Κι έμεινα εδώ . . .

Ένα βράδυ στο Κολωνάκι, βρήκα ένα κουτάβι σχεδόν ακόμα, χτυπημένο σοβαρά, πεταμένο στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη, το φρόντισα, το πήγα στον κτηνίατρο και ήμουν τόσο χαρούμενη όταν ξεπέρασε τον κίνδυνο και έγινε επιτέλους καλά.. Μόνο που αντί για τέσσερα πόδια όπως όλα τα άλλα σκυλιά, αυτό θα είχε τρία και ένα κουτσό…Και θα κουβαλούσε μαζί μια φοβισμένη και τραυματισμένη ψυχή για πάντα...

Ο πρώτος καιρός που περάσαμε μαζί ήταν δύσκολος.. Δε θα ξεχάσω τα βράδια που κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου και με ξυπνούσε κλαψουρίζοντας μέσα στη νύχτα. Και με άφηνε άυπνη πολλές φορές, να πηγαίνω στη δουλειά, κάνοντας με να γκρινιάζω «φαντάσου Νινάκι, να είχες και μωρό να μεγαλώσεις! Δεν είσαι εσύ για τέτοιααα!»

Έμαθα να του δίνω την αγάπη μου και αναγνώρισα με τον καιρό πως με αγάπησε και αυτό. Ήταν επιλογή μου να αγαπήσω ένα σκυλί διαφορετικό από όλα τα άλλα.
Ήταν επιλογή μου γνωρίζοντας τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπιζα μαζί του, να κάτσουμε μαζί παρέα!

Και αν καμιά φορά του έλεγα «Τρέξε Πάρη, πιάσε την μπάλα!» και αυτό παραπατούσε και μπουρδουκλωνόταν πάνω στην αδυναμία του να τρέξει όπως όλα τα άλλα σκυλιά, γελούσα, άνοιγα τα χέρια μου και του έλεγα «έλα εδώ βρε κουτό, έλα για αγκαλιά και πάρε μια λιχουδιά, γιατί το αξίζεις!»

(…)

Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται πάνω στην επιλογή μας να μείνουμε με κάτι μου μοιάζει αδύνατο εκ πρώτης όψεως, και στη δύναμη της ψυχής μας να στηρίξουμε και να πιστέψουμε στο διαφορετικό που μπορεί αρχικά να μας τρομάζει.

Οι αληθινοί άνθρωποι ξέρουν να κοιτάνε πίσω από το χαμόγελο των δήθεν ευτυχισμένων και καλοβολεμένων διπλανών τους, βαθιά μέσα στα μάτια αυτών που «πονάνε» μα γελάνε για να μην καταλάβεις ΕΣΥ τίποτα.

Και οι αληθινοί άνθρωποι ξέρουν να συγχωρούν τα λάθη των άλλων και να «δουλεύουν» τα δικά τους τρωτά σημεία.

(…)

Δεν ήταν επιλογή του «Πάρη» να τον πετάξουν σε ένα πεζοδρόμιο, χτυπημένο. Δεν ήταν επιλογή του να του «τραυματίσουν» ούτε την ψυχή του.

(…)

Πως μπορείς να απορρίψεις ένα πλάσμα ή έναν άνθρωπο για τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες  που κουβαλάει άθελα του? Πως μπορείς να αγαπάς επιλεκτικά, κατά πως σε βολεύει? Πως μπορείς να τα παρατάς έτσι εύκολα και να φεύγεις, στρέφοντας το κεφάλι από την άλλη μεριά?

Όταν θες να δώσεις την αγάπη σου, το ενδιαφέρον σου και τη στοργή σου, απλά και μόνο γιατί μέσα από τη δοτικότητα σου ολοκληρώνεσαι και εσύ ως άνθρωπος, αυτή η αγάπη δε χωράει αναβολές, δε σηκώνει εγωισμούς, δε περιμένει να περάσει κανένας χρόνος..

(…)

Και έμεινα εδώ…
Όπως λέει και το τραγούδι…
Και όπως θα μένω πάντα "εδώ", για όσα πιστεύω ότι αξίζουν, να προσπαθώ, να δυσκολεύομαι, να ξεπερνάω και να στηρίζω τα ακατόρθωτα, γιατί ίσως πίσω από αυτά κρύβονται τα πιο μεγάλα όνειρα…