"Mind the Gap"

Ήταν περίπου 11 το βράδυ και περπατούσα προς τον Ευαγγελισμό να πάρω το μετρό. Από μακριά διέκρινα ένα ζευγάρι που έβγαζε φωτογραφίες.. Ή τουλάχιστον προσπαθούσε.

Πλησίαζα και κατάλαβα ότι ήταν χρήστες ναρκωτικών. Δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτεροι από 30-35 χρονών. Ίσως να υπερβάλλω.

Ο ένας έβγαζε φωτογραφία τον άλλον, με θέα ένα τοίχο να στηρίζει τα μισερά σώματα τους. Ήταν τελείως αποστεωμένοι, τόσο που μου φάνταζε αδιανόητο το πώς κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους.
Προχώρησα βιαστικά αφήνοντας τους να συνεχίζουν να παλεύουν με ένα κινητό στο χέρι να τραβήξουν μαζί, αγκαλιά μια φωτογραφία.

Λίγο μετά, περιμένοντας το μετρό να έρθει, πέρασαν από μπροστά μου, χέρι –χέρι μέχρι που έκατσαν αγκαλιά μαζί, κάτω να περιμένουν το τρένο που θα τους έπαιρνε, και αυτούς και τα «βάσανά τους»

Μου έκανε εντύπωση που τους είδα αγκαλιασμένους. Δεν της άφηνε στιγμή το χέρι. Τελευταία όλο και πιο συχνά παρατηρώ ζευγάρια χρήστες να φαίνονται τόσο αγαπημένοι παρά τα υπόλοιπα κλασικά ζευγαράκια που κυκλοφορούν συνέχεια ανάμεσα μας.

Ήταν αυτή που του έδωσε το εισιτήριο για το «όνειρο» ή αυτός που της χάρισε λίγη από την «αστερόσκονη» που έκρυβε στην τσέπη του με την υπόσχεση ότι θα την πήγαινε σε διαφορετικά μέρη;

Εξέπεμπαν μια ηρεμία τρομακτική. Με βλέμματα κενά και μάτια που κοιτούσαν κάτω λες και ντρέπονταν επειδή αυτοί ήταν οι «τυχεροί» επιβάτες με προορισμό το «άγνωστο» , έμεναν αγκαλιασμένοι να περιμένουν υπομονετικά.

Δεν ξέρω τι περίμεναν. Αφού «ένα τρένο ποτέ δεν γυρνάει πίσω».

Ίσως να την κρατούσε σφιχτά επειδή ένιωθε συνυπεύθυνος για την κατάσταση της. Ίσως δεν μπορούσε πια κανείς τους να κάνει κάτι για να σταματήσουν να πονάνε.
Σίγουρα πονάγανε. Φαινόταν στο σώμα τους, στα χέρια τους, στο πρόσωπο τους.
Αλλά κανείς τους δεν επέλεξε να αφήσει τον άλλον, μόνο του στον πόνο.

Σωστές ή λάθος οι επιλογές και οι συγκυρίες που τους οδήγησαν στην χρήση, είτε τις πήραν μαζί είτε  οι δρόμοι τους συναντήθηκαν τυχαία σε μια ματαιόδοξη κατάσταση, συνέχιζαν να είναι μαζί. Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα και περίμεναν ΜΑΖΙ το ΙΔΙΟ «ΤΡΕΝΟ» που θα τους πήγαινε στον δικό τους «παράδεισο».

Με τρόμαξε η ιδέα των όσων θα επακολουθούσαν , στην κατάσταση που τους είδα.
Φαντάζομαι όμως, πως δεν θα άφηνε πλέον ο ένας τον άλλον.
 …

Τελικά μήπως η αγάπη υπάρχει εκεί που ξέρει κανείς το τέλος?
Μήπως κρύβεται εκεί που ΜΑΖΙ περιμένετε το «τρένο» για να σας μεταφέρει σε έναν «ξεχωριστό-δικό σας» κόσμο;

Μήπως η «καλή ζωή» , οι high-class συνήθειες, τα ακριβά sport και η διασκέδαση είναι απλά γαρνιτούρες που θες να χρησιμοποιείς για να ευχαριστείς την εκάστοτε σχέση σου, στο όνομα της «αγάπης»??? Μήπως ξεχνάς το βασικό? Ότι.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ ΑΥΡΙΟ???

Τουλάχιστον, κανείς τους, ΔΕΝ κορόιδεψε τον άλλον. Ξέρουν και οι δύο τους την κατάσταση που βρίσκονται και το τι θα έρθει .. μετά.
Ενώ στον δικό μας κόσμο, ο ένας δίνει στον άλλο, όρκους «αιώνιας» αγάπης που τους αναιρεί εύκολα, την επόμενη μέρα, πιστεύοντας πως έχει ακόμα να ζήσει πολλά και διαφορετικά που τον περιμένουν, στην ζωή του.

Ψέματα, παραμύθια και υποσχέσεις για κάτι που ΘΑΑΑ κάνεις με την σχέση σου, για ένα «αύριο» που περιμένετε «δήθεν» μαζί.
Ενώ αυτοί, ζουν μαζί ένα παραμύθι και ξέρουν πλέον την αλήθεια έχοντας αφήσει κατά μέρους τους ανόητους εγωισμούς. Ζουν το τώρα γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς το αύριο.

                   “ so if you care try to analyze the situation…                                                       
                              do it well.. Just break the spell
                                             
                                     Why don’t you do it right?

             I don’t want another fight.. I’m not creating’ my flow with my ego         

             I’m taking off my hood and I’m venturing deeply in the wood

                              you know, “man”…                     

                             Never come back to me”