Κυριακή, 26 Οκτώβρη 2008
5.20μ.μ. Έχω γυρίσει απο τη σχολή με ενα κεφάλι καζάνι. Κάτι το χθεσινό ξενύχτι με την παρέα και το πάρτυ έκπληξη στο φίλο μου το Μήτσο, κάτι η πρωινή τρίωρη παρακολούθηση management σε συνδυασμό με δίωρα ανάλυσης κόστους και οικονομοτεχνικών μελετών, κάτι ο καφές και τα τσιγάρα που κάναμε στην καφετέρια πριν λίγο προσπαθώντας να κανονίσουμε την αποψινή έξοδο.. το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω τη δίμετρη κορμάρα μου επι του καναπέος και να λιώσω μέχρι τα μεσάνυχτα. Μετά έχουμε κανονίσει Βέρτη με τις κολλητές μου. Παρασκευή. Μέρα που παγιώσαμε και αφιερώνουμε μόνο στη γυναικοπαρέα.
6.00μ.μ. Χαζεύω στην τβ τρασίλα απογευματινή και πάνω που γλαρώνω με παίρνει ο Aκης. Το γκομενάκι μου. Σε 10' θα είναι απο κάτω να με πάρει για καφέ.
«Βούκο, σε 10' Είμαι σπίτι σου. Ντύσου και κατέβα»
Πως να έλεγα στο αμόρε οτι έχουμε κανονίσει μπουζούκια σήμερα με τα κορίτσια και έλεγα να ξεκουραστώ λιγο, όταν ήρθε νωρίτερα από τη Θεσσαλονίκη που σπούδαζε, σουρπρίζ για την κοριτσάρα του?
...
Ο Άκης με περίμενε στο αμάξι με εναν τεράστιο αρκούδο στη θέση του συνοδηγού. Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και μια κάρτα με αγαπούλες και άλλα τέτοια σοροπιαστά γλυκανάλατα της ηλικίας για να γιορτάσουμε την επέτειο μας! (Η οποία παρεμπιπτόντως μου ειχε διαφύγει-Νο κομενΤς)
...
Στα 20 μου οι μέρες ήταν φουλ έντονες στιγμές με φίλους, γκόμενους, παρακολουθήσεις στη σχολή, καφέδες, ξενύχτια μέχρι πρωίας σε κλαμπ και μπουζούκια. Είχαν άρωμα λουλουδιών σε ρούχα πρωινά και μίξη απο βαριά αρώματα μπερδεμένα με μυρωδιές απο τσιγάρα πάνω σε μαύρα βραδινά φορέματα.
Σάββατο 26 Οκτώβρη 2013
7.40μ.μ. πετάω εκνευρισμένη τα κλειδιά δίπλα στο τασάκι, αφήνω την τσάντα μου κάτω, βγάζω οπως-οπως τα ρουχα της δουλειάς και βρίζω σκοντάφτοντας στα παπούτσια που είχα πετάξει μέσα στη μέση, καθώς πηγαίνω προς την κουζίνα να βρω κατι να φάω.
Μονολογώ κάτι για τη"τύχη" μου τη μαύρη,που με θέλει να δουλεύω Σαββατιάτικα.
Και εκεί που μπουκώνομαι με ένα προχθεσινό ριζότο που είχα φτιάξει με τον Τζόνι, το τότε αμόρε μιο,σχέση σοβαρή, όχι από αυτές που δεν κρατούσα ουτε τέρμηνο, έρχεται μήνυμα στο κινητό απο τον κολλητό μου.
«Λεμε να πάμε με τα παιδια το βράδυ κατα τις 10 για χαλαρό ποτάκι Χαλάνδρι. Ψήνεσαι?»
Η πρώτη απάντηση που έδωσα φωναχτά ηταν "ξέχνα το". Είχα μια πολύ δύσκολη εβδομάδα στη δουλειά, είχα μείνει άυπνη τέσσερα συνεχόμενα βράδια για να τελειώσω τη διπλωματική για το μάστερ μου και το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να καταληξω με hangover από το "χαλαρό" ποτάκι που όπως πάντα εξελισσόταν σε ολονυχτία σε καμμένα σκυλομάγαζα με τα συνοδείας ποτών με βάση τη φτηνή βενζίνη.
Μετά σκέφτηκα οτι "τρώγοντας έρχεται η όρεξη" και απάντησα "οκ, ραντεβού έξω από την εκκλησία στην πλατεία". Όχι και τίποτα άλλο, να ζητήσουμε και καμιά συγχώρεση για τις αμαρτωλές νύχτες και μέρες μας!!
...
Εκείνο το βράδυ με πήρε ο ύπνος στον καναπέ αγκαλιά με το νόμο περι φορολογίας εισοδήματος νομικών προσώπων. Τρε ζολι. Όχι και τίποτα άλλο, δεν ζήτησα και ποτέ σχώρεση για τις σωρευμένες αμαρτίες εκείνης της περιόδου.
Στα 25 μου, οι μερες ηταν τσίτα γκάζια σε λογιστήρια μεγάλων εταιριών με ξενύχτια που το ζύγι τους έγερνε περισσότερο λόγω homework, με δουλειά που ερχόταν στο σπίτι για να "ομορφύνει" τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Οι ολονυχτίες σε μπαρ είχαν αρχίσει να αραιώνουν και τη θέση τους είχαν πάρει βράδια με ταινίες είτε με φίλους είτε με το "αίσθημα".
Επαναστάσεις ανεξαρτησίας και δηλώσεις περί φρι σχέσεων κατέρρευσαν πανηγυρικά ενώ τη θέση τους πήραν συζητήσεις περί συγκατοίκησης, μετακόμισης, δυαράκι στο Μετς ή στην Πανόρμου, διαπραγματεύσεις με τους διαχειριστές για το αν επιτρέπονται κατοικίδια κλπ-κλπ.
...
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018
Πάει ο Τάκης, κλάψαμε το Τζόνι, στείλαμε τον Λάμπρο..τον Γιώργο Α,τον Γιώργο Β, τον Γεώργιο τον ΙΙΙ, τον Μάνο, τον Θάνο, τον Αντρίκο τον σφίχτερμαν, τον Νικ δε Γρκικ.. αγάπες πολλές, της μιας βραδιάς, της μιας βδομάδας, του μήνα,του εξαμήνου, με συμβάσεις άνω του χρόνου, ασήμαντες, σοβαρές, άλλες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, άλλες που άφησαν σημάδια στο πέρασμα τους..
Πάνε όλα. Ολα και όλοι. Αν μπορούσα να θυμάμαι και να ειχα γραμμένα σε κάποιο παλιόχαρτο, όλα τα αρώματα, τα αισθήματα, την ένταση, τις στιγμές.. Πάνε όλα. Ολα πλέον μοιάζουν σκόνη παστρωμένη σε έπιπλα εγκαταλελειμμένου σπιτιού.
...
6:04μ.μ. Κάθομαι ακίνητη σχεδόν και πιασμένη, στη γωνία του γκρίζου καναπέ που φέραμε από το εργένικο, τότε, σπίτι, του άντρα μου. Αλέξανδρος. Ο άνθρωπος που με το πείσμα του, την επιμονή και την υπομονή του κατάφερε να μείνει δίπλα μου, όταν τόσοι και τόσοι "κοβοντουσαν" πανηγυρικά στα κρας τεστ που τους πέρναγα. Το αντράκι μου το γοητευτικό, που τον γνώρισα φιτ και αθλητικό και τώρα αναζητάω την φουσκωμενη γλυκιά κοιλίτσα που έχει κάνει. Και τι με αυτό.. Άντρας με κοιλίτσα σαν καραμελίτσα, λένε.
Κοιτάω απέναντι μου, την κορνιζαρισμένη φωτογραφία του γάμου μας. Παραδίπλα μια ψηφιακή κορνίζα συχναλλάζει φωτογραφίες μας από ταξίδια και στιγμές μας.
Το σπίτι μυρίζει απορρυπαντικό για μωρά, το πλυντήριο χτυπιέται μανιασμένο πασχίζοντας να ξεπλύνει κάτι κατουρημένα σελτεδάκια, η απλώστρα δηλώνει φουλ απο κατειλημμένες θέσεις με βρεφικά φορμάκια και εγώ.. ακίνητη, με τους βύζους έξω, ένας δεξιά για τον Αντώνη, ένας αριστερά για τον Θέμη. Δίδυμα μωρά, ετεροζυγώτες, ο ένας ξανθός γαλανομάτης σαν εμένα, ο άλλος μελαχρινός σαν τον πατέρα του.
...
Στα 30 μου, οι μέρες μου έχουν άρωμα χεσμένης πάνας, κρέμα για συγκαμμενα κωλαράκια και καφέ-ντεκαφ παρακαλώ πολυ, για να μη δημιουργεί εκνευρισμό στα ήδη νευρικά μωρά μου! Η διατροφή μου, απαγορεύει γαλακτοκομικά, λαχανικά και οτιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει τον δράκο των βρεφικών κολικών που μας αφήνει αυπνους τα βράδια. Στα 20 & στα 25 με κερνάγανε σφηνάκια μεχρι πρωίας και τώρα κερνάω εγω milk shakes στα μωρά μου, ως απεριτίφ, στις βραδυνές μας ολονυχτίες.
Δε συζητώ για την σέξι εμφάνιση μου, που για να πιστέψει κάποιος πως όντως είχα, πρέπει να του δείξω τα διαπιστευτήρια απο τις εποχές που δούλευα ΠιΑρ σε νυχτερινά μαγαζιά η απο βραδιές που γλεντούσαμε με τις παρέες μου σε κλαμπ και σε μπουζουκια.. και να τα λέλουδα αραδιασμένα στα τραπέζια, να τα μπουκάλια βότκας αδειασμένα...
Αντ'αυτού κυκλοφοράω στο σπίτι με ενα νυχτικό που διευκολύνει την απόδραση των βύζων, τα μαλλιά μου θυμίζουν μάγισσα ξεμαλιασμένη, ατιμέλητα χτενισμένη και η γερμανική κάλτσα λιγο πιο πάνω απο τον αστράγαλο ολοκληρώνει το σπιτικό outfit.
...
Ξεκίνησα να γράφω για την εβδομαδιαία στήλη μου στο περιοδικό, την περασμένη Πέμπτη, έπρεπε να παραδώσω Κυριακή βράδυ, να περάσει το κείμενο από συντακτικό έλεγχο κ.ο.κ.. και σήμερα Δευτέρα μεσημέρι, χτυπάει μήνυμα στο κινητό απρο την αρχισυντάκτρια μου..
«Νινάκι, δεν εχω κείμενο. Με βγάζεις off time. Send me asap»
Τρέχω να προλάβω, να ξεσκατίσω το ένα μωρό, να ταΐσω το άλλο, να πλύνω τα λερωμένα, να σιδερώσω τα ασιδέρωτα, να αποστειρώσω τις πιπιλες.. και εκεί που βαζω τον έναν να κοιμηθεί, πιάνω τον άλλον για να ταΐστει, μου έρχεται η ιδέα για να προχωρήσω το κείμενο μου που έπρεπε να στείλω asap βεβαίως-βεβαίως. Πιάνω το κινητό να γράψω την ιδέα, ρίχνω κατά λάθος το τηλεκοντρόλ στο πάτωμα, ξυπνάει το μωρό κλαίγοντας, κλαίει για συσυμπαράσταση και το άλλο, πετάω το κινητό, βγάζω το φόρεμα, μοιράζω τους βύζους δίκαια και παίρνω μια βαθια ανάσα για να ξυπνήσει ο εγκέφαλος μου που το τελευταίο δίμηνο κοιμάται δύο ώρες την ημέρα διαλειμματικά.
...
Μάνα. Μητέρα. Μαμά. Mama mia. Μάνα είναι μόνο μία.
...
Δευτέρα, 26 Οκτώβρη 2023
Που θα βρίσκομαι οΡε?
............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου