Και τώρα, τι ;

Και κάπου εδώ…

Μυρίζει καλοκαίρι.

Με λίγη δόση ακόμη από τη βροχή που πέρασε ..

Είναι αυτό το «μπερδεμένο». Το “always complicated” συναίσθημα που μας αρέσει να νιώθουμε.

Είναι το αίσθημα απερίγραπτης χαράς όταν πλησιάζουμε αυτό που θέλουμε..

Και το πικρό τσίμπημα όταν  αυτό απομακρύνεται και χάνεται, σαν μια κουκκίδα άμμου μέσα στο άπειρο της θάλασσας..

Κάτι από το χρόνο που τελειώνει. Που όλοι ευχόμαστε να μπορούσε να γυρίσει πίσω για να ξαναζήσουμε τα ίδια.

Και κάτι από το χρόνο που χάθηκε και θα θέλαμε να κερδίσουμε πίσω για να ζήσουμε κάτι τελείως διαφορετικό.

Είναι οι λέξεις που εκτοξεύονται από τα χείλη μας πριν καν τις συνειδητοποιήσουμε.

Οι πράξεις που μένουν στο μυαλό μας και στριφογυρνάνε τα βράδια για να μας κρατάνε άυπνους και να πηγαίνουμε το πρωί, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, στη δουλειά.

Άρωμα από όσα θέλουμε να θυμόμαστε για μια ζωή ..

Και εικόνες από όσα παλεύουμε να ξεχάσουμε μα το μυαλό δε διαγράφει.

Όλα αυτά που κάνουν τον καθένα από εμάς να μοιάζει τόσο διαφορετικός και τόσο ξεχωριστός.

Η αγάπη και το μίσος μαζί.

Η επιθυμία και η αποστροφή.

Ότι φοβόμαστε να ζήσουμε και ότι κυνηγάμε.

Τα όνειρα και οι εφιάλτες...

Καληνύχτα, σε ένα κόσμο γεμάτο ανατροπές, εκπλήξεις, μυστήριο και φαντασία!