδιάς σας για να βγάλουν μελωδίες αρμονικές.

Ηρεμία.

Να είστε σε μέρη που οι παρουσίες των ανθρώπων τριγύρω σας γαληνεύουν την ψυχή σας. Που μέσα στον θόρυβο και την παράνοια της πόλης ηρεμούν τη σκέψη σας. Χαλιναγωγούν τους φόβους σας και τιθασεύουν τις αδυναμίες σας.

Παλμός.

Να «υπάρχετε» σε στιγμές που δίνουν τον επόμενο «χτύπο» της ζωής σας.

Ρυθμός.

Σας έκανε ποτέ κανείς να θέλετε να χορέψετε μαζί του? Ένα βήμα μπροστά. Ένα δεξιά. Πίσω ένα. Και άλλο ένα.. Και άλλο. Και μετά αριστερά. Και πάλι από την αρχή. Σε ένα αργεντίνικο τάνγκο. Με ρυθμό, παλμό, που τα σώματα σας θα αγγίζουν το ένα τ’ άλλο αρμονικά και θα εμπνέουν μια ηρεμία και μια φλόγα παράλληλα, που θέλει να κάψει τα πάντα στο πέρασμα της.

…

Και ενώ τα πλήκτρα του τραγουδιού «χόρευαν» στο ρυθμό, έκλεισα για μια στιγμή τα βλέφαρα μου και μύρισα τη θάλασσα και την αλμύρα της και μετά γεύτηκα το λευκό κρασί που πίναμε αφήνοντας τα μάτια μας να χαθούν στο άπειρο γαλάζιο της.

…

Να στέκεστε μακριά από «δυσαρμονικές παραφωνίες» που γεμίζουν φάλτσα και θόρυβο τα αυτιά σας.

Η μικρή ζωή μας θέλει σωστό ρυθμό, συνεχή παλμό, «ήρεμα λιμάνια», ρίσκο, ενθουσιασμό και τρέλα. Από αυτή την τρέλα που δίνει τη σπίθα για να χορέψεις στο ξαφνικό, να τραγουδήσεις δυνατά μια άγνωστη μελωδία, να δακρύσεις μπροστά στο απροσδόκητο και να γελάσεις μπροστά στην «ευτυχία».

…

Δυνάμωσα το ράδιο, προσπάθησα να γεμίσω τα πνευμόνια μου αέρα, χτύπησα τα δάχτυλα μου ρυθμικά πάνω στο τιμόνι, αναπόλησα πόσους άρρυθμους χορούς μπορεί να είχα χορέψει ως τώρα, στη ζωή μου, μέχρι να μάθω τα σωστά βήματα, στον σωστό ρυθμό, χαμογέλασα πονηρά και άφησα τη μελωδία να με παρασύρει..

Cheers!