Ιστορίες Βαγονιού !

…Άλλα 5 λεπτά ακόμα και θα κατέβω επιτέλους στη στάση μου. Θα περπατήσω κάμποσα βήματα, που πάντα τα μετράω μηχανικά όταν δεν έχω τι να κάνω αλλά ποτέ δεν συγκρατώ πόσα είναι, και επιτέλους θα μπω στο σπίτι μου…

.. Πόσο θόρυβο κάνει το μετρό. Ειδικά το μετρό με τα βαγόνια. Και κάποιες φορές μένεις μόνος σου σε ένα κενό βαγόνι, όταν στο άλλο στριμώχνονται σα σαρδέλες. Μεταξύ μας, υπάρχουν φορές που προτιμώ το πακέτο «βαγόνι- κονσέρβα- σαρδέλα» γιατί παρατηρώ τον κόσμο και φτιάχνω διάφορα σενάρια για τους «καθιστούς γείτονες της τετράδας» έτσι που περνάει πιο γρήγορα η ώρα…

Άκουγα Parov Stelar και κουνούσα νευρικά το πόδι μου στο ρυθμό του «shine» όταν κατά λάθος χτύπησα με το άκρο μου,την κοπέλα που ήρθε να κάτσει απέναντι μου.

Ξεκίνησα το σκανάρισμα από χαμηλά.
Παρατήρηση Νο.1: Λευκή στο δέρμα, πιο λευκή και από εμένα!!!  (κάποιοι φίλοι μου τελικά άδικα με φωνάζουν «γαλατάκι»!)
Παρατήρηση Νο.2: Φορούσε κατάλευκα ρούχα και ίσως αυτό ήταν που μου τράβηξε το ενδιαφέρον να αρχίσω να την εξετάζω καλύτερα.
*Τελικά τα όχι και πολύ γεμάτα βαγόνια, δεν είναι κάποιες φορές, όσο βαρετά φαίνονται!

Μεταξύ Πανόρμου και Κατεχάκη, το  πόρισμα είχε ήδη βγει.
Νέα, κοντά στα 30, καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στην τεράστια τσάντα της, τα πόδια της ακουμπούσαν το ένα παράλληλα στο άλλο λες και ήταν στυμμένη σα πορσελάνινη κούκλα, ήταν ελάχιστα βαμμένη με ένα βάψιμο πολύ κλασικό που θύμιζε δεκαετία του 90 και την μεγάλωνε αρκετά, όπως και το μαλλί ήταν απλά χτενισμένο και πιασμένο με ένα τρόπο που μου θύμιζε αυτόν που με χτένιζε κάποτε η μαμά μου για να πάω σχολείο .. (εποχή δημοτικού)
 Έβγαζε μια ηρεμία στο πρόσωπο της και είχε ένα πλατύ χαμόγελο που την φώτιζε.
Δεν ήταν ερωτευμένη ήμουν σχεδόν σίγουρη γι αυτό. Δεν ξέρω πως το κατάλαβα αλλά αυτό μου έβγαζε!

Στην Κατεχάκη, μάλλον το κινητό της έπιασε (*έβλεπα από ώρα που προσπαθούσε να καλέσει αλλά μάταια…)
 Δεν φορούσα και τα δύο ακουστικά και έτσι «έτυχε» να ακούσω τη μονομερή συνομιλία.
«Έλα μαμά!!! Ναι , σε μισή ώρα να είστε στο σταθμό με το μπαμπά. Ήταν τέλεια η πρώτη μέρα στο γραφείο. Όχι μαμά, μην ανησυχείς, ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν… Ξέρω, ναι, ναιιι μανούλα μου είχα το νου μου.. εντάξει σε φιλώ. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί να τα πούμε από κοντά…»

«? ? ? ?»
Έτσι εξηγούνται τα ανεξήγητα κλασικά ρούχα που φορούσε. Σε ένα dress code αρκετά ξεπερασμένο και ασυνήθιστο για αυτά που συχνά έβλεπα γύρω μου.
Εντάξει, δε λέω, και εγώ αν ποτέ πρέπει να ντυθώ «καλά» για μια δουλειά ίσως φανώ περίεργη για κάποιους, αλλά ήταν ένας αέρας ρομαντισμού και αγαθότητας που εξέπεμπε που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις..
Μετά ήταν και αυτό που άκουσα, που απάντησε στη μαμά της «ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν»..

Τέλος πάντων, οι συνειρμοί ήταν πολλοί για να απασχολήσουν το μυαλό μου μέχρι να κατέβω.
Μια κοπέλα αρκετά «έξω από τα νερά» της σύγχρονης εποχής. Που στα 30 της περίπου (όπως την χρονολόγησα εγώ!) ήταν ευτυχής με την καινούργια της δουλειά, ένιωθε βολικά στα ρούχα που έμοιαζαν μιας άλλης εποχής και εξέπεμπε μια ιδιαίτερη ομορφιά ακόμα και αν ήταν αλλόκοτα λυτά βαμμένη!

Ο λόγος που την έκανε επίκεντρο της σκέψης μου, δεν ήταν το κακόβουλο κουτσομπολιό.
Αλλά η γλυκιά εντύπωση που μου άφησε!! Υπάρχουν ακόμα αθώες κοπέλες που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους… Που βρίσκουν την ασφάλεια και τη ζεστασιά στην αγκαλιά των γονιών τους και που ακόμα και με ένα πιο ιδιαίτερο τρόπο εμφάνισης, μπορούν με το χαμόγελο τους να σου φτιάξουν τη διάθεση , μεταφέροντας σου την εσωτερική τους ψυχική ηρεμία.

.. Κατέβηκα πολύ βιαστικά από το μετρό, γιατί στα πολύ βραδινά δρομολόγια, ο οδηγός δεν περιμένει «εσένα τον καθυστερημένο ονειροπόλο» να κατέβεις από το βαγόνι..

Τελικά, ό,τι χρώμα και αν έχεις, ό,τι ρούχα και αν φοράς, όπως και αν είσαι βαμμένος…
ένα χαμόγελο αληθινό αρκεί για να σου αλλάξει κάποια στερεότυπα……!