Such a lonely day & it's mine. . .
Σίγουρα δεν σας μίλησαν ποτέ για τη μοναξιά της συντροφικότητας.
Της λανθάνουσας "συντροφικότητας" που γεμίζει θλίψη όλο σου το σύμπαν.
Αυτής από την οποία δε μπορείς να ξεφύγεις. Από επιλογή. Ή και όχι.
Είναι αυτές οι στιγμές της καθημερινότητας των τελευταίων χρόνων. Οι μίζερες, οι λίγες. Αυτές που καταπίνουν την ευτυχία που ήθελα να ζήσω.
Πίστευα στα όνειρα. Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ. Και γέμισες μουτζούρες τα μάτια μου.
Ίσως μια ημέρα ζήσω ξανά. Ίσως καταφέρω να βγω στην επιφάνεια και να αναπνεύσω. Σαν τα δελφίνια.
Ίσως σε αυτή τη ζωη. Ίσως σε άλλη. Ποιος ξέρει.
Ίσως ποτέ δε θα είναι αργά. Ίσως και όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου