Το βαλιτσάκι..

Δύο σοκολάτες, ένα Βερολινέζικο μπλουζάκι και μια φόρμα σου παλιά, που σου είχα πάρει θυμάμαι με το «έτσι θέλω» είναι αυτά που μπορώ να κρατήσω για να σε θυμάμαι..

Θα τα βάλω μέσα σε ένα μικρό βαλιτσάκι, όπως μικρό ήταν και το διάστημα που πέρασα μαζί σου. Και θα τα κρύψω κάπου ψηλά στην μεγάλη μου ντουλάπα, για να μη τα φτάνω. Για να μη φοβάμαι μήπως τα δω και θυμηθώ εσένα.

Θυμάσαι που με ρωτούσες γιατί δε τρώω αυτή τη μεγάλη σοκολάτα που μου χες φέρει από τα εξωτερικά??... Σου απαντάω λοιπόν τώρα, λιγάκι καθυστερημένα, πως την κράτησα για να μπορώ να την κοιτάω και να σιγουρεύομαι ότι «πέρασες»  από εδώ, όταν η μνήμη μου θα έχει ξεθωριάσει τις λίγες αναμνήσεις μου.

Ένας πολύ όμορφος άνθρωπος μου έστειλε προχθές ένα ποίημα του Λουντέμη , «να μάθεις να φεύγεις», που μεταξύ όλων των στίχων τώρα θα θελα να σου γράψω αυτούς.. «…Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε… Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει. Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει..»

Γιατί μάλλον θα πρέπει να αποδεχτώ πως ο χρόνος μας τελείωσε. Και πως η «αγάπη» αυτή η λίγη μας τελείωσε και αυτή. Γιατί όταν αγαπάς και θες, δεν υπάρχει το «δε μπορώ…». Δε μπορώ σήμερα, ίσως μπορώ αύριο, ίσως μεθαύριο? Ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από το τώρα μωρό μου.. Και εγώ να μένω εδώ, να περιμένω... Ξέρεις, οι στιγμές που περνάνε, χάνονται και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να τις φέρεις πίσω.. Εγώ το ξέρω. Το κατάλαβα αργά μα προσπάθησα έστω και αν συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος στην κλεψύδρα μου τελειώνει..

Και θα βάλω μέσα στο βαλιτσάκι και αυτή την «αγκαλιά» που είχα τόση ανάγκη να σου κάνω, αλλά για σένα δεν υπήρχε ούτε ένα τέταρτο χρόνος κενός, στο σήμερα.. (Για το αύριο ποιος ξέρει?)..

«Έλα «αγκαλιά» μου, δώσε μου τα χέρια σου, να σε διπλώσω μη μου τσαλακωθείς και να χωράς στο μικρό μου βαλιτσάκι..»

Και πριν κλείσω τη βαλίτσα, θα σκορπίσω πάνω της τα φιλιά που ήθελα τόσο να σου δώσω.. Και τις καρδούλες που σου ζωγράφιζα.. Αυτές που σου έστελνα σε μηνύματα τα πρωινά στη δουλειά και αυτές που σου έκανα σε χαρτάκια που κολλούσα κρυφά μέσα στο σπίτι σου.

Και θα πάρω μαζί και όλον αυτό τον ξενέρωτο ρομαντισμό μου που σου προκαλούσε εκνευρισμό και θα τα κρύψω όλα αυτά, στο υπόσχομαι.. Για να μη σε φέρω ξανά σε δύσκολη θέση. Για να μην απαιτήσω ξανά λιγάκι από το χρόνο σου και λίγο χώρο μέσα στην καρδιά σου.

…

So close your eyes, and think of someone you physically admire and let me kiss you…

Oh, let me kiss you…