ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Κι όμως .. Ακούω τον άνεμο να μιλάει στη θάλασσα..
Και τα «παιδιά» της, να παίζουν ανακατεύοντας την άμμο..
Γαργαλώντας τα βότσαλα και ζαλίζοντας τις χάρτινες βάρκες..

Αυτές τις βάρκες που σε πάνε ταξίδια μακρινά..
Όταν αφήνεις τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο,
κλείνεις τα μάτια σου και πετάς, στα πιο γλυκά όνειρα, μέσα σε απαλά σύννεφα..

Και εκεί, όλοι χαμογελάνε και γελάνε δυνατά..
Χορεύουν στους ρυθμούς της αγάπης, της πίστης, της γαλήνιας ευτυχίας
που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού..

Μπορείς να πετάξεις επιτέλους..
Αρκεί να πιάσεις το μπαλόνι με το αγαπημένο σου χρώμα
να κρατήσεις από το χέρι τον «παιδικό» σου έρωτα και να δεις από ψηλά όσα μαζί ονειρευόσασταν..

Πόσο μικρή μπορεί να είναι η ζωή και πόσο μεγάλη αυτή η ΣΤΙΓΜΗ της ευτυχίας?
Μια στιγμή που κοιτάς ένα ζευγάρι μάτια να σου γελάνε ..
Που ακουμπάς τα όνειρα που κάποτε έκανες μα δεν θα μπορείς να ξανακρατήσεις γιατί εσύ επέλεξες να αφήσεις από τα χέρια σου…


Και πόσο γρήγορα διαλύεται ο καπνός?
Πόσο εύκολα εξαφανίζεται η ύλη και μένει μόνο η σκέψη και η ανάμνηση?


Όσο υπάρχουν τα όνειρα σου να μην φοβάσαι..
Δεν είσαι μόνος..
Και αν θες να αγγίξεις για μια στιγμή τις επιθυμίες σου..
Πάρε μια βαθιά ανάσα, κράτα την αναπνοή σου και βούτα στα άδυτα της δικιάς σου θάλασσας..
Αναζητώντας μαργαριτάρια που θα γυαλίζουν βαθιά μέσα τους
και κοχύλια που θα σου λένε λόγια παραμυθένια ˙
για την αφελή Χιονάτη που δάγκωσε το μήλο και «κοιμήθηκε» μέχρι να την ξυπνήσει ο
πρίγκιπας της, με ένα φιλί,
να την κρατήσει από το χέρι και να την πάει με το άλογο του, σε ένα παλάτι, μακριά από την παλιά ζωή της…


Σίγουρα θα ακούς και εσύ τον άνεμο, που σε αγκαλιάζει και σου μιλάει..
 Είδες? ΔΕΝ είσαι μόνος... Και ήδη το ταξίδι σου έχει ξεκινήσει!!!