Easy breezy°

Δεκαπεντάγουστος σήμερα και παρόλο που εδώ στον Βορρά δεν είναι αργία, ξέκλεψα το πρωινό για να πιω ένα καφέ στο μπαλκόνι ακούγοντας τη βροχή..

Η μετάβαση από την Ελλάδα στη Νορβηγία, θα πω ειλικρινά πως δεν μου έμοιασε στιγμή ως εύκολη υπόθεση. 

Ένα χρόνο μετά, κάθε ημέρα είναι μια καινούρια πρόκληση, μια νέα εμπειρία, άλλες φορές όμορφη άλλες άσχημη, άλλες εύκολη άλλες αφάνταστα δύσκολη. Μοιάζει με ένα στριφογυριστό δρόμο στον οποίο όλο νομίζεις πως φτάνεις στο τέρμα ώστε να ξεκουραστείς και όλο ξεπετάγεται στη στροφή καινούργια κρυμμένη ανηφόρα. Κοιτάς πίσω να βρεις γνώριμα μονοπάτια μα είναι σαν η βροχή να πήρε μαζί της τα ίχνη του δρόμου και δε μπορείς ούτε πίσω να πας. Εδώ κολλάει το "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα"..

Σήμερα το πρωί έφυγαν οι γείτονες μας, η Μπράνκα και ο Άριλντ. Θα λείψουν για ένα χρόνο σε άλλη χώρα. Ένα χρόνο στον οποίο είναι σχεδόν βέβαιο πως τόσο αυτοί όσο και εμεις θα κινηθούμε δυναμικά προς άλλες κατευθύνσεις ώστε να μη βρεθούμε στη λήξη του χρόνου αυτού στο ίδιο σταθερό σημείο. Εδώ, στον δρόμο της Fjordveien..

Θα μου λείψει η καλημέρα τους, η κουβέντα που είχαμε κάθε φορά που συναντιόμασταν στο διάδρομο, ένα χαμόγελο που ανταλλάσαμε. 

Η Μπράνκα τελευταία μου χτύπαγε το κουδούνι να μου προσφέρει δικά τους πράγματα που μπορεί να θέλαμε, μιας και άδειαζαν το διαμέρισμα τους ώστε να το νοικιάσουν..

Θα μου χτυπούσε κάποιες φορές να μου ζητήσει ένα αυγό, λίγο ζάχαρη, να κάνει ένα κέικ και πάντα θα μου προσέφερε από αυτό που έφτιαχνε στο τέλος. Και πίσω πάλι θα προσέφερα εγώ. Είχα βρει και το αγαπημένο της γλυκό, της έφερνα χαλβά από την Ελλάδα! ...

Θα τη σταματούσα πάντα να τη ρωτήσω που βρίσκεται τι στην περιοχή, σα να ήμουνα τουρίστρια χαμένη ή πως γράφεται αυτό που μου λέει στα Νορβηγικά για να μπορέσω να το ψάξω μιας και η μνήμη μου ηταν.. tabula rasa. 

Η βοήθεια τους όσες φορές τη χρειαστήκαμε μα το κυριότερο, η διάθεση τους να προσφέρουν ήταν κάτι που μου εκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δε το συνάντησα ποτέ μου όσα χρόνια έζησα στην Ελλάδα. Και χωρίς να πω κάτι παραπάνω, κρατάω αυτό ως ανάμνηση στην καρδιά μου. 

Θα μου λείψει ο μικρός τους Μάικ. Το γλυκό μαύρο ζωηρό τους σκυλάκι που κάθε φορά που τύχαινε να ανοίξουμε μαζί τις αντικριστές μας πόρτες, έτρεχε παιχνιδιάρικα και τρύπωνε κάτω από τον καναπέ ή το κρεβάτι μας. Και όταν κατέληγε στην αγκαλιά μου για να βγει έξω και να πάει στο διαμέρισμα του, με έγλειφε κουνώντας την ουρά του χαρωπά πάνω στα μούτρα μου!

Σήμερα λίγο πριν φύγουν, μου χτύπησε για τελευταία φορά και αγκαλιαστήκαμε με συγκίνηση και ένα χαμόγελο. 

Όταν καλείσαι να ζήσεις στο εξωτερικό μόνος, άγνωστοι άνθρωποι μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις οικεία και να θυμίσουν κάτι σαν οικογένεια για εσένα.. Για εμένα.. Είναι ένα συναίσθημα που δεν έχω την δυνατότητα να περιγράψω, τα λόγια μου μοιάζουνε μικρά.

Ξέραμε πως σε ένα χρόνο από τώρα δεν θα βρεθούμε ξανά μαζί σε αυτό το συγκρότημα όμως χαρήκαμε που οι κύκλοι της ζωής μας συναντήθηκαν και προσφέραμε ο ένας στον άλλον. 

Δεν θα ξεχάσω πόσο αυστηρός μου είχε φανεί στην αρχή ο κύριος Άριλντ, ο σύζυγος της Μπράνκα, με την μπάσα φωνή του και τα Νορβηγικά αγγλικά του! Τον αργό και σταθερό τόνο της φωνής του και το μπαμπαδίστικο χαμόγελο του όταν μας χαιρετούσε! Δε θα ξεχάσω την τελευταία φορά που με βοήθησε να ανέβω φορτωμένη ως τον τέταρτο, με τα πόδια..

Δε θα ξεχάσω πόσο ΕΙΛΙΚΡΙΝΆ χαμογελαστοί και δοτικοί υπήρξαν και οι δύο τους αυτόν τον χρόνο.

Ha det λοιπόν και...

Takk for alt! 

Δε θέλω να πω αντίο αλλά... vi ses! 🙏