Καθόμουν
στον καναπέ μου, βολεμένη, μόνη μου με μία κούπα καφέ… Ώρες-ώρες νομίζω πως στις
φλέβες μου κυλάει κατεξοχήν καφεΐνη! Είναι η μεγαλύτερη και πιο στενή «σχέση»
που έχω κάνει μέχρι τώρα! Μετράει οχτώ χρόνια κι όμως.. ποτέ δεν βαρέθηκα αυτή
τη «συνήθεια» , ποτέ δεν παράτησα την κούπα μου γεμάτη και πάντα απολάμβανα τις
στιγμές που μοιραζόμουν εγώ και ο καφές μου!
Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου όταν συνειδητοποίησα ότι μου μύριζε κάτι διαφορετικό.. Δεν ήταν η μυρωδιά του γαλλικού με γεύση φουντούκι.. Όχι.. Δεν ήταν ούτε το άρωμα καραμέλας… Ήταν ένα άρωμα τόσο «μακρινό» , κι όμως τόσο γνώριμο..
Ήμουν σίγουρη τι ήταν.. Μύριζε ΆΝΟΙΞΗ… Και είχε έρθει τόσο αποφασιστικά ώστε κατάφερε να με σηκώσει από τον τέλειο καναπέ μου και με τράβηξε έξω, στο μπαλκόνι. Δεν σηκώθηκα για να ξεπιαστώ αλλά για να σιγουρευτώ ότι είχε έρθει όντως, δεν είναι ψέμα και αυτή τη φορά ήρθε για να μείνει όχι μόνο για όσο διαρκεί συνήθως βάση εποχικού ημερολογίου, αλλά για να μου αλλάξει και τις μέχρι τώρα λανθασμένες extreme νοοτροπίες μου!
Είμαστε άπληστοι εμείς οι άνθρωποι, επιθυμούμε, διεκδικούμε, ζηλεύουμε, αγωνιζόμαστε για κάτι ή κάποιον και όταν τελικά καταφέρουμε να έχουμε αυτό που τόσο πολύ ονειρευόμασταν, ξαφνικά βαριόμαστε και αποφασίζουμε να το πετάξουμε στα σκουπίδια ή στην καλύτερη να το «καταχωνιάσουμε στο συρτάρι με τα αζήτητα». Ψάχνουμε απεγνωσμένα το «κάτι παραπάνω» χωρίς να συνειδητοποιούμε πως ποτέ δεν θα βρούμε το τέλειο, ή ακόμα και να το βρούμε, δεν θα το εκτιμήσουμε γιατί πολύ απλά δεν θα το έχουμε καν παρατηρήσει!
Λένε πως μόνο όταν «χάσεις» κάτι, καταλαβαίνεις πόσο πολύ το ήθελες και μετανιώνεις..
Όταν φεύγει το καλοκαίρι, αφού οι διακοπές σου τελείωσαν και ξεροψήθηκες αρκετά για φέτος, ανυπομονείς να έρθει σύντομα ο χειμώνας, να φορέσεις τα χοντρά σου πουλόβερ, να δείξεις στους φίλους σου τις ολοκαίνουργιες σου μπότες και να χουχουλιάζεις τυλιγμένη στα πολύχρωμα κασκόλ σου… Περιμένεις με τόση αγωνία αυτή την κρύα εποχή και φτιάχνεις από τώρα στο νου σου σενάρια επένδυσης της νέας σου γκαρνταρόμπας !
Μόνο που όταν τελικά έρθει ο χειμώνας και πρέπει να είσαι έξω με καταιγίδες και με χιόνια για να πάς στη σχολή, στη δουλειά σου ή τέλος πάντων οπουδήποτε μακριά από το ζεστό σου σπίτι, τότε καταριέσαι τον ουρανό που δεν σταμάτησε να ρίχνει αστροπελέκια και ζητάς απεγνωσμένα την ανακάλυψη της χρονο-μηχανής για να πας κατευθείαν σε μία παραλία να λιάσεις την ατελείωτη κορμάρα σου και να ακούς το κύμα να σκάει στην άμμο ή στην χειρότερη το «τάκα-τούκα» από τους επίδοξους wanna be πρωταθλητές στις.. ρακέτες! Αδυνατείς να προσαρμοστείς στην μέση λύση. Αυτή της Άνοιξης ή του φθινοπώρου. Τότε που κάνει μία κρύο μία ζέστη, που φοράς το παλτό σου και αν ζεσταθείς απλά το βγάζεις, που μπορείς να πιείς τον καφέ σου και κρύο μα και ζεστό.. Που μπορείς να έχεις στην τσάντα σου και γυαλιά ηλίου και όμπρελα!......
Και αφού επιζητάς συνεχώς την αλλαγή στην καθημερινότητα σου για να μην «βαριέσαι» και ψάχνεις τους νέους ιππότες με τις turbo-μηχανές αντί για τα κλασσικά και παραδοσιακά άσπρα άλογα… τότε γιατί πίνεις πάντα τον καφέ σου σκέτο/μέτριο/γλυκό??
Γιατί ενώ έχεις πάρει τόσα καινούργια ρούχα, δεν αποφασίζεις να πετάξεις το παλιό σου λιωμένο και χιλιοφορεμένο σου τζίν? Εκείνο που κάποτε είχες δώσει μία περιουσία για να το αγοράσεις, που τραβούσες με μανία να ξεχειλώσει όταν είχες πάρει 5-6 κιλά παραπάνω και δεν έλεγε να κλείσει το φερμουάρ του???
Γιατί πολύ απλά… η σχέση σου με το παλιό σου τζίν είναι μία σχέση που έχει δοκιμαστεί και έχει ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.. Δεν ήταν ένα ρούχο που ψώνισες παρορμητικά, για να φορέσεις λίγες φορές και μετά να ξεχάσεις την ύπαρξη του, μετανιώνοντας οικτρά για την υπερκαταναλωτική και «βουλιμική» σου τάση..
Ήταν το τζίν που φορούσες όταν πρωτοβγήκες για καφέ με τον Τάκη, αυτό που «λούστηκε» με το ποτό της κολλητής σου όταν είχατε μεθύσει σε ένα club, αυτό που στις τσέπες του έκρυψες αμέτρητα σκονάκια στις εξεταστικές της σχολής σου… Αυτό που πέρασες ΠΟΛΥΤΙΜΟ χρόνο μαζί του και έχεις να θυμάσαι όμορφες και άσχημες στιγμές…
Και θα μου πεις τώρα εσύ, ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ. Πως πολύ απλά μπορώ να πετάξω το παλιό de-mode τζιν μου και να βάλω το καινούργιο (αυτό που μου κάνει και καλύτερο κώ^ο ) . Πως όλα είναι θέμα συνήθειας και πως είμαι φανερά αρνητική στην κάθε αλλαγή..
Γλυκούλι-γλυκούλι… Καθόλου αρνητική δεν είμαι. Ίσα-ίσα, έχω τυγκάρει τις ντουλάπες μου με ρούχα και τζιν! , κάποια δεν τα έχω βάλει ποτέ, γιατί τελικά ήταν λάθος επιλογές..
Πάντα κάνω το λάθος τον χειμώνα να ζητάω απεγνωσμένα να έρθει ως δια μαγείας το καλοκαίρι για να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω να αράξω σε κανένα νησάκι , και ΠΑΝΤΑ το καλοκαίρι που «σβήνω και χάνομαι» από τον καύσωνα, παρακαλώ να διακτινιστώ στα Ιμαλάϊα και να παγώσει ο πισινό$ μου από το τσουχτερό κρύο!!
ΟΜΩΣ, ξέρω πως όσα τζιν και αν ψωνίσω, δεν θα αλλάξω με τίποτα το παλιό μου levis που κοντεύει να μετρήσει την πρώτη του δεκαετία ζωής..
Ξέρω, πως θέλω κάθε μου μέρα να ξεκινάει με μία κούπα καφέ, πάντα χωρίς ζάχαρη , γιατί λατρεύω αυτή την πικρή γεύση στο στόμα , (αν και…που και που ρίχνω λίγη ζάχαρη έτσι για αλλαγή!) …
Επίσης, μόλις συνειδητοποίησα πως υπάρχουν και άλλες εποχές του χρόνου που συνδυάζουν όλα όσα θα ήθελα να έχω για να μη «βαριέμαι» τα ίδια και τα ίδια..
Μπορεί όλα αυτά να είναι θέματα συνηθειών, αλλά αρχίζω και πιστεύω πως ότι αγαπάς πραγματικά , τελικά δύσκολα το αλλάζεις και δεν μπορείς χωρίς αυτό…
Είτε μιλάμε για ένα ρούχο, είτε για τον καφέ σου.. Ή για την αγαπημένη σου εποχή…
ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ !!!!
Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου όταν συνειδητοποίησα ότι μου μύριζε κάτι διαφορετικό.. Δεν ήταν η μυρωδιά του γαλλικού με γεύση φουντούκι.. Όχι.. Δεν ήταν ούτε το άρωμα καραμέλας… Ήταν ένα άρωμα τόσο «μακρινό» , κι όμως τόσο γνώριμο..
Ήμουν σίγουρη τι ήταν.. Μύριζε ΆΝΟΙΞΗ… Και είχε έρθει τόσο αποφασιστικά ώστε κατάφερε να με σηκώσει από τον τέλειο καναπέ μου και με τράβηξε έξω, στο μπαλκόνι. Δεν σηκώθηκα για να ξεπιαστώ αλλά για να σιγουρευτώ ότι είχε έρθει όντως, δεν είναι ψέμα και αυτή τη φορά ήρθε για να μείνει όχι μόνο για όσο διαρκεί συνήθως βάση εποχικού ημερολογίου, αλλά για να μου αλλάξει και τις μέχρι τώρα λανθασμένες extreme νοοτροπίες μου!
Είμαστε άπληστοι εμείς οι άνθρωποι, επιθυμούμε, διεκδικούμε, ζηλεύουμε, αγωνιζόμαστε για κάτι ή κάποιον και όταν τελικά καταφέρουμε να έχουμε αυτό που τόσο πολύ ονειρευόμασταν, ξαφνικά βαριόμαστε και αποφασίζουμε να το πετάξουμε στα σκουπίδια ή στην καλύτερη να το «καταχωνιάσουμε στο συρτάρι με τα αζήτητα». Ψάχνουμε απεγνωσμένα το «κάτι παραπάνω» χωρίς να συνειδητοποιούμε πως ποτέ δεν θα βρούμε το τέλειο, ή ακόμα και να το βρούμε, δεν θα το εκτιμήσουμε γιατί πολύ απλά δεν θα το έχουμε καν παρατηρήσει!
Λένε πως μόνο όταν «χάσεις» κάτι, καταλαβαίνεις πόσο πολύ το ήθελες και μετανιώνεις..
Όταν φεύγει το καλοκαίρι, αφού οι διακοπές σου τελείωσαν και ξεροψήθηκες αρκετά για φέτος, ανυπομονείς να έρθει σύντομα ο χειμώνας, να φορέσεις τα χοντρά σου πουλόβερ, να δείξεις στους φίλους σου τις ολοκαίνουργιες σου μπότες και να χουχουλιάζεις τυλιγμένη στα πολύχρωμα κασκόλ σου… Περιμένεις με τόση αγωνία αυτή την κρύα εποχή και φτιάχνεις από τώρα στο νου σου σενάρια επένδυσης της νέας σου γκαρνταρόμπας !
Μόνο που όταν τελικά έρθει ο χειμώνας και πρέπει να είσαι έξω με καταιγίδες και με χιόνια για να πάς στη σχολή, στη δουλειά σου ή τέλος πάντων οπουδήποτε μακριά από το ζεστό σου σπίτι, τότε καταριέσαι τον ουρανό που δεν σταμάτησε να ρίχνει αστροπελέκια και ζητάς απεγνωσμένα την ανακάλυψη της χρονο-μηχανής για να πας κατευθείαν σε μία παραλία να λιάσεις την ατελείωτη κορμάρα σου και να ακούς το κύμα να σκάει στην άμμο ή στην χειρότερη το «τάκα-τούκα» από τους επίδοξους wanna be πρωταθλητές στις.. ρακέτες! Αδυνατείς να προσαρμοστείς στην μέση λύση. Αυτή της Άνοιξης ή του φθινοπώρου. Τότε που κάνει μία κρύο μία ζέστη, που φοράς το παλτό σου και αν ζεσταθείς απλά το βγάζεις, που μπορείς να πιείς τον καφέ σου και κρύο μα και ζεστό.. Που μπορείς να έχεις στην τσάντα σου και γυαλιά ηλίου και όμπρελα!......
Και αφού επιζητάς συνεχώς την αλλαγή στην καθημερινότητα σου για να μην «βαριέσαι» και ψάχνεις τους νέους ιππότες με τις turbo-μηχανές αντί για τα κλασσικά και παραδοσιακά άσπρα άλογα… τότε γιατί πίνεις πάντα τον καφέ σου σκέτο/μέτριο/γλυκό??
Γιατί ενώ έχεις πάρει τόσα καινούργια ρούχα, δεν αποφασίζεις να πετάξεις το παλιό σου λιωμένο και χιλιοφορεμένο σου τζίν? Εκείνο που κάποτε είχες δώσει μία περιουσία για να το αγοράσεις, που τραβούσες με μανία να ξεχειλώσει όταν είχες πάρει 5-6 κιλά παραπάνω και δεν έλεγε να κλείσει το φερμουάρ του???
Γιατί πολύ απλά… η σχέση σου με το παλιό σου τζίν είναι μία σχέση που έχει δοκιμαστεί και έχει ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.. Δεν ήταν ένα ρούχο που ψώνισες παρορμητικά, για να φορέσεις λίγες φορές και μετά να ξεχάσεις την ύπαρξη του, μετανιώνοντας οικτρά για την υπερκαταναλωτική και «βουλιμική» σου τάση..
Ήταν το τζίν που φορούσες όταν πρωτοβγήκες για καφέ με τον Τάκη, αυτό που «λούστηκε» με το ποτό της κολλητής σου όταν είχατε μεθύσει σε ένα club, αυτό που στις τσέπες του έκρυψες αμέτρητα σκονάκια στις εξεταστικές της σχολής σου… Αυτό που πέρασες ΠΟΛΥΤΙΜΟ χρόνο μαζί του και έχεις να θυμάσαι όμορφες και άσχημες στιγμές…
Και θα μου πεις τώρα εσύ, ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ. Πως πολύ απλά μπορώ να πετάξω το παλιό de-mode τζιν μου και να βάλω το καινούργιο (αυτό που μου κάνει και καλύτερο κώ^ο ) . Πως όλα είναι θέμα συνήθειας και πως είμαι φανερά αρνητική στην κάθε αλλαγή..
Γλυκούλι-γλυκούλι… Καθόλου αρνητική δεν είμαι. Ίσα-ίσα, έχω τυγκάρει τις ντουλάπες μου με ρούχα και τζιν! , κάποια δεν τα έχω βάλει ποτέ, γιατί τελικά ήταν λάθος επιλογές..
Πάντα κάνω το λάθος τον χειμώνα να ζητάω απεγνωσμένα να έρθει ως δια μαγείας το καλοκαίρι για να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω να αράξω σε κανένα νησάκι , και ΠΑΝΤΑ το καλοκαίρι που «σβήνω και χάνομαι» από τον καύσωνα, παρακαλώ να διακτινιστώ στα Ιμαλάϊα και να παγώσει ο πισινό$ μου από το τσουχτερό κρύο!!
ΟΜΩΣ, ξέρω πως όσα τζιν και αν ψωνίσω, δεν θα αλλάξω με τίποτα το παλιό μου levis που κοντεύει να μετρήσει την πρώτη του δεκαετία ζωής..
Ξέρω, πως θέλω κάθε μου μέρα να ξεκινάει με μία κούπα καφέ, πάντα χωρίς ζάχαρη , γιατί λατρεύω αυτή την πικρή γεύση στο στόμα , (αν και…που και που ρίχνω λίγη ζάχαρη έτσι για αλλαγή!) …
Επίσης, μόλις συνειδητοποίησα πως υπάρχουν και άλλες εποχές του χρόνου που συνδυάζουν όλα όσα θα ήθελα να έχω για να μη «βαριέμαι» τα ίδια και τα ίδια..
Μπορεί όλα αυτά να είναι θέματα συνηθειών, αλλά αρχίζω και πιστεύω πως ότι αγαπάς πραγματικά , τελικά δύσκολα το αλλάζεις και δεν μπορείς χωρίς αυτό…
Είτε μιλάμε για ένα ρούχο, είτε για τον καφέ σου.. Ή για την αγαπημένη σου εποχή…
ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ !!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου