Ο άνθρωπος που του έλειπε η.. τσίπα !

Μια φορά και έναν καιρό ήταν…

Ο Πάρης. Νέος, εμφανίσιμος, έξυπνος, διπλωματικός. Μπορούσε με τα λόγια να κάνει εύκολα μια ωραία Ελένη να τυλιχτεί στα «δίχτυα» του, όπως μπερδεύεται  ο άμοιρος ροφός μια νύχτα με αστροφεγγιά στα δίχτυα ενός αργόσχολου βαρκάρη!

Ο Πάρης ήταν ένας άνθρωπος φτωχός στην τσέπη, μα πλούσιος στην καρδιά. Έτσι δήλωνε.

Γνώρισε ανθρώπους που του πρόσφεραν  τα ΠΑΝΤΑ. Ενδιαφέρον, κατανόηση, εμπιστοσύνη και αγάπη. Τον δέχτηκαν με τα ελαττώματα του και τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Έτσι, έγινε ένας Πάρης «διαφορετικός», ξεχωριστός και πιο «πλούσιος».

Μέχρι που μια μέρα γύρισε υποτιμητικά, αλαζονικά και εγωιστικά, την πλάτη σε όσους τον «έβαλαν καλοπροαίρετα να ζει σε ένα πραγματικό και όμορφο κόσμο» επιλέγοντας να ζήσει σε ένα κόσμο πλασματικό, γεμάτο ψέμα και υποκρισία.

Του έδωσαν τα πάντα και ανταπέδωσε ένα ΤΙΠΟΤΑ.

Τον τύφλωσαν τα φτηνά «πλούτη», η εύκολη καλοπέραση, οι ακόμα πιο εύκολες σάρκες, η υποκρισία και οι θεατρινισμοί…

Ο ΠάρΗς όμως δεν ήξερε και αγνόησε πως σε αυτή ( και στην επόμενη.. και σε κάθε μια ζωή) ότι δώσεις … θα πάρΕΙς!

Τα είχε πλέον ΌΛΑ όσα αυτός ήθελε, έτσι όπως τα ήθελε.

Του έλειπε όμως ΕΝΑ. Φτηνό και ανούσιο γι’ αυτόν, ακριβό για όσους άφησε πίσω του.

Η ΤΣΙΠΑ.

«Αγοράζεις» την ύλη και «πουλάς» την ουσία.

Και κάπως έτσι ικανοποιείσαι με τα «φτηνά» και πετάς τα «ακριβά».

     Η τσίπα όμως δεν αγοράζεται.

     

          Και κάπως έτσι, από «άνθρωπος» γίνεσαι ζώο ξανά.

Καληνύχτα στις στραβωμένες σας μουτσούνες… «αγρίμια» !